Νιώσαμε την Ενισχυτική Βοήθεια του Θεού
ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΤΕΡ ΓΚΑΪΤΑΝ
«Έχουμε απαγάγει τη μητέρα σου. Μην προσπαθήσεις να καλέσεις την αστυνομία. Περίμενε απλώς το τηλεφώνημά μας αύριο πρωί πρωί».
Η ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ αδελφή μου έλαβε αυτό το τηλεφώνημα σχετικά με τη μητέρα μας, την Έστερ, κάποια Τρίτη την περασμένη χρονιά. Ο σύζυγός μου, ο Αλφρέντο, και εγώ είχαμε μόλις επιστρέψει από μια συνάθροιση στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά όταν έμαθα για το τηλεφώνημα. Την ώρα που φτάσαμε στο πατρικό μου σπίτι στην Πόλη του Μεξικού, οι συγγενείς μας βρίσκονταν ήδη εκεί. Η μικρότερη αδελφή μου και ο αδελφός μου ήταν απαρηγόρητοι, και οι αδελφές της μητέρας μου έκλαιγαν.
Ο πατέρας μου και ο μεγαλύτερος αδελφός μου έλειπαν σε επαγγελματικό ταξίδι. Αφού συνεννοηθήκαμε μαζί τους τηλεφωνικώς, συμφωνήσαμε όλοι ότι θα ήταν καλύτερα να ενημερώσουμε την αστυνομία. Όλη εκείνη την αγωνιώδη νύχτα, προσευχόμασταν για βοήθεια. Νιώσαμε καθαρά ότι ο Θεός μάς έδινε «δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό».—2 Κορινθίους 4:7.
Το επόμενο πρωί απάντησα εγώ στο τηλεφώνημα των απαγωγέων. Αν και είχα μεγάλη νευρικότητα, κατάφερα να μιλήσω ήρεμα. Ο απαγωγέας ήθελε να μιλήσει στον πατέρα μου, αλλά του είπα ότι έλειπε από την πόλη. Τότε εκείνος είπε ότι θα περίμεναν να επιστρέψει για να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Με προειδοποίησε ότι, αν δεν πληρώναμε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων, θα σκότωναν τη μητέρα μου.
Την επομένη, απάντησα πάλι εγώ στο τηλέφωνο. Επειδή ακουγόμουν ήρεμη παρά τις απειλές του, ο απαγωγέας ρώτησε: «Καλά, δεν καταλαβαίνεις πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση;»
«Ασφαλώς και καταλαβαίνω», απάντησα. «Απαγάγατε τη μητέρα μου. Αλλά εμείς είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά και έχουμε πλήρη πεποίθηση ότι ο Θεός μας θα μας βοηθήσει. Επιπλέον, η Αγία Γραφή μάς προετοιμάζει ώστε να υπομένουμε αυτούς τους δύσκολους καιρούς στους οποίους ζούμε».
«Ναι, ναι. Τα ξέρω όλα αυτά», απάντησε εκείνος. «Τα ίδια λέει και η μητέρα σου. Εμπιστεύεται πολύ στον Θεό της και σε εσάς». Έτσι λοιπόν γνωρίζαμε ότι η πίστη της μητέρας μας παρέμενε σταθερή, και αυτό μας έδινε δύναμη.
Βοήθεια για να Υπομείνουμε
Καθώς οι μέρες περνούσαν, οι συγχριστιανοί μας μάς τηλεφωνούσαν και μας έστελναν κάρτες και ηλεκτρονικά μηνύματα. Συνεχίσαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις μας και να συμμετέχουμε στο έργο κηρύγματος. Μας παρηγορούσε επίσης η καθημερινή ανάγνωση της Γραφής και των Γραφικών εντύπων. Πάνω από όλα, η προσευχή μάς έδινε την «ειρήνη του Θεού».—Φιλιππησίους 4:6, 7.
Ένας αστυνομικός σχολίασε: «Στα εννιά χρόνια που εργάζομαι στην υπηρεσία έχω δει την απόγνωση πολλών οικογενειών, αλλά εσείς είστε διαφορετικοί. Φαίνεστε πολύ ήρεμοι. Είμαι βέβαιος ότι αυτό οφείλεται στον Θεό που λατρεύετε».
Του δείξαμε το Ξύπνα! 22 Δεκεμβρίου 1999 με την εισαγωγική σειρά άρθρων «Απαγωγές—Γιατί Είναι Παγκόσμια Απειλή», το οποίο είχαμε ανασκοπήσει. Το διάβασε και ζήτησε να του δώσουμε επιπλέον αντίτυπα, λέγοντας ότι θα ήθελε να γνωρίσει καλύτερα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Τελικά, ύστερα από 15 μέρες διαπραγματεύσεων, οι απαγωγείς απελευθέρωσαν τη μητέρα μου. Ήταν καλά στην υγεία της, αν και την είχαν απομονωμένη σε ένα μικρό δωμάτιο, δεμένη με αλυσίδα από το πόδι. Ωστόσο, της είχαν φερθεί με σεβασμό και της χορηγούσαν τα φάρμακα που συνήθιζε να παίρνει για το διαβήτη και την υπέρταση.
Η μητέρα μας περιέγραψε πώς μπόρεσε να το αντιμετωπίσει τόσο καλά. «Στην αρχή», παραδέχτηκε, «φοβόμουν πολύ, αλλά άρχισα να προσεύχομαι στον Ιεχωβά, και εκείνος δεν με άφησε να απελπιστώ. Ποτέ δεν ένιωσα μόνη μέσα σε εκείνους τους τέσσερις τοίχους. Ανακάλυψα πόσο πραγματικός ήταν ο Ιεχωβά για εμένα. Ποτέ δεν με εγκατέλειψε. Του ζητούσα να με βοηθήσει να εκδηλώνω τους καρπούς του πνεύματός του—και κυρίως, την υπομονή.
»Χάρη στη βοήθεια του Θεού, ποτέ δεν έκλαψα ούτε πανικοβλήθηκα. Περνούσα τις μέρες μου προσπαθώντας να θυμηθώ όσα Γραφικά εδάφια γνώριζα και ψάλλοντας δυνατά τους ύμνους μας της Βασιλείας. Μερικές φορές φανταζόμουν ότι βρισκόμουν στις Χριστιανικές μας συναθροίσεις, και συμμετείχα νοερά σε αυτές. Επίσης φανταζόμουν ότι κήρυττα και ότι διεξήγα Γραφικές μελέτες. Το μυαλό μου ήταν τόσο απορροφημένο σε αυτά τα πράγματα ώστε ο χρόνος πέρασε γρήγορα.
»Μπόρεσα ακόμη και να δώσω μαρτυρία για την πίστη μου στους απαγωγείς. Όποτε μου έφερνε φαγητό κάποιος από αυτούς, του κήρυττα, μολονότι μου είχαν δέσει τα μάτια. Παραδείγματος χάρη, κάποια φορά είπα στον απαγωγέα ότι η Γραφή προείπε τους δύσκολους καιρούς στους οποίους ζούμε και ότι καταλάβαινα πως θα πρέπει να είχαν μεγάλη ανάγκη από χρήματα. Ανέφερα ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει απόλυτη δύναμη αλλά ποτέ δεν την καταχράται. Κατόπιν τους παρακάλεσα να μην κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους εις βάρος μου, αλλά να μου συμπεριφερθούν με σωστό τρόπο.
»Ο απαγωγέας με άκουσε και μου είπε να μην ανησυχώ, διότι δεν επρόκειτο να μου κάνουν κακό. Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που με στήριξε σε εκείνες τις τόσο δύσκολες στιγμές, και είμαι πιο αποφασισμένη από ποτέ να συνεχίσω να τον υπηρετώ ως τακτική σκαπάνισσα [ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων] όσο διάστημα θα μπορώ να το κάνω αυτό».
Χωρίς αμφιβολία, αυτή η δοκιμασία έφερε τη μητέρα μας, όπως και όλους εμάς, πιο κοντά στον Ιεχωβά. Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για το γεγονός ότι η μητέρα μας είναι πάλι στο σπίτι. Μας παρηγορεί η σκέψη ότι υπό τη Βασιλεία του Θεού δεν θα συμβαίνουν πια τέτοιες ανάρμοστες πράξεις. Στο μεταξύ, η οικογένειά μου και εγώ μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την αξιοπιστία των λόγων του Βιβλικού ψαλμωδού: «Πολλές είναι οι συμφορές του δικαίου, όμως από όλες αυτές τον ελευθερώνει ο Ιεχωβά».—Ψαλμός 34:19.