Αποδημητικά Πουλιά, Προσέξτε: Μακριά από την Ευρώπη!
«ΚΑΜΑΡΩΝΟΝΤΑΣ, ο σερβιτόρος παρουσιάζει με περηφάνια το κυρίως πιάτο. Στην πιατέλα, δίπλα σε μια μερίδα αχνιστό καλαμπόκι, τρία μικροσκοπικά, μαυριδερά ράμφη δείχνουν προς το μέρος του άτυχου πελάτη. Το ψημένο σώμα των πουλιών είναι μαδημένο, αλλά όχι σχισμένο. Τα καψαλισμένα φτερά τους και τα κοκαλιάρικα ποδαράκια τους μοιάζουν με μέλη εντόμων. Γυαλίζουν μέσα στο ευωδιαστό ελαιόλαδο».
Μ’ αυτά τα λόγια άρχιζε ένα άρθρο, τον περασμένο χρόνο, στην εφημερίδα Δε Γουόλ Στριτ Τζέρναλ (The Wall Street Journal). Πρόκειται για μια ακριβή σπεσιαλιτέ κάποιας γιορτής που σερβίρουν σ’ ένα εστιατόριο στην Ιταλία. Εκεί ο πελάτης συνήθως βάζει λαίμαργα στο στόμα του τα πουλιά, ροκανίζοντάς τα ολόκληρα μαζί με τα κόκαλα. Μόνο που αυτή τη φορά δεν συμβαίνει το ίδιο. Αντιθέτως, ο πελάτης, ο Πιερτζόρτζο Κάντελα, διοικητικός υπάλληλος της εταιρίας προστασίας πτηνών στην Ιταλία, περιεργάζεται τα τρία μικρά άψυχα σώματα, προσπαθώντας να προσδιορίσει το είδος τους. Και καταλήγει στο συμπέρασμα: «Αυτά τα πουλιά είναι παράνομα». Σε μια τέτοια έφοδο, βρήκε μέσα στην κουζίνα 1.400 μαδημένους κοκκινολαίμηδες.
Το άρθρο συνεχίζει: «Λίγα είναι τα είδη που επιτρέπεται να σκοτώνουν και να πουλάνε νόμιμα· για τα περισσότερα υπάρχει απαγόρευση. Αυτό όμως δεν έχει καμιά σημασία. Κάθε χρόνο, 50 εκατομμύρια κοκκινολαίμηδες, κορυδαλλοί και άλλα ωδικά πτηνά, που είναι υπό προστασία, καταλήγουν σε ιταλικά πιάτα ως γεύμα. . . . Συνολικά, με το κυνήγι και με τις παγίδες, οι άνθρωποι θανατώνουν το 15% περίπου των αποδημητικών πουλιών στην περιοχή της Μεσογείου. Στην Ισπανία, οι αγρότες στην περιοχή της Καταλονίας αλείφουν τα κλαδιά των δέντρων με κόλλα για να κολλάνε πάνω τους τα πουλιά, και μετά τα βαλσαμώνουν. Κοντά στο Μπέργκαμο της Ιταλίας, αυτοί που παγιδεύουν τα πουλιά τα τυφλώνουν για να κελαηδούν πιο όμορφα μέσα στο κλουβί. Και στη Μάλτα, το 10% των 300.000 κατοίκων συμμετέχει κάθε χρόνο σ’ ένα όργιο κυνηγιού, φυλάκισης και βαλσαμώματος τεσσάρων εκατομμυρίων άγριων πουλιών».
Τα αποδημητικά πουλιά στις μέρες μας δεν έχουν και πολλά για τα οποία να κελαηδούν. Σε μερικές περιοχές μόλις και μετά βίας ακούγονται μερικά τιτιβίσματα, που μοιάζουν περισσότερο με παράπονο.
[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 31]
G.C. Kelley photo