Είναι Εφικτή η Χριστιανική Ενότητα;

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ είναι ένας διαιρεμένος οίκος. Τα μέλη του, που όπως υπολογίζεται αριθμούν πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο ανθρώπους, είναι χωρισμένα σε Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, Προτεσταντική Εκκλησία και σε άλλες εκκλησίες και δόγματα που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά. Πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι αναρωτιούνται αν θα μπορέσει ποτέ να επιτευχθεί Χριστιανική ενότητα.

Εκφράζοντας τη λύπη του για τη θρησκευτική διχόνοια, ένα έγγραφο της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού δήλωνε: «Όλοι διακηρύττουν ότι είναι μαθητές του Κυρίου, αλλά οι πεποιθήσεις τους έρχονται σε σύγκρουση και οι δρόμοι τους διχάζονται, λες και ήταν διαιρεμένος ο Ίδιος ο Χριστός (παράβαλε 1 Κορ. 1:13). Αναμφίβολα, ο διχασμός αυτός έρχεται σε ανοιχτή αντίθεση με το θέλημα του Χριστού, αποτελεί αιτία προσκόμματος για τον κόσμο και προξενεί βλάβη στον πλέον ιερό σκοπό, που είναι η διακήρυξη των καλών νέων σε κάθε πλάσμα».

Η Καθολική Εκκλησία και η Ενότητα

Η Καθολική Εκκλησία, στην οποία ανήκουν τα μισά από το συνολικό αριθμό των μελών του Χριστιανικού κόσμου, έχει τη δική της αντίληψη όσον αφορά τη Χριστιανική ενότητα. Στην αρχή του αιώνα σχηματίστηκαν διάφορες «ενώσεις προσευχών». Ανάμεσά τους ήταν η Αρχιαδελφότητα της Σπλαχνικής Μαντόνας για την Επιστροφή της Αγγλίας στην Καθολική Πίστη, η Ευλαβής Ένωση Προσευχών προς τη Σπλαχνική Μαντόνα για τη Μεταστροφή των Αιρετικών και η Αρχιαδελφότητα των Προσευχών και των Καλών Έργων για την Επανένωση των Ανατολικών Σχισματικών με την Εκκλησία.

Το 1908, με πρωτοβουλία ενός Αγγλικανού ιερέα που έγινε Καθολικός, οργανώθηκε μια ετήσια εβδομάδα Καθολικών προσευχών (18-25 Ιανουαρίου) «για τη μεταστροφή και την επιστροφή των αποχωρισμένων αδελφών». Αυτή αποτέλεσε αργότερα την ετήσια Εβδομάδα Προσευχών για Χριστιανική Ενότητα, με την οποία έχει σχέση το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών από τις αρχές της δεκαετίας του 1950.

Το Καθολικό βιβλίο Τα Πρακτικά της Β΄ Συνόδου του Βατικανού (The Documents of Vatican II) δηλώνει: «Κάθε χρόνο τον Ιανουάριο, εδώ και πολλές δεκαετίες, οι Ρωμαιοκαθολικοί αναπέμπουν επί οχτώ μέρες προσευχές για Χριστιανική ενότητα. Μέχρι το 1959, η γενική ιδέα πίσω απ’ αυτές τις ημέρες προσευχών, 18-25 Ιανουαρίου, ήταν η ελπίδα ότι οι Προτεστάντες θα ‘επέστρεφαν’ στη μία αληθινή Εκκλησία και ότι το Ορθόδοξο σχίσμα θα τελείωνε».

Άλλαξε σημαντικά η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού την άποψη της Καθολικής Εκκλησίας για Χριστιανική ενότητα; Ο διάδοχος του Πάπα Ιωάννη, ο Παύλος ΣΤ΄, εξέδωσε τον Καταστατικό Χάρτη περί Δογμάτων της Εκκλησίας της Β΄ Συνόδου του Βατικανού, ο οποίος λέει: «Αυτή είναι η μοναδική Εκκλησία του Χριστού, για την οποία στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε ότι είναι μία, αγία, καθολική και αποστολική. . . . Αυτή η Εκκλησία, που συγκροτήθηκε και οργανώθηκε ως κοινωνία στον παρόντα κόσμο, συνιστά την Καθολική Εκκλησία, η οποία κυβερνάται από το διάδοχο του Πέτρου και από τους επισκόπους σε συνεργασία μ’ αυτόν».

Άρα, η άποψη της Καθολικής Εκκλησίας για τη Χριστιανική ενότητα δεν έχει αλλάξει σημαντικά. Η ουσία της άποψης που εκφράστηκε στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού είναι ότι όποια καλά πράγματα υπάρχουν εκτός Καθολικής Εκκλησίας ανήκουν στην πραγματικότητα σ’ αυτήν και είναι, συνεπώς, όπως λέει ο Καταστατικός Χάρτης περί Δογμάτων της Εκκλησίας, «δυνάμεις που ωθούν προς την Καθολική ενότητα».

Είναι σε Θέση να Προωθήσει την Ενότητα;

Τι μπορεί να λεχτεί για το χιλιοειπωμένο ισχυρισμό της Καθολικής Εκκλησίας ότι είναι «μία, αγία, καθολική και αποστολική»; Πρώτον, το πρόσφατο σχίσμα των Καθολικών οπαδών της παράδοσης υπό την ηγεσία του Αρχιεπισκόπου Λεφέβρ, για να μη μιλήσουμε και για τον ανοιχτό στασιασμό εκατοντάδων Καθολικών θεολόγων, διαψεύδει τον ισχυρισμό της εκκλησίας ότι είναι «μία».a

Δεύτερον, η ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας, που χαρακτηρίζεται από αντισημιτισμό, από βασανιστήρια «αιρετικών», από προώθηση «ιερών πολέμων», από ανάμειξη στην πολιτική καθώς και σε βρόμικα οικονομικά σκάνδαλα, αποκαλύπτει ότι αυτή είναι κάθε άλλο παρά αγία.

Τρίτον, η Εκκλησία της Ρώμης δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσει τον ισχυρισμό της ότι είναι «καθολική», δηλαδή «παγκόσμια», εφόσον αριθμεί περίπου τους μισούς και μόνο από εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, δηλαδή περίπου το 15 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού.

Τέλος, ούτε τα γεγονότα της ιστορίας, το υπόμνημα των παπών, ούτε η χλιδή, η ανηθικότητα και η ανάμειξη στην πολιτική πολλών Καθολικών ιεραρχών μπορούν να δικαιολογήσουν τον ισχυρισμό της εκκλησίας ότι είναι «αποστολική». Καταφανώς, η Καθολική Εκκλησία δεν είναι σε θέση να ισχυριστεί ότι αποτελεί το σημείο συσπείρωσης για αληθινή Χριστιανική ενότητα.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο και η Ενότητα

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών περιλαμβάνει 300 και πλέον Προτεσταντικές εκκλησίες και Ανατολικές Ορθόδοξες εκκλησίες που έχουν περισσότερα από 400 εκατομμύρια μέλη σε εκατό και πλέον χώρες. Ο σκοπός του συμβουλίου είναι «να διακηρύξει την απαραίτητη ομόνοια της Εκκλησίας του Χριστού και να καταδείξει στις εκκλησίες την υποχρέωση να εκδηλώνουν αυτή την ενότητα και το πόσο επιτακτική είναι η ύπαρξή της για το ευαγγελιστικό έργο». Όμως, προσφέρει το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών μεγαλύτερη ελπίδα για αληθινή Χριστιανική ενότητα απ’ αυτήν που προσφέρει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία;

Με βάση ποιο πράγμα ελπίζει το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών να ενώσει τους Χριστιανούς; Μια εγκυκλοπαίδεια δηλώνει: «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών. . . . Τα μέλη γενικά συμφωνούν ότι η διαίρεση μεταξύ Χριστιανών είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού και αποτελεί μεγάλο εμπόδιο στην αποδοχή της Χριστιανοσύνης από τους μη Χριστιανούς. . . . Έχει γίνει πιο βαθιά η πεποίθηση ότι η ενότητα πρέπει να βασιστεί στην αλήθεια». Τι, λοιπόν, θεωρείται βασική αλήθεια από τις 300 και πλέον εκκλησίες-μέλη του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών;

Το 1948, η αρχική βάση για την αποδοχή μελών στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών θεωρήθηκε από μερικές εκκλησίες ανεπαρκώς Τριαδική. Έτσι το 1961, η βάση για την αποδοχή μελών άλλαξε και τώρα λέει τα εξής: «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών είναι μια αδελφότητα εκκλησιών οι οποίες δέχονται τον Κύριο Ιησού Χριστό ως Θεό και Σωτήρα σύμφωνα με τις Γραφές, και συνεπώς επιδιώκουν να εκπληρώσουν μαζί την κοινή τους κλήση προς δόξα του ενός Θεού, Πατέρα, Γιου και Αγίου Πνεύματος».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

Αλλά αυτή καθαυτή η βάση για την αποδοχή μελών στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών είναι αντιφατική. Γιατί; Επειδή η πίστη σ’ ‘έναν Θεό, Πατέρα, Γιο και Άγιο Πνεύμα’ δεν είναι ‘σύμφωνη με τις Γραφές’. Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας (The Encyclopedia of Religion) δηλώνει: «Οι θεολόγοι σήμερα συμφωνούν ότι η Εβραϊκή Βίβλος δεν περιέχει τη δοξασία της Τριάδας». Επιπλέον, Το Νέο Διεθνές Λεξικό Θεολογίας της Καινής Διαθήκης (The New International Dictionary of New Testament Theology) εξηγεί: «Η πρώτη Χριστιανοσύνη δεν είχε κάποια σαφή δοξασία περί Τριάδας». Και Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica) δηλώνει: «Ούτε η λέξη Τριάδα ούτε κάποια συγκεκριμένη διδασκαλία γι’ αυτήν υπάρχει στην Καινή Διαθήκη ούτε ο Ιησούς και οι ακόλουθοί του είχαν καμιά πρόθεση να διαψεύσουν το κύριο δόγμα της Παλαιάς Διαθήκης: ‘Άκουε, Ισραήλ· Κύριος ο Θεός ημών είναι είς Κύριος’ (Δευτ. 6:4)».

Επίσης, το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών έχει αναμειχθεί βαθιά σε πολιτικές διαμάχες. Για παράδειγμα, έχει προμηθεύσει χρήματα για ένοπλα απελευθερωτικά κινήματα. Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα αποκαλύπτει: «Οι σχέσεις ομάδων του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών με διάφορα επαναστατικά κινήματα έχουν προκαλέσει κατά καιρούς επικρίσεις από μερικές εκκλησίες-μέλη». Αληθινή Χριστιανική ενότητα δεν μπορεί να έρθει με ανάμειξη στην πολιτική, που είναι μη Χριστιανική, όπως δεν μπορεί να έρθει και με βάση μη Βιβλικές δοξασίες.

Η Αληθινή Ενότητα Είναι Εφικτή

Είναι ενδιαφέρον ότι η γαλλική Ενσαϊκλοπίντια Γιουνιβερσάλις (Encyclopædia Universalis) (1989) δηλώνει ότι ο σκοπός του οικουμενισμού είναι «να δώσει ξανά στη διαιρεμένη οικογένεια των Χριστιανών βαθιά και ορατή ενότητα, σε αρμονία με τις διδασκαλίες του Ιησού. . . . Παρατηρώντας την αγάπη που τρέφουν οι Χριστιανοί ο ένας για τον άλλον, οι μη Χριστιανοί θα πρέπει να πιστέψουν και να ενωθούν με την Εκκλησία, που προσκιάζει το νέο κόσμο στον οποίο η υπηρεσία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη θα είναι οι κυρίαρχες ιδιότητες, όπως προειπώθηκε και έγινε φανερό από τον Χριστό. . . . Αξίζει να σημειωθεί ότι . . . η Επιστολή προς Εβραίους (ΙΙ, 5) μιλάει για την ‘οικουμένη [κατοικημένη γη] τη μέλλουσα’, τονίζοντας έτσι ότι η Χριστιανική ελπίδα δεν αφορά ένα μη σαρκικό πνευματικό κόσμο, αλλά αυτόν τον κατοικημένο κόσμο [τη γη] συμφιλιωμένο με τον Δημιουργό του».

Ολοένα και περισσότερα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου αντιλαμβάνονται ότι οι διδασκαλίες της εκκλησίας τους δεν είναι σε αρμονία με τις διδασκαλίες του Ιησού. Βλέπουν, νιώθοντας ντροπή, ότι τα μέλη της θρησκείας τους δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον. Ωστόσο, πολλοί απ’ αυτούς έχουν βρει μια οικογένεια Χριστιανών οι οποίοι είναι βαθιά ενωμένοι, και παρατηρούν την πραγματική αγάπη που τρέφουν αυτοί ο ένας για τον άλλον. Ναι, αυτοί έχουν βρει αληθινή Χριστιανική ενότητα και ελπίδα στην παγκόσμια οικογένεια των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ως αποτέλεσμα, εκατομμύρια πρώην μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου ελπίζουν τώρα στον ενωμένο νέο κόσμο του Θεού, στον οποίο η υπηρεσία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη θα είναι οι κυρίαρχες ιδιότητες.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 11]

Πολλοί άνθρωποι έχουν βρει μια παγκόσμια οικογένεια Χριστιανών οι οποίοι είναι ήδη ενωμένοι

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Το μνημείο αυτό στα κεντρικά γραφεία του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών, στη Γενεύη της Ελβετίας, συμβολίζει τις προσευχές τους για εκκλησιαστική ενότητα, προσευχές που δεν έχουν απαντηθεί ακόμα