Ήμασταν «Μάγισσες» Εναντίον Ταύρων
ΟΙ ΤΑΥΡΟΙ ήταν πελώριοι. Θα πρέπει να ζύγιζε μισό τόνο ο καθένας. Οι δυο αδελφές μου κι εγώ αντιμετωπίζαμε συνήθως νεαρούς ταύρους, αλλά αυτά τα ζώα ήταν πλήρως αναπτυγμένα, με τρομακτικά κέρατα. Βέβαια, θα μπορούσαμε να αρνηθούμε να τους αντιμετωπίσουμε, αλλά πώς θα αντιδρούσε το πλήθος σ’ αυτό; Εκείνοι είχαν πληρώσει εισιτήριο για να δουν τις Λας Μέιγιας (Μάγισσες) να αναμετριούνται με ταύρους, και δεν θέλαμε να τους απογοητεύσουμε. Μπήκαμε διστακτικά στην αρένα.
Μπορεί να αναρωτιέστε τι ήθελαν τρεις αδελφές και έρχονταν αντιμέτωπες με ταύρους. Σίγουρα, ο λόγος δεν ήταν να δείξουμε ότι οι γυναίκες τα καταφέρνουν εξίσου καλά με τους άντρες σ’ αυτό το επάγγελμα. Οι λόγοι που μας ώθησαν σ’ αυτό το αντροκρατούμενο επάγγελμα ήταν καθαρά οικονομικές ανάγκες.
Όταν ήμασταν έφηβες, φύγαμε από τη γενέτειρά μας στη βορειοδυτική Ισπανία και κατευθυνθήκαμε προς τη Μαδρίτη, όπου ελπίζαμε να βρούμε δουλειά. Όταν όμως δεν βρέθηκε τίποτα, ακολουθήσαμε τη συμβουλή ενός φίλου που ήταν τορέρο και αποφασίσαμε να «δοκιμάσουμε την τύχη μας με τους ταύρους». Αυτοαποκαλεστήκαμε Λας Μέιγιας (Οι Μάγισσες), επειδή αυτό το όνομα έδειχνε εύκολα τον τόπο καταγωγής μας στην Ισπανία και, επίσης, επειδή ελπίζαμε να μαγέψουμε τους ταύρους. Μόλις κλείσαμε δυο χρόνια σκληρής εκπαίδευσης, γίναμε και στην πράξη ταυρομάχοι.
Κίνδυνοι και Θάνατος
Συνήθως αντιμετωπίζαμε τους νεαρότερους ταύρους, δυο ή τριών ετών, που δεν είναι τόσο άγριοι και δυνατοί. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, γιατί αυτοί είναι συνήθως πιο γρήγοροι και πιο ευκίνητοι. Ωστόσο, ήμασταν τυχερές και εκτός από ένα σπασμένο αστράγαλο, μερικά αποκρουστικά γδαρσίματα κι ένα τραύμα στο πόδι, δεν τραυματιστήκαμε σοβαρά. Ακόμα και τότε που αντιμετωπίσαμε εκείνους τους πελώριους ενήλικους ταύρους, φύγαμε από την αρένα σώες και αβλαβείς.
Στη διάρκεια της σεζόν των ταυρομαχιών, συχνά αντιμετωπίζαμε τέσσερις ταύρους το πρωί και άλλους τέσσερις το απόγευμα. Τελικά, μπορούσαμε να σκοτώνουμε τους ταύρους σχεδόν τόσο εύκολα όσο στρώναμε τα κρεβάτια μας. Μάλιστα, μέσα σε οχτώ χρόνια, αντιμετωπίσαμε και σκοτώσαμε 1.500 ταύρους, σε αρένες σ’ ολόκληρη την Ισπανία, καθώς και στην Πορτογαλία και στη Γαλλία. Στόχος μας ήταν να κλείσουμε συμβόλαιο για τη Νότια Αμερική, όπου θα μπορούσαμε να κερδίζουμε πάρα πολλά χρήματα, αρκετά για να αγοράσουμε ένα ράντσο και να εκτρέφουμε ταύρους για ταυρομαχίες.
Μολονότι αυτό που μας έκανε να ξεκινήσουμε ήταν η ανάγκη να βγάζουμε τα προς το ζην, δεν πέρασε πολύς καιρός και τα κύρια κίνητρά μας ήταν η επιθυμία για περιπέτεια, φήμη και περιουσία. Παρά τον κίνδυνο, μας άρεσε η δουλειά μας! Είναι αλήθεια ότι κάθε τόσο μαθαίναμε πως σκοτώθηκε κάποιος ταυρομάχος, κι αυτό μας επηρέαζε για λίγες μέρες, θυμίζοντάς μας με δυσάρεστο τρόπο τους κινδύνους που διατρέχαμε. Σύντομα, όμως, ξεπερνούσαμε αυτή την προσωρινή ανησυχία. Καθώς μπαίναμε στην αρένα, αντί να ευχηθούμε η μια στην άλλη καλή τύχη, λέγαμε: «Εμπρός για τη μάχη!»
Διαφορετικό Είδος Μάχης
Κατόπιν, το 1984, συνέβηκε κάτι που έκανε τις αδελφές μου, Μιλαγκρός και Έλντα, κι εμένα να επανεκτιμήσουμε τους στόχους μας και, μάλιστα τον τρόπο που βγάζαμε τα προς το ζην. Και οι τρεις μας αρχίσαμε να μελετάμε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ήμασταν ενθουσιασμένες με όσα μαθαίναμε για τη Βασιλεία του Θεού και για το μελλοντικό Παράδεισο που έχει υποσχεθεί ο Θεός. Αλλά ύστερα πρόβαλε μια δύσκολη απόφαση. Εναρμονιζόταν η δουλειά μας με όσα μαθαίναμε;
Τελικά, δυο πράγματα μας έπεισαν ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε την καριέρα μας ως ταυρομάχοι. Πρώτα απ’ όλα, παρατηρήσαμε την ατμόσφαιρα στην αρένα. Ο φανατισμός του πλήθους θύμιζε το φανατισμό στα ρωμαϊκά αμφιθέατρα. Ήταν κατάλληλο αυτό το περιβάλλον για Χριστιανές;
Το δεύτερο πρόβλημα είχε να κάνει με τη θεϊκή προστασία. Σχεδόν όλοι οι ταυρομάχοι, σαν Καθολικοί που είναι, ζητούν προστασία από την αγαπημένη τους Μαντόνα ή τον αγαπημένο τους «άγιο». Μάλιστα, έχω δει μερικούς να στήνουν ένα φορητό ιερό στο δωμάτιό τους στο ξενοδοχείο για να προσεύχονται, έχοντας την πεποίθηση ότι αυτό θα τους σώσει από τραυματισμούς στην αρένα. Όμως, εμείς συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήταν δυνατό να ζητάμε από τον Ιεχωβά να μας προστατεύει, όταν σκόπιμα φερόμασταν με σκληρότητα σε ζώα και βάζαμε τη ζωή μας σε κίνδυνο προκειμένου να κερδίσουμε χρήματα και να ξεσηκώσουμε το πλήθος. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε τις ταυρομαχίες.
Δεν πέρασε πολύς καιρός που είχαμε πάρει αυτή την απόφαση και το πολυπόθητο συμβόλαιο για τη Νότια Αμερική έγινε πραγματικότητα. Είχαμε στα χέρια μας την ευκαιρία να κάνουμε περιουσία. Αλλά η απόφασή μας ήταν αμετάκλητη, και στις 3 Οκτωβρίου 1985, κάναμε την τελευταία μας εμφάνιση ως «Οι Μάγισσες». Περίπου ένα χρόνο αργότερα, βαφτιστήκαμε και τώρα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ‘αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα της πίστης’.—1 Τιμόθεον 6:12.
Εξακολουθούμε να δουλεύουμε μαζί, αλλά σ’ ένα εστιατόριο αντί στην αρένα. Είμαστε πολύ ευτυχισμένες που βρήκαμε κάτι καλύτερο από τη φήμη και την περιουσία—μια καλή σχέση με τον παντοδύναμο Θεό και μια σίγουρη ελπίδα για το μέλλον. Περιμένουμε με ανυπομονησία τον καιρό που θα μπορούμε να χαϊδεύουμε άγριους ταύρους στο νέο κόσμο του Θεού, όπου ούτε ο άνθρωπος ούτε τα ζώα ‘θέλουσι κακοποιεί ουδέ φθείρει . . . διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν’. (Ησαΐας 11:9)—Όπως το αφηγήθηκε η Πιλάρ Βίλα Κάο.
[Εικόνα της Πιλάρ, Μιλαγκρός και Έλντα Βίλα Κάο στη σελίδα 14]
[Εικόνα της Πιλάρ, Μιλαγκρός και Έλντα Βίλα Κάο στη σελίδα 15]