Γυναίκες—Τις Σέβονται Σήμερα;

ΜΑ ΠΟΙΟΣ ο λόγος να γίνεται αυτή η ερώτηση; μπορεί να ρωτήσουν μερικοί έκπληκτοι άντρες. Αλλά, αν εξετάσουμε τη μεταχείριση που δέχτηκαν οι γυναίκες στο διάβα της ιστορίας και στις μέρες μας παγκόσμια, λίγες απλές ερωτήσεις μάς βοηθούν να βρούμε την απάντηση.

Στις ανθρώπινες σχέσεις, ποιοι κυρίως είναι τα θύματα και ποιοι οι καταπιεστές; Ποιοι, ως επί το πλείστον, ξυλοκοπούνται στο γάμο; Οι άντρες ή οι γυναίκες; Ποιοι βιάζονται, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου; Ποιοι είναι τα κατεξοχήν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία; Τα αγόρια ή τα κορίτσια; Ποιοι έχουν συχνά υποβιβαστεί σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας βάσει ανθρωποποίητων νόμων; Σε ποιους έχουν αρνηθεί το δικαίωμα της ψήφου; Ποιοι έχουν περιορισμένες ευκαιρίες για εκπαίδευση; Οι άντρες ή οι γυναίκες;

Ο κατάλογος με τις ερωτήσεις θα μπορούσε να είναι πολύ μακρύς, αλλά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Η Ελίζαμπεθ Μπουμίλερ, στο βιβλίο της Είθε να Γίνεις Μητέρα Εκατό Γιων (May You Be the Mother of a Hundred Sons), γράφει τα εξής, με βάση τις προσωπικές της εμπειρίες στην Ινδία: «Η ‘χαρακτηριστική’ Ινδή, που αντιπροσωπεύει περίπου το 75 τοις εκατό των τετρακοσίων εκατομμυρίων γυναικών και κοριτσιών στην Ινδία, ζει σε κάποιο χωριό. . . . Δεν μπορεί ούτε να γράψει ούτε να διαβάσει, μολονότι θα το ήθελε, και σπάνια έχει ταξιδέψει σε απόσταση μεγαλύτερη των 30 χιλιομέτρων από τον τόπο που γεννήθηκε». Αυτή η ανισότητα στην εκπαίδευση δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο στην Ινδία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην Ιαπωνία, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, εξακολουθεί να υπάρχει ανισότητα. Σύμφωνα με το βιβλίο Δε Ασάχι Γίαρμπουκ (The Asahi Yearbook) του 1991, ο αριθμός των φοιτητών στις τετραετείς πανεπιστημιακές σπουδές είναι 1.460.000 ενώ ο αριθμός των φοιτητριών είναι 600.000. Χωρίς αμφιβολία, οι γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο μπορούν να πιστοποιήσουν το γεγονός ότι τους προσφέρονται κατώτερες ευκαιρίες στον τομέα της εκπαίδευσης. ‘Η εκπαίδευση είναι για τα αγόρια’—αυτή είναι η στάση με την οποία αναγκάστηκαν να έρθουν αντιμέτωπες οι γυναίκες.

Η Σούζαν Φαλούντι, στο πρόσφατο βιβλίο της Αντίπραξη—Ο Ακήρυχτος Πόλεμος Εναντίον των Αμερικανίδων (Backlash—The Undeclared War Against American Women), υποβάλλει μερικές κατάλληλες ερωτήσεις για την κατάσταση των γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Εφόσον οι Αμερικανίδες είναι τόσο ισότιμες με τους άντρες, γιατί αντιπροσωπεύουν τα δυο τρίτα όλων των φτωχών ενηλίκων; . . . Γιατί, σε σχέση με τους άντρες, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν σε φτωχικά σπίτια χωρίς να δικαιούνται ασφάλεια υγείας και με διπλάσιες πιθανότητες να μην πάρουν σύνταξη;»

Οι γυναίκες, με συντριπτική διαφορά, ήταν αυτές που υπέφεραν περισσότερο. Αυτές κυρίως γίνονται στόχος εξευτελισμών, προσβολών, σεξουαλικών παρενοχλήσεων και έλλειψης σεβασμού από τους άντρες. Αυτή η κακομεταχείριση σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται μόνο στις αναπτυσσόμενες, όπως λέγονται, χώρες. Πρόσφατα, η Δικαστική Επιτροπή της Γερουσίας των Η.Π.Α. συνέταξε μια έκθεση σχετικά με τη βία εναντίον των γυναικών. Η έκθεση αποκάλυψε μερικά συγκλονιστικά γεγονότα. «Κάθε 6 λεπτά, μια γυναίκα βιάζεται· κάθε 15 λεπτά, μια γυναίκα ξυλοκοπείται. . . . Καμιά γυναίκα δεν είναι απρόσβλητη από τις βίαιες εγκληματικές ενέργειες σ’ αυτή τη χώρα. Από τις Αμερικανίδες που ζουν σήμερα, τρεις στις τέσσερις θα πέσουν θύμα μιας τουλάχιστον βίαιης εγκληματικής ενέργειας». Στη διάρκεια ενός έτους, τρία ως τέσσερα εκατομμύρια γυναίκες κακοποιήθηκαν από τους συζύγους τους. Αυτή η αξιοθρήνητη κατάσταση οδήγησε τελικά στη θέσπιση του Νόμου του 1990 για τη Βία Εναντίον των Γυναικών.—Έκθεση της Γερουσίας, Νόμος του 1990 για τη Βία Εναντίον των Γυναικών.

Ας εξετάσουμε τώρα μερικούς τομείς στους οποίους οι γυναίκες παγκόσμια υπομένουν την έλλειψη σεβασμού από μέρους των αντρών. Κατόπιν, στα δυο τελευταία άρθρα αυτής της σειράς, θα εξετάσουμε πώς μπορούν άντρες και γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα να εκδηλώνουν αμοιβαίο σεβασμό.