Ο Ποταμός Λι—Εκεί που Χάνονται τα Λόγια

Ο ποταμός Λι, ξεκινώντας κάπου μέσα από τα βουνά κυλάει βιαστικά προς τα νότια. Φτάνοντας στη γεμάτη κίνηση και φασαρία πόλη Γκουιλίν, στα νοτιοανατολικά της Κίνας, πλαταίνει και προχωράει γαλήνιος, δίπλα από την αρχαία αυτή πόλη που απλώνεται νωχελικά στη δυτική του όχθη.

Η Γκουιλίν δεν μοιάζει με τις πόλεις της Δύσης. Τις ώρες της αιχμής, οι δρόμοι της είναι ασφυκτικά γεμάτοι από ποδήλατα. Τα ελάχιστα ταξί και φορτηγά μόλις που καταφέρνουν κορνάροντας να περνούν ανάμεσα από το πλήθος. Οι ποδηλάτες, ανέμελοι και συνάμα απρόσεκτοι, γλιτώνουν παρά τρίχα το τρακάρισμα. Ούτε εκνευρισμός, ούτε θυμωμένες φωνές, ούτε ξεσπάσματα θυμού. Εικόνα πολύ διαφορετική από αυτήν της Νέας Υόρκης, της Ρώμης ή της Πόλης του Μεξικού σε ώρα αιχμής. Διαφορετική, αλλά βρίσκεις λόγια να την περιγράψεις.

Λίγο πιο κάτω, κατά μήκος του Λι, υπάρχουν μικρές κοινότητες σκαρφαλωμένες στις πλαγιές. Παιδιά, στις όχθες του ποταμού, παίζουν και χαιρετούν τα τουριστικά πλοιάρια που αγκομαχώντας συνεχίζουν το δρόμο τους προς τα νότια. Γυναίκες πλένουν ρούχα και λαχανικά στο νερό. Άντρες βόσκουν βουβάλια κατά μήκος του ποταμού, κοντά στις όχθες. Πιο μέσα, σε μικρή απόσταση από τον ποταμό, οι αγρότες εργάζονται στους ορυζώνες· μερικοί φυτεύουν σπόρους με τα χέρια και άλλοι οργώνουν με τα βουβάλια. Εικόνα διαφορετική που, ωστόσο, μπορείς να την περιγράψεις.

Όμως, κατά μήκος του ποταμού Λι υπάρχουν βουνά, ατέλειωτες σειρές από βουνά, που υψώνονται να φτάσουν τον ουρανό. Βουνά πολύ διαφορετικά, εικόνα απερίγραπτη. Ταξιδεύοντας με πλοιάριο στον ποταμό Λι, από την Γκουιλίν μέχρι το Γιανγκ-σούο, συναντά κανείς εξωτικά αξιοθέατα που, ωστόσο, βρίσκει λόγια να τα περιγράψει· όμως τα λόγια χάνονται, όταν πρόκειται να περιγράψεις αυτά τα παράξενα βουνά.

Για 5 ώρες και 80 χιλιόμετρα, το πλοιάριο κατέβαινε τον ποταμό Λι· για 5 ώρες και 80 χιλιόμετρα αυτά τα βουνά δεν έφυγαν ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Σε πρώτο πλάνο αμέτρητες σειρές από βουνά, πίσω τους ακόμα περισσότερες σειρές και ακόμα πιο πολλές στο βάθος, σε απόσταση τόσο μακρινή ώστε έμοιαζαν σαν να έχουν βγει από κάποιο παραμύθι. Οι φωτογραφικές μηχανές μπήκαν σε ενέργεια και, στην προσπάθειά τους να αιχμαλωτίσουν αυτό που δεν μπορούσαν να περιγράψουν τα λόγια, έτρωγαν αχόρταγα το ένα φιλμ μετά το άλλο. Εδώ, σίγουρα εφαρμόζεται το ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις!

Οι παράξενες αυτές κορφές, ανακατεμένες ανομοιόμορφα μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, μετέδιδαν μια απόκοσμη αίσθηση κι αυτό ήταν άλλο ένα πράγμα που δεν μπόρεσαν να αιχμαλωτίσουν οι φωτογραφικές μηχανές. Το πλήρωμα του πλοιαρίου σέρβιρε ζεστό φαγητό για μεσημεριανό. Όλοι κατέβηκαν να φάνε· όλοι εκτός από τούτον εδώ τον παρατηρητή, τον τόσο συνεπαρμένο που δεν μπορούσε να φύγει στιγμή από το κατάστρωμα. Το στομάχι του θα μπορούσε να το γεμίσει οποιαδήποτε στιγμή, ενώ αυτό το χάρμα οφθαλμών θα το έχανε σύντομα μπροστά από τα μάτια του. Όλα όσα ξέφυγαν από τη φωτογραφική μηχανή θα πρέπει να μείνουν χαραγμένα στη μνήμη του.

Όπως ανάφερε κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο, «σύμφωνα με γεωλογικές έρευνες, η Γκουιλίν ήταν αρχικά μια τεράστια θαλάσσια έκταση. Εξαιτίας των επανειλημμένων μετακινήσεων του φλοιού της γης, ο ασβεστόλιθος που κάποτε βρισκόταν στο θαλάσσιο πυθμένα ανυψώθηκε και έγινε ξηρά. Λόγω της αιολικής διάβρωσης και της διαλυτικής ενέργειας της βροχής, ο ασβεστόλιθος πήρε σχήματα δασών από λόφους, απομονωμένων βουνοκορφών, υπόγειων ποταμών και σπηλιών. Αυτή η απαράμιλλη διάταξη Καρστa κάνει το τοπίο στην Γκουιλίν να είναι το πιο υπέροχο του κόσμου».

Αν η τελευταία αυτή δήλωση είναι λίγο υπερβολική, η υπερβολή είναι δικαιολογημένη. Σίγουρα, αυτή η ζούγκλα από ασβεστολιθικές κορφές, μέσα από τις οποίες ο ποταμός Λι κυλάει σαν φίδι σχηματίζοντας μαιάνδρους, μένει αλησμόνητη. Δεν μπορούμε να είμαστε κατηγορηματικοί σχετικά με το πώς ήρθε σε ύπαρξη, μπορούμε όμως να είμαστε σίγουροι για το ποιος την έφερε σε ύπαρξη. Και αν τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν τα βουνά του ποταμού Λι, πόσο περισσότερο θα αδυνατούν να περιγράψουν τον Δημιουργό του. «Μέγας ο Κύριος [Ιεχωβά (ΜΝΚ)] και αξιύμνητος σφόδρα· και η μεγαλωσύνη αυτού ανεξιχνίαστος».—Ψαλμός 145:3.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 17]

Το Αποκορύφωμα

Έτσι τουλάχιστον φάνηκε σε μας. Μετά το ταξίδι μας στον ποταμό Λι πήγαμε σ’ ένα νηπιαγωγείο στην Γκουιλίν. Τα τετράχρονα παιδάκια έπαιξαν διάφορα παιχνίδια, χόρεψαν λίγο και μετά κάθισαν και άκουγαν γοητευμένα καθώς η Αμερικανίδα επισκέπτρια τραγουδούσε κάποιο παιδικό τραγούδι. Το τραγούδι έλεγε για ένα κορίτσι που είχε μια ‘μικρή αγαπημένη κουκλίτσα με μπλε μάτια φωτεινά’. Δεν καταλάβαιναν βέβαια τα λόγια, αλλά τα είχε συναρπάσει η απαλή φωνή και ο ζωηρός ρυθμός της γλυκειάς μελωδίας, όπως και η παντομίμα που συνόδευε την ιστορία δείχνοντας πώς η κουκλίτσα ντύνεται, πηγαίνει έξω και παίζει και τελικά ‘πλαγιάζει και τη νανουρίζουν για να κοιμηθεί μόλις βραδιάζει’. Η διάθεση του τραγουδιού μεταδόθηκε και σ’ αυτά. Τα προσωπάκια έλαμπαν. Χαμόγελα σκορπίζονταν. Μερικά κάθονταν ακίνητα, καταγοητευμένα. Όταν φύγαμε μας αποχαιρέτησαν χαρούμενα.

Μας έκλεψαν την καρδιά.