Μέρος Ένατο: Η Ανθρώπινη Διακυβέρνηση Φτάνει στο Αποκορύφωμά Της!

Η Ανθρώπινη Διακυβέρνηση Ζυγίζεται στην Πλάστιγγα

Μέρος Ένατο: Η Ανθρώπινη Διακυβέρνηση Φτάνει στο Αποκορύφωμά Της!

Υπερεθνικά πολιτικά συστήματα: αυτοκρατορίες, συνασπισμοί, συνομοσπονδίες ή ομοσπονδίες που έχουν σχηματιστεί μεταξύ εθνών-κρατών, είτε σε προσωρινή είτε σε μόνιμη βάση, για την επιδίωξη κοινών στόχων, και οι οποίες υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα, την εθνική εξουσία ή τα εθνικά συμφέροντα.

Η 5η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ του 539 Π.Κ.Χ. βρήκε την πόλη της Βαβυλώνας σε γιορταστική ατμόσφαιρα. Χίλιοι ανώτατοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είχαν δεχτεί μια βραδινή πρόσκληση από τον Βασιλιά Βαλτάσαρ. Αν και απειλούνταν από τις πολιορκητικές δυνάμεις των Μήδων και των Περσών, ο Βαλτάσαρ και οι συνάδελφοί του στην πολιτική δεν ανησυχούσαν. Στο κάτω-κάτω, τα τείχη της πόλης ήταν απόρθητα. Δεν υπήρχε άμεση αιτία φόβου.

Τότε, χωρίς προειδοποίηση, στη μέση των γιορταστικών εκδηλώσεων, τα δάχτυλα ενός ασώματου ανθρώπινου χεριού άρχισαν να γράφουν δυσοίωνες λέξεις πάνω στον τοίχο του παλατιού: ΜΕΝΕ, ΜΕΝΕ, ΘΕΚΕΛ, ΟΥΦΑΡΣΙΝ. Τα γόνατα του βασιλιά άρχισαν να τρέμουν και το πρόσωπό του χλόμιασε.—Δανιήλ 5:5, 6, 25.

Ο Δανιήλ, ένας Ισραηλίτης που ήταν λάτρης του Θεού εκείνου για τον οποίον ο Βαλτάσαρ και οι συνάδελφοί του στην κυβέρνηση έδειχναν περιφρόνηση, κλήθηκε για να δώσει εξήγηση. «Αύτη είναι η ερμηνεία», άρχισε ο Δανιήλ, «Μενέ, εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου και ετελείωσεν αυτήν· Θεκέλ, εζυγίσθης εν τη πλάστιγγι και ευρέθης ελλιπής· Φερές, διηρέθη η βασιλεία σου και εδόθη εις τους Μήδους και Πέρσας». Η προφητεία σίγουρα δεν προμήνυε κάτι καλό. Σε εκπλήρωση, «την αυτήν νύκτα εφονεύθη ο Βαλτάσαρ ο βασιλεύς των Χαλδαίων».—Δανιήλ 5:26-28, 30.

Μέσα σε μια νύχτα, μια μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης αντικαταστάθηκε από μια άλλη! Έπειτα από τις πρόσφατες παρόμοιες πολιτικές αναταραχές στην Ανατολική Ευρώπη, ίσως αναρωτηθούμε αν αυτό που συνέβη στον Βαλτάσαρ έχει κάποια σημασία για τις ημέρες μας. Θα μπορούσε αυτό να προμηνύει κάτι για την ανθρώπινη διακυβέρνηση στο σύνολό της; Έχουμε κάθε λόγο να το σκεφτούμε αυτό σοβαρά, επειδή «πραγματικά είναι δυνατόν να χαθούν ολόκληροι πολιτισμοί», λέει ο Ζακ Μπάρζουν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, και προσθέτει: «Το τρομερό τέλος της Ελλάδας ή της Ρώμης δεν είναι μύθος».

Οι άνθρωποι έχουν επινοήσει κάθε πιθανό είδος κυβέρνησης. Μετά από χιλιάδες χρόνια δοκιμής και λάθους, ποια είναι τα αποτελέσματα; Υπήρξε η ανθρώπινη διακυβέρνηση ικανοποιητική; Μπορεί να προσφέρει λύσεις για τα αυξανόμενα προβλήματα της ανθρωπότητας;

Υποσχέσεις, Υποσχέσεις!

Μια επί μέρους απάντηση δίνεται από την Μπακούλ Ρατζνί Πατέλ, διευθύντρια ενός κορυφαίου ερευνητικού κέντρου στη Βομβάη της Ινδίας. Κατηγορώντας τους πολιτικούς για «απόλυτη υποκρισία», λέει: «Είναι της μόδας στην Ινδία και σε άλλα έθνη του Τρίτου Κόσμου να ανεβαίνουν οι ηγέτες στο βήμα και να λένε μεγάλα λόγια περί ‘ανάπτυξης’ και ‘προόδου’. Ποια ανάπτυξη και ποια πρόοδο; Ποιους νομίζουμε ότι κοροϊδεύουμε; Φτάνει μόνο να ρίξεις μια ματιά στις ανατριχιαστικές στατιστικές που αφορούν τον Τρίτο Κόσμο: 40.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από ασθένειες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν». Η ίδια προσθέτει ότι τουλάχιστον 80 εκατομμύρια παιδιά υποσιτίζονται ή πέφτουν να κοιμηθούν πεινασμένα κάθε βράδυ.

‘Μια στιγμή όμως’, μπορεί να διαμαρτυρηθείτε. ‘Αναγνωρίστε τουλάχιστον τις προσπάθειες που κάνουν οι πολιτικοί. Είναι απαραίτητο να υπάρχει κάποια μορφή διακυβέρνησης για να λυθούν τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα’. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά το ερώτημα είναι: Πρέπει να είναι αυτή ανθρωποποίητη κυβέρνηση ή μήπως πρέπει να είναι κυβέρνηση δημιουργημένη από τον Θεό;

Μην απορρίψετε αυτή την ερώτηση ως αφελή, σκεπτόμενοι, όπως πολλοί άνθρωποι, ότι ο Θεός προτιμάει να παραμένει αμέτοχος. Προφανώς, και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ πιστεύει ότι ο Θεός έχει αφήσει τους ανθρώπους να αυτοκυβερνιούνται όσο καλύτερα μπορούν, εφόσον, ενώ επισκεπτόταν την Κένυα πριν από δέκα περίπου χρόνια, είπε: «Η πολιτική ζωή αποτελεί σημαντική πρόκληση για τον Χριστιανό». Στη συνέχεια είπε: «Οι πολίτες κάθε κράτους έχουν το δικαίωμα και το καθήκον να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή. . . . Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι οι Χριστιανοί ως άτομα δεν θα έπρεπε να αναμειγνύονται σ’ αυτούς τους τομείς της ζωής».

Οι άνθρωποι, βαδίζοντας σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, και έχοντας συχνά θρησκευτική υποστήριξη, αναζητούν εδώ και πολύ καιρό μια τέλεια κυβέρνηση. Κάθε νέο είδος κυβέρνησης συνοδεύεται από μεγάλες υποσχέσεις. Αλλά ακόμη και οι πιο εύηχες υποσχέσεις ακούγονται παράφωνες όταν δεν τηρούνται. (Βλέπε «Οι Υποσχέσεις και η Πραγματικότητα» στη σελίδα 23.) Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι δεν έχουν επιτύχει το ιδανικό είδος κυβέρνησης.

‘Ζώνονται’ Μαζί

Μήπως βρήκε τη λύση ο πυρηνικός επιστήμονας Χάρολντ Ούρεϊ; Αυτός ισχυρίστηκε ότι «δεν υπάρχει καμιά δημιουργική λύση στα παγκόσμια προβλήματα εκτός από το να υπάρξει τελικά μια παγκόσμια κυβέρνηση, ικανή να εδραιώσει το νόμο σε ολόκληρη τη γη». Αλλά δεν έχουν όλοι την ίδια βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο θα πετύχαινε. Στο παρελθόν, η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ μελών διεθνών σωμάτων αποδείχτηκε ουσιαστικά ανέφικτη. Προσέξτε ένα χτυπητό παράδειγμα.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στις 16 Ιανουαρίου 1920, ιδρύθηκε μια υπερεθνική οργάνωση, η Κοινωνία των Εθνών, με τη συμμετοχή 42 χωρών. Δεν είχε τη δομή παγκόσμιας κυβέρνησης, αλλά υπήρχε η πρόθεση να αποτελέσει ένα παγκόσμιο κοινοβούλιο, σχεδιασμένο να προάγει την παγκόσμια ενότητα, κυρίως με το να διευθετεί τις διαφορές μεταξύ των εθνών-κρατών και έτσι να αποτρέπει τον πόλεμο. Μέχρι το 1934 τα κράτη-μέλη είχαν γίνει 58.

Η Κοινωνία των Εθνών, όμως, είχε θεμελιωθεί σε σαθρό έδαφος. «Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει μέσα σε μια ατμόσφαιρα μεγάλων προσδοκιών, αλλά το τέλος των ψευδαισθήσεων δεν άργησε να έρθει», επεξηγεί Η Παγκόσμια Ιστορία της Κολούμπια (The Columbia History of the World). «Οι ελπίδες που εναποτέθηκαν στην Κοινωνία των Εθνών αποδείχτηκαν απατηλές».

Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος βύθισε την Κοινωνία των Εθνών σε μια κατάσταση αδράνειας. Μολονότι επίσημα διαλύθηκε στις 18 Απριλίου 1946, είχε πεθάνει ως προς τους σκοπούς της στην «εφηβική» της ηλικία· δεν είχε φτάσει καν τα 20 της χρόνια. Πριν από την επίσημη ταφή της, είχε ήδη αντικατασταθεί από μια άλλη υπερεθνική οργάνωση, τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, η οποία σχηματίστηκε στις 24 Οκτωβρίου 1945 με 51 κράτη-μέλη. Πώς θα πήγαινε αυτή η νέα προσπάθεια των εθνών να ‘ζωστούν’;

Δεύτερη Προσπάθεια

Μερικοί άνθρωποι λένε ότι η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε γιατί ο σχεδιασμός της ήταν ελαττωματικός. Μια άλλη άποψη επιρρίπτει την κύρια ευθύνη, όχι στην Κοινωνία των Εθνών, αλλά στις μεμονωμένες κυβερνήσεις που έδειξαν απροθυμία να της δώσουν την κατάλληλη υποστήριξη. Χωρίς αμφιβολία υπάρχει κάποια δόση αλήθειας και στις δυο απόψεις. Εν πάση περιπτώσει, οι ιδρυτές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών προσπάθησαν να διδαχτούν από την έλλειψη αποτελεσματικότητας της Κοινωνίας των Εθνών και να διορθώσουν κάποιες από τις αδυναμίες που είχε παρουσιάσει εκείνη.

Ο συγγραφέας Ρ. Μπάλντουιν αποκαλεί τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών «ανώτερο από την παλιά Κοινωνία των Εθνών ως προς την ικανότητά του να δημιουργήσει μια παγκόσμια τάξη ειρήνης, συνεργασίας, νόμου και ανθρώπινων δικαιωμάτων». Είναι αλήθεια ότι μερικές από τις ειδικές οργανώσεις του, μεταξύ των οποίων η WHO (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας), η UNICEF (Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά) και η FAO (Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας), έχουν επιδιώξει αξιέπαινους στόχους με σχετική επιτυχία. Επίσης, κάτι που φαινομενικά δείχνει ότι ο Μπάλντουιν έχει δίκιο είναι το γεγονός ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών λειτουργεί εδώ και 45 χρόνια, υπερδιπλάσιο χρόνο απ’ ό,τι η Κοινωνία των Εθνών.

Ένα σημαντικό επίτευγμα του Ο.Η.Ε. ήταν η επίσπευση της ανεξαρτητοποίησης των αποικιών, κάτι που κατάφερε τουλάχιστον «κάπως πιο εύτακτα απ’ ό,τι θα γινόταν διαφορετικά», σύμφωνα με το δημοσιογράφο Ρίτσαρντ Άιβορ. Ο ίδιος ισχυρίζεται επίσης ότι ο οργανισμός «βοήθησε στο να περιοριστεί ο ψυχρός πόλεμος σε φραστικό επίπεδο». Και εξυμνεί το «υπόδειγμα παγκόσμιας λειτουργικής συνεργασίας», στη δημιουργία του οποίου συνέβαλε ο Ο.Η.Ε.

Φυσικά, μερικοί αντιτείνουν ότι η απειλή της πυρηνικής σύρραξης ήταν εκείνη που συνέβαλε περισσότερο στην αποτροπή της «θέρμανσης» του Ψυχρού Πολέμου και όχι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Αντί να τηρεί την υπόσχεση που περιλαμβάνεται στο όνομά του, δηλαδή την ένωση των εθνών, στην πραγματικότητα αυτός ο οργανισμός συχνά δεν έκανε τίποτα άλλο από το να παίζει το ρόλο του μεσάζοντα, προσπαθώντας να συγκρατήσει διαιρεμένα έθνη για να μην επιτεθούν το ένα εναντίον του άλλου. Αλλά ακόμη και σ’ αυτόν το ρόλο του διαιτητή δεν είχε πάντα επιτυχία. Όπως εξηγεί ο συγγραφέας Μπάλντουιν, παρόμοια με την παλιά Κοινωνία των Εθνών, «ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι ανίσχυρος να κάνει οτιδήποτε άλλο, εκτός από όσα έχει την καλή διάθεση να του επιτρέψει το κατηγορούμενο κράτος-μέλος».

Αυτή η κάθε άλλο παρά ολόκαρδη υποστήριξη από την πλευρά των μελών του Ο.Η.Ε. αντανακλάται μερικές φορές στην απροθυμία τους να συνεισφέρουν χρήματα για τη διατήρηση της λειτουργίας του οργανισμού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, αρνήθηκαν να δώσουν την εισφορά τους στη FAO, λόγω μιας απόφασης που θεωρήθηκε επικριτική για το Ισραήλ και ευνοϊκή για τους Παλαιστίνιους. Αργότερα, αυτή η χώρα, που είναι από τους κυριότερους χρηματοδότες του Ο.Η.Ε., δέχτηκε να πληρώσει το ποσό που ήταν απαραίτητο για να διατηρήσει την ψήφο της, και πάλι όμως άφησε πάνω από τα δύο τρίτα του χρέους απλήρωτα.

Ο Βαρίντρα Ταρζί Βιτάτσι, πρώην αναπληρωτής διευθυντής της UNICEF, έγραψε το 1988 ότι αρνείται «να προσχωρήσει στην παράταξη του γενικού λυντσαρίσματος» αυτών που απαρνούνται τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Παραδέχεται όμως, αποκαλώντας τον εαυτό του «πιστό στην κριτική», ότι προωθείται μια μεγάλης κλίμακας επίθεση από ανθρώπους που λένε ότι «ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι ‘φως που έσβησε’, ότι δεν στάθηκε αντάξιος των υψηλών ιδανικών του, ότι υπήρξε ανίκανος να εκπληρώσει τις ειρηνευτικές του λειτουργίες και ότι οι αναπτυξιακές του οργανώσεις, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, δεν έχουν δικαιώσει την ύπαρξή τους».

Η κύρια αδυναμία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αποκαλύπτεται από το συγγραφέα Άιβορ, ο οποίος γράφει: «Ό,τι και να κάνει ο Ο.Η.Ε., δεν μπορεί να καταργήσει την αμαρτία. Μπορεί, όμως, να δυσκολέψει τη διάπραξη αμαρτιών σε διεθνές επίπεδο και να κάνει τον αμαρτωλό περισσότερο υπόλογο. Αλλά ακόμα δεν έχει επιτύχει να αλλάξει την καρδιά και το νου ούτε των ηγετών των χωρών ούτε και των πολιτών τους».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

Άρα λοιπόν, το ελάττωμα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών είναι το ελάττωμα κάθε μορφής ανθρώπινης διακυβέρνησης. Καμιά απ’ αυτές δεν είναι ικανή να ενσταλάξει στους ανθρώπους την ανιδιοτελή αγάπη για το σωστό, το μίσος για το εσφαλμένο και το σεβασμό για την εξουσία, προϋποθέσεις απαραίτητες για την επιτυχία. Σκεφτείτε πόσα παγκόσμια προβλήματα θα αμβλύνονταν, αν οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να καθοδηγούνται από δίκαιες αρχές! Για παράδειγμα, μια ανταπόκριση σχετικά με τη μόλυνση στην Αυστραλία λέει ότι το πρόβλημα υπάρχει «όχι λόγω άγνοιας, αλλά λόγω νοοτροπίας». Το άρθρο αποκαλεί την απληστία βασική αιτία, και λέει ότι «η κυβερνητική πολιτική έχει επιδεινώσει το πρόβλημα».

Με απλά λόγια, ατελείς άνθρωποι δεν μπορούν να σχηματίσουν τέλειες κυβερνήσεις. Όπως επισήμανε ο συγγραφέας Τόμας Καρλάιλ το 1843: «Τελικά, κάθε κυβέρνηση είναι η ακριβής εικόνα του λαού της, με τη σοφία του και την αφροσύνη του». Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτή τη λογική;

‘Θρυμματιστείτε!’

Τώρα, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, έχει φτάσει το αποκορύφωμα της ανθρώπινης διακυβέρνησης. Οι ανθρώπινες κυβερνήσεις έχουν καταστρώσει την πιο ασύστολη και προκλητική συνωμοσία που υπήρξε ποτέ ενάντια στη θεϊκή διακυβέρνηση. (Παράβαλε Ησαΐας 8:11-13.) Το έκαναν αυτό, όχι μια φορά αλλά δυο, δημιουργώντας πρώτα την Κοινωνία των Εθνών και κατόπιν τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Τα εδάφια Αποκάλυψις 13:14, 15 αποκαλούν αυτό που προέκυψε ως την ‘εικόνα του θηρίου’. Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πολύ κατάλληλος επειδή πρόκειται για την εικόνα όλου του ανθρώπινου πολιτικού συστήματος πραγμάτων στη γη. Όπως ένα θηρίο, στοιχεία αυτού του πολιτικού συστήματος λυμαίνονται τους κατοίκους της γης και προκαλούν ανείπωτη δυστυχία.

Η Κοινωνία των Εθνών είχε καταστροφικό τέλος το 1939. Η ίδια τύχη περιμένει και τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών σε εκπλήρωση της προφητείας της Αγίας Γραφής: ‘Ζωστείτε, και θρυμματιστείτε! Ζωστείτε, και θρυμματιστείτε! Καταστρώστε σχέδιο, και θα συντριφτεί!’—Ησαΐας 8:9, 10, ΜΝΚ.

Πότε θα πραγματοποιηθεί ο τελικός θρυμματισμός της ‘εικόνας του θηρίου’ και του συστήματος της ανθρώπινης διακυβέρνησης το οποίο απεικονίζει; Πότε θα τερματίσει ο Ιεχωβά την ανθρώπινη διακυβέρνηση η οποία τον προκαλεί στο ζήτημα της κυριαρχίας του; Η Αγία Γραφή δεν δίνει κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία, αλλά οι προφητείες της και τα παγκόσμια γεγονότα λένε: ‘Πολύ σύντομα’.—Λουκάς 21:25-32.

Η γραφή του χεριού στον τοίχο είναι ορατή σε όλους εκείνους που κάνουν τον κόπο να κοιτάξουν. Όσο βέβαιο είναι ότι η βασιλεία του Βαλτάσαρ είχε ζυγιστεί στην πλάστιγγα και είχε βρεθεί ανεπαρκής, ακριβώς το ίδιο βέβαιο είναι ότι η ανθρώπινη διακυβέρνηση στο σύνολό της έχει κριθεί και έχει βρεθεί ελλιπής. Ανέχεται την πολιτική διαφθορά, προκαλεί πολέμους, προάγει την υποκρισία και την κάθε είδους ιδιοτέλεια, και αμελεί να προμηθεύει στους υποστηρικτές της επαρκή στέγαση, τροφή, σχολική εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη.

Όταν έρθει η ώρα να εξαλειφτεί η ανθρώπινη διακυβέρνηση, θα εξαλειφτεί μεταφορικά σε μια νύχτα. Σήμερα υπάρχει, αύριο θα έχει εξαλειφτεί—θα έχει αντικατασταθεί από τη Βασιλεία του Θεού, επιτέλους, από μια τέλεια κυβέρνηση!

[Πλαίσιο στη σελίδα 23]

Οι Υποσχέσεις και η Πραγματικότητα

Οι αναρχίες υπόσχονται απεριόριστη, απόλυτη ελευθερία· στην πραγματικότητα χωρίς κυβέρνηση δεν υπάρχει κανένα σύστημα κανονισμών ή αρχών στα πλαίσια του οποίου να μπορούν τα άτομα να συνεργάζονται με στόχο το αμοιβαίο όφελος· η απεριόριστη ελευθερία καταλήγει στο χάος.

Οι μοναρχίες υπόσχονται σταθερότητα και ενότητα κάτω από τη διακυβέρνηση ενός μόνο ηγεμόνα· στην πραγματικότητα, οι ανθρώπινοι ηγεμόνες έχουν περιορισμένη γνώση και εμποδίζονται από τις ανθρώπινες ατέλειες και αδυναμίες ή ίσως ακόμη και να υποκινούνται από λάθος κίνητρα, ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι θνητοί· άρα οποιαδήποτε σταθερότητα και ενότητα διαρκούν για μικρό διάστημα.

Οι αριστοκρατίες υπόσχονται να παράσχουν τους καλύτερους ηγεμόνες· στην πραγματικότητα αυτοί κυβερνούν λόγω του πλούτου τους, της οικογενειακής καταγωγής τους ή της δύναμής τους και όχι απαραίτητα λόγω της σοφίας τους, της διορατικότητάς τους ή της αγάπης και του ενδιαφέροντός τους για τους άλλους· ο ανεπαρκής ηγεμόνας της μοναρχίας απλώς αντικαθίσταται από τους πολλαπλούς ηγεμόνες της αριστοκρατίας των εκλεκτών.

Οι δημοκρατίες υπόσχονται ότι όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να αποφασίζουν για το γενικό όφελος· στην πραγματικότητα οι πολίτες δεν έχουν ούτε τη γνώση ούτε και τα αγνά κίνητρα που είναι απαραίτητα στοιχεία για να παίρνουν σταθερά σωστές αποφάσεις για το κοινό καλό· ο Πλάτων περιέγραψε τη δημοκρατία ως «ελκυστική μορφή διακυβέρνησης, γεμάτη ποικιλία και αταξία, που απονέμει κάποιο είδος ισότητας τόσο σε ίσους όσο και σε άνισους».

Οι αυτοκρατίες υπόσχονται να κάνουν έργα και μάλιστα χωρίς άσκοπη καθυστέρηση· στην πραγματικότητα, όπως γράφει ο δημοσιογράφος Ότο Φρίντριχ, «ακόμη και οι άνθρωποι με τις καλύτερες προθέσεις, όταν μπουν στη ζούγκλα της πολιτικής ισχύος, αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν την ανάγκη να κατευθύνουν ενέργειες τις οποίες, κάτω από κανονικές συνθήκες, θα είχαν την τάση να χαρακτηρίσουν ανήθικες»· έτσι «καλοί» αυτοκράτες μετατρέπονται σε ηγέτες τους οποίους η δίψα για πολιτική ισχύ τους κάνει πρόθυμους να θυσιάσουν το καλό των πολιτών τους στο βωμό της προσωπικής φιλοδοξίας ή σκοπιμότητας.

Οι φασιστικές κυβερνήσεις υπόσχονται έλεγχο της οικονομίας για το κοινό καλό· στην πραγματικότητα δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά και μάλιστα σε βάρος της προσωπικής ελευθερίας· με το να εξυψώνουν τον πόλεμο και τον εθνικισμό, δημιουργούν πολιτικά τερατουργήματα όπως την Ιταλία του Μουσολίνι και τη Γερμανία του Χίτλερ.

Οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις υπόσχονται να δημιουργήσουν μια ουτοπική, αταξική κοινωνία με πολίτες που απολαμβάνουν πλήρη ισότητα ενώπιον του νόμου· στην πραγματικότητα οι τάξεις και οι ανισότητες εξακολουθούν να υπάρχουν και διεφθαρμένοι πολιτικοί γδέρνουν τον απλό πολίτη· το αποτέλεσμα υπήρξε η εκτεταμένη απόρριψη του κομμουνιστικού ιδανικού, ενώ τα προπύργια του κομμουνισμού απειλούνται με διάλυση από εθνικιστικά και αυτονομιστικά κινήματα.

[Πλαίσιο στη σελίδα 23]

Σχετικά με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών

▪ Ο Ο.Η.Ε. έχει σήμερα 160 μέλη. Οι μόνες χώρες κάποιου μεγέθους που δεν ανήκουν ακόμη σ’ αυτόν είναι οι δυο δημοκρατίες της Κορέας και η Ελβετία· ένα δημοψήφισμα που έγινε στην Ελβετία το Μάρτιο του 1986 απέρριψε την ένταξή της με διαφορά ψήφων 3 προς 1.

▪ Εκτός από τον κύριο οργανισμό, λειτουργούν 55 επιπρόσθετοι ειδικοί οργανισμοί, ειδικές οργανώσεις, επιτροπές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προγράμματα για τη διατήρηση της ειρήνης.

▪ Κάθε κράτος-μέλος έχει το δικαίωμα μιας ψήφου στη Γενική Συνέλευση, αν και το πιο πολυπληθές έθνος, η Κίνα, έχει περίπου 22.000 κατοίκους για κάθε κάτοικο του μέλους με το μικρότερο πληθυσμό, του Σεντ Κιτς και Νέβις.

▪ Κατά τη διάρκεια του εορτασμού του Διεθνούς Έτους Ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών το 1986, ο κόσμος γνώρισε 37 ένοπλες συγκρούσεις, τις περισσότερες από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

▪ Από το σύνολο των κρατών-μελών του Ο.Η.Ε., το 37 τοις εκατό έχουν λιγότερους πολίτες απ’ όσους έχει το ενωμένο διεθνές «έθνος» των Μαρτύρων του Ιεχωβά· το 59 τοις εκατό έχουν λιγότερους πολίτες από τα άτομα που παρακολούθησαν φέτος τον εορτασμό της Ανάμνησης του θανάτου του Χριστού.

[Εικόνες στη σελίδα 24]

Υπήρξε πέρα από τη δύναμη των ατελών ανθρώπων το να προμηθεύσουν τέλεια κυβέρνηση

Κοινωνία των Εθνών

Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών