Ανέβηκα το Μεγαλύτερο Μονόλιθο του Κόσμου

Από τον ανταποκριτή του Ξύπνα! στην Αυστραλία

ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ κατά πολύ όλα όσα είχα διαβάσει και τις αμέτρητες εικόνες που είχα δει, στεκόταν εκεί επιβλητικός, με όλο του το μεγαλείο και με φόντο το φωτεινό στεφάνι γύρω από τον ήλιο που έδυε. Αυτά τα λιγοστά λεπτά ήταν που περιμέναμε. Καθώς παρακολουθούσαμε μαγεμένοι, ο εντυπωσιακός ογκόλιθος πήρε ήσυχα ένα απαλό ροζ χρώμα, έπειτα έντονο μωβ και τελικά βαθύ κόκκινο. Αυτό ήταν το χρώμα που ήθελα ειδικά. Το κλικ της φωτογραφικής μου μηχανής ακούστηκε για τελευταία φορά.

Γύρω μου ακούγονταν τα κλικ από εκατοντάδες άλλες φωτογραφικές μηχανές, καθώς τόσοι συνεπαρμένοι άνθρωποι, που είχαν έρθει από πολλά μέρη του κόσμου, έβαζαν τέρμα στην άγρυπνη αναμονή εκείνης της βραδιάς και αιχμαλώτιζαν μια σκηνή που όμοιά της σπάνια βρίσκει κανείς. Ήμασταν βλέπετε στο Άιερς Ροκ—το μεγαλύτερο μονόλιθο, δηλαδή μάζα από έναν και μόνο βράχο, του κόσμου—που βρίσκεται στο γεωγραφικό κέντρο της Αυστραλίας. Ναι, επιτέλους έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια αυτό το θαυμαστό έργο των χεριών του Θεού.

Γιατί Είναι Τόσο Θεαματικό;

Ο Τζον Ρος, στο βιβλίο του Beautiful Australia In Colour (Η Όμορφη Αυστραλία σε Έγχρωμες Εικόνες), περιγράφει το Άιερς Ροκ ως «το μεγαλύτερο τουριστικό αξιοθέατο σε μια χώρα γεμάτη από αξιοθέατα, μια ζωογονητική δύναμη σε μια αρχαία και χέρσα χώρα».

Φυσικά, απλώς και μόνο το τεράστιο μέγεθος του Άιερς Ροκ είναι θεαματικό, αλλά η εναλλαγή των χρωμάτων είναι εκείνη που φέρνει επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού στα χείλια των επισκεπτών. Ο μονολιθικός αυτός γιγαντιαίος ψαμμίτης υψώνεται 348 μέτρα πάνω από το δάπεδο της ερήμου, εκτείνεται σε μήκος 3,6 χιλιομέτρων και έχει πλάτος 2 χιλιόμετρα. Σαν να μην έφτανε το πανόραμα των χρωμάτων που προκλήθηκε από τις αλλαγές στη θέση του ήλιου, ένα άλλο θέαμα που σου κόβει την ανάσα είναι η ολόλαμπρη ασημένια γυαλάδα που λούζει το μονόλιθο ύστερα από μια ξαφνική νεροποντή στην έρημο.

Το Άιερς Ροκ βρίσκεται 470 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της κύριας πόλης της κεντρικής Αυστραλίας, της πόλης Άλις Σπρινγκς. Πήρε το όνομά του από έναν πολιτικό της Νότιας Αυστραλίας, τον Σερ Χένρι Άιερς, αλλά αιώνες ολόκληρους ήταν γνωστό στους ιθαγενείς της Αυστραλίας ως Ουλούρου, λέξη που τώρα δεν είναι γνωστό τι ακριβώς σημαίνει.

Η Επιθυμία για Ανάβαση

Απ’ ό,τι φαίνεται, όλοι όσοι βλέπουν για πρώτη φορά το Άιερς Ροκ νιώθουν την ακατανίκητη επιθυμία να εξετάσουν από κοντά αυτό το συναρπαστικό φαινόμενο. Μερικοί έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό από τον αέρα, ενώ άλλοι κάνουν το γύρο της βάσης με αυτοκίνητο—απόσταση περίπου 10 χιλιομέτρων. Όσο για μένα, έπρεπε οπωσδήποτε να το ανέβω. Θα θέλατε να έρθετε μαζί μου;

Το σχήμα του βράχου που πρόκειται να ανέβουμε μοιάζει πολύ με την κυρτή ράχη ενός κοιμισμένου ιπποπόταμου. Ξεκινάμε την ανάβασή μας από το σημείο περίπου των δύο τρίτων του μήκους του σώματος του ιπποπόταμου μετρώντας από την ουρά του. Παρατηρήστε τις σειρές με τους πασσάλους που είναι καρφωμένοι στην επιφάνεια του βράχου και στους οποίους είναι προσαρτημένη μια αλυσίδα για να πιανόμαστε απ’ αυτήν καθώς ανεβαίνουμε. Αυτό μας χαροποιεί, επειδή το μέρος που ανεβαίνουμε δεν είναι παρά ένα στενό, απόκρημνο μονοπάτι και η επιφάνεια του βράχου υποχωρεί εύκολα και από τις δυο πλευρές. Προφανώς πολλοί αναβάτες απερίσκεπτοι ή με υπερβολική αυτοπεποίθηση αγνόησαν την αλυσίδα, προξενώντας έτσι τη συμφορά. Τώρα έρχεται πιο έντονα στο νου μας η πλάκα που μας έδειξε ο οδηγός μας όταν ξεκινήσαμε την ανάβασή μας. Είχε καταγραμμένους τους πιο πρόσφατους θανάτους που προκλήθηκαν από πτώση, περιλαμβάνοντας ανθρώπους από αρκετές χώρες. Ο κίνδυνος είναι τα ξαφνικά ρεύματα αέρος. Χωρίς προειδοποίηση, αυτές οι ριπές του ανέμου μπορούν να κάνουν έναν αναβάτη να χάσει την ισορροπία του. Γι’ αυτό κρατηθείτε καλά στην αλυσίδα. Αυτό μπορεί να σώσει τη ζωή σας!

Όπως οι περισσότεροι άπειροι αναβάτες, ξεκινάμε γεμάτοι ενθουσιασμό, που κρατάει περίπου δέκα λεπτά, αλλά σύντομα αρκούμαστε σ’ ένα αργό, σταθερό και βαρύ περπάτημα προς τα επάνω. Πριν περάσει πολλή ώρα, το τουριστικό πούλμαν μας, που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, φαίνεται πολύ μικροσκοπικό. Ύστερα από είκοσι λεπτά ανάβασης, φαίνεται καθαρά ότι δεν είμαστε σε τόσο καλή φυσική κατάσταση όσο θα έπρεπε να είμαστε. Νιώθουμε την ανάγκη να σταματάμε για λίγο κάθε τόσο. Αλλά πόσο αποζημιωνόμαστε σ’ αυτές τις ανάπαυλες από τη θέα που προξενεί δέος, καθώς παρατηρούμε το πανόραμα που, όσο ανεβαίνουμε, απλώνεται όλο και μεγαλύτερο! Στ’ αριστερά μας διαγράφονται απειλητικά τα γιγάντια Όλγκα, ένα σύμπλεγμα από επιβλητικούς βράχους που φαίνονται σαν να τους έχει στοιβάξει εκεί κάποιο γιγάντιο χέρι. Ο ψηλότερος απ’ αυτούς είναι το Όρος Όλγκα, που υψώνεται 546 μέτρα πάνω από το δάπεδο της κοιλάδας. Έπειτα, καθώς στρέφουμε το βλέμμα μας προς τα δεξιά, βλέπουμε σε κάποια απόσταση το τουριστικό ξενοδοχειακό συγκρότημα, που αξίζει πολλά εκατομμύρια και εξυπηρετείται από ένα πολυσύχναστο αεροδρόμιο που έχει κατασκευαστεί για να τραβάει πολλούς τουρίστες. Πέρα απ’ αυτό και όσο μακριά μπορεί να φτάσει το βλέμμα, φαίνεται η επίπεδη και μονότονη έρημος που είναι τόσο χαρακτηριστική για τη χέρσα ενδοχώρα της Αυστραλίας.

Θυμάμαι που στεκόμουν δίπλα στο πούλμαν μας και, κοιτάζοντας προς τα επάνω, μου φαινόταν σαν να έβλεπα εκατοντάδες πολυάσχολα μυρμήγκια να πηγαινοέρχονται μεταξύ κάποιας φωλιάς που υπήρχε στο έδαφος και ενός τόπου, από την κορυφή του οποίου εφοδιάζονταν τροφή. Έτσι πρέπει να φαινόμαστε κι εμείς τώρα από το έδαφος.

Θα τα Καταφέρουμε;

Και συνεχίζουμε να προχωράμε, πάντα προς τα επάνω. Γιατί πονάνε τόσο πολύ οι γάμπες μας; Σύντομα τις ξεχνάμε, καθώς μας συνεπαίρνει η θέα των μικροσκοπικών λιμνών που υπάρχουν στην επιφάνεια του βράχου. Και μέσα σε κάθε λιμνούλα κολυμπάνε ζωντανοί οργανισμοί—μικρές γαρίδες! Αυτή όμως είναι η μοναδική μορφή ζωής που υπάρχει στην κατά τα άλλα επιβλητική, άνυδρη και γυμνή επιφάνεια του βράχου.

Τι μας λέει ο οδηγός μας; Φτάσαμε στο μισό δρόμο της ανάβασης. Αυτό ήταν όλο; Τέλος πάντων, τουλάχιστον τελείωσε τώρα το πιο απότομο μέρος, και δεν χρειάζεται πια η αλυσίδα ασφαλείας. Από εδώ και στο εξής, η ανάβαση είναι πιο ομαλή και απλώς υπάρχει μια ζωγραφισμένη κεντρική γραμμή που σημαδεύει το μονοπάτι μας. Περνάμε ανάμεσα από εμπόδια και ανεβοκατεβαίνουμε μικρότερα υψώματα στην επιφάνεια του βράχου. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν θα φτάσουμε ποτέ στην κορυφή.

Ξαφνικά όμως βρισκόμαστε ακριβώς εκεί. Τώρα μπορούμε να δούμε και πάνω από την κορυφή του Άιερς Ροκ και κάτω στην άλλη πλευρά. Ακόμα πιο ικανοποιητικές σκηνές. Αλλεπάλληλες εναλλαγές στην κορυφογραμμή, με μια ανάγλυφη εμφάνιση φανταστικών σχεδίων. Εδώ στην κορυφή, βρίσκουμε έναν πέτρινο σωρό που χρησιμεύει ως μνημείο, ένα δείκτη για την κατεύθυνση και ένα μέρος όπου μπορούμε να βάλουμε την υπογραφή μας, πράγμα που θα δείχνει ότι καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή.

Και τι Γίνεται με την Κατάβαση;

Τι γίνεται όμως με το γυρισμό μας κάτω; Όπως οι περισσότεροι, υπέθεσα κι εγώ ότι το περπάτημα προς τα κάτω δεν θα ήταν παρά ένας περίπατος, ότι απλώς θα άφηνα τη βαρύτητα να μου δώσει την ώθηση προς τα κάτω, καταβάλλοντας ελάχιστη ή και καθόλου προσπάθεια. Πόσο λάθος έκανα! Ύστερα από λίγα λεπτά κατάβασης, νιώθω ότι οι γάμπες μου ζητούν απεγνωσμένα να ξεκουραστούν. Το κάθε βήμα φαίνεται πιο οδυνηρό από το προηγούμενο. Έπειτα από αρκετές ανάπαυλες, φτάνουμε τελικά στους πρόποδες.

Και μετά, φαίνεται να χρειάζονται ηρωικές προσπάθειες για να διανύσουμε με τα πόδια τη μικρή, ομαλή απόσταση μέχρι το πούλμαν. Τελικά όμως τα καταφέρνουμε, και να που κοιτάζουμε πάλι προς τα πάνω αυτόν το γίγαντα της ερήμου, με τα πλήθη των ανθρώπινων «μυρμηγκιών» που εξακολουθούν να ανεβοκατεβαίνουν βιαστικά την καταπληκτική του επιφάνεια.

Ήταν πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό που βρεθήκαμε τόσο κοντά σ’ άλλο ένα θαύμα των ατέλειωτων δημιουργημάτων του Θεού. Ήταν κουραστικό από σωματική άποψη, αλλά και τόσο τονωτικό από διανοητική και συναισθηματική άποψη. Όσο για μένα, δεν μπορώ να συγκρατήσω μια σύντομη προσευχή ευχαριστίας προς τον Ιεχωβά, για το γεγονός ότι στα 61 μου χρόνια, είχα τη δύναμη να ανέβω το μεγαλύτερο μονόλιθο του κόσμου.

[Χάρτης στη σελίδα 14]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Αυστραλία

Άλις Σπρινγκς

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Η απότομη ανάβαση στο Άιερς Ροκ