Η Ανθρώπινη Ψυχή​—Θνητή ή Αθάνατη;

ΠΟΛΛΟΙ θρησκευόμενοι άνθρωποι πιστεύουν ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Ένα Καθολικό βιβλίο με ερωτήσεις και απαντήσεις, στην ερώτησι, «Είναι αποκεκαλυμμένη δοξασία ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη;» δίνει την απάντησι: «Η αφήγησις της Γενέσεως περί της πλάσεως του ανθρώπου το αποδεικνύει αυτό. . . . Η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη επιμένουν στην αθανασία της ψυχής». Στη Ρωμαιοκαθολική «Παλαιά Διαθήκη» οι λέξεις «αθάνατος», «αθανασία» και «αφθαρσία» απαντώνται σε δύο μόνον απόκρυφα βιβλία, στη Σοφία του Σολομώντος και στον Εκκλησιαστικό. Ωστόσο, αυτά τα βιβλία ούτε άπαξ αναφέρουν περί αθανάτου ψυχής, ούτε λέγουν ότι έχει κανένας άνθρωπος αθανασία ή ότι είχε ποτέ.

Γυρίστε στις Θεόπνευστες Γραφές κι εξετάστε τες λεπτομερώς με τη βοήθεια ενός εκτενούς ταμείου της Αγίας Γραφής. Τότε θα πεισθήτε ότι ούτε μια φορά δεν απαντά η φράσις «αθάνατη ψυχή» στις Άγιες Γραφές, ούτε υπάρχει άλλη καμμιά έκφρασις που να λέγη ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη. Αντιθέτως, όλες οι Γραφικές εκφράσεις από τον Μωυσή κι έπειτα δηλώνουν έντονα ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή και πεθαίνει, παύοντας να υπάρχη.

Εν τούτοις, οι θρησκευτικοί κριτικοί μας χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ψυχή ως αθάνατη και λέγουν «το σώμα είναι φυσικά θνητό· η ψυχή από την ίδια της τη φύσι είναι αθάνατη». Αλλά σε απάντησι στο ερώτημα, «Τι ενδείξεις έχετε ότι η ψυχή είναι αθάνατη;» οι ιερατικοί μας κριτικοί γράφουν έξη παραγράφους με σύνολο τριάντα δύο μακρών γραμμών, αλλά δεν προσκομίζουν ούτε μια θεόπνευστη φράσι από τον λόγον του Θεού. Θα έπρεπε ν’ αρκέση, λοιπόν, αν προσεκομίζαμε έστω κι ένα εδάφιο που ν’ από δεικνύη ότι η ανθρώπινη ψυχή υπόκειται σε θάνατο και καταστροφή. Πρώτον, παραθέτομε το Ιεζεκιήλ 18:4, 20 από την Καθολική Μετάφρασι Ντουαί:

«Ιδού, πάσαι αι ψυχαί είναι εμού· ως η ψυχή του πατρός, ούτω και η ψυχή του υιού εμού είναι· η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Προσέξτε την επαναλαμβανόμενη αυτή δήλωσι, «η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει». Οι θεόπνευστες Γραφές, δείχνοντας ότι η ψυχή δεν είναι το ίδιο με το πνεύμα, πουθενά δεν λέγουν ότι το πνεύμα πεθαίνει, αλλ’ επανειλημμένως λέγουν ότι η ψυχή πεθαίνει.

Οι ιερατικοί κριτικοί μας, όταν αντιμετωπίζουν τη σαφή αυτή Γραφική έκφρασι, λέγουν: «Η λέξις ψυχή ενταύθα δεν αναφέρεται αποκλειστικά στο αθάνατο μέρος της ανθρωπίνης φύσεως». Σε ποιο μέρος λοιπόν αναφέρεται; Πού λέγουν κάτι οι θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές από τον Μωυσή ως τον Ιεζεκιήλ περί αθανάτου μέρους της φύσεως του ανθρώπου; Ο Ιεζεκιήλ έγραψε τα λόγια «η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει», πριν ακόμη ο παγανιστής φιλόσοφος Πυθαγόρας αρχίση να γράφη και να διδάσκη αθανασίαν, και πριν τα δευτεροκανονικά ή απόκρυφα βιβλία γραφούν. Αν ο Ιεζεκιήλ δεν εννοούσε αυτό που έγραφε, τότε γιατί δεν είπε: ‘Του αμαρτάνοντος ανθρώπου το σώμα θέλει αποθάνει’;

ΑΠΛΗ Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ

Όταν παραδεχώμεθα τη Γραφή και ό,τι λέγει ο Θεός μέσα σ’ αυτή, τότε η αλήθεια γίνεται απλή. Ο Αδάμ έγινε ψυχή ζώσα, όταν ο Θεός ενεφύσησε πνοήν ζωής στο ανθρώπινο σχήμα του. Συνεπώς, όταν ο αμαρτωλός Αδάμ πέθανε, η ανθρώπινη ψυχή πέθανε. Έπαυσε να υπάρχη. Ο Θεός πουθενά δεν εξέφερε απειλή για βασανισμό της ψυχής του Αδάμ σε πυρ και θείον μετά τον θάνατό του. Ο Θεός δεν απείλησε έτσι τον Αδάμ, διότι ο Θεός εγνώριζε ότι η ανθρώπινη ψυχή Αδάμ δεν ήταν αθάνατη και ακατάστρεπτη. Ο απόστολος Παύλος, αντί αιωνίων βασάνων της ψυχής, λέγει: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος». (Ρωμ. 6:23) Δεν υπάρχει ζωή αιώνια για τους ασεβείς: «Ο Κύριος φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» (Ψαλμ. 145:20) Για να παρατηρήσετε ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη αλλά θνητή, σημειώστε τα επόμενα Θεόπνευστα εδάφια:

«Είθε να αποθάνω κατά τον θάνατον των δικαίων.» (Αριθμ. 23:10) «Η ψυχή αυτού απέκαμε μέχρι θανάτου. Και είπεν. . . . Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των Φιλισταίων». (Κριτ. 16:16, 30) «Και θέλετε σώσει την ζωήν ημών εκ του θανάτου». (Ιησ. Ναυή 2:13) «Η ζωή αυτών τελειώνει μεταξύ των ασελγών». (Ιώβ 36:14) «Δεν εφείσθη από του θανάτου την ψυχήν αυτών». (Ψαλμ. 78:50) «Δια να ελευθερώση εκ θανάτου την ψυχήν αυτών, και εν καιρώ πείνης να διαφυλάξη αυτούς εις ζωήν. Η ψυχή ημών προσμένει τον Κύριον». (Ψαλμ. 33:19, 20) «Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου». (Ματθ. 26:38) «Ο επιστρέψας αμαρτωλόν από της πλάνης της οδού αυτού, θέλει σώσει ψυχήν εκ θανάτου».​—Ιάκ. 5:20.

Αποτελεί υπεκφυγήν από τα πράγματα να πούμε ότι θάνατος σημαίνει αιώνια ζωή με δυστυχία και βάσανα. Οι Γραφές πουθενά δεν διδάσκουν ότι η διαφορά μεταξύ θανάτου και αιωνίου ζωής είναι ευτυχία, και ότι θάνατος σημαίνει ζωή χωρίς ευτυχία. Ο Θείος λόγος της αληθείας δεν παρουσιάζει τέτοια αντίφασι λέξεων. Η ένωσις του ανθρωπίνου σώματος με την πνοή της ζωής δια θείας δυνάμεως παράγει την ανθρώπινη ψυχή. Ο άνθρωπος έτσι γίνεται μια ζώσα ψυχή. Αλλ’ αν το πνεύμα ή πνοή της ζωής χωρισθή από το ανθρώπινο σώμα, η ζώσα ψυχή παύει να υπάρχη. Η ψυχή παύει να ζη· πεθαίνει, ακριβώς όπως λέγει παντού ο λόγος του Θεού. Η πνοή της ζωής δεν διατηρεί τις ιδιότητες της ζώσης ανθρωπίνης ψυχής. Ούτε και νεκρό ανθρώπινο σώμα τις διατηρεί, διότι δεν μπορεί να ιδή, ν’ ακούση, να αισθανθή, να γευθή, να οσφρανθή, να σκεφθή, ν’ αγαπήση, να μισήση ή να εργασθή. Είναι παράλογο, κι επομένως αντιγραφικό, να πούμε ότι μια ψυχή μέσα στο σώμα του ανθρώπου λειτουργεί με τα όργανα του ανθρώπου και τις ικανότητες των αισθήσεών του στο διάστημα που είναι στο σώμα του, αλλά, όταν αυτή είναι χωρισμένη απ’ αυτά τα όργανα και τις ικανότητες στον θάνατο, η ανεξάρτητη αυτή ψυχή μπορεί ακόμη να εκτελή τις ίδιες αυτές λειτουργίες.

Δεν εξαντλήσαμε καθόλου όλες τις Γραφικές αποδείξεις, αλλ’ αρκετά προσεκομίσθησαν στην ανωτέρω παράγραφο για ν’ αποδειχθή ότι ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης κι ο Πλάτων δεν έφεραν σε φως ζωήν και αφθαρσίαν, διότι οι διδασκαλίες των περί αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής είναι εσφαλμένες. Ο Σατανάς ή Διάβολος δεν έφερε φως σ’ αυτό το θέμα, όταν είπε ψευδώς στην Εδέμ: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει».​—Γέν. 3:4.

Προτού πεθάνη ο Χριστός Ιησούς ως ανθρώπινη θυσία και αναστηθή και αναληφθή στην παρουσία του Θεού για να παρουσιάση την αξία της θυσίας του για μας, δεν υπήρχε καμμιά βάσις για αιώνια ζωή για κανένα από τους απογόνους του Αδάμ. Οι «καλής θελήσεως άνθρωποι», αποδεχόμενοι τα οφέλη της θυσίας του, μπορούν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στη γη τελειοποιημένη κάτω από τη βασιλεία του Θεού· ακόμη δε και οι ανθρώπινοι νεκροί θ’ αναστηθούν γι’ αυτή την αγαθή ευκαιρία. Η διακονία του Χριστού ήταν μια διακονία αιωνίου ζωής για την ανθρωπότητα γενικά, που θ’ αποκτηθή κάτω από τη βασιλεία του για την ευλογία όλων των φυλών της γης.