Μαρτυρία για την Πίστη Τους

ΤΟ ΕΤΟΣ 1995 ήταν η 50ή επέτειος της απελευθέρωσης των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Σε όλη την Ευρώπη, τα θύματα των ναζιστών τήρησαν αυτή την επέτειο με μεγάλες συγκεντρώσεις τις οποίες παρακολούθησαν αρχηγοί κρατών στο Άουσβιτς, στο Μπέργκεν-Μπέλζεν, στο Μπούχενβαλντ, στο Νταχάου, στο Ράβενσμπρικ, στο Σαξενχάουζεν και σε άλλα στρατόπεδα. Μια σκέψη που ήρθε επανειλημμένα στο προσκήνιο ήταν: «Είθε να μην ξεχάσουμε ποτέ!»

Γι’ αυτόν το λόγο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παρουσίασαν εκθέσεις στην Ευρώπη εκείνο το επετειακό έτος. Πολλοί από τους Μάρτυρες είχαν φυλακιστεί από την κυβέρνηση του Χίτλερ επειδή είχαν αρνηθεί να αποδώσουν το χιτλερικό χαιρετισμό και να υποστηρίξουν τον πόλεμο. Από το 1933 και έπειτα, χιλιάδες από αυτούς φυλακίστηκαν, και πολλοί πέθαναν εξαιτίας της μεταχείρισης που υπέστησαν.

Οι εμπειρίες τους, όμως, είναι γενικά άγνωστες στο κοινό. Εδώ ταιριάζει πολύ καλά η έκφραση «τα ξεχασμένα θύματα της ιστορίας». Μια ομάδα επιζώντων Μαρτύρων εξέφρασαν την επιθυμία να διατηρήσουν τη μνήμη των οικογενειών τους και των συντρόφων τους, οι οποίοι διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν, και να κάνουν γνωστή τη μαρτυρία πίστης και θάρρους που άφησαν αυτοί οι Μπιμπελφόρσερ, όνομα με το οποίο ήταν γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1994, το Αναμνηστικό Μουσείο του Ολοκαυτώματος, στην Ουάσινγκτον, D.C., των Ηνωμένων Πολιτειών, διεξήγαγε ένα σεμινάριο σχετικά με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δύο μεγάλες αναμνηστικές συγκεντρώσεις έγιναν στη Γαλλία από επιζώντες των στρατοπέδων, στις 28 Μαρτίου 1995 στο Στρασβούργο και στις 30 Μαρτίου στο Παρίσι. Ήταν πολύ συγκινητικό να ακούει κανείς να αφηγούνται τις εμπειρίες τους αυτοί οι ηλικιωμένοι πια άντρες και γυναίκες, που παραμένουν πιστοί στον Θεό έπειτα από 50 χρόνια. Στις 27 Απριλίου διεξάχθηκε μια παρόμοια συνάντηση κοντά στο Βερολίνο, στο Βρανδεμβούργο της Γερμανίας, όπου πολλοί Μάρτυρες είχαν εκτελεστεί με αποκεφαλισμό. Την επομένη, μερικοί από τους επιζώντες παρακολούθησαν τις τελετές που οργάνωσε το ομόσπονδο κράτος του Βρανδεμβούργου και επισκέφτηκαν διάφορα στρατόπεδα.

Η Γαλλική Έκθεση

Σε αυτές τις συγκεντρώσεις, παρουσιάστηκε μια έκθεση με θέμα «Μνήμες Μαρτύρων» (“Mémoire de Témoins”). Από το Μάιο του 1995 ως τον Απρίλιο του 1996, η έκθεση περιόδευσε σε 42 πόλεις της Γαλλίας και σε διάφορες πόλεις του Βελγίου και της γαλλόφωνης Ελβετίας. Πάνω από όλα, οι άντρες και οι γυναίκες που συμμετείχαν στην έκθεση είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού. Αλλά είναι και μάρτυρες των παθημάτων που υπέμειναν αυτοί καθώς και άλλοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι ζωντανή απόδειξη για το ότι υπήρξε μια ιδεολογία αδιαλλαξίας που προκάλεσε παθήματα και θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους λόγω της φυλής ή της θρησκείας τους. Επίσης, η μαρτυρία των Μαρτύρων εκθέτει το πώς οι λεγόμενοι Χριστιανοί προτίμησαν έναν ψευδομεσσία, τον Χίτλερ, από τον Ιησού Χριστό· το μίσος από την αγάπη για τον πλησίον· και τη βία από την ειρήνη.

Η έκθεση αποτελούνταν από περίπου 70 ταμπλό, αρχίζοντας με ένα χρονοδιάγραμμα των γεγονότων—το άνοιγμα των στρατοπέδων στο Νταχάου και στο Οράνιενμπουργκ, το Μάρτιο του 1933· οι Νόμοι της Νυρεμβέργης για την «προστασία του γερμανικού αίματος», το Σεπτέμβριο του 1935· το Άνσλους, δηλαδή η προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία, το Μάρτιο του 1938· η Κρίσταλναχτ (Κρυστάλλινη Νύχτα), το Νοέμβριο του ίδιου έτους, στη διάρκεια της οποίας λεηλατήθηκαν χιλιάδες εβραϊκά καταστήματα και συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν πάνω από 30.000 άνθρωποι· η σταδιακή απαγόρευση που επιβλήθηκε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά· η εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, τον Ιούνιο του 1941· και η ευθανασία στους διανοητικά ασθενείς, από το 1939 ως το 1941.

Αρκετά ταμπλό τόνιζαν την κατήχηση των νεαρών στη Νεολαία του Χίτλερ και τη γοητεία που ασκούσαν στις μάζες οι τεράστιες ναζιστικές παρελάσεις στη Νυρεμβέργη. Φωτογραφίες θύμιζαν την άρνηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά να ορκιστούν υποταγή στο φύρερ και να αποδώσουν το χιτλερικό χαιρετισμό. Άλλα ταμπλό έδειχναν πώς υπήρξε παραπληροφόρηση γύρω από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και πώς, από το 1935, αυτοί διένεμαν περιοδικά και φυλλάδια που εξέθεταν τις ναζιστικές ακρότητες.

Προσωπικές Εμπειρίες

Περίπου 40 ταμπλό εξιστορούσαν τις εμπειρίες συνηθισμένων αντρών και γυναικών από όλη την Ευρώπη οι οποίοι διώχτηκαν ή ακόμη και θανατώθηκαν λόγω της πίστης τους. Οι επιζώντες υποστήριξαν την έκθεση με την παρουσία τους, και οι επισκέπτες τούς άκουγαν προσεκτικά. Τα παιδιά γοητεύτηκαν καθώς ο Λουί Αρστ αφηγούνταν την ιστορία του. Κατάγεται από τη Μιλούζ της Γαλλίας, και τον πήραν από τους γονείς του και τον έστειλαν στη Γερμανία επειδή αρνήθηκε να πει «Χάιλ Χίτλερ!» στο σχολείο. «Ένας στρατιώτης των Ες-Ες με χτύπησε επειδή αρνήθηκα να χαιρετίσω τον Χίτλερ. Μου έδωσε 30 χτυπήματα. Δυο μέρες αργότερα, με έπιασε από τον ώμο και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα αισθήματά μου. ‘Σκέψου τη μητέρα σου. Θα χαιρόταν πολύ να σε έβλεπε. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να πεις «Χάιλ Χίτλερ!» και μπορείς να μπεις στο τρένο’. Ήταν δύσκολο για ένα 12χρονο παιδί», πρόσθεσε. Πολλοί συγκινήθηκαν από τις εμπειρίες του Γιόζεφ Χίσιγκερ ο οποίος αντάλλαξε το ψωμί που θα έπαιρνε για μια εβδομάδα με την Αγία Γραφή του Προτεστάντη συγκρατουμένου του.

Οι βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις με πρώην εκτοπισμένους ήταν άλλο ένα χαρακτηριστικό της έκθεσης. Μερικές συνεντεύξεις δόθηκαν στα ίδια τα στρατόπεδα—για παράδειγμα, στο Έμπενζεε στην Αυστρία και στο Μπούχενβαλντ και στο Σαξενχάουζεν στη Γερμανία. Άλλες συνεντεύξεις περιέγραφαν διάφορες όψεις της ζωής στα στρατόπεδα ή τις αναμνήσεις Μαρτύρων που εκτοπίστηκαν όταν ήταν παιδιά.

Τα Εγκαίνια

Κάθε παρουσίαση της έκθεσης ξεκινούσε με μια σύντομη τελετή, κατά την οποία ένας εκπρόσωπος των πρώην εκτοπισμένων εξηγούσε την πνευματική αντίσταση των Μαρτύρων του Ιεχωβά απέναντι στο ναζισμό. Επίσης, εκτοπισμένοι που δεν ήταν Μάρτυρες καθώς και αρκετοί ιστορικοί και αξιωματούχοι, περιλαμβανομένου ενός Γάλλου πρώην υπουργού, δέχτηκαν πρόθυμα την πρόσκληση να μιλήσουν.

Ένας πρώην εκτοπισμένος, ο οποίος γνώρισε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Μπούχενβαλντ, είπε τα εξής για αυτούς: «Δεν γνωρίζω καμία κατηγορία εκτοπισμένων, με εξαίρεση τους Εβραίους, οι οποίοι να υπέστησαν τόσο εξαχρειωτική μεταχείριση όσο εκείνοι: δέχονταν ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις, προσβολές, τους ανέθεταν τις ευτελέστερες εργασίες. Χωρίς την πίστη τους, δεν θα μπορούσαν να αντέξουν. Τους σέβομαι και τους θαυμάζω απεριόριστα».

Αντιδράσεις

Πάνω από 100.000 άτομα επισκέφτηκαν την έκθεση. Σε μερικά μέρη, εκατοντάδες άνθρωποι, και ανάμεσά τους πολλοί νέοι, περίμεναν στην ουρά για να μπουν στην αίθουσα της έκθεσης. Πολλοί επισκέπτες εξέφρασαν τα αισθήματά τους με λίγα λόγια στο βιβλίο των επισκεπτών. Για παράδειγμα, μια νεαρή έγραψε: «Με λένε Σαμπρίνα. Είμαι δέκα ετών, και θα ήθελα να είμαι τόσο γενναία όσο η Ρουθ για να ευαρεστώ τον Ιεχωβά».a

Τα μέσα ενημέρωσης μίλησαν επίσης για την έκθεση. Γενικά, σε κάθε πόλη, ένα ή δύο άρθρα εμφανίστηκαν στον τοπικό τύπο. Επιπλέον, οι τοπικοί ραδιοσταθμοί συχνά δημοσιοποιούσαν την έκθεση και μετέδιδαν προγράμματα με συνεντεύξεις πρώην εκτοπισμένων. Επαρχιακά κανάλια της τηλεόρασης παρουσίασαν σύντομα ρεπορτάζ. Ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ αναφέρθηκε στην έκθεση ως «μια απλή αλλά τρομερή ιστορία που φτάνει στην καρδιά της φρίκης. Μια ‘Μνήμη Μαρτύρων’ η οποία τιμάει την αναφαίρετη αξιοπρέπεια».

Για τους επιζώντες, η 50ή επέτειος της απελευθέρωσης θα παραμείνει για πολύ καιρό χαραγμένη στη διάνοιά τους. Ενώ το ξύπνημα οδυνηρών αναμνήσεων δεν ήταν πάντοτε εύκολο, με το να τις μοιραστούν με άλλους και με το να ανασύρουν τις αναμνήσεις από τη λησμονιά, οι Μάρτυρες κατάφεραν να ενισχύσουν την πίστη άλλων. Το θεώρησαν προνόμιο να συμμετάσχουν σε αυτή την έκθεση και να διώξουν ένα μέρος της προκατάληψης και της άγνοιας που συνεχίζουν να υπάρχουν έπειτα από 50 χρόνια. Πάνω από όλα, άντλησαν ικανοποίηση από τη γνώση ότι η μαρτυρία τους φέρνει τιμή στον Θεό τους, τον Ιεχωβά, και εξασφαλίζει ότι οι άλλοι δεν θα ξεχάσουν ποτέ τι υπέμειναν αυτοί ως Μάρτυρές του.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Άρθρα στο περιοδικό «Ο Χρυσούς Αιών» κατήγγειλαν τις ακρότητες του ναζισμού

[Εικόνα στη σελίδα 16]

Περίπου 70 ταμπλό αφηγούνταν την ιστορία του ναζιστικού διωγμού εναντίον αντρών, γυναικών και παιδιών που αρνήθηκαν να αποκηρύξουν την πίστη τους

[Εικόνα στη σελίδα 16, 17]

Μερικοί από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι είχαν εκτοπιστεί και φυλακιστεί από την κυβέρνηση του Χίτλερ αφηγήθηκαν την ιστορία τους