Κρακ Εθισμός Και Θεραπεία
ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία για το ότι ο εθισμός στο κρακ έχει πάρει συγκλονιστικές διαστάσεις και ότι το πρόβλημα διαρκώς εντείνεται. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση εκθέτουν δημόσια το πρόβλημα. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά τού αφιερώνουν άρθρα. Οι νοσοκομειακές πτέρυγες των εκτάκτων περιστατικών και τα κέντρα αντιμετώπισης τραυματισμών έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τη βία που προξενεί. Οι θάλαμοι στα μαιευτήρια είναι υπερπλήρεις από μωρά που έχουν υποστεί βλάβες από τον εθισμό στο ναρκωτικό αυτό. Οι αποθήκες στα νοσοκομεία χρησιμεύουν για να «αποθηκεύονται» εκεί εγκαταλειμμένα μωρά αντί για διάφορα υλικά.
Στα κέντρα αποτοξίνωσης και αποκατάστασης νοσηλεύονται παιδιά προεφηβικής ηλικίας. Οι διάφοροι κοινωνικοί φορείς κάνουν εκκλήσεις για χρήματα προκειμένου να καταπολεμήσουν την επιδημία. Υπάρχουν άτομα που λένε ότι δεν μπορούν να υπερνικήσουν τον εθισμό τους και άλλα που δεν θέλουν να τον υπερνικήσουν. Για τους τελευταίους το μέλλον επιφυλάσσει αθλιότητα, απογοήτευση, βία και πιθανώς θάνατο. Για τους πρώτους, υπάρχει ελπίδα.
«Μόλις πριν από ένα χρόνο», ανέφερε η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times) της 24ης Αυγούστου 1989, «θεωρούσαν το κρακ σχετικά καινούριο ναρκωτικό, για το οποίο δεν είχαν καταλάβει ακόμα αρκετά πράγματα, αλλά ήξεραν ότι είχε ειδικά χαρακτηριστικά που προκαλούσαν εθισμό ο οποίος ήταν σχεδόν αδύνατο να θεραπευτεί». Όμως, σύμφωνα με την εφημερίδα, οι ερευνητές διαπιστώνουν τώρα ότι ο εθισμός στο κρακ μπορεί, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, να θεραπευτεί. «Ο εθισμός στο κρακ μπορεί να θεραπευτεί», είπε ο Δρ Χέρμπερτ Κλέμπερ, ο βοηθός τού Γουίλιαμ Τζ. Μπένετ που είναι διευθυντής του προγράμματος αντιμετώπισης των ναρκωτικών στις Η.Π.Α. Το μυστικό, είπε ο ίδιος, είναι να δοθεί στους τοξικομανείς μια θέση στην οικογένεια και στο κοινωνικό σύστημα, την οποία μπορεί να μην είχαν ποτέ πριν. «Μιλάμε κυρίως για ένταξη, παρά για επανένταξη, στην κοινωνία», τόνισε ο ίδιος.
Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι το πιο αποτελεσματικό πρόγραμμα για τη θεραπεία του ατόμου που έχει εθιστεί στο κρακ αποτελείται από τρία στάδια—αποτοξίνωση, διαρκή επίδοση προσωπικών συμβουλών και εκπαίδευση και, ακόμα πιο σημαντικό, υποστήριξη μέσα στο κατάλληλο περιβάλλον. Το κυριότερο εμπόδιο δεν είναι η αποτοξίνωση, δηλαδή η αποχή του τοξικομανούς από το ναρκωτικό. Συχνά, λόγω των περιστάσεων, αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος από μόνος του. Το να μην έχει χρήματα να αγοράσει το ναρκωτικό μπορεί να είναι, και συχνά είναι, ένας παράγοντας που συμβάλλει σ’ αυτό. Η κράτηση σε κάποια φυλακή, όπου δεν υπάρχουν ναρκωτικά, μπορεί να είναι άλλος ένας παράγοντας ή η παραμονή στο νοσοκομείο θα μπορούσε επίσης να επιβάλει αποχή. Αλλά, το πραγματικό πρόβλημα είναι να συγκρατηθεί ο τοξικομανής ώστε να μην ξαναπάρει ναρκωτικό, όταν θα έχει την ευκαιρία να το κάνει.
Μολονότι μερικοί τοξικομανείς έχουν καταφέρει να απαγκιστρωθούν από την αρπάγη του κρακ ακολουθώντας ειδικά θεραπευτικά προγράμματα, οι ειδικοί θεραπευτές τόνισαν πως οι περισσότεροι τοξικομανείς δεν καταφέρνουν να αντέξουν ούτε καν τις πρώτες λίγες βδομάδες. Για παράδειγμα, ο Δρ Τσαρλς Π. Ο’ Μπράιεν, ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας, είπε ότι τα δυο τρίτα των τοξικομανών που περιλήφθηκαν στο θεραπευτικό του πρόγραμμα εγκατέλειψαν την προσπάθεια τον πρώτο κιόλας μήνα. Άλλα προγράμματα έχουν ακόμα μικρότερη επιτυχία.
Το Ακατάλληλο Περιβάλλον
«Μπορεί να χρειαστεί να τους απομακρύνουμε από το μέρος που ζουν», είπε κάποιος διακεκριμένος διευθυντής ενός θεραπευτικού κέντρου. «Πρέπει να βγάλουμε τους τοξικομανείς από το περιβάλλον των ναρκωτικών. Το περιβάλλον αυτό είναι θάνατος». Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις ερευνητών, αυτή είναι η πρωταρχική αιτία για το ότι οι περισσότεροι από τους τοξικομανείς που έχουν αποτοξινωθεί επιστρέφουν στο ναρκωτικό στο οποίο είχαν γίνει σκλάβοι. Η αιτία φαίνεται καθαρά. Δεν είναι αυτό το περιβάλλον που τους οδήγησε αρχικά στα θεραπευτικά κέντρα; Δεν ήταν το κρακ διαθέσιμο σε κάθε γωνιά του δρόμου, όπου η πίεση των υπολοίπων, συχνά της ίδιας της οικογένειάς τους ή των καλύτερων φίλων τους, τους έκανε να τραβήξουν την πρώτη τους ρουφηξιά από την πίπα με το κρακ; Ποιος θα τους ενθαρρύνει τώρα να συνεχίσουν να ακολουθούν κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα και να νικήσουν σ’ αυτή τη σκληρή μάχη που δίνουν με το ναρκωτικό αυτό για να σώσουν την ίδια τους τη ζωή;
Τα πιο επιτυχημένα προγράμματα τονίζουν ότι το ακατάλληλο περιβάλλον αποτελεί κύριο παράγοντα στην περίπτωση που ο τοξικομανής συνεχίσει να παίρνει το ναρκωτικό. «Ο ασθενής διδάχτηκε διάφορους τρόπους για να μένει μακριά από το ναρκωτικό, περιλαμβανομένου και του πώς να αποφεύγει τα πράγματα που ξυπνάνε την επιθυμία του γι’ αυτό», ανέφερε η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς. «Η θέα του δρόμου στον οποίο το άτομο αγόραζε κάποτε το κρακ, ένα πεταμένο μπουκαλάκι στο πεζοδρόμιο, το οδοντιατρείο ή η μυρωδιά του φαρμακείου που θυμίζουν τη μυρωδιά του κρακ», όλα αυτά είναι πράγματα που μπορούν να ξυπνήσουν την επιθυμία για το ναρκωτικό, έλεγε η εφημερίδα. Τα αποτελεσματικά προγράμματα τόνιζαν, επίσης, πόσο σημαντικό είναι να «κόψουν [οι τοξικομανείς] κάθε δεσμό με φίλους και συγγενείς που εξακολουθούν να παίρνουν ναρκωτικά». Τους έδιναν τη συμβουλή να κάνουν καινούριους φίλους, άτομα που δεν παίρνουν ναρκωτικά. Στ’ αλήθεια, σοφή συμβουλή.
Μπορείς να Πεις Όχι!
Το βιβλίο Αυτοκαταστροφική Συμπεριφορά Παιδιών και Εφήβων (Self-Destructive Behavior in Children and Adolescents) κάνει την ακόλουθη παρατήρηση: «Οι νεαροί συχνότατα παίρνουν για πρώτη φορά διάφορα ναρκωτικά με την παρακίνηση κάποιου στενού τους φίλου . . . Η πρόθεσή [του] ίσως είναι να δοκιμάσει κι άλλος μια συναρπαστική, μια απολαυστική εμπειρία». Εντούτοις, δεν είναι μόνο οι νεαροί εκείνοι που δέχονται τέτοια πίεση από τους άλλους, όπως μπορούν να βεβαιώσουν οι μεγαλύτερης ηλικίας τοξικομανείς· ούτε η ακόλουθη σοφή συμβουλή της Αγίας Γραφής περιοριζόταν στους νεαρούς, αλλά ισχύει για άτομα κάθε ηλικίας, όπως λέει ο Βιβλικός συγγραφέας: «Ο περιπατών μετά σοφών θέλει είσθαι σοφός· ο δε σύντροφος των αφρόνων θέλει απολεσθή».—Παροιμίαι 13:20.
Αν σε κατακλύζουν προβλήματα που φαίνονται άλυτα, μη ζητάς να ξεφύγεις απ’ αυτά καταφεύγοντας στα ναρκωτικά. Το μόνο που θα καταφέρεις έτσι είναι να αποκτήσεις κι άλλα προβλήματα. Συζήτησε αυτό που σε απασχολεί με το γονέα σου ή με κάποιον άλλο υπεύθυνο ενήλικο που θα θέλει ολόκαρδα το καλό σου. Μην ξεχνάς, επίσης, τη συμβουλή της Αγίας Γραφής: ‘Μη σας πιάνει ανησυχία για τίποτα, αλλά για το καθετί ας γίνονται γνωστά τα αιτήματά σας στον Θεό μέσω προσευχής και δέησης και με απόδοση ευχαριστίας· και η ειρήνη του Θεού, που υπερέχει από κάθε σκέψη, θα φρουρήσει τις καρδιές σας και τις διανοητικές σας δυνάμεις’.—Φιλιππησίους 4:6, 7, ΜΝΚ.
[Πλαίσιο στη σελίδα 9]
Το Άις Χειρότερο από το Κρακ
«Οι Ιάπωνες το λένε σαμπού, για τους Κορεάτες είναι το χιροπόν. Για τους Αμερικανούς τοξικομανείς που μόλις τώρα ανακαλύπτουν την έντονη ευφορία και τη φρικτή κατάπτωση που φέρνει, το ναρκωτικό αυτό είναι απλώς ‘άις’ [πάγος]», λέει το περιοδικό Νιούσγουικ (Newsweek) γι’ αυτό το ναρκωτικό που προέρχεται από την Ασία. Πρόκειται για έναν τύπο της μεθαμφεταμίνης, ή αλλιώς του σπιντ, που μπορεί να το φτιάξει κανείς σε εργαστήριο από χημικά συστατικά τα οποία βρίσκει εύκολα. Η ευφορία που χαρίζει το κρακ κρατάει μερικά λεπτά· η ευφορία που χαρίζει το άις κρατάει μερικές ώρες και μπορεί να κρατήσει κι ένα εικοσιτετράωρο. Συχνά το ναρκωτικό αυτό κάνει τους χρήστες βίαιους. Η παρατεταμένη χρήση του προκαλεί ψυχολογικές βλάβες και θανάσιμες διαταραχές στους πνεύμονες και στα νεφρά. Το ίδιο περιοδικό γράφει ότι «οι συνέπειες του άις στα νεογέννητα είναι ανησυχητικές». Ένας ερευνητής λέει: «Αν χαρακτηρίζατε άσχημη την εξάρτηση από την κοκαΐνη, αυτή δεν είναι τίποτα σε σύγκριση μ’ αυτό το ναρκωτικό». Είναι πιο δύσκολο να απαγκιστρωθείς απ’ αυτό παρά από τον εθισμό στην κοκαΐνη, και οι παραισθήσεις μπορούν να είναι το ίδιο έντονες ακόμα και μετά από θεραπεία δύο χρόνων.