Μια Συναρπαστική Επίσκεψη στο Ολυμπιακό Εθνικό Πάρκο

ΕΧΟΝΤΑΣ μεγαλώσει κοντά στο όρος Όλυμπος της αρχαιότητας, στη νότια Ευρώπη, ήταν φυσικό να θέλω να δω το Ολύμπιο μεγαλείο μιας λωρίδας γης που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μιας χερσονήσου που εξέχει προς τον Ειρηνικό ξεκινώντας από την άκρη της Βόρειας Αμερικής. Το γεγονός ότι σε εκείνη την απομακρυσμένη περιοχή​—8.000 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Αμαζονίου—​υπάρχουν βροχερά δάση, όπως μου είπε κάποιος φίλος μου, ήταν αρκετό για να με οδηγήσει στο Ολυμπιακό Εθνικό Πάρκο.

Μια μικρή έρευνα που έκανα πριν το επισκεφτώ αποκάλυψε ότι σε αυτό το πάρκο, το οποίο βρίσκεται στη βορειοδυτική γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών στην Πολιτεία Ουάσινγκτον και έχει έκταση 3,5 εκατομμύρια στρέμματα, υπάρχει μια εκπληκτική ποικιλία θαυμάτων της φύσης. Εδώ, κάτω από την ομίχλη του Ειρηνικού η οποία σκεπάζει ολόκληρη την περιοχή από την ακτή ως το εσωτερικό όριο του δάσους, μπορεί κανείς να ανακαλύψει μεγάλα δέντρα, απότομες ακτές και ένα από τα πιο υγρά κλίματα της γης. Στο πάρκο υπάρχουν ψηλά βουνά, χιονοσκέπαστα και γεμάτα αργοκίνητους παγετώνες, καθώς και ένα βροχερό δάσος τόσο μυστηριώδες και σκοτεινό όσο αυτά που βρίσκονται στην περιοχή του Αμαζονίου.

Το 1788, ένας Άγγλος καπετάνιος ονόμασε την ψηλότερη κορυφή​—που πλησιάζει τα 2.500 μέτρα—​όρος Όλυμπος, από τη θρυλική κατοικία των μυθικών θεών της Ελλάδας. Για να διατηρηθεί αυτό το άγριο φυσικό περιβάλλον, ιδρύθηκε το Ολυμπιακό Εθνικό Πάρκο το 1938.

Βροχερά Δάση στη Βόρεια Αμερική;

Ένα ευχάριστο φθινοπωρινό πρωινό, ο Μάικ, κάτοικος της περιοχής και ξεναγός, περίμενε τη σύζυγό μου και εμένα στα γραφεία του πάρκου, στο Πορτ Άντζελες. Ο Μάικ είναι ένας ψηλός, εύσωμος άντρας που χαίρεται πολύ να δείχνει τους θησαυρούς του βροχερού δάσους σε επισκέπτες σαν εμάς. «Τα βροχερά δάση είναι ίσως το πιο ασυνήθιστο φαινόμενο στο Ολυμπιακό Πάρκο», είπε με φανερό ενθουσιασμό. «Ο όρος αυτός εφαρμόζεται συχνά στα τροπικά δάση. Τα δικά μας εδώ είναι από τα βροχερά δάση της εύκρατης ζώνης, τα οποία είναι μικρότερα σε έκταση». Όταν του ζητάω να μας εξηγήσει πώς συμβαίνει αυτό, ο Μάικ αναφέρει αμέσως κάποια στοιχεία: Τα δάση τρέφονται από τις υπερβολικά υψηλές βροχοπτώσεις στις δυτικές πλαγιές των Ολύμπιων Ορέων, το ύψος των οποίων κυμαίνεται από περίπου 200 εκατοστά το χρόνο κοντά στις ακτές, ως 400 και πλέον εκατοστά στις κοιλάδες των ποταμών που βρίσκονται στους πρόποδες. Τα περισσότερα βροχερά δάση υπάρχουν σε τρεις κοιλάδες: αυτές των ποταμών Χο, Κουίτς και Κουινόλτ.

Ο ήχος από τα βήματά μας πνίγεται μέσα στο στρώμα της τύρφης που υπάρχει στο έδαφος του δάσους, η οποία έχει πάχος μισό μέτρο περίπου. Ο άνεμος δεν περνάει ανάμεσα στα πυκνά δέντρα. Ακόμη και η βροχή που είναι τόσο συχνή εδώ, καθώς πέφτει, μετατρέπεται σε ένα είδος πράσινης ομίχλης. Οι αχτίδες του ήλιου φτάνουν σε εμάς, που βρισκόμαστε στο έδαφος του δάσους, λεπτές και χλωμές. Ακόμη και το πιο σιγανό κελάηδημα ακούγεται δυνατό, και κάπου κάπου ελάφια περνούν φευγαλέα σαν καφέ σκιές ανάμεσα στους σκεπασμένους με βρύα κορμούς των δέντρων.

Εκεί Όπου τα Δέντρα Φυτρώνουν Πάνω σε Άλλα Δέντρα

Εφόσον η τύρφη είναι τόσο πυκνή στο έδαφος, σπάνια δίνεται η δυνατότητα στους σπόρους να αναπτυχθούν​—πράγμα που εξηγεί για ποιο λόγο τα περισσότερα από τα μεγαλύτερα δέντρα του δάσους φύτρωσαν πάνω σε κούτσουρα. Αυτά είναι πεσμένα δέντρα σε αποσύνθεση τα οποία αποτελούν γόνιμο έδαφος για τους σπόρους που πέφτουν πάνω τους. Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπει κανείς αρκετά μεγάλα δέντρα να φύονται το ένα δίπλα στο άλλο πάνω σε κάποιο πεσμένο γιγάντιο δέντρο, και οι δεντροστοιχίες που εμφανίζονται κατά διαστήματα​—λες και έχουν φυτευτεί προσεκτικά σε ευθείες γραμμές—​οφείλονται στο γεγονός ότι υπάρχει πληθώρα από τέτοια κούτσουρα.

Καθώς αφήνουμε πίσω τα επίπεδα μονοπάτια και ανεβαίνουμε ψηλότερα στα Ολύμπια Όρη, η όψη του δάσους αλλάζει, και τα είδη που επικρατούν είναι τα τεράστια έλατα Abies amabilis και Abies bifolia. Στις πλαγιές του όρους Όλυμπος υπάρχουν 7 παγετώνες​—σε μερικά σημεία μάλιστα το πάχος του πάγου φτάνει τα 300 μέτρα—​ενώ σε όλη την ορεινή περιοχή υπάρχουν περισσότεροι από 50.

Απότομες Κορυφές και Υψώματα που Καλύπτονται από Παγετώνες

Έπρεπε να αναπληρώσουμε τις θερμίδες που κάψαμε σε αυτή την έντονη πεζοπορία. Έτσι λοιπόν, η επόμενη ημέρα μας ξεκίνησε με ένα πλούσιο πρωινό σε κάποιο εστιατόριο στο Πορτ Άντζελες. Αυτό που συγκινούσε την Αρλίν, τη φιλική σερβιτόρα μας, δεν ήταν τόσο πολύ οι βροχές που πέφτουν στην περιοχή όσο το χιόνι. Επέμενε ότι αν δεν πηγαίναμε στα ψηλότερα σημεία προς τις ανατολικές χιονοσκέπαστες πλαγιές του πάρκου, δεν θα βλέπαμε καμία από τις μεγαλειώδεις ομορφιές των Ολύμπιων Ορέων.

Ακολουθώντας το δρόμο ανατολικά του Πορτ Άντζελες προς το Ντιρ Παρκ, φτάσαμε σύντομα σε έναν πολύ τραχύ χωματόδρομο με συνεχείς απότομες στροφές. Ανταμειφθήκαμε με μια μαγευτική θέα τόσο προς βορράν όσο και προς νότον, καθώς μπροστά μας απλωνόταν ο Πορθμός Χουάν ντε Φούκα και στο βάθος το νησί Βανκούβερ, ενώ μπορούσαμε να ατενίσουμε την καρδιά των επιβλητικών, παγωμένων Ολύμπιων Ορέων. Στα αλπικά λιβάδια, μπορούσαμε να δούμε αρκετά ελάφια και μερικά ευαίσθητα φυτά τα οποία δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στη γη, όπως το είδος Campanula piperi του φυτού καμπανούλα και το είδος Viola fletti του φυτού βιόλα.

Έπειτα φτάσαμε στο Χάρικεϊν Ριτζ. Εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό είναι ένας πολυσύχναστος ορεινός αυτοκινητόδρομος του πάρκου. Πρόκειται για έναν καλό δρόμο ο οποίος ξεκινάει από κάποιο σημείο κοντά στα γραφεία του πάρκου και τερματίζει σε υψόμετρο 1.755 μέτρων, μέσα σε ανθισμένα λιβάδια ακριβώς στις παρυφές των Ολύμπιων Ορέων. Από εκεί, τα βουνά εκτείνονται μακριά προς νότον​—μια σειρά από χιονισμένες κορυφές με παγετώνες και ανάμεσά τους κοιλάδες. Καθώς παρατηρούσαμε τη θέα, πυκνές μάζες από σύννεφα κινούνταν γρήγορα από τα δυτικά.

Τα πρώτα κρίνα ανθίζουν καθώς το χιόνι αποτραβιέται από τα λιβάδια, και τους επόμενους τρεις μήνες, εμφανίζεται μια αλληλουχία ζωηρόχρωμων λουλουδιών. Διακρίνονται ελάφια που βόσκουν μέσα στο μεγαλοπρεπές ορεινό τοπίο, και μερικές φορές μπορεί να δει κανείς αγριοκάτσικα που σκαρφαλώνουν στους απότομους γκρεμούς πάνω από το δρόμο.

Τα Αφρισμένα Κύματα του Ειρηνικού

Είναι καλύτερα να επισκεφτεί κανείς τις ομορφότερες παραλίες του Ολυμπιακού Πάρκου με τα πόδια παρά με το αυτοκίνητο. Περπατώντας ανάμεσα στα δέντρα από την ανατολική πόλη Φορκς, φτάσαμε σε ακτές με λιμνούλες που σχηματίζει η παλίρροια, γεμάτες πλούσια, εκπληκτική θαλάσσια ζωή. Πίσω από το Τίγουιτ Χεντ συναντήσαμε το Τζάιαντς Γκρέιβγιαρντ, ένα παράξενο σύμπλεγμα από παραμορφωμένους σχηματισμούς βράχων που βρίσκονται μέσα στη θάλασσα, πάνω στους οποίους σκάνε τα κύματα του Ειρηνικού. Σε αυτές τις ακτές τα δέντρα έχουν λυγίσει φτάνοντας σχεδόν στο έδαφος λόγω της συνεχούς πίεσης που δέχονται από το δυνατό θαλασσινό αέρα. Καθώς περπατούσαμε μέσα στο μανιασμένο άνεμο βλέπαμε γύρω μας παρασυρμένους κορμούς σε όμορφα σχήματα και καλογυαλισμένες πέτρες.

Η επίσκεψή μας στο Ολυμπιακό Εθνικό Πάρκο μας έφερε πολύ κοντά στην παρθένα φύση και μας έκανε να νιώσουμε την απεραντοσύνη του χρόνου. Μας γέμισε με δέος για τον Δημιουργό, αυτόν «στου οποίου το χέρι βρίσκονται τα έγκατα της γης και στον οποίο ανήκουν οι κορυφές των βουνών· στον οποίο ανήκει η θάλασσα που ο ίδιος έκανε και του οποίου τα χέρια έπλασαν την ξηρά». (Ψαλμός 95:4, 5)​—Από Συνεργάτη.

[Πλαίσιο στη σελίδα 25]

Γιατί Τόσο Πολλές Βροχοπτώσεις;

Τα γεμάτα υγρασία σύννεφα που κατευθύνονται προς τα ηπειρωτικά μέρη από ένα θερμό παράκτιο ρεύμα του Ειρηνικού ωθούνται προς τα πάνω εξαιτίας του ψηλού εμποδίου των Ολύμπιων Ορέων. Καθώς ανυψώνονται τα σύννεφα, παγώνουν και η υγρασία τους συμπυκνώνεται και μετατρέπεται σε δυνατή βροχή ή χιόνι. Έτσι λοιπόν, οι δυτικές πλαγιές των βουνών δέχονται πάνω από 350 εκατοστά βροχόπτωσης το χρόνο. Το όρος Όλυμπος δέχεται περίπου 500 εκατοστά, και το περισσότερο νερό πέφτει με τη μορφή χιονιού. Ωστόσο, το έδαφος της ανατολικής πλευράς του, η οποία θεωρείται προστατευμένη από τη βροχή, παραμένει σχετικά ξηρό.

[Χάρτης στη σελίδα 22]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

ΚΑΝΑΔΑΣ

ΗΠΑ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ

[Εικόνες στη σελίδα 23]

Το καλυμμένο με παγετώνες όρος Όλυμπος καταλήγει στο βροχερό δάσος Χο

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η λίμνη Χόουμ, στην πάνω πλευρά της κοιλάδας του ποταμού Νταντζανές

[Εικόνες στη σελίδα 24]

Στα αλπικά λιβάδια, υπάρχουν πολλά ελάφια και μοναδικά φυτά όπως το είδος Viola fletti

[Εικόνα στη σελίδα 24, 25]

Η ακτογραμμή του Ειρηνικού στην παραλία Κάλαλοκ

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Καταρράκτες Σολ Ντουκ

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Κορμοί παρασυρμένοι από τα νερά, στην παραλία Ριάλτο