Ξέφυγα από μια Ζωή Γεμάτη Βία

Ο ΦΙΛΟΣ μου κι εγώ τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και όταν φτάσαμε στο ποτάμι, κοντά στην πόλη όπου έμενα, βουτήξαμε μέσα. Βγαίνοντας στην επιφάνεια, αρχίσαμε να κολυμπάμε βιαστικά προς την απέναντι όχθη.

Μήπως αυτό ήταν κάποιο αγορίστικο παιχνίδι; Κάθε άλλο! Ήταν μάλλον θέμα ζωής και θανάτου. Κοίταξα πίσω μου και είδα τους αστυνομικούς να μας σημαδεύουν με τα όπλα τους. Βούτηξα μέσα στο νερό για να ξεφύγω από τις σφαίρες και συνέχισα να κολυμπάω προς την απέναντι όχθη. Ως και κάτω από το νερό άκουγα τις πιστολιές.

Από τη στιγμή που φτάσαμε στην απέναντι όχθη, είχαμε καταφέρει να δραπετεύσουμε από τη φυλακή, όπου μας είχαν κλείσει για ληστεία και κλοπή αυτοκινήτου.

Αυτή ήταν μια από τις πολλές φορές που με καταζητούσε, για την ακρίβεια με καταδίωκε, η αστυνομία για κάποια εγκληματική ενέργεια. Αν και ήμουν μόνο 17 χρονών εκείνον τον καιρό, ήδη οι αρχές είχαν για εμένα ένα μεγάλο φάκελο συλλήψεων. Τελικά μας έπιασαν, το φίλο μου κι εμένα, και καταδικάστηκα και πάλι σε φυλάκιση, αυτή τη φορά για δυόμισι χρόνια.

Ακόμα και στη φυλακή οι διαθέσεις μου ήταν βίαιες. Επειδή πιανόμουν στα χέρια με τους συγκρατούμενούς μου πολύ συχνά, μου έδωσαν μια άσπρη στολή. Μ’ αυτόν τον τρόπο, εγώ και οι υπόλοιποι ταραχοποιοί ξεχωρίζαμε κι έτσι οι φύλακες μπορούσαν να μας προσέχουν ιδιαίτερα.

Περισσότερη Βία Μετά την Αποφυλάκιση

Αποφυλακίστηκα, αλλά δεν είχα αλλάξει προς το καλύτερο. Μάλιστα, ήμουν πιο βίαιος παρά ποτέ άλλοτε. Σύντομα, έγινα ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος διαφόρων δρόμων. Οποιοσδήποτε με προκαλούσε έβρισκε γρήγορα πρόθυμο αντίπαλο για καβγά.

Κάποτε με εξόργισε μια ομάδα νεαρών. Τους επιτέθηκα και χτύπησα αρκετούς πριν σταματήσει τον καβγά η αστυνομία, παρ’ όλο που είχα σπάσει το δεξί μου χέρι σε άλλον καβγά την προηγούμενη βδομάδα.

Κάποια άλλη φορά, δυο φίλοι κι εγώ προκαλέσαμε μια ομάδα αντρών από κάποια γειτονική πόλη. Ο αρχηγός τους προχώρησε προς το μέρος μου κρατώντας ένα σιδερένιο λοστό. Τον αφόπλισα, αλλά ξέφυγε μέσα από τα χέρια μου και έτρεξε να φύγει. Ο μόνος τρόπος για να τον κάνω να συνεχίσει τον καβγά ήταν να του δώσω πίσω το σιδερένιο του λοστό, πράγμα που έκανα. Αυτός ξαναγύρισε, κι εγώ τον αφόπλισα πάλι, φροντίζοντας αυτή τη φορά να μη μου ξεφύγει πριν τον ξυλοφορτώσω.

Μια νύχτα, έτσι για να «σπάσω πλάκα», στήθηκα στη γωνιά ενός δρόμου στο Χάρλεμ, στην Πόλη της Νέας Υόρκης, και προκαλούσα τους περαστικούς να παλέψουν μαζί μου. Διάφοροι τύποι δέχτηκαν, και πάλεψα πολλές φορές. Ως αποτέλεσμα, η φήμη ότι ήμουν άνθρωπος επικίνδυνος και βίαιος μεγάλωνε. Στους διάφορους αυτούς καβγάδες, με είχαν χτυπήσει με μπουκάλια, με εργαλεία αυτοκινήτων και με κλομπ και μου είχαν επιτεθεί με μαχαίρια και με άλλα όπλα. Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν κατάφερε να με κάνει να εγκαταλείψω τους βίαιους τρόπους μου.

Η Βία Εντείνεται

Σύντομα διαπίστωσα ότι μπορούσε να βγάλει κανείς πολλά χρήματα με το εμπόριο ναρκωτικών. Ήμουν χρήστης ναρκωτικών κι έτσι γνώριζα τους κύκλους στους οποίους διακινούνταν ναρκωτικά. Πριν περάσει πολύς καιρός, είχα ανθρώπους που πουλούσαν ναρκωτικά για λογαριασμό μου, πράγμα που με έκανε ακόμα πιο βίαιο.

Μια φορά, κάναμε επιδρομή σε κάποιον άλλον έμπορο ναρκωτικών, ελπίζοντας να κλέψουμε τα ναρκωτικά που είχε. Οπλισμένοι με πιστόλι και μαχαίρι, ορμήσαμε στο σπίτι του και κρατήσαμε τρεις άντρες και μια γυναίκα ομήρους, ενώ κάναμε το σπίτι άνω-κάτω, ψάχνοντας για ναρκωτικά.

Άλλη μια φορά, ένας φίλος κι εγώ, οπλισμένοι με καραμπίνες και φορώντας μάσκες του σκι, αποφασίσαμε να ληστέψουμε κάποιον πλούσιο για να βρούμε λεφτά για ναρκωτικά. Παρακολουθούσαμε το σπίτι του, αλλά αυτός δεν φάνηκε καθόλου, κι έτσι φύγαμε. Χωρίς αμφιβολία, αν είχε εμφανιστεί, θα είχαμε κάνει αυτό για το οποίο βρισκόμασταν εκεί.

Έτσι, σε ηλικία μόλις 20 χρονών, βρισκόμουν βαθιά αναμειγμένος στη βία, στα ναρκωτικά και στο έγκλημα. Το μέλλον μου, στην καλύτερη περίπτωση, θα το περνούσα στη φυλακή—και ήμουν πολύ δυστυχισμένος.

Συχνά αναρωτιόμουν ποιος έπρεπε να αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να αποφασίζει όποιος είχε τη μεγαλύτερη δύναμη στην κοινωνία. Επίσης, σκεφτόμουν ότι, εφόσον αυτοί που αποφάσιζαν για το σωστό και το λάθος ήταν άνθρωποι κι εγώ δεν είχα κανέναν απολύτως σεβασμό για την ανθρώπινη εξουσία, είχα κι εγώ τα ίδια δικαιώματα με οποιονδήποτε άλλον να αποφασίζω για το ζήτημα αυτό μόνος μου. Σύντομα, όμως, θα έβρισκα μια πολύ καλύτερη απάντηση.

Ένας Πολύ Καλύτερος Δρόμος

Η αδελφή μου, που είχε παντρευτεί έναν από τους φίλους μου με τον οποίο ήμουν μαζί στη φυλακή, είχε δεχτεί να κάνει μελέτη της Αγίας Γραφής με Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτή έλεγε τα πράγματα που μάθαινε από την Αγία Γραφή σε όλους στην οικογένειά μας—εκτός από εμένα. Η οικογένειά μου μού έλεγε να αποφεύγω την αδελφή μου. Γιατί; Απ’ ό,τι έλεγαν, επειδή δεν μιλούσε για τίποτα άλλο εκτός απ’ αυτή την «τρελοθρησκεία».

Εγώ ήμουν περίεργος. Τι μπορούσε επιτέλους να λέει που αναστάτωνε τόσο πολύ τους άλλους; Ήθελα να μάθω, αλλά η αδελφή μου δεν μου μιλούσε γι’ αυτά τα πράγματα. Γιατί; Πίστευε ότι ήμουν τόσο κακό άτομο ώστε δεν άξιζα ούτε καν να ακούσω κάτι για την Αγία Γραφή.

Κάποιο βράδυ, όμως, ρώτησα την αδελφή μου αν μπορούσα να πάω στο σπίτι της και να φάω μαζί τους. Ενώ έτρωγα εκεί με την αδελφή μου και τον άντρα της, είπα: «Μιλήστε μου γι’ αυτή την καινούρια θρησκεία». Και μου μίλησαν—επί έξι ώρες! Μου έκαναν τόσο μεγάλη εντύπωση όλα αυτά, ώστε ξαναπήγα το επόμενο κιόλας βράδυ για να ακούσω περισσότερα.

Μετά τη δεύτερη επίσκεψη, πείστηκα ότι είχα βρει κάτι για το οποίο άξιζε να ζει κανείς, έναν πραγματικό σκοπό στη ζωή. Αμέσως, άρχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά και να μιλάω στους φίλους μου γι’ αυτά που μάθαινα.

Για λίγο καιρό ο τρόπος της ζωής μου δεν είχε αλλάξει. Συνέχιζα, όμως, να μελετάω και να μαθαίνω τι ζητάει ο Ιεχωβά Θεός, και φρόντιζα να μη χάνω τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας, όπου εξέταζαν την Αγία Γραφή. Μ’ αυτόν τον τρόπο, απέκτησα την πνευματική δύναμη που χρειαζόμουν για να αλλάξω τη ζωή μου σταδιακά.

Πρώτα, σταμάτησα να πουλάω ναρκωτικά. Αυτό εξόργισε μερικούς με τους οποίους συναναστρεφόμουν πριν, αλλά το ότι εξακολουθούσα να έχω τη φήμη βίαιου ανθρώπου με προστάτευσε από το να μου κάνουν κακό. Κατόπιν, έπαψα να κάνω χρήση σκληρών ναρκωτικών και σταμάτησα επίσης τον ανήθικο τρόπο της ζωής μου. Το τελευταίο πράγμα που κατάφερα να υπερνικήσω ήταν το κάπνισμα. Σε οχτώ μήνες, είχα προοδεύσει μέχρι του σημείου να είμαι σε θέση να βαφτιστώ, και βαφτίστηκα το 1970.

Επιτέλους είχα συνειδητοποιήσει πλήρως ποια είναι η απάντηση στο ερώτημά μου για το ποιος πρέπει να αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος. Η απάντηση είναι: ο Ιεχωβά, ο Ζωοδότης μας, έχει αυτό το δικαίωμα, κι έχει επίσης το δικαίωμα να αναμένει από τα πλάσματά του να ζουν ανάλογα.

Συχνά αναλογίζομαι πώς η εικόνα που περιγράφεται στο εδάφιο Ησαΐας 65:25 εφαρμόστηκε σ’ εμένα μ’ ένα μεταφορικό τρόπο. Η προφητεία αυτή λέει για τον καιρό στον οποίο οι βίαιες διαθέσεις του λιονταριού θα αλλάξουν και θα γίνουν ειρηνικές, μέχρι του σημείου που το λιοντάρι θα τρώει άχυρο όπως το βόδι. Ένιωσα ότι μ’ έναν παρόμοιο τρόπο, κι εγώ είχα αλλάξει και από πολύ βίαιο άτομο είχα αποκτήσει ειρηνικές διαθέσεις και αντιμετώπιζα τη ζωή με ειρηνικό τρόπο.

Όμως, εξακολουθούσα να έχω μια κακή φήμη, την οποία έπρεπε να εξαλείψω με τον τρόπο της ζωής μου. Για παράδειγμα, επισκεπτόμουν τακτικά τους ανθρώπους από πόρτα σε πόρτα για να συζητήσω μαζί τους για την Αγία Γραφή. Κάποια φορά, ο νεαρός που άνοιξε την πόρτα με αναγνώρισε και τρομοκρατήθηκε, νομίζοντας ότι είχα πάει να του κάνω κακό. Του εξήγησα γρήγορα το άγγελμα ειρήνης που έφερνα από την Αγία Γραφή, αφήνοντάς τον εμβρόντητο αλλά πολύ ανακουφισμένο.

Δεν πέρασε πολύς καιρός από το βάφτισμά μου και παντρεύτηκα μια Μάρτυρα του Ιεχωβά. Δυστυχώς, το 1974, η γυναίκα μου αποφάσισε ότι δεν ήθελε πια να κάνει το θέλημα του Θεού. Μου έδωσε τελεσίγραφο: ή θα έπαυα να λατρεύω τον Θεό με τον τρόπο που τον λάτρευα ή θα με άφηνε, παίρνοντας μαζί της και τα δυο μικρά παιδιά μας. Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Αλλά δεν μπορούσα να πάψω να λατρεύω τον Θεό, και εξακολούθησα να κάνω το θέλημά του.

Ένας Νέος Τρόπος Ζωής

Ωστόσο, ο Ιεχωβά με αντάμειψε που συνέχισα να είμαι πιστός σ’ αυτόν. Το 1977, γνώρισα μια θαυμάσια Μάρτυρα, και παντρευτήκαμε. Αυτή είχε έναν πεντάχρονο γιο. Σύντομα η γυναίκα μου κι εγώ μπήκαμε στην ολοχρόνια διακονία, αφιερώνοντας τον εαυτό μας στο να διδάσκουμε άλλους σχετικά με τον Θεό και τους σκοπούς του. Όταν μεγάλωσε ο γιος μας, μπήκε κι αυτός στην ολοχρόνια διακονία. Τώρα εκτελεί διάφορες βοηθητικές υπηρεσίες στην τοπική εκκλησία.

Από τότε, η γυναίκα μου κι εγώ έχουμε το προνόμιο να ταξιδεύουμε σε πολλά μέρη του κόσμου και να εργαζόμαστε ως εθελοντές σε έργα οικοδόμησης. Αυτό περιλαμβάνει το να βοηθάμε στην ανέγερση καινούριων εγκαταστάσεων τμήματος σε διάφορες χώρες για την υποστήριξη του παγκόσμιου εκπαιδευτικού έργου των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Όταν επιστρέφουμε στο σπίτι μας, βοηθάμε τους ανθρώπους της περιοχής μας να μάθουν για την Αγία Γραφή και βοηθάμε επίσης στην ανέγερση νέων Αιθουσών Βασιλείας. Επίσης εγώ υπηρετώ σε μια Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης στα νότια των Ηνωμένων Πολιτειών. Και ο πρώην συγκρατούμενός μου στη φυλακή—ο άντρας της αδελφής μου—κι εγώ υπηρετούμε ως πρεσβύτεροι στην ίδια εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που με βοήθησε να θέσω τη ζωή μου υπό έλεγχο και που έδωσε σ’ αυτήν μια εντελώς νέα κατεύθυνση. Καθώς τον αφήνω να μου δείχνει τι είναι σωστό και τι λάθος, η ζωή μου γίνεται ολοένα και καλύτερη.—Από Συνεργάτη.