Ελευθερία Λόγου στο Σπίτι—Βόμβα Έτοιμη να Εκραγεί;

ΟΤΑΝ κάποιος ψευδώς φωνάξει «Φωτιά!» σε ένα γεμάτο κινηματογράφο και μερικοί άνθρωποι ποδοπατηθούν μέχρι θανάτου στον ξέφρενο πανικό που θα δημιουργηθεί προκειμένου να βγουν έξω, δεν πρέπει εκείνος ο οποίος φώναξε να φέρει την ευθύνη για τους θανάτους και τους τραυματισμούς που θα επακολουθήσουν; Όταν κάποιος λέει: «Δεν συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμά σου να το λες», μήπως αυτό σας δίνει το πράσινο φως, απεριόριστη ελευθερία, να λέτε δημόσια ό,τι θέλετε, ανεξάρτητα από τις συνέπειες; Υπάρχουν κάποιοι που το πιστεύουν αυτό.

Στη Γαλλία, για παράδειγμα, όταν μερικοί ράπερ υποστήριξαν το φόνο αστυνομικών, και κάποιοι που άκουσαν τη μουσική σκότωσαν αστυνομικούς, έπρεπε να θεωρηθούν υπόλογοι οι ράπερ για την υποκίνηση σε βία; Ή μήπως έπρεπε να προστατευτούν από μια διακήρυξη δικαιωμάτων; Όταν παραγωγοί του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, καθώς και δίκτυα για κομπιούτερ, κάνουν διαθέσιμες στα παιδιά παραστατικές σκηνές βίας και πορνογραφίας, και μερικά παιδιά μιμούνται αυτές τις σκηνές βλάπτοντας τον εαυτό τους και άλλους, πρέπει να φέρουν ευθύνη οι προμηθευτές αυτής της ύλης;

Μια μελέτη του Αμερικανικού Ψυχολογικού Συλλόγου «υπολογίζει ότι το μέσο παιδί, που παρακολουθεί 27 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα, θα δει 8.000 φόνους και 100.000 πράξεις βίας από τα 3 ως τα 12 του χρόνια», ανέφερε το περιοδικό Νέα των Η.Π.Α. & Παγκόσμιες Ειδήσεις (U.S.News & World Report). Μπορούν οι γονείς δικαιολογημένα να το αγνοήσουν αυτό σαν να επηρέαζε ελάχιστα τα παιδιά τους; Ή μήπως αυτό περιλαμβάνει έναν «ολοφάνερο κίνδυνο»; Μήπως εδώ πρέπει να τεθούν περιορισμοί ή όρια στην ελευθερία λόγου;

Μια μελέτη την οποία διεξήγαγαν πανεπιστημιακοί ψυχολόγοι αποκάλυψε ότι, όταν έδειχναν σε τακτική βάση κινούμενα σχέδια με «βίαιους υπερήρωες» σε μια ομάδα τετράχρονων παιδιών και «ήρεμα κινούμενα σχέδια» σε μια άλλη ομάδα, τα παιδιά που έβλεπαν τους βίαιους ήρωες ήταν πιθανότερο κατόπιν να χτυπήσουν κάποιον και να πετάξουν πράγματα. Επίσης η επίδραση της τηλεοπτικής βίας δεν εξαφανίζεται μετά την παιδική ηλικία. Μια άλλη πανεπιστημιακή έρευνα, αφού παρακολούθησε 650 παιδιά από το 1960 ως το 1995 και εξέτασε τι συνήθιζαν να βλέπουν στην τηλεόραση και πώς συμπεριφέρονταν, διαπίστωσε ότι εκείνοι που όταν ήταν παιδιά παρακολουθούσαν πιο βίαια προγράμματα είχαν την πιο επιθετική συμπεριφορά ως ενήλικοι· μεταξύ άλλων κακοποιούσαν τη σύζυγό τους και οδηγούσαν μεθυσμένοι.

Ενώ μερικά παιδιά μπορεί να μην παραδέχονται την επίδραση που έχει πάνω τους η τηλεόραση και οι ταινίες, άλλα το παραδέχονται. Το 1995, μια ομάδα υποστήριξης στην Καλιφόρνια που ονομάζεται Παιδιά Τώρα έθεσε ερωτήσεις σε 750 παιδιά ηλικίας 10 ως 16 ετών. Έξι στα δέκα, έδειξε η μελέτη, είπαν ότι το σεξ στην τηλεόραση ωθεί τα παιδιά να έχουν σεξουαλικές σχέσεις σε πάρα πολύ μικρή ηλικία.

Μερικοί ίσως ισχυριστούν ότι τα παιδιά δεν παίρνουν στα σοβαρά τη βία που παρουσιάζεται στην τηλεόραση και στις ταινίες, και ότι όλες οι ταινίες τρόμου δεν τα επηρεάζουν καθόλου. «Τότε», σχολίασε μια βρετανική εφημερίδα, «γιατί κάποιος σχολικός σύμβουλος στην κεντροδυτική Αμερική αναγκάστηκε να πει σε χιλιάδες παιδιά ότι δεν υπήρχαν Μεταλλαγμένα Χελωνονιντζάκια στους τοπικούς σωλήνες της αποχέτευσης; Επειδή οι μικροί θαυμαστές των Χελωνών έμπαιναν στους σωλήνες για να τις βρουν».

Σήμερα μαίνεται έντονη διένεξη γύρω από αυτό που μερικοί θεωρούν τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της ελευθερίας λόγου και της βίας που προκαλεί η δημόσια καταδίκη των εκτρώσεων σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι πολέμιοι των εκτρώσεων καταγγέλλουν δημόσια ότι οι γιατροί και το προσωπικό των κλινικών που κάνουν εκτρώσεις είναι δολοφόνοι και δεν έχουν δικαίωμα να ζουν. Μερικοί ένθερμοι πολέμιοι απαιτούν το θάνατο εκείνων των γιατρών και των βοηθών τους. Πληρώνουν πληροφοριοδότες για να πάρουν τον αριθμό των πινακίδων των αυτοκινήτων αυτών των ατόμων, και κατόπιν βρίσκουν τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουν δεχτεί πυροβολισμούς και έχουν σκοτωθεί γιατροί και μέλη του προσωπικού ορισμένων κλινικών.

«Αυτό δεν είναι ζήτημα ελευθερίας λόγου», αναφώνησε η πρόεδρος της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Προγραμματισμένης Πατρότητας. «Αυτό ισοδυναμεί με το να φωνάξει κάποιος ‘Φωτιά!’ σε ένα γεμάτο κινηματογράφο. Έχουμε ένα γεμάτο κινηματογράφο· απλώς κοιτάξτε το πλήθος των δολοφονιών στις κλινικές τα τελευταία λίγα χρόνια». Οι υποστηρικτές αυτής της βίας ισχυρίζονται ότι το μόνο που κάνουν είναι να ασκούν το δικαίωμα που τους εγγυάται η Πρώτη Τροπολογία της Αμερικής—την ελευθερία λόγου. Και η διαμάχη συνεχίζεται. Οι μάχες γύρω από αυτό το δικαίωμα θα συνεχίσουν να διεξάγονται σε δημόσιο επίπεδο, και τα δικαστήρια θα χρειαστεί να λύσουν το ζήτημα· αλλά, δυστυχώς, δεν θα ικανοποιήσουν όλες τις πλευρές.

Τι Μπορούν να Κάνουν οι Γονείς

Το σπίτι θα πρέπει να είναι καταφύγιο για τα παιδιά, όχι τόπος όπου μπορούν να γίνουν εύκολη λεία για εκείνους που θα ήθελαν να τα εκμεταλλευτούν και να τα κακοποιήσουν, ή όπου ήρεμες προσωπικότητες μπορούν να επηρεαστούν ώστε να επιδίδονται σε βίαια ξεσπάσματα. «Ίσως νιώθετε βέβαιοι ότι το παιδί σας ποτέ δεν θα γίνει βίαιο παρά το συνεχές ‘διαιτολόγιο’ τηλεοπτικής βίας», είπε ένας Αμερικανός καθηγητής πανεπιστημίου απευθυνόμενος σε γονείς. «Αλλά δεν μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι το παιδί κάποιου άλλου, το οποίο ανατράφηκε με παρόμοιο ‘διαιτολόγιο’, δεν θα δολοφονήσει ή δεν θα ακρωτηριάσει το δικό σας παιδί». Κατόπιν πρότρεψε: «Ο περιορισμός της έκθεσης των παιδιών στην τηλεοπτική βία πρέπει να μπει στην ημερήσια διάταξη της δημόσιας υγείας, μαζί με τις ζώνες ασφαλείας, τα κράνη για τους ποδηλάτες, τον εμβολιασμό και την καλή διατροφή».

Αν δεν θα επιτρέπατε σε κάποιον ξένο να μπει στο σπίτι σας και να χρησιμοποιήσει υβριστική γλώσσα και να μιλήσει χυδαία στο παιδί σας για το σεξ και τη βία, τότε μην επιτρέπετε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση να γίνουν αυτός ο ξένος. Να ξέρετε είτε πότε να τα κλείνετε είτε να αλλάζετε κανάλι ή σταθμό. Να ξέρετε τι βλέπει το παιδί σας, και στην τηλεόραση και στον κομπιούτερ, ακόμη και όταν είναι κλεισμένο στο δωμάτιό του. Αν ξέρει να χρησιμοποιεί τον κομπιούτερ και τα διαθέσιμα δίκτυα, ίσως συγκλονιστείτε όταν μάθετε από τι αποτελείται το νυχτερινό «διαιτολόγιό» του. Αν δεν επιδοκιμάζετε αυτό που παρακολουθεί το παιδί σας, απλώς πείτε όχι και εξηγήστε το γιατί. Δεν θα πεθάνει αν το περιορίσετε.

Τελικά, διδάξτε τα παιδιά σας να ζουν σύμφωνα με τις θεϊκές αρχές και όχι σύμφωνα με τις συνήθειες αυτού του ασεβούς συστήματος πραγμάτων—με τη χυδαία και βίαιη ομιλία και ενέργειές του. (Παροιμίαι 22:6, ΜΝΚ· Εφεσίους 6:4) Ο απόστολος Παύλος έδωσε στους Χριστιανούς μερικές επίκαιρες συμβουλές με τις οποίες πρέπει όλοι να συμμορφωνόμαστε. «Πορνεία και ακαθαρσία κάθε είδους ή απληστία ούτε να αναφέρεται μεταξύ σας, ακριβώς όπως αρμόζει σε αγίους· ούτε αδιάντροπη διαγωγή ούτε ανόητα λόγια ή χυδαία αστεία, πράγματα που δεν είναι πρέποντα, αλλά απεναντίας ευχαριστήριες προσευχές».—Εφεσίους 5:3, 4.

[Εικόνες στη σελίδα 10]

Μερικά τηλεοπτικά προγράμματα μπορεί να οδηγήσουν στο έγκλημα και στην ανηθικότητα