Κεφάλαιο 3

Ιερά Συγγράμματα της Ινδίας

Ο ΓΚΟΥΡΟΥ ΝΑΝΑΚ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΟΥΡΟΥ ΓΚΡΑΝΤ ΣΑΧΙΜΠ

Σύμφωνα με το βιβλίο Γκουρού Γκραντ Σαχίμπ, ο Γκουρού Νάνακ, ο ιδρυτής του Σιχισμού, ποτέ δεν αναγνώρισε πλήρως την αυθεντία των Ινδουιστικών γραφών επειδή αποδοκίμαζε τις Βεδικές τελετές, το σύστημα των καστών και την απόδοση λατρείας σε πολλούς θεούς. Ωστόσο, ανακαλύπτοντας την πηγή των πεποιθήσεων του Νάνακ, ο Σιχ συγγραφέας Κούσουαντ Σινχ παρατηρεί: «Ακόμη και μια απλή ανάγνωση των ύμνων του αποκαλύπτει την επιρροή της Ριγκβέδα, των Ουπανισάδων . . .  και της Μπαγκαβάντ Γκιτά». Για να κατανοήσουμε λοιπόν το Γκουρού Γκραντ Σαχίμπ, πρέπει να εξετάσουμε τις πηγές των διδασκαλιών του​—τις Βέδες, τις Ουπανισάδες και την Μπαγκαβάντ Γκιτά.​—Οι Γκουρού των Σιχ και η Θρησκεία των Σιχ (The Sikh Gurus and the Sikh Religion), Ανίλ Τσάντρα Μπάνερτζι, 1983, σελίδες 133, 134.

ΜΠΡΑΧΜΙ​—Ο ΠΡΟΓΟΝΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΙΝΔΙΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΓΡΑΦΗΣ

Όλα τα συστήματα γραφής των ινδικών γλωσσών, παραδείγματος χάρη της σανσκριτικής, της χίντι, της παντζάμπι, της μαράτι, της μαλαγιάλαμ, της τάμιλ και της βεγγαλικής, «προέρχονται βασικά από το Μπράχμι, το σύστημα γραφής που χρησιμοποιήθηκε υπό τον Αυτοκράτορα Ασόκα τον 3ο αιώνα π.Χ. στις αρχαιότερες από τις σωζόμενες ινδικές επιγραφές».​—Ινδικά Χειρόγραφα (Indian Manuscripts), Η Βρετανική Βιβλιοθήκη (The British Library), 1977, σελίδα 1.

«Το σύστημα Μπράχμι, το κατά παράδοση αρχέτυπο στο οποίο βασίζονται όλα τα ινδοάρια συστήματα γραφής, εισάχθηκε ίσως τον όγδοο ή τον έβδομο αιώνα π.Χ.».​—Λεξικό του Ινδουισμού (A Dictionary of Hinduism), Μάργκαρετ και Τζέιμς Στάτλεϊ, 1977, σελίδα 267.

ΟΙ ΒΕΔΕΣ

Οι αρχαιότεροι ύμνοι των τεσσάρων Βεδών (Ριγκ-Βέδα, Γιατζούρ-Βέδα, Σάμα-Βέδα και Αθάρβα-Βέδα) συντέθηκαν πριν από σχεδόν 3.000 χρόνια και μεταβιβάζονταν προφορικά από δάσκαλο σε μαθητή. «Μόλις το δέκατο τέταρτο αιώνα μ.Χ. καταγράφηκε η Βέδα».​—Ιστορία της Ινδίας (A History of India), Π. Κ. Σαράτκουμαρ, 1978, σελίδα 24.

ΟΙ ΟΥΠΑΝΙΣΑΔΕΣ

Εκατό και πλέον κείμενα που πραγματεύονται Ινδουιστική φιλοσοφία και μυστικισμό συντάχθηκαν πριν από περίπου 2.500 χρόνια. «Μολονότι οι αρχαιότερες Ουπανισάδες είχαν ήδη συγκεντρωθεί πριν από το 500 π.Χ., συνέχισαν να γράφονται και σε μεταγενέστερους χρόνους, ακόμη και κατά το διάστημα που εξαπλώθηκε η Μωαμεθανική επιρροή στην Ινδία».​—A History of Indian Philosophy (Ιστορία της Ινδικής Φιλοσοφίας), Σουρεντρανάθ Ντασγκούπτα, ινδική έκδοση 1975, Τόμος 1, σελίδα 39.

ΟΙ ΠΟΥΡΑΝΕΣ

Κατηγορία σανσκριτικών συγγραμμάτων τα οποία περιέχουν αρχαίες ιστορίες και Ινδουιστική μυθολογία. «Καμία από τις δεκαοχτώ κύριες Πουράνες δεν ανάγεται σε περίοδο αρχαιότερη από την Περίοδο Γκούπτα (320-480 μ.Χ.), μολονότι μεγάλο μέρος των θρύλων τους είναι παλαιότερο».​—Ινδουισμός (Hinduism), M. Στάτλεϊ, 1985, σελίδα 37.

Ο ΜΑΧΑΒΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΚΑΜΑ

Οι διδασκαλίες που περιέχονται στις Ζαϊνιστικές γραφές, οι οποίες συλλογικά αποκαλούνται άγκαμα, αποδίδονται εν μέρει στον Μαχαβίρα και στους μαθητές του. Πού βάσισαν εκείνοι τις διδασκαλίες τους;

«Η φιλοσοφία του Ζαϊνισμού εμπνέεται κυρίως από το αθεϊστικό σύστημα Σάνκυα», παρατηρεί το βιβλίο Έπη, Μύθοι και Θρύλοι της Ινδίας ([Epics, Myths and Legends of India] Π. Τόμας, 1980, σελίδα 132). Η φιλοσοφία Σάνκυα (επίσης γνωστή ως Σάμκυα) βασίζεται με τη σειρά της στις Ουπανισάδες και διδάσκει ότι η απελευθέρωση από τα παθήματα και τις συνεχείς γεννήσεις είναι εφικτή μέσω της σωστής συμπεριφοράς και του ασκητισμού. Για να κατανοήσουμε, λοιπόν, τις Ζαϊνιστικές αντιλήψεις, πρέπει να εξετάσουμε την πηγή τους​—τις Ουπανισάδες.

ΤΟ ΓΚΟΥΡΟΥ ΓΚΡΑΝΤ ΣΑΧΙΜΠ

Συλλογή σχεδόν 6.000 ύμνων οι οποίοι συντέθηκαν από διάφορους γκουρού των Σιχ, καθώς επίσης από Ινδουιστές και Μουσουλμάνους μυστικιστές. «Το Γκουρού-Γκραντ το συνέταξε ο πέμπτος Γκουρού των Σιχ, ο Αρτζούν, το 1604 μ.Χ.».​—Σρι Γκουρού Γκραντ Σαχίμπ (Sri Guru Granth Sahib), μετάφραση (στην αγγλική) Δρ Γκόπαλ Σινχ, 1987, Τόμος 1, σελίδα XVIII.

ΤΑ ΕΠΗ

Το έπος Ραμαγιάνα αφηγείται την ιστορία του Ράμα, ενός άρχοντα ο οποίος αργότερα κυβέρνησε στη βόρεια Ινδία με πρωτεύουσα την Αγιόδια και θεοποιήθηκε ως η έβδομη αβατάρα του Βισνού.

Το έπος Μαχαμπαράτα περιγράφει τη διαμάχη ανάμεσα σε δύο οικογένειες για τη διακυβέρνηση της άνω Ινδίας πριν από σχεδόν 3.000 χρόνια.

«Τόσο το Ραμαγιάνα του Βαλμίκι όσο και το Μαχαμπαράτα του Βυάσα πρέπει να ολοκληρώθηκαν μεταξύ του 500 π.Χ. και του 200 μ.Χ., το πρώτο έργο στο πρώτο μισό αυτής της περιόδου και το δεύτερο στο δεύτερο μισό».​—Η Ιστορία της Ινδίας σε Βάθος (Advanced History of India), K. A. Νιλκάντ Σάστρι και Γ. Σρινιβασατσάρι, 1982, σελίδα 59.

ΤΑ ΑΓΚΑΜΑ

Ζαϊνιστικές γραφές που συντάχθηκαν στη σανσκριτική και στην πρακριτική γλώσσα γύρω από τη ζωή και τις διδασκαλίες του Μαχαβίρα, ο οποίος έζησε πριν από 2.400 και πλέον χρόνια. «Ο κανόνας των γραφών των Σβετάμπαρα, που οριστικοποιήθηκε τελικά το 500 μ.Χ. περίπου, αποτελείται από σχεδόν σαράντα πέντε κείμενα τα οποία διαιρούνται σε έξι ομάδες».​—Λεξικό Άμπινγκντον Περί Ζωντανών Θρησκειών (Abingdon Dictionary of Living Religions), επιμέλεια Κιθ Κριμ, 1981, σελίδα 371.