Κάναμε την Ινδία Πατρίδα Μας

ΟΣΟ ΠΙΟ χαριτωμένα μπορούσαμε, η αδελφή μου η Λεόνα κι εγώ καθήσαμε στο έδαφος και προσπαθήσαμε να βολευτούμε. Στο έδαφος μπροστά μας ήταν τοποθετημένα δυο γυαλιστερά μπανανόφυλλα γεμάτα με αχνιστό ρύζι και μια ποικιλία από κάρι, τσάτνι και γλυκά. Εμείς, δυο κορίτσια που δεν είχαμε ούτε μια βδομάδα στην Ινδία, ήμασταν προσκαλεσμένες σε μια γαμήλια δεξίωση.

Παρατηρούσαμε τους ντόπιους και αρχίσαμε να πιάνουμε το φαγητό με το δεξί μας χέρι και να τρώμε με τα δάχτυλα, όπως ακριβώς έκαναν και οι υπόλοιποι. Ήταν μια ζεστή, υγρή μέρα, και έτσι όπως ήμασταν καθισμένες κάτω από το σκέπαστρο της δεξίωσης και καταβροχθίζαμε τα πικάντικα καυτερά κάρι, ο ιδρώτας στην κυριολεξία έλουζε τα πρόσωπά μας. Το τσίλι έκανε τις μύτες μας να τρέχουν. Σίγουρα θα αποτελέσαμε ενδιαφέρον θέαμα! Αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτό το περιστατικό που ήταν μέρος της εισόδου μας στην Ινδία πριν από 38 χρόνια.

Από τότε, στον αγώνα μας να κάνουμε την Ινδία πατρίδα μας, έχουμε εξοικειωθεί πολύ καλά μ’ αυτή τη χώρα και με πολλούς από τους κατοίκους της. Γιατί; Όχι απλώς από αγάπη για την περιπέτεια· μάλλον είχαμε ένα συγκεκριμένο σκοπό. Πρώτα, όμως, θα σας εξηγήσουμε πώς φτάσαμε στην Ινδία και τι μας βοήθησε να προσαρμοστούμε.

Τα Πρώτα μας Χρόνια στον Καναδά

Γεννηθήκαμε στη μικρή αγροτική κοινότητα του Χάμπολτ της Σασκάτσιουαν, στον Καναδά. Όταν ξέσπασε η Οικονομική Κρίση στη δεκαετία του 1930, ο πατέρας μας είπε ότι έπρεπε να αφήσουμε το σχολείο και να πιάσουμε δουλειά για να βοηθήσουμε κι εμείς. Κυριολεκτικά κλάψαμε γι’ αυτό. Ο στόχος μας ήταν να πάμε στο γυμνάσιο, αλλά οι οικονομικές μας ανάγκες έρχονταν πρώτες.

Στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, η αδελφή μου η Λεόνα κατατάχτηκε στην Καναδική Πολεμική Αεροπορία, ενώ εγώ έμεινα στο σπίτι και εργαζόμουν. Πήγαινα τακτικά στην Καθολική Εκκλησία και τραγουδούσα στη χορωδία. Αλλά κάποια φορά που πέρασαν οι Πεντηκοστιανοί μού έδωσαν μια Αγία Γραφή κι εγώ άρχισα να την παίρνω μαζί μου στις συναντήσεις της χορωδίας. Όταν δεν τραγουδούσαμε τη μελετούσα. Ο ιερέας της ενορίας το έμαθε και ήρθε στο σπίτι μας. Είπε ότι ήμουν κακή επιρροή και ότι δεν θα έπρεπε να ξαναπάω στη χορωδία. Μάλιστα, είπε ότι έπρεπε να με αφορίσουν. Έπειτα απ’ αυτό, δεν ξαναπάτησα στην εκκλησία.

Στο μεταξύ, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επισκέπτονταν το σπίτι μας και άφηναν στην οικογένειά μου διάφορα έντυπα που ήταν βασισμένα στην Αγία Γραφή. Τελικά, άρχισα να μελετώ με τους Μάρτυρες. Όταν η Λεόνα ήρθε στο σπίτι με άδεια, της μίλησα για τα πράγματα που μάθαινα. Παραβρέθηκε στη μελέτη μου και της άρεσαν αυτά που έμαθε. Επιστρέφοντας στην Οτάβα, συνέχισε να μελετά με τοπικούς Μάρτυρες, μέχρι την απόλυσή της από το στρατό το 1945. Εκείνη κι εγώ ήμασταν ανάμεσα στα 2.602 άτομα που βαφτίστηκαν το 1946 στη Θεοκρατική Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, Χαρούμενα Έθνη, στο Κλίβελαντ του Οχάιο.

Καθορίζοντας το Σκοπό μας στη Ζωή

Το 1949, η Λεόνα κι εγώ μετακομίσαμε στο Κάλγκαρι της Αλμπέρτα, όπου συναντήσαμε πολλούς ολοχρόνιους διακόνους, που ονομάζονταν σκαπανείς, οι οποίοι μας ενθάρρυναν να αναλάβουμε την υπηρεσία σκαπανέα. Στην αρχή διστάσαμε. Είχαμε την εντύπωση ότι χρειαζόταν να συγκεντρώσουμε ένα μικρό λογαριασμό στην τράπεζα. Αλλά ο περιοδεύων επίσκοπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ εκείνη την περιοχή μάς ενθάρρυνε, έτσι αρχίσαμε το σκαπανικό χωρίς να έχουμε τραπεζικό λογαριασμό. Ανταποκριθήκαμε στην πρόσκληση για σκαπανικό στην επαρχία του Κεμπέκ, όπου η δραστηριότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν τότε κάτω από απαγόρευση.

Δεν είχαμε χρήματα για να αγοράσουμε εισιτήρια για το τρένο, κι έτσι η Λεόνα κι εγώ, μαζί με άλλα δυο κορίτσια, διασχίσαμε με οτοστόπ τον Καναδά, μέχρι το Μόντρεαλ του Κεμπέκ. Λίγο αργότερα, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια αποφοίτηση της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενθουσιαστήκαμε που είδαμε τόσο πολλούς νεαρούς άντρες και γυναίκες έτοιμους να αναλάβουν ιεραποστολικό διορισμό σε μια ξένη χώρα. Αμέσως υποβάλαμε τις αιτήσεις μας για να παρακολουθήσουμε τη σχολή.

Ούτε που το φανταζόμασταν ότι θα ήταν δυνατόν να μας καλέσουν, κι έτσι ήταν πραγματική έκπληξη όταν μας κάλεσαν στην 20ή τάξη, η οποία άρχισε το φθινόπωρο του 1952. Σύντομα μάθαμε πως ο διορισμός μας ήταν στην Ινδία, και αρχίσαμε να παίρνουμε τα πρώτα μαθήματα στη γλώσσα μαλαγιαλάμ από μια Ινδή συμμαθήτρια. Ο σκοπός μας στην Ινδία θα ήταν να βοηθήσουμε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους με ειλικρινή καρδιά να γνωρίσουν την αλήθεια της Αγίας Γραφής.

Κάνοντας την Ινδία Πατρίδα μας

Το 1953, μετά την αποφοίτηση, 13 από εμάς ξεκινήσαμε με πλοίο. Κάναμε έναν ολόκληρο μήνα να φτάσουμε στη Βομβάη. Το θέαμα της κοσμοπλημμύρας και των ζητιάνων πραγματικά μας εξέπληξε, αλλά σταδιακά συνηθίσαμε αυτές τις διαφορετικές συνθήκες.

Από τη Βομβάη πήραμε το τρένο για την πολιτεία της Κέραλα. Εφτά από εμάς είχαμε διοριστεί στην πόλη Τριτσούρ, στην οποία εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αποκτήσαμε ιεραποστολικό οίκο, αλλά δεν υπήρχαν έπιπλα κι έτσι εκείνο το διάστημα κοιμόμασταν στο πάτωμα. Στις καθημερινές μας ασχολίες περιλαμβανόταν το βράσιμο του νερού από το πηγάδι για να το πίνουμε άφοβα και το ζέσταμα περισσότερου νερού για μπάνιο. Όλα αυτά, μαζί με το μαγείρεμα, γίνονταν σε μια απλή γκαζιέρα πετρελαίου.

Μακριά από το σπίτι, σε μια περιοχή γνωστή για τις κόμπρες και για άλλα φίδια, ήταν η τουαλέτα. Φαντάζεστε πώς αισθανόμασταν εμείς τα κορίτσια. Επίσης, μας είχαν προειδοποιήσει για κάτι λεπτά πράσινα φίδια που κάπου-κάπου κρέμονταν από τα δέντρα, έτοιμα να δαγκώσουν κάθε απρόσεχτο θύμα που θα περνούσε από κάτω. Περιττό να αναφέρω ότι σπανίως τολμούσαμε να πάμε εκεί τη νύχτα. Και όταν το κάναμε, περπατούσαμε βαριά, κάνοντας πολύ θόρυβο, και παραμέναμε μακριά από τα δέντρα. Ναι, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Αλλά διατηρούσαμε το σκοπό μας στη διάνοιά μας, κι έτσι με τον καιρό προσαρμοστήκαμε. Ποτέ δεν μας πέρασε απ’ το μυαλό να φύγουμε επειδή οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες.

Από την πρώτη κιόλας μέρα συμμετείχαμε στο έργο κηρύγματος. Αμέσως μας περικύκλωσαν πλήθη ανθρώπων. Η περιέργειά τους μας τρόμαξε τόσο, που το βάλαμε στα πόδια αναζητώντας την ασφάλεια του ιεραποστολικού οίκου. Εντούτοις, έπειτα από λίγο φτάσαμε στο σημείο να εκτιμήσουμε το γνήσιο ενδιαφέρον που έτρεφαν αυτοί οι άνθρωποι για τους άλλους.

Ακόμα και πριν αρχίσουμε τη Γραφική μας παρουσίαση, μας έκαναν ερωτήσεις όπως: Ποιος είναι ο πατέρας σας και ποια η μητέρα σας; Γιατί ήρθατε εδώ; Πόσων χρονών είστε; Ποιος σας πληρώνει; Τι φαγητά τρώτε; Γιατί δεν είστε παντρεμένες; Δεν θέλετε παιδιά; Αφού μάθαιναν τέτοιου είδους λεπτομέρειες για εμάς, οι άνθρωποι γενικά άκουγαν το άγγελμά μας. Όσο καλύτερα καταλαβαίναμε τους ανθρώπους, τόσο πιο άνετα νιώθαμε στο καινούριο μας περιβάλλον.

Η Κέραλα είναι πολύ όμορφος τόπος, πράσινη και με πολλούς κοκκοφοίνικες και άλλα φοινικόδεντρα. Υπήρχαν πολλά ξέφωτα, και νιώθαμε γαλήνη καθώς βαδίζαμε δίπλα από τους ορυζώνες στο δρόμο μας για τα σπίτια. Κατά καιρούς, πηγαίναμε με βάρκα μέσα από τα λιμνάζοντα νερά για να φτάσουμε στα χωριά. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ήρεμη. Ναι, οι άνθρωποι ήταν απασχολημένοι, αλλά αφιέρωναν χρόνο για να ακούσουν.

Στην περιοχή μας υπήρχαν επίσης και ιεραπόστολοι του Χριστιανικού κόσμου, αλλά οι ντόπιοι άρχισαν γρήγορα να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ εκείνους. Εκείνοι ασχολούνταν με διάφορες μορφές κοινωνικού έργου, αλλά στην πραγματικότητα έκαναν πολύ λίγη—αν όχι καθόλου—διδασκαλία από την Αγία Γραφή. Και ανόμοια μ’ εκείνους, εμείς δεν ζούσαμε σε μεγάλες επαύλεις και δεν καταφεύγαμε στους ορεινούς σταθμούς όταν έκανε ζέστη. Στην πραγματικότητα, οι ιεραπόστολοι του Χριστιανικού κόσμου δυσφήμησαν το Χριστιανικό κόσμο.

Περάσαμε σχεδόν οχτώ χρόνια στην Κέραλα, και έπειτα μεταφερθήκαμε στη Βομβάη, όπου υπηρετούμε μέχρι σήμερα. Φυσικά, η μετακίνηση σε μια μεγάλη πυκνοκατοικημένη πόλη απαίτησε κι αυτή μερικές προσαρμογές. Όμως, αυτός ο διορισμός μάς έφερε σε επαφή με μια μεγάλη ποικιλία κατοίκων της Ινδίας.

Ευθύς εξαρχής, μπορέσαμε να γνωριστούμε καλά με τους Ινδούς αδελφούς και αδελφές μας. Ήταν πολύ φιλόξενοι και συνεχώς μας προσκαλούσαν να μείνουμε μαζί τους. Τα σπίτια τους ήταν συνήθως πολύ μικρά, και δεν είχαμε την απομόνωση στην οποία ήμασταν συνηθισμένες. Υπήρχε περίπτωση να κοιμηθούμε στη μοναδική κρεβατοκάμαρα του σπιτιού—με τον παππού κάπου σε μια γωνιά και με αρκετά παιδιά γύρω μας στο πάτωμα. Η αγάπη, όμως, που μας έδειχναν μας βοήθησε να προσαρμοστούμε.

Με τα χρόνια, μάθαμε να μη χρησιμοποιούμε ποτέ τη λέξη «πατρίδα» για να αναφερόμαστε στον τόπο από τον οποίο καταγόμαστε. Μάλλον, πατρίδα μας είναι οπουδήποτε είμαστε διορισμένοι να υπηρετούμε. Αντί να δίνουμε έμφαση στις διαφορές, μάθαμε να προσαρμοζόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας όσον αφορά τις προτιμήσεις τους και τον τρόπο με τον οποίο κάνουν διάφορα πράγματα.

Πρόσφατα ταξιδέψαμε από τη Βομβάη πίσω στον τόπο του πρώτου μας διορισμού, την Κέραλα. Μήπως τα πράγματα είχαν αλλάξει; Όταν πήγαμε για πρώτη φορά στην Κέραλα, υπήρχαν λιγότεροι από 300 Μάρτυρες σε ολόκληρη την πολιτεία, αλλά τώρα πάνω από 4.000 ήταν παρόντες στη συνέλευση περιφερείας που παρακολουθήσαμε. Πόσο χαρήκαμε όταν είδαμε μερικούς με τους οποίους μελετούσαμε την Αγία Γραφή πριν από 30 χρόνια να εξακολουθούν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά!

Αφήσαμε πολλά αγαπημένα μας πρόσωπα στον Καναδά όταν ξεκινήσαμε την ιεραποστολική μας υπηρεσία το 1953. Αλλά ακριβώς όπως είπε ο Ιησούς, γρήγορα αποκτήσαμε πολλά τέτοια αγαπητά πρόσωπα, πολλούς πατέρες και μητέρες και αδελφές και αδελφούς. (Μάρκος 10:28-30) Και καθώς βοηθούσαμε προβατοειδή άτομα να μάθουν την αλήθεια του Λόγου του Θεού, ευλογηθήκαμε επίσης με πνευματικά παιδιά. Το ότι ποτέ δεν χάσαμε την όραση του σκοπού μας πραγματικά μας έφερε πολλές ανταμοιβές. Έτσι, αναπολούμε το παρελθόν με ικανοποίηση και χωρίς να έχουμε καθόλου μετανιώσει που κάναμε την Ινδία πατρίδα μας!—Όπως το αφηγήθηκε η Τίλι Λάτσμουθ.

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Ένα κανάλι στην Κέραλα

Κατεργασία του καουτσούκ