Λαός μ’ ένα Σκοπό

«Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 2:9.

1. Ποιο εξέχον χαρακτηριστικό διακρίνει τον Ιεχωβά από όλους τους άλλους λεγομένους θεούς;

Ο ΙΕΧΩΒΑ, ανόμοια με όλους τους άλλους λεγομένους θεούς, αποδεικνύει ότι είναι ο μέγας Θεός Προθέσεων. Ως ο παντοδύναμος Δημιουργός δεν αποφασίζει μόνο να γίνη κάτι, αλλά και κάνει να συμβή αυτό. Πράγματι, το ίδιο το όνομα αυτού του Όντος, της προεξεχούσης αυτής Πρώτης Αιτίας, προέρχεται από μια Εβραϊκή λέξι που σημαίνει ‘εκείνος που κάνει να γίνη’. Στον Μωυσή αυτός είπε: «Θ’ αποδείξω ότι είμαι εκείνο που θ’ αποδείξω ότι είμαι.» Τα μεγαλειώδη δημιουργικά του έργα καθώς και η φιλική πολιτεία του με πλάσματα παρέχουν άφθονη απόδειξι της αιωνίας αυτής αληθείας. Όπως ένας οικοδόμος ενός σπιτιού από την αρχή έχει μια καθωρισμένη βλέψι ή πρόθεσι, ένα ειδικό σχέδιο στο νου, ένα τελικό στόχο ή αντικειμενικό σκοπό που προσπαθεί να τον πραγματοποιήση, περισσότερο ακόμη συμβαίνει αυτό με τον υπέρτατον Αριστοτέχνην Οικοδόμον του σύμπαντος. Όχι μόνο καθορίζει αυτός από πριν τι θα πράξη, πότε θα το πράξη, και πώς θα το πράξη, αλλά επίσης το παρακολουθεί ως το τέλος και το εκτελεί επιτυχώς. «Γενηθήτω φως» ήταν το θέλημά του και η προσταγή του, και «έγεινε φως». Ας διαμορφωθή η γη, και διεμορφώθη. Ας περιορισθούν τα ύδατα, και περιωρίσθησαν. Ας δημιουργηθούν ζώντα πλάσματα—ψάρια για τη θάλασσα, πτηνά για τον αέρα, κτήνη, ερπετά και ζώα κάθε είδους για να ζουν επάνω στη γη—όλα αυτά ο Ιεχωβά εβουλεύθη να γίνουν και έγιναν, «Εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός, και ουδείς όμοιός μου· όστις απ’ αρχής αναγγέλλω το τέλος, και από πρότερον τα μη γεγονότα, λέγων, Η βουλή μου θέλει σταθή, και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημά μου· . . . ελάλησα, και θέλω κάμει να γείνη· εβουλεύθην, και θέλω εκτελέσει αυτό.»—Έξοδ. 3:14, ΜΝΚ· Γέν. 1:3· Ησ. 46:9-11.

2. Γιατί μπορούν τα πλάσματα να έχουν πλήρη πεποίθησι και εμπιστοσύνη στον Λόγον του Ιεχωβά Θεού;

² Ο Ιεχωβά είναι επίσης ένας αμετάβλητος Θεός, ο ίδιος χθες, σήμερα και αύριο, αλύγιστος στο άγιό του θέλημα και σκοπό. «Εγώ, ο Ιεχωβά, δεν μεταβάλλομαι» είναι μια αιώνια πραγματική δήλωσις, μια αναλλοίωτη αλήθεια. (Μαλαχ. 3:6, ΑΣ) Ο Ύψιστος δεν είναι απλούς άνθρωπος ώστε να χρειάζεται να μεταβάλη γνώμη για ένα ζήτημα. Δεν είναι όμοιος με ιδιότροπα πλάσματα που είναι ασταθή και άστατα στην απόφασί τους, κυμαινόμενα στη γνώμη τους και ασυνεπή στο σκοπό τους. «Διότι ούτω λέγει ο Ιεχωβά· . . . ελάλησα, απεφάσισα, και δεν θέλω μετανοήσει, ουδέ θέλω επιστρέψει από τούτου.» (Ιερεμ. 4:27, 28, ΑΣ) Όχι, ο Ιεχωβά ποτέ δεν κάνει λάθος, και επομένως δεν χρειάζεται να αντιστρέψη την προκαθωρισμένη πορεία της ενεργείας του. Ποτέ δεν χρειάζεται να μεταβάλη τον διακηρυγμένο σκοπό του για να διευκολύνη μια απρόοπτη κατάστασι ή να κάμη τόπο για μια απροσδόκητη περίπτωσι εκτάκτου ανάγκης. Συνεπώς, ο μέγας Ιεχωβά είναι ένας στον οποίον τα πλάσματα μπορούν να έχουν πλήρη εμπιστοσύνη και απόλυτη πεποίθησι, επειδή είναι συνεπής, αξιόπιστος και αληθινός στον λόγο του. Λέγει κάτι και το εκτελεί. «Ώμοσεν ο Ιεχωβά των δυνάμεων, λέγων, Εξάπαντος καθώς εβουλεύθην, ούτω θέλει γείνει· και καθώς απεφάσισα, ούτω θέλει μείνει.»—Ησ. 14:24, ΑΣ.

3. Ποιος ήταν ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά γι’ αυτή τη γη, και πώς ο Σατανάς προσπάθησε να τον ματαιώση;

³ Μεταξύ των πολλών πραγμάτων που αρχικά έθεσε ως σκοπόν του ο Ιεχωβά ήταν να πληρωθή η γη με νοήμονα πλάσματα που θα ήσαν τέλεια στο σώμα, δίκαια στη διάνοια και στη σκέψι, και πλήρως ευπειθή προς τον Δημιουργό των στη δράσι των. Για τον σκοπό αυτόν ο Ιεχωβά εδημιούργησε ένα τέλειο ανθρώπινο ζεύγος, άρρεν και θήλυ, και διέταξε, «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» (Γεν. 1:28) Στη θεοκρατική διάταξι πραγμάτων, είχε δοθή σ’ ένα ένδοξο ουράνιο χερούβ εποπτεία των ανθρωπίνων υποθέσεων στον κήπο της Εδέμ για να φροντίζη να εκτελούνται το θέλημα και οι σκοποί του Δημιουργού. Αλλ’ αλλοίμονον! τι συνέβη; Νωρίς στην ιστορία του ανθρώπου εξερράγη στάσις. Επηρεασμένο από την εκθαμβωτική του δόξα και την εξαιρετική του ομορφιά το επισκιάζον χερούβ επεθύμησε μια θέσι στο σύμπαν όμοια με τη θέσι του Υψίστου. (Ιεζ. 28:13-15) Για τούτο εστασίασε εναντίον του Κυριάρχου Άρχοντος του σύμπαντος, έπεισε την Εύα και κατόπιν τον Αδάμ να διαρρήξουν την ακεραιότητά των απέναντι του Ιεχωβά και με το πέρασμα του χρόνου έκαμε να ενωθή στην ανταρσία ένα μεγάλο πλήθος αγγελικών πλασμάτων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο αρχηγός της προδοτικής αυτής συμμορίας εξεδιώχθη από την τιμημένη του θέσι στην οργάνωσι του Ιεχωβά και υπήχθη στην καταδικαστική απόφασι του θανάτου ως αξιοκαταφρόνητος εγκληματίας. Από τότε προσδιορίζεται με την αηδή και αξίαν περιφρονήσεως επιγραφή «Σατανάς ο Διάβολος». Από τον καιρό εκείνο έως τον σημερινό, κάτω από την σατανική διακυβέρνησι της πονηρίας, η γη εγέμισε με έγκλημα και βία καθώς οι αλλεπάλληλες γενεές ατελών πλασμάτων, που ‘εγεννήθησαν εν αμαρτία, και συνελήφθησαν εν ανομία’, εξακολούθησαν την ανοικτή εναντίωσί των στον Θεό.

4, 5. (α) Ποιο εσφαλμένο συμπέρασμα πρέπει ν’ αποφύγωμε; (β) Ποιον διπλό σκοπό έχει ο Ιεχωβά επιτρέποντας στον Σατανά να παραμείνη έως τώρα;

⁴ Δεν είναι, λοιπόν, μήπως λογικό να συμπεράνωμε, εν όψει των θλιβερών αυτών γεγονότων, ότι ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά να πληρωθή η γη με δικαιοσύνη τελείως εματαιώθη και εξεμηδενίσθη; Όχι, καθόλου! Μη βιάζεσθε να βγάλετε ένα τέτοιο εσφαλμένο συμπέρασμα. Αυτό προδίδει είτε χονδροειδή άγνοια είτε εκούσια αδιαφορία για άλλα σπουδαία γεγονότα, γεγονότα που δίνουν συντριπτική απόδειξι ότι η ανταρσία αυτή δεν αλλοίωσε με κανένα τρόπο ούτε μετέβαλε ούτε καν ανέβαλε και στο ελάχιστο τον αρχικό σκοπό του Ιεχωβά να πληρωθή ένας παγγήινος παράδεισος με ευπειθή πλάσματα, Στην ίδια την έναρξι της απειθείας στον κήπο της Εδέμ ο Ιεχωβά διεκήρυξε ότι στον ωρισμένο του καιρό όλοι οι πονηροί στασιασταί θα εξωντώνοντο και το ευπειθές ανθρώπινο γένος θα ηυλογείτο με αιώνια ζωή. Κατ’ ουσίαν ο Ιεχωβά είπε στον Σατανά, όπως ανεγράφη αργότερα από τους θεοπνεύστους συγγραφείς της Βίβλου: «Δια τούτο βεβαίως σε διετήρησα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη,» «δια να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γη.»—Έξοδ. 9:16· Ρωμ. 9:17.

⁵ Όπως εκτίθεται εδώ, αυτή η δήλωσις του Ιεχωβά αποκαλύπτει ένα διπλό σκοπό. Κατά πρώτον λόγον, η δήλωσις διακηρύττει ότι η ακαταμάχητη και πανίσχυρη δύναμις του Ιεχωβά θα επιδειχθή σε όλο το τρομερό της μεγαλείον όταν ο Διάβολος και ολόκληρη η ομάς των ανταρτών του θα καταστραφούν τελείως. Επί πλέον, καθίσταται βέβαιον ότι το όνομα, ο λόγος και οι σκοποί του Ιεχωβά θα διαλαληθούν, θα διακηρυχθούν, θα διαγγελθούν και θα μαρτυρηθούν σε όλη τη γη για να μπορέσουν άνθρωποι που αγαπούν τον Ιεχωβά να έχουν την ευκαιρία να διαφύγουν την καταστροφή και να γίνουν μέρος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου που θα πληρώση τη γη με δικαιοσύνη. Συνεπώς, είναι εντελώς σαφές ότι από την αρχή ακόμη της παρεκκλίσεως του ανθρώπου από την αλήθεια, ο Ιεχωβά έθεσε ως σκοπόν του να έχη ένα λαόν στη γη που θα ήταν πιστός στην υπόθεσί του, ένα λαόν μαρτύρων του, λαόν για το όνομά του, λαόν που θα εκαλείτο ακόμη με το ευγενές του όνομα, δηλαδή, μάρτυρες του Ιεχωβά.

ΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟΝ ΤΟΥ Ο ΙΕΧΩΒΑ

6. Ποια μαρτυρία περιέχεται στη Γραφή που ν’ αποδεικνύη ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπάρχουν στη γη επί 6.000 περίπου χρόνια;

⁶ Μήπως απέτυχε αυτός ο θείος σκοπός, ή ανεβλήθη επί πολύν καιρό, ανεβλήθη ίσως ως την ημέρα αυτή και τον αιώνα τούτον προτού γίνη κάτι γι’ αυτόν; Η ιστορία απαντά Όχι! Μεταξύ των ίδιων των υιών του Αδάμ εγέρθη ένα άτομο δικαίας διαθέσεως, που ωνομάζετο Άβελ, και που εμαρτύρησε δημοσία ενώπιον άλλων για την εμπιστοσύνη του και την ελπίδα του στην επαγγελία του Θεού που είναι γραμμένη στη Γένεσι 3:15. Ο Άβελ κατέδειξε τόσο απεριόριστη πεποίθησι στην προφητεία αυτή ώστε προσέφερε θυσίες ζώων που εξεικόνιζαν τον μέγαν Αμνόν του Θεού, του οποίου το χυθέν αίμα αφαιρεί την αμαρτία. «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού.» Ούτε ήταν ο Άβελ ο μόνος μάρτυς υπέρ του Ιεχωβά πριν από τον Κατακλυσμό. Ο Ενώχ, ο «έβδομος από Αδάμ», ομοίως «εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν», επειδή «περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού».—Εβρ. 11:4, 5· Ιούδ. 14, 15· Γέν. 5:24.

7. Σε ποιο παράδοξο έργο ενησχολήθη ο Νώε, και με ποια επιτυχία;

⁷ Κατόπιν υπήρξε ο Νώε και η οικογένειά του. «Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» Ήταν «κήρυξ δικαιοσύνης», ένας που «εύρε χάριν ενώπιον του Ιεχωβά». (Γέν. 6:9, 8· 2 Πέτρ. 2:5· Εβρ. 11:7, ΜΝΚ) Αλλά το να περιπατή με υπακοή και να ευρίσκη χάριν ενώπιον του Ιεχωβά απαιτούσε από τον Νώε να εκτελή ένα έργον που εφαίνετο πολύ παράδοξο στα μάτια της γενεάς εκείνης. Εκεί ο πιστός πρεσβύτης κατεσκεύαζε ένα πελώριο πλοίο κατ’ εντολήν του Ιεχωβά και συγχρόνως εκήρυττε στους φίλους του και στους γείτονάς του ότι αν δεν μετανοούσαν από την πονηρία των και κατέφευγαν σ’ αυτή την προμήθεια που έκανε ο Ιεχωβά, θα κατεστρέφοντο γρήγορα. «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Νώε, Είσελθε συ, και πας ο οίκος σου, εις την κιβωτόν διότι σε είδον δίκαιον ενώπιον μου εν τη γενεά ταύτη.» (Γέν. 7:1, ΜΝΚ) Η γενεά εκείνη απεδείχθη ότι ήταν κατά το πλείστον γενεά χλευαστών και εμπαικτών, επειδή μόνον οκτώ, περιλαμβανομένου και του Νώε, εισήλθαν στην κιβωτό, διεσώθησαν από την εκμηδένισι του πρώτου κόσμου, και βγήκαν σε μια καθαρή γη σαν μια τυπική κοινωνία του Νέου Κόσμου!

8. Γιατί ο Αβραάμ ωνομάσθη «φίλος του Ιεχωβά»;

⁸ Υπήρχε, λοιπόν, αφθονία πιστών μαρτύρων του Ιεχωβά (τουλάχιστον δέκα, που είναι ένας αριθμός ο οποίος συμβολίζει γηίνη πληρότητα) που έζησαν στον προκατακλυσμιαίο κόσμο. Μετά τον Κατακλυσμό, «“επίστευσεν ο Αβραάμ εις τον Ιεχωβά, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην,” και “φίλος του Ιεχωβά” ωνομάσθη.» (Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ) Ιδού ένας άνθρωπος ο οποίος, μαζί με την αφωσιωμένη του σύζυγο Σάρρα, επίστευσε στον υποσχεμένον Ελευθερωτήν του Ιεχωβά, μολονότι είχαν περάσει 2.000 χρόνια αφότου έγινε η επαγγελία στην Εδέμ και κανείς ακόμη ελευθερωτής δεν είχε φανή στον ορίζοντα. Ούτε ήταν απλή υπηρεσία χειλέων από μέρους του Αβραάμ επειδή αυτός έδωσε φανερή μαρτυρία σε όλο τον κόσμο για την ελπίδα του και την πεποίθησί του με το ν’ αποχωρισθή τελείως από αυτό το σύστημα πραγμάτων, και μάλιστα με μεγάλη δαπάνη που συνίστατο στην έλλειψι ανέσεων και ευκολιών. «Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων που υπάγει. Δια πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς, μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. . . . Δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς, να λέγηται Θεός αυτών· διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν.»—Εβρ. 11:8-10, 16.

9. Σε ποιους έδωσε μαρτυρία ο Λωτ, και με ποια αποτελέσματα;

⁹ Ο ανεψιός του Αβραάμ ο «δίκαιος Λωτ», κατέδειξε επίσης ότι δεν αποτελούσε μέρος του συστήματος πραγμάτων του Διαβόλου. Ο Λωτ ‘κατεθλίβετο υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων’ στην κακόφημη εκείνη πόλι των Σοδόμων, αλλ’ ως δούλος του Ιεχωβά παρέμεινε αρκετόν καιρό μεταξύ του λαού εκείνου για να δώση την τελική μαρτυρία. «Και έλεγε, Σηκώθητε, εξέλθετε εκ του τόπου τούτου· διότι καταστρέφει ο Ιεχωβά την πόλιν!» Αλλ’ όπως ακριβώς οι άνθρωποι των ημερών του Νώε εχλεύαζαν και ενέπαιζαν τον πιστόν εκείνον μάρτυρα του Ιεχωβά, έτσι επίσης γελούσαν και με τον Λωτ που αγαπούσε δικαιοσύνη. Σ’ αυτούς ο Λωτ ‘εφαίνετο ως αστεϊζόμενος’. Εν τούτοις, όπως συνέβη στην περίπτωσι του Νώε, έτσι συνέβη και στην περίπτωσι του Λωτ: «Εξεύρει ο Ιεχωβά να ελευθερόνη εκ του πειρασμού τους ευσεβείς, τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται.»—2 Πέτρ. 2:7-9· Γέν. 19:14, ΜΝΚ.

10. Περιγράψτε πώς ο Ιώβ απέδειξε τον Διάβολο ψεύτη.

¹⁰ Ένα άλλο εξέχον παράδειγμα μεταξύ των αρχαίων εκείνων μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν ο Ιώβ, ένας δυνατός άνθρωπος ακεραιότητος, φημισμένος επειδή παρέμεινε αληθινός και σταθερός στον Ιεχωβά υπό την πιο αυστηρή σατανική πίεσι. Αληθινός στη σημασία του ονόματος του, ο Ιώβ εμισήθη, εβασανίσθη και κατεδιώχθη από τον Διάβολο, τους δαίμονας και τους μαθητάς των. Και όμως, παρ’ όλη τη σαδιστική σκληρότητα και τον παρατεινόμενο βασανισμό του σώματος του και της διανοίας του, η πιστότης και η αφοσίωσις του Ιώβ στον Ιεχωβά παρέμεινε αδιάρρηκτη. ‘Και αν με θανατώνη, εγώ θέλω ελπίζει εις τον Ιεχωβά,’ ήταν η στάσις του. Έτσι με την απαρέγκλιτη και εξακολουθητική αυτή πιστότητα κάτω από πειρασμό και δοκιμασία ο Ιώβ εχαροποίησε την καρδιά του Ιεχωβά, επειδή επρομήθευσε στον Ύψιστον μια απάντησι για να την δώση στον ονειδίζοντα αντίδικον. Στον Σατανά ο Ιεχωβά μπορούσε να πη: «Έβαλες τον νουν σου επί, τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού;»—Ιώβ 1:8· 2:3· 13:15· Παροιμ. 27:11.

11. Γιατί ο Μωυσής απεστάλη πάλι στην Αίγυπτο, και ποια ήσαν τα τελικά αποτελέσματα;

¹¹ Μετά εκατό περίπου έτη η Αίγυπτος έφθασε στον κολοφώνα της δυνάμεώς της. Σε στρατιωτική ισχύν ήταν η πρώτη παγκόσμιος δύναμις· με βέβηλη υπερηφάνεια και αναίσχυντο θράσος κρατούσε υπόδουλον τον εκλεκτό λαό του Ιεχωβά, τους απογόνους του φίλου Του Αβραάμ. Για τούτο ο Ιεχωβά απεφάσισε να ταπεινώση και καταστρέψη το αλαζονικό αυτό έθνος και ν’ απελευθερώση τον εκλεκτό του λαό, όλο δε τούτο θα εχρησίμευε ως εξεικόνισις του τι ο Ιεχωβά είχε αποφασίσει να κάμη στον Αρμαγεδδώνα σε ολόκληρη την αυτοκρατορία του μεγαλυτέρου Φαραώ, του Σατανά ή Διαβόλου. Αλλά προηγουμένως, προτού πνίξη τις υπερήφανες και αλαζονικές στρατιές του Φαραώ σαν ποντικούς στην Ερυθρά Θάλασσα, ο Ιεχωβά εσκόπευε να δοθή μια πλήρης μαρτυρία προειδοποίησεως σε όλους τους Αιγυπτίους, τους άρχοντας και τους αρχομένους εξίσου. Προς τον σκοπόν αυτόν ο Ιεχωβά εξέλεξε τον πιστόν του δούλον Μωυσή για να είναι ο αντιπρόσωπος του και φορεύς της μαρτυρίας. «Ύπαγε προς τον Φαραώ, και ειπέ προς αυτόν, Ούτω λέγει ο Ιεχωβά.» (Έξοδ. 8:1· 9:1, 13, ΜΝΚ) Κατ’ επανάληψιν ο Μωυσής υπήκουσε σ’ αυτές τις οδηγίες. Αλλ’ οι σκληρόκαρδοι και πείσμονες έγιναν μόνο πιο σκληρόκαρδοι και πείσμονες. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά, μέσα στη μεγαλωσύνη του, ήταν μακρόθυμος και ελεήμων. Και με ποια αποτελέσματα; Από τον καιρό που επήλθε η εβδόμη πληγή έγινε διαίρεσις ακόμη και μεταξύ των Αιγυπτίων σε τέτοιο βαθμό που «όστις εκ των θεραπόντων του Φαραώ εφοβήθη τον λόγον του Ιεχωβά, συνήγαγε ταχέως εις τας οικίας τους δούλους αυτού, και τα κτήνη αυτού· όστις όμως δεν επρόσεξεν εις τον λόγον του Ιεχωβά, αφήκε τους δούλους αυτού και τα κτήνη αυτού εν τοις αγροίς.» (Έξοδ. 9:20, 21, ΜΝΚ) Όταν συνεπληρώθη η τελική προειδοποίησις, ο Ιεχωβά με κραταιόν και ισχυρόν βραχίονα ωδήγησε έξω τον λαό του, μαζί μ’ ένα «μέγα πλήθος σύμμικτον» μη Ισραηλιτών, αλλά τα καθ’ υπόθεσιν ανίκητα στρατεύματα της Αιγύπτου που ακολούθησαν σε φλογερή καταδίωξι, ο Ιεχωβά έκαμε να καταποθούν από τη θάλασσα, όπου «κατεβυθίσθησαν ως μόλυβος».—Έξοδ. 12:38· 15:1, 5, 10.

12. Κατονομάστε άλλα εξέχοντα άτομα που διεκρίθησαν ως μάρτυρες του Ιεχωβά στους αρχαίους καιρούς.

¹² Συνοπτική μνεία, επίσης, μπορεί να γίνη για γυναίκες όπως η Ραάβ, η Δεβόρρα και η Ιαήλ, καθώς και για άνδρες όπως ο Γεδεών, ο Βαράκ, ο Σαμψών, ο Ιεφθάε, ο Σαμουήλ, ο Δαβίδ και πλήθος άλλων που διεκρίθησαν ως πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Πράγματι, υπήρξε ένα ‘μέγα νέφος’ μαρτύρων του Ιεχωβά από την εποχή του Άβελ ως τον καιρό του Χριστού, που περιελάμβανε εξέχουσες προσωπικότητες όπως τον Ησαΐα, τον Ιερεμία, τον Ιεζεκιήλ και τον Δανιήλ, προφήτες και μάρτυρες εξαιρετικούς, που έκαμαν γνωστό το όνομα και τη φήμη του μεγάλου Ιεχωβά Θεού.—Εβρ. 11:31, 32· 12:1.

13, 14. Τι είδους μεταχείρισι εδοκίμασαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στο παρελθόν, και γιατί;

¹³ Πολλοί από τους αρχαίους εκείνους μάρτυρας υπέφεραν τρομερά πράγματα, σκληρότητες και καταδιώξεις που εξισούνται με οτιδήποτε οι σύγχρονοι δικτάτορες επέβαλαν στους δούλους του Ιεχωβά. Και γιατί; Γιατί εξηναγκάσθησαν να περιπλανώνται στις ερημίες και στα όρη και να ζουν σε σπήλαια και στις τρύπες της γης; Γιατί κατεδιώχθησαν, εδάρησαν, ελιθοβολήθησαν, ερρίφθησαν στους λέοντας, εψήθησαν σε καμίνους, εσφάγησαν με μάχαιραν και επριονίσθησαν; Γιατί εξηναγκάσθησαν να περιέρχωνται «με δέρματα προβάτων, με δέρματα αιγών· υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι;» Ο απόστολος Παύλος μάς λέγει ότι αυτό έγινε επειδή δεν αποτελούσαν μέρος του παλαιού αυτού πονηρού κόσμου υπό την διακυβέρνησι του Σατανά, αλλά μάλλον επιζητούσαν τον υποσχεμένον εκείνον νέον κόσμον, του οποίου Δημιουργός και Οικοδόμος είναι ο Ιεχωβά.—Εβρ. 11:10, 33-38.

¹⁴ Ως πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά ασφαλώς επέδειξαν τις ίδιες αξιοσύστατες ιδιότητες που κατέχονται από τον Θεόν και Πατέρα. Οι διάνοιες των είχαν προσηλωθή στο να πράττουν το θέλημά του. Στις καρδιές των ήταν τακτοποιημένο το επίμαχο ζήτημα του ποιος είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος. Ήξεραν ότι είχαν δίκαιο. Με δύναμι, λοιπόν, και πεποίθησι συνέχισαν ως το τέλος. Εκινήθησαν προς τα εμπρός, σταθεροί, αποφασισμένοι, αταλάντευτοι στην αφοσίωσί των, στερεοί στην ακεραιότητά των, αλύγιστοι στην πίστι των. Αληθινά ήσαν ένας λαός με καθωρισμένο σκοπό, δηλαδή, να ζήσουν μια ζωή σε αρμονία με το τέλειο θέλημα και τον σκοπό του Δημιουργού, και ήσαν αποφασισμένοι να το πράξουν αυτό με την παρ’ αξίαν χάριν του Ιεχωβά, οτιδήποτε και αν ήρχετο. Γι’ αυτούς ακριβώς τους βασίμους λόγους υπέφεραν ό,τι υπέφεραν στα χέρια του Διαβόλου και των προγεγραμμένων ληστών του, ενώ συγχρόνως έδιδαν μαρτυρία στους άλλους ότι η ελπίς των και η εμπιστοσύνη των ήσαν στην υποσχεμένη θεοκρατική κυβέρνησι του Θεού, στην ουράνια βασιλεία του υπό την διεύθυνσι του Μεσσία. Πρωτίστως μια τέτοια πορεία από μέρους εκείνων των ανδρών και γυναικών εχρησίμευσε για τη διεκδίκησι του λόγου και του ονόματος του Ιεχωβά, και κατά δεύτερον λόγον εσήμαινε την ίδια τους σωτηρία και απελευθέρωσι καθώς και αιώνια ζωή για όλους όσοι επρόσεξαν το προειδοποιητικό τους άγγελμα.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΠΙΣΗΣ ΑΝΔΡΕΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ

15. Από ποιες απόψεις ο Ιησούς ο από Ναζαρέτ ήταν όμοιος με τους μάρτυρας του Ιεχωβά που υπήρξαν πριν από τον καιρό του;

¹⁵ Μεγαλύτερος από τον Άβελ, μεγαλύτερος από τον Μωυσή, ναι, μεγαλύτερος από οποιονδήποτε μάρτυρα του Ιεχωβά πριν ή κατόπιν, ήταν ο Ιησούς ο από Ναζαρέτ. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις για το ποιος ήταν ο σκοπός του στη ζωή, επειδή αυτός διεκήρυξε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Ήλθε, όχι εν ονόματί του, αλλά εν ονόματι του Πατρός του Ιεχωβά. Γι’ αυτό έδωσε αληθινή μαρτυρία όσον αφορά το όνομα, τον λόγον και τους σκοπούς του Ιεχωβά. Ο Ιησούς Χριστός ήταν πράγματι εκείνος που εξελέγη για να είναι ο Βασιλεύς της κυβερνήσεως του νέου κόσμου του Ιεχωβά· συνεπώς, η υποσχεμένη εκείνη βασιλεία ήταν το μέγα θέμα της διακονίας του. Φυσικά μια τέτοια απερίφραστη μαρτυρία για την υπόθεσι του Ιεχωβά στη γη θα συναντούσε τη βίαιη εναντίωσι του Διαβόλου και των διακόνων του· αλλά με το να υπομείνη τη φαύλη αυτή καταδίωξι χωρίς γογγυσμό ο Ιησούς εκέρδισε τον τιμημένο τίτλο «ο μάρτυς ο πιστός», «ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός».—Αποκάλ. 1:5· 3:14.

16, 17. (α) Ποιοι έδωσαν προσοχή στο άγγελμα που εκήρυττε ο Ιησούς; (β) Με τη σειρά τους, τι έγιναν οι ακόλουθοι του Χριστού;

¹⁶ Ολόκληρο το έθνος Ισραήλ εγνώριζε για τον Ιησούν και το άγγελμα που αυτός εκήρυττε και όμως δεν ήσαν πολλοί εκείνοι που επρόσεξαν ό,τι έλεγε. Πράγματι, μόνο εκείνοι ‘οι οποίοι είναι εκ της αληθείας, ακούουσι την φωνήν μου’, είπε ο Ιησούς. (Ιωάν. 18:37) «Σας είπον, και δεν πιστεύετε . . . Αλλά σεις δεν πιστεύετε· διότι δεν είσθε εκ των προβάτων των εμών. Καθώς σας είπον, τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά· και με ακολουθούσι.» (Ιωάν. 10:25-27) Τώρα εκείνοι που άκουσαν τον Ιησούν και έγιναν μαθηταί του, έγιναν επίσης μάρτυρες υπέρ του Ιεχωβά. Σ’ αυτούς ο Ιησούς είπε: «Αλλά και σεις μαρτυρείτε, διότι απ’ αρχής μετ’ εμού είσθε.» (Ιωάν. 15:27) Πάλιν ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του πριν τους αφήση: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» «Γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ σεις είσθε μάρτυρες τούτων.» «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη.»—Πράξ. 1:8· Λουκ. 24:47, 48, ΜΝΚ· Ματθ. 28:19.

¹⁷ Η μετά ταύτα εντύπωσις που έκαμαν στην ιστορία οι πρώτοι εκείνοι ακόλουθοι του Χριστού αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφισβήτησι ότι εξετέλεσαν τις οδηγίες του Διδασκάλου των. «Μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού.» (Πράξ. 4:33) Τολμηρά ο απόστολος Πέτρος διεκήρυξε ενώπιον του Σανχεδρίν: «Ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξ. 5:32) Ο Στέφανος ήταν πολύ απερίφραστος στη μαρτυρία του, τόσο πολύ ώστε οι μαινόμενοι αντίπαλοί του τον επήραν και τον ελιθοβόλησαν μέχρι θανάτου. (Πράξ. 7:1-60· 22:20) Στον απόστολο Παύλο ο ίδιος ο Κύριος είπε ενθαρρυντικά: «Θάρρει, Παύλε, διότι καθώς εμαρτύρησας τα περί εμού εις Ιερουσαλήμ ούτω πρέπει να μαρτυρήσης και εις Ρώμην.»—Πράξ. 23:11.

18. Από ποιες απόψεις οι ακόλουθοι του Χριστού ήσαν διαφορετικοί από τους άλλους στην εποχή των;

¹⁸ Τώρα ποια υποκινούσα δύναμις κατέστησε ικανούς τους ακολούθους εκείνους του Χριστού στον πρώτον αιώνα να δώσουν μια τόσο πλήρη μαρτυρία; Ποια ήταν η βλέψις των και ο σκοπός των στη ζωή, τα ελατήριά των ώστε να εκτελούν ένα τόσο αντιδημοτικό έργον; Τι τους έκαμε να διακινδυνεύουν τη ζωή τους (πολλοί έχασαν ακόμη και τη ζωή τους) για να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά; Μήπως αυτό ωφείλετο σε κάποια ιδιοτελή φιλοδοξία, κάποιο προσωπικό κέρδος, ή μήπως εγίνετο επειδή ήσαν διανοητικώς ανισόρροποι ή επειδή είχαν κάποιο είδος προσωπικής προδιαθέσεως που τους ωθούσε να πεθάνουν ως μάρτυρες; Ως όργανον του Διαβόλου ο επαρχιακός κυβερνήτης Φήστος κατηγόρησε ψευδώς τον Παύλο ότι ήταν ένας μανιακός όταν μίλησε τόσο εύγλωττα ενώπιον του Βασιλέως Αγρίππα, αλλά δεν υπήρχε ούτε μόριον αληθείας σ’ αυτή τη γεμάτη μίσος κατηγορία. (Πράξ. 26:24) Διαβάστε ολόκληρη την αφήγησι της πορείας των πρώτων Χριστιανών και θα δήτε ότι ήσαν διαφορετικοί από το υπόλοιπο του διεφθαρμένου κόσμου, όχι, όμως, επειδή ήσαν παράξενοι φρενοβλαβείς ή τερατωδώς ανισόρροποι στη λειτουργία του λογικού των. Ήσαν διαφορετικοί κατά το ότι ήσαν αφοσιωμένοι στην αλήθεια και στη δικαιοσύνη και στην υπηρεσία του Υψίστου Θεού. Πραγματικά, οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί ήσαν πολύ νοήμονες άνδρες και γυναίκες, πολύ εξυπνότεροι από τους αντιπάλους των οι οποίοι ήσαν τόσο νωθροί στην ακοή και στην αντίληψι ώστε δεν μπορούσαν ν’ αναγνωρίσουν το δρόμο που οδηγεί στη ζωή.

19. (α) Ποια είναι η ανεγνωρισμένη πηγή του Χριστιανικού ζήλου, αποφασιστικότητος και υπομονής; (β) Ποια βλέψι και σκοπό στη ζωή είχαν οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος;

¹⁹ Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος είχαν ζήλο, ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα, δύναμι και υπομονή σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους οπαδούς των άλλων θρησκειών. Οι προωθητικές αυτές ιδιότητες παρείχοντο από τον Ιεχωβά Θεό, οι πρώτοι δε εκείνοι Χριστιανοί ανεγνώριζαν αυτή την πηγή της δυνάμεώς των. Ο πιστός Παύλος, όταν έστεκε ενώπιον του Βασιλέως Αγρίππα, διεκήρυξε με κάθε ταπεινοφροσύνη: «Αξιωθείς όμως της βοηθείας της παρά του Θεού, ίσταμαι έως της ημέρας ταύτης, μαρτυρών προς μικρόν τε και μεγάλον.» (Πράξ. 26:22) Συνεπώς, ήταν η ενεργός δύναμις του Ιεχωβά, το άγιό του πνεύμα επάνω τους, που καθιστούσε ικανούς τους πιστούς ακολούθους του Χριστού να προχωρούν εν μέσω τόσο βιαίας και διαβολικής εναντιώσεως. Αυτοί δεν ενδιεφέροντο για ιδιοτελείς επιδιώξεις, ούτε ενησχολούντο στο έργον για να κάμουν απλώς όνομα για τον εαυτό τους. Ως μέρος του ‘εκλεκτού γένους’, του ‘βασιλείου ιερατεύματος’ και του ‘αγίου έθνους’ είχαν ως σκοπό τους το να εξαγγείλουν τις αρετές εκείνου που τους είχε καλέσει από το σκότος στο θαυμαστό του φως. Επομένως, το πρώτιστο ενδιαφέρον των και μέλημά των ήταν το όνομα, ο λόγος και οι σκοποί του Ιεχωβά. Το όνομά του είχε δυσφημηθή από εκείνους που ισχυρίζοντο ότι τον υπηρετούσαν. Ο άγιος Λόγος του είχε αποκρυβή κάτω από τα λιθάρια της παραδόσεως. Οι αναλλοίωτοι σκοποί του είχαν επισκοτισθή ώστε να αγνοούνται από τον λαόν εν γένει. Επομένως, εκείνοι που ακολουθούσαν τα ίχνη του Χριστού και είχαν πληροφορηθή γι’ αυτά τα πολύ σπουδαία ζητήματα θεωρούσαν μεγάλη τιμή και προνόμιο να πληροφορήσουν τα όμοιά των πλάσματα, είτε μικρά είτε μεγάλα, για τις θαυμαστές προμήθειες, που είχε κάμει ο Ιεχωβά για τη σωτηρία των και την απελευθέρωσί των από την επικείμενη καταστροφή. Παρ’ όλες τις ψευδείς κατηγορίες, το έργο του κηρύγματος των πρώτων Χριστιανών ήταν ένα καλό έργον. Ήταν έργον αγάπης· πρώτ’ απ’ όλα αγάπης για τον Δημιουργόν των Ιεχωβά Θεόν, και, επίσης, αγάπης για τον πλησίον των και τα όμοιά των πλάσματα.

20. Ποια είναι μερικά από τα ερωτήματα που παραμένουν ακόμη αναπάντητα;

²⁰ Είναι η αληθινή Χριστιανοσύνη διαφορετική σήμερα από ό,τι ήταν στην αρχή; Έχει μήπως αλλοιώσει τις συνθήκες και τις περιστάσεις ο σύγχρονος αυτός αιών και έχει καταστήσει το κήρυγμα του ευαγγελίου πεπαλαιωμένο και μη πρακτικό; Μπορούμε να πούμε ότι ο σκοπός των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα είναι ο ίδιος με τον σκοπό των πρώτων Χριστιανών πριν από 1.900 χρόνια; Αυτά είναι μερικά από τα σπουδαία ερωτήματα που θα εξετασθούν στο επόμενο άρθρον.