ΔΑΜΑΛΙΔΑ

[εβρ. κείμενο, ‛εγλάχ· ελλ. κείμενο, δάμαλις].

Νεαρή αγελάδα που δεν έχει γεννήσει μοσχάρι.

Μια δαμαλίδα περιλαμβανόταν στα ζώα που έκοψε στα δύο ο Αβραάμ, προτού δει “ένα καμίνι που κάπνιζε και έναν πύρινο πυρσό ο οποίος πέρασε ανάμεσα σε αυτά τα κομμάτια”. Αυτό συνέβη όταν ο Θεός σύναψε διαθήκη μαζί του.—Γε 15:9-18.

Στον Ισραήλ, όταν κάποιος άγγιζε πτώμα, κόκαλο ή τάφο ανθρώπου, ή όταν έμπαινε σε σκηνή όπου βρισκόταν κάποιο πτώμα, γινόταν ακάθαρτος. Απαιτούνταν να υποβληθεί σε μια συγκεκριμένη διαδικασία καθαρισμού για να μην «εκκοπεί από το μέσο της εκκλησίας». Σε αυτή τη διαδικασία χρησιμοποιούνταν η στάχτη μιας υγιούς κόκκινης αγελάδας πάνω στην οποία δεν είχε μπει ζυγός. Το ακάθαρτο άτομο ραντιζόταν με νερό αναμειγμένο με λίγη από αυτή τη στάχτη. Ο Παύλος μνημονεύει τη συγκεκριμένη διαδικασία, καταδεικνύοντας ότι αυτή αγίαζε μόνο μέχρι του σημείου να καθαρίζεται η σάρκα, αλλά ότι εξεικόνιζε τον πραγματικό καθαρισμό της συνείδησης μέσω της θυσίας του Ιησού Χριστού.—Αρ 19:1-22· Εβρ 9:13, 14.

Μια νεαρή αγελάδα χρησιμοποιούνταν, επίσης, όταν μια πόλη ήταν ένοχη αίματος εξαιτίας κάποιου φόνου του οποίου ο δράστης ήταν άγνωστος. Οι πρεσβύτεροι της πόλης που βρισκόταν πιο κοντά στον σκοτωμένο, συνοδευόμενοι από μερικούς ιερείς από τους γιους του Λευί, έπρεπε να πάρουν τη νεαρή αγελάδα με την οποία δεν είχε γίνει καμιά εργασία και να σπάσουν τον τράχηλό της στην ακαλλιέργητη κοιλάδα ενός χειμάρρου όπου έτρεχε νερό. Κατόπιν οι πρεσβύτεροι εκείνης της πόλης έπρεπε να πλύνουν τα χέρια τους πάνω από τη νεαρή αγελάδα και να κάνουν έκκληση στον Θεό ζητώντας του να μη θεωρήσει ένοχη αίματος την πόλη. Ο Θεός θα άκουγε την ικεσία και θα απάλλασσε την πόλη από την ενοχή για την έκχυση αθώου αίματος. Όπως φαίνεται, το ότι έσπαζαν τον τράχηλο της αγελάδας αντί να τη σφάξουν ως προσφορά για αμαρτία έδειχνε πως η αγελάδα υφίστατο συμβολικά την τιμωρία που έπρεπε να υποστεί ο άγνωστος δολοφόνος, αλλά αυτή η διαδικασία επ’ ουδενί δεν ωφελούσε το δολοφόνο εξιλεώνοντάς τον για το έγκλημά του. Η κρίση του πραγματικού δολοφόνου επαφίετο στον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος βλέπει τα πάντα. Φυσικά, αν ανακάλυπταν αργότερα το δολοφόνο, έπρεπε να τον θανατώσουν ως ένοχο φόνου, όπως απαιτούσε ο Νόμος. Αυτή η τελετή με τη νεαρή αγελάδα δημοσιοποιούσε το γεγονός και συνέβαλλε στην ανακάλυψη του δολοφόνου.—Δευ 21:1-9· Αρ 35:30-33.

Ο προφήτης Ιερεμίας αποκάλεσε συμβολικά το έθνος της Αιγύπτου—ενόσω αυτό ήταν εγκατεστημένο στη γη του όπου ευημερούσε και τρεφόταν καλά—«πολύ ωραία δαμαλίδα», αλλά προείπε ότι επίκειτο η ήττα του. (Ιερ 46:20, 21) Ο ίδιος προφήτης παρομοίασε και τους Βαβυλώνιους κατακτητές του λαού του Θεού με δαμαλίδα που χτυπάει κάτω τα πόδια στο τρυφερό χορτάρι, επειδή αγάλλονταν όταν κατέλαβαν τον Ισραήλ. (Ιερ 50:11) Ο Ωσηέ είπε για τον Εφραΐμ, το δεκάφυλο βασίλειο, ότι ήταν κάποτε σαν εκπαιδευμένη δαμαλίδα, ευρισκόμενος υπό τη διδασκαλία και την ευλογία του Θεού και απολαμβάνοντας αφθονία, όπως και το ζώο που αλώνιζε είχε το ελεύθερο να τρώει από τον καρπό της εργασίας του, η οποία ήταν συγκριτικά ελαφριά.—Ωσ 10:11· Δευ 25:4.