Λάβετε την Απόφασί σας — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Λάβετε την Απόφασί σας

ΚΑΤ’ επανάληψιν αγαθής προθέσεως θρησκευτικοί άνθρωποι λέγουν ότι ο Θεός «προσπαθεί να προσηλυτίση τον κόσμο». Για να βοηθήσουν τον Θεό να το κάμη αυτό, ενδιαφέρονται, μεταξύ άλλων, για εγχώριες και ξένες ιεραποστολές. Εν τούτοις, αν κρίνωμε από την πρόοδο που έγινε στον περασμένον αιώνα, καθίσταται προφανές ότι ο σκοπός των να προσηλυτίσουν τον κόσμο ποτέ δεν θα πραγματοποιηθή, διότι όχι μόνο διπλασιάσθηκε στο διάστημα αυτό ο λεγόμενος «μη Χριστιανικός» πληθυσμός, αλλά και ό,τι ακόμη προβάλλει ως Χριστιανικό, απέχει περισσότερο από το να είναι πραγματικά Χριστιανικό. Πρέπει σαφώς να υπάρχη λάθος κάπου.

Εν πρώτοις ας σημειωθή ότι ο Θεός δεν προσπαθεί να κάμη κάτι. Αυτός προστάσσει και γίνεται. Είπε: «Γενηθήτω φως. Και έγεινε φως.» (Γένεσις 1:3) Ό,τι θέλει το εκπληρώνει: «Ελάλησα, και θέλω κάμει να γείνη· εβουλεύθην, και θέλω εκτελέσει αυτό.» (Ησαΐας 46:11) Προφανέστατα, λοιπόν, η βουλή του Θεού δεν περιλαμβάνει την προσηλύτισι του κόσμου από τους δούλους του, αλλιώς ο σκοπός αυτός δεν θα έφθανε ολοένα πια μακριά από την πραγματοποίησί του.

Αλλά δεν προσέταξε ο Ιησούς τους ακολούθους του να ‘μαθητεύσουν πάντα τα έθνη’ και δεν προείπε ότι το ευαγγέλιο της βασιλείας θα εκηρύττετο σε όλο τον κόσμο; Είναι αληθές αυτό, αλλά σημειώστε ότι δεν διέταξε να προσηλυτίσουν όλα τα έθνη, αλλά να ‘μαθητεύσουν’ δηλαδή να κάμουν μαθητάς από όλα τα έθνη. Επίσης, να κηρύξουν το ευαγγέλιο της Βασιλείας εις πάντα τα έθνη «προς μαρτυρίαν», όχι για την προσηλύτισι όλων των εθνών. Τα πράγματα δείχνουν ότι οι εντολές αυτές εκπληρώνονται· γίνονται μαθηταί από όλα τα έθνη, η δε μαρτυρία δίδεται σε όλο τον κόσμο.—Ματθαίος 24:14· 28:19, 20.

Το ότι ο Ιησούς δεν ανέμενε να προσηλυτίσουν οι μαθηταί του τον κόσμο καταφαίνεται από τα ίδια του τα λόγια, όπως αναγράφονται στο κατά Λουκάν 18:8: «Ο υιός του ανθρώπου όταν έλθη, άρα γε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης;» Σημειώστε επίσης την προφητεία του: «Καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» Ο κόσμος βέβαια δεν προσηλυτίσθη στον Θεό κατά την εποχή του Νώε παρά τη θαυμαστή εκδήλωσι πίστεως που έκαμε ο Νώε κατασκευάζοντας την κιβωτό και προειδοποιώντας για τον κατακλυσμό.—Ματθαίος 24:37· Εβραίους 11:7· 2 Πέτρου 2:5.

Η κακή αντίληψις όσον αφορά την προσπάθεια του Θεού να προσηλυτίση τον κόσμο, βασίζεται σε αποτυχία εκτιμήσεως του γεγονότος ότι ο κύριος σκοπός του Ιεχωβά είναι να διεκδικήση την υπεροχή του και το όνομά του και ότι η σωτηρία πλασμάτων είναι—που μπορεί να λεχθή—δευτερεύουσα μόνον υπόθεσις. Ο Ιεχωβά μάς λέγει ότι απηλευθέρωσε τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο για να κάμη όνομα για τον εαυτό του· για τον ίδιο λόγο τούς απηλευθέρωσε από τη Βαβυλώνα και τους αποκατέστησε στη Παλαιστίνη: «Εγώ δεν κάμνω τούτο ένεκεν υμών, οίκος Ισραήλ, αλλ’ ένεκεν του αγίου ονόματός μου.»—2 Σαμουήλ 7:23· Ιεζεκιήλ 36:22.

Ο Ιεχωβά Θεός δεν χρειάζεται τον μηδαμινό άνθρωπο για την εκπλήρωσι των βουλών του. Είναι κάτω της αξιοπρεπείας του και της θέσεώς του να εκλιπαρήση ή εξαναγκάση οποιαδήποτε από τα πλάσματά του να τον λατρεύσουν. Δεν καταφεύγει ούτε σε απειλές βασανισμού μετά θάνατον ούτε σε φυσικές βλάβες στην παρούσα ζωή· ο Ισλαμισμός, η Ρωμαιοκαθολική Ιεραρχία, και πολλές άλλες θρησκείες πράττουν εν τούτοις τα αντίθετο. Αυτός είναι Θεός αγάπης και γι’ αυτό κάνει έκκλησι στην αγάπη των πλασμάτων του. (Ιερεμίας 19:5· Ρωμαίους 2:4) Χορηγεί τις ευλογίες του σ’ αυτά και ύστερα τα συμβουλεύει με ποιους όρους μπορούν να διακρατήσουν τις ευλογίες αυτές και ν’ αποκτήσουν περισσότερες ακόμη. Τότε στους ανθρώπους απόκειται να λάβουν απόφασι να δεχθούν την εύνοια του Θεού με τους όρους του ή να την απορρίψουν και να χάσουν τα πάντα.

ΛΗΨΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΣΕ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

Λάβετε υπ’ όψιν τους προπάτοράς μας. Είχαν ζωή, το δικαίωμα της ζωής και πολλές άλλες ευλογίες και προσδοκίες. Για να δοκιμάση την εκτίμησί των ο Θεός έκαμε να εξαρτάται η απόλαυσις των ευλογιών αυτών από την υπακοή σε μια απλή εντολή: απλώς το να μη φάγουν από τον καρπόν ενός δένδρου. Αν ο Θεός ενδιεφέρετο μόνο για τη σωτηρία πλασμάτων, αν ήταν Θεός που να «προσπαθή να προσηλυτίση τον κόσμο», δεν θα επέτρεπε να έλθη στην Εύα ο πειρασμός. Το επέτρεψε όμως. Όταν δε ο απατεών, με τη μορφή όφεως, παρουσίασε τον πειρασμό στην Εύα, αυτή έπρεπε να λάβη μια απόφασι—ή να υπακούση στον Θεό ή να ακολουθήση την πρότασι του απατεώνος. Λόγω ελλείψεως εκτιμήσεως, ελλείψεως αγάπης και ελλείψεως πίστεως, η Εύα έλαβε εσφαλμένη απόφασι. Όταν δε προσέφερε τον καρπό στον Αδάμ, έπρεπε κι αυτός επίσης να λάβη μια απόφασι, να φάγη ή να μη φάγη. Κι αυτός επίσης έκαμε εσφαλμένη εκλογή, κι έτσι και οι δύο στο τέλος επέστρεψαν στη γη από την οποίαν είχαν ληφθή. Τα αποτελέσματα της εσφαλμένης εκείνης αποφάσεως έγιναν αισθητά σε όλο το ανθρώπινο γένος επί έξη χιλιάδες χρόνια τώρα. (Γένεσις 3:19· Ρωμαίους 5:12) Από εκείνο τον καιρό ο Θεός εναποθέτει στον άνθρωπο να εκλέξη μεταξύ των δύο οδών, της ορθής και της εσφαλμένης.—Ματθαίος 7:13, 14.

Οι σχέσεις του Ιεχωβά με τα τέκνα του Ισραήλ κατ’ επανάληψιν έδειξαν αυτό τον τρόπο της πολιτείας με τα πλάσματά του. Αφού εθελουσίως ωμολόγησαν στο Όρος Σινά ότι ήθελαν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά, οι Ισραηλίτες κατ’ επανάληψιν εστασίασαν κι έτσι έπεσαν στην έρημο. (Έξοδος 19:5-8· 1 Κορινθίους 10:5) Όταν ήλθε γι’ αυτούς ο καιρός του Θεού να μπουν στη γη της Επαγγελίας, είχε εγερθή μια νέα γενεά, και γι’ αυτό ο Μωυσής τούς προέβαλε αυτό το ζήτημα τού να λάβουν μια απόφασι: «Διαμαρτύρομαι προς εσάς σήμερον τον ουρανόν και την γην, ότι έθεσα ενώπιόν σας την ζωήν και τον θάνατον, την ευλογίαν και την κατάραν· δια τούτο εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλομένος εις αυτόν· διότι τούτο είναι η ζωή σου.»—Δευτερονόμιον 30:19, 20.

Αυτό το ζήτημα της λήψεως αποφάσεως ετονίσθη ιδιαίτερα από τον Ιησούν του Ναυή είκοσι περίπου χρόνια μετά την είσοδο των Ισραηλιτών στη γη Χαναάν. Γνωρίζοντας πως σε λίγο θα πέθαινε, συνεκάλεσε όλες τις φυλές του Ισραήλ και έθεσε ενώπιόν τους τετραγωνικά το ζήτημα: ποιον επρόκειτο να υπηρετήσουν. Αφού αφηγήθη τον τρόπο με τον οποίον ο Ιεχωβά είχε πολιτευθή με τον Αβραάμ και τους απογόνους του εις την εποχή των, ο Ιησούς του Ναυή προχώρησε και είπε:

«Τώρα λοιπόν φοβήθητε τον Ιεχωβά, και λατρεύσατε αυτόν εν ακεραιότητι και αληθεία· και αποβάλετε τους θεούς, τους οποίους ελάτρευσαν οι πατέρες σας πέραν του ποταμού, και εν τη Αιγύπτω, και λατρεύσατε τον Ιεχωβά. Αλλ’ εάν δεν αρέσκη εις εσάς να λατρεύητε τον Ιεχωβά, εκλέξατε σήμερον ποιον θέλετε να λατρεύητε· ή τους θεούς, τους οποίους ελάτρευσαν οι πατέρες σας πέραν του ποταμού, ή τους θεούς των Αμορραίων, εις των οποίων την γην κατοικείτε· εγώ όμως και ο οίκος μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά.» Ο λαός, αφού άκουσε μια αφήγησι της πολιτείας του Ιεχωβά προς αυτούς και τους πατέρας των, και την έκφρασι της σθεναράς αποφάσεως του Ιησού του Ναυή να λατρεύση τον Ιεχωβά, απήντησε ως εξής: «Μη γένοιτο να αφήσωμεν τον Ιεχωβά, δια να λατρεύσωμεν άλλους θεούς! διότι Ιεχωβά ο Θεός ημών, αυτός ανεβίβασεν ημάς και τους πατέρας ημών εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας, και αυτός έκαμεν ενώπιον ημών εκείνα τα σημεία τα μεγάλα, και διεφύλαξεν ημάς καθ’ όλην την οδόν την οποίαν διωδεύσαμεν, και μεταξύ πάντων των εθνών δια των οποίων διέβημεν· και εξεδίωξεν ο Ιεχωβά απ’ έμπροσθεν ημών πάντας τους λαούς, . . . και ημείς θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά· διότι αυτός είναι Θεός ημών.»

Αλλ’ ο Ιησούς του Ναυή τούς εδοκίμασε για να δη αν αυτό πραγματικά εννοούσαν, και είπε: «Δεν θέλετε δυνηθή να λατρεύητε τον Ιεχωβά· διότι αυτός είναι Θεός άγιος· είναι Θεός ζηλωτής· δεν θέλει συγχωρήσει τας ανομίας σας και τας αμαρτίας σας· διότι θέλετε εγκαταλείψει τον Ιεχωβά, και λατρεύσει ξένους θεούς· τότε στραφείς θέλει σας κακώσει, και θέλει σας εξολοθρεύσει, αφού σας ηγαθοποίησε.» Αλλ’ ο λαός έμεινε σταθερός στην απόφασί του: «Ουχί· αλλά τον Ιεχωβά θέλομεν λατρεύει. Και είπεν ο Ιησούς προς τον λαόν, Σεις είσθε μάρτυρες εις εαυτούς ότι σεις εκλέξατε εις εαυτούς τον Ιεχωβά, δια να λατρεύητε αυτόν. Και εκείνοι είπον, Μάρτυρες.»—Ιησούς του Ναυή 24:14-22, ΑΣ.

Όταν ο Ιησούς Χριστός εδικάζετο ενώπιον του Πιλάτου, οι Ισραηλίτες και πάλι έπρεπε να λάβουν μια απόφασι, μεταξύ του Διαβόλου που αντεπροσωπεύετο από τον Καίσαρα και του Ιεχωβά Θεού που αντεπροσωπεύετο από τον υιόν του. Έλαβαν εσφαλμένη απόφασι σ’ εκείνη την περίπτωσι, κραυγάζοντας, «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάννης 19:15) Υπέστησαν τις φοβερές συνέπειες της εσφαλμένης εκείνης αποφάσεως με την πλήρη καταστροφή που υπέστησαν από τα χέρια του Καίσαρος το 70 μ.Χ.

ΝΑ ΛΑΒΩΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙ ΜΑΣ

Οι Γραφικές προφητείες δείχνουν ότι η δευτέρα παρουσία του Ιησού Χριστού έλαβε χώραν, ότι αυτός ετοποθετήθη στον θρόνο του και ότι τώρα κυβερνά ανάμεσα στους εχθρούς του. (Ψαλμός 110:1-3· Ματθαίος κεφ. 24· Αποκάλυψις 11:15-18) Με τη διακήρυξι του ευαγγελίου της Βασιλείας και τη γνωστοποίησι του ονόματος του Ιεχωβά, τίθεται πάλι σαφώς το επίμαχο ζήτημα ενώπιον των ανθρώπων και πρέπει πάλι να ληφθή απόφασις: ή υπέρ της βασιλείας του Ιεχωβά δια του Χριστού Ιησού ή υπέρ των κυβερνήσεων του παλαιού τούτου κόσμου κάτω από την κυριαρχία του Σατανά ή Διαβόλου. (Ματθαίος 4:8, 9· 2 Κορινθίους 4:4) «Τώρα λοιπόν, βασιλείς, συνετίσθητε· διδάχθητε, κριταί της γης. Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω, και αγάλλεσθε εν τρόμω. Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού, . . . Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτόν.»—Ψαλμός 2:10-12, ΑΣ.

Οι συνετοί είναι πρόθυμοι να διδαχθούν. Δέχονται τη μαρτυρία της λογικής: βλέπουν ολόγυρά των ένα θαυμαστό εύτακτο σύμπαν που μαρτυρεί εύγλωττα ότι ο Θεός πράγματι υπάρχει. (Ρωμαίους 1:20) Εξετάζουν την Αγία Γραφή και μαθαίνουν ότι η μαρτυρία της ενισχύεται άφθονα από τις αποδείξεις της γεωλογίας και της αρχαιολογίας. Σημειώνουν ότι η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από προφητείες, πολλές από τις οποίες εξεπληρώθησαν με αξιοσημείωτη ακρίβεια. Ο Θεός μόνο μπορούσε να το κάμη αυτό.—Ησαΐας 41:22, 23.

Από την Αγία Γραφή μαθαίνουν ότι ο αρχικός σκοπός του Θεού για τον άνθρωπο και τη γη ήταν να έχη έναν παράδεισο γεμάτο από τέλεια ανθρώπινα πλάσματα που να συζούν αρμονικά και να λατρεύουν τον Δημιουργό των και ότι αφού ο Ιεχωβά Θεός είναι παντοδύναμος, ο σκοπός αυτός θα πραγματοποιηθή. (Γένεσις 1:26-28· Ησαΐας 55:11) Επίσης ότι σήμερα είναι ημέρα κρίσεως και ότι όλοι λαμβάνουν ένα σημείο ή χάραγμα, ή το χάραγμα του θηρίου ή το σημείο που κάνουν οι δούλοι του Ιεχωβά σ’ εκείνους που στενάζουν και βοούν για τα βδελύγματα που βλέπουν να διαπράττωνται στη γη.—Ιεζεκιήλ 9:4· Αποκάλυψις 13:15-17· 14:9, 10.

Σεις ατομικά δεν μπορείτε να διαφύγετε το να επισημανθήτε. Δεν μπορείτε ν’ αποφύγετε τη λήψι αποφάσεως. «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού· και όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει.» (Λουκάς 11:23) Τι θ’ αποφασίσετε; Θα προτιμήσετε να υπηρετήτε τον Ιεχωβά Θεό και θα προχωρήσετε στον ορθό δρόμο της συνέσεως, υπακοής και αγάπης, στον δρόμο της εκτιμήσεως κι ευγνωμοσύνης, ο οποίος αν και είναι περιωρισμένος τώρα κι έχει μια στενή πύλη, οδηγεί στη ζωή, ή θ’ ακολουθήσετε την πορεία της ελαχίστης αντιστάσεως, τον ιδιοτελή κι εύκολο δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή;

Έχετε τα γεγονότα· μπορείτε και πρέπει να σκεφθήτε πάνω σ’ αυτά και έπειτα να φθάσετε σ’ ένα συμπέρασμα. Και τότε τι θα γίνη; Αφού θα έχετε κάμει την εκλογή σας με σύνεσι, θα είναι ανάγκη να υποστηρίξετε την απόφασί σας με μια συνεπή πορεία ενεργείας. «Η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν.» (Ιάκωβος 2:17) Ποια είναι τα έργα αυτά; Είναι τα έργα που εκτίθενται στον λόγον του Θεού και ιδιαίτερα όπως εφανερώθησαν με τους λόγους και το παράδειγμα του Ιησού. Αυτό σημαίνει να αφιερωθή κανείς στον Θεό όπως ο Ιησούς στον Ιορδάνη όταν είπε: «Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.»—Εβραίους 10:7.

Αφού αφιερωθήτε, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα χρειασθή να κάμετε είναι να εκδηλώσετε δημοσία αυτή την αφιέρωσι με το να βαπτισθήτε, όπως ακριβώς ο Ιησούς διέταξε τους μαθητάς του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς.» (Ματθαίος 28:19) Αλλά θα πήτε ότι έχετε βαπτισθή ως νήπιον. Πραγματικά όμως; Η λέξις βαπτίζω σημαίνει πραγματικά καταδύω ή βυθίζω μέσα στο νερό κι έτσι παρατηρούμε ότι και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και οι μαθηταί του Ιησού εβύθιζαν πλήρως στο νερό εκείνους που επίστευαν.—Ιωάννης 3:23.

Το να βαπτισθούμε στο νερό εξεικονίζει ότι πεθάναμε όσον αφορά την εκτέλεσι του δικού μας θελήματος και ζωοποιηθήκαμε ως προς την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού. Έχοντας αφιερωθή στην εκτέλεσι του Θείου θελήματος, είναι πολύ κατάλληλο να κάμωμε δημοσία εκδήλωσι του γεγονότος αυτού, ενώπιον μαρτύρων. Νήπια δεν θα μπορούσαν να το κάμουν αυτό για τον εαυτό τους. Επίσης με το βάπτισμα έχομε μια ζωηρή υπόμνησι του ότι έχομε αφιερωθή, πράγμα που θα μας βοηθήση να ζήσωμε σύμφωνα με τις ευχές μας.

Το Θείον θέλημα για τους Χριστιανούς πρωτίστως συνίσταται στο να κάνουν τρία διακεκριμένα πράγματα. Πρώτ’ απ’ όλα σημαίνει μελέτη του Θείου λόγου και των Γραφικών βοηθημάτων που μας βοηθούν να τον κατανοήσωμε έτσι ώστε να γνωρισθούμε ολοένα περισσότερο με τον Θεόν και τους σκοπούς του για να μπορούμε νοημόνως να συνεργαζώμεθα μαζί τους. (2 Κορινθίους 6:1) Δεύτερον, σημαίνει να χρησιμοποιούμε τα χείλη μας στο ν’ αποφέρουν τιμή στον Ιεχωβά Θεό και παρηγορία στους ανθρώπους καλής θελήσεως, διότι, αφού είμεθα Χριστιανοί, ο σκοπός της ζωής μας πρέπει να είναι ο ίδιος με τον σκοπό του Ιησού Χριστού, ο οποίος είπε τα εξής σχετικά με τον σκοπό του: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.»—Ιωάννης 18:37· 2 Κορινθίους 1:4· Εβραίους 13:15· 1 Πέτρου 2:9.

Και τρίτον πρέπει να κάνωμε προόδους στην οδό της δικαιοσύνης. Πρέπει να είμεθα συνεπείς· πρέπει όχι μόνο ν’ αγαπούμε τον Ιεχωβά Θεό, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, και τον πλησίον μας, αλλά και να μισούμε ό,τι είναι κακόν και ιδιοτελές. Πρέπει να τηρούμεθα καθαροί από τον ασεβή κόσμο και τις συνήθειές του.—Ησαΐας 52:11· Εβραίους 1:9· Ιάκωβος 1:27.

Βλέπομε, λοιπόν, ότι ο Θεός, μακριά από το να προσπαθή να προσηλυτίση τον κόσμο, δίνει στα πλάσματά του την ευκαιρία να εκλέξουν και κατόπιν να έχουν τις συνέπειες. Έχοντας λάβει την ορθή απόφασι πρέπει να συνεχίσωμε με μια συνεπή πορεία ενεργείας αν θα θέλαμε να έχωμε μερίδα στον σκοπό του Θεού για τη γη και τον άνθρωπο.

«Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.»—Εφεσίους 5:15, 16.