Πόσο Επικίνδυνη Είναι η Τηλεόραση;

Στις 18 Δεκεμβρίου 1997, οι τίτλοι των εφημερίδων ανέφεραν ότι ένα τηλεοπτικό επεισόδιο κινουμένων σχεδίων στο Τόκιο της Ιαπωνίας έκανε πολλούς να αρρωστήσουν. Εκατοντάδες άτομα μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία. «Μερικά παιδιά παρουσίασαν αιματέμεση και άλλα είχαν σπασμούς ή έχασαν τις αισθήσεις τους», έγραψε η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times). «Γιατροί και ψυχολόγοι προειδοποιούν ότι αυτό το επεισόδιο αποτελεί έντονη υπενθύμιση του πόσο ευάλωτα μπορεί να είναι τα παιδιά σε ορισμένες σύγχρονες τηλεοπτικές εκπομπές».

Η εφημερίδα Ντέιλι Νιουζ (Daily News) της Νέας Υόρκης ανέφερε: «Πανικός κατέλαβε χθες την Ιαπωνία όταν άρχισαν να βγαίνουν λάμψεις από τα κόκκινα μάτια ενός τέρατος σε μια σειρά κινουμένων σχεδίων, και εκατοντάδες παιδιά σε όλη τη χώρα σωριάστηκαν στο πάτωμα με σπασμούς.

»Περίπου 600 παιδιά και μερικοί ενήλικοι μεταφέρθηκαν εσπευσμένα στα επείγοντα περιστατικά την Τρίτη το βράδυ αφού παρακολούθησαν . . . κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση». Μερικά εισάχθηκαν σε μονάδες εντατικής παρακολούθησης, με αναπνευστικές δυσκολίες.

Η Γιουκίκο Ιγουασάκι, μητέρα ενός οχτάχρονου κοριτσιού, εξήγησε: «Αναστατώθηκα όταν είδα την κόρη μου να χάνει τις αισθήσεις της. Άρχισε να αναπνέει μόνο όταν τη χτύπησα στην πλάτη».

Οι παραγωγοί παιδικών τηλεοπτικών προγραμμάτων δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς μια τεχνική που, όπως λένε, έχει χρησιμοποιηθεί στα κινούμενα σχέδια «εκατοντάδες φορές» προκάλεσε μια τόσο επικίνδυνη, βίαιη αντίδραση.

Γνωρίζοντας τις επικίνδυνες συνέπειες της παρακολούθησης τηλεόρασης, μερικοί γονείς ελέγχουν προσεκτικά τι βλέπουν τα παιδιά τους στην τηλεόραση ή ακόμη έχουν βγάλει την τηλεόραση από το σπίτι τους. Ένας γονέας στο Άλεν του Τέξας (Η.Π.Α.) παρατήρησε ότι, προτού διώξουν την τηλεόραση από το σπίτι, τα παιδιά του παρουσίαζαν «μικρό εύρος προσοχής, ευερεθιστότητα, έλλειψη συνεργασίας και χρόνια ανία». Κατόπιν εξήγησε: «Σήμερα, σχεδόν και τα πέντε παιδιά μας—από 6 ως 17 ετών—είναι άριστοι μαθητές. Χωρίς την τηλεόραση, γρήγορα βρήκαν ποικίλα ενδιαφέροντα—αθλητισμό, διάβασμα, καλές τέχνες, κομπιούτερ, κτλ.

»Ένα γεγονός που μου έχει μείνει αξέχαστο συνέβη πριν από δυο χρόνια περίπου. Ο γιος μου, 9 ετών τότε, είχε πάει στο σπίτι κάποιου φίλου του όπου θα γινόταν μια παρέα και μετά θα έμενε εκεί το βράδυ, αλλά τηλεφώνησε ζητώντας να γυρίσει στο σπίτι . . . Όταν πήγα να τον πάρω και τον ρώτησα τι πρόβλημα υπήρχε, είπε: “Είναι τόσο βαρετά. Το μόνο που θέλουν είναι να κάθονται και να βλέπουν τηλεόραση!”»