Συνάθροισις Ανθρώπων Όλων των Εθνών σ’ ένα Ποίμνιο — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Συνάθροισις Ανθρώπων Όλων των Εθνών σ’ ένα Ποίμνιο

Η ομιλία αυτή εξεφωνήθη από τον πρόεδρο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά κατά την απονομή των διπλωμάτων στην 21η σειρά αποφοίτων της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ», την Κυριακή το απόγευμα, 19 Ιουλίου 1953, ενώπιον της Συνελεύσεως της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου, των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

«Καθώς ο ποιμήν επισκέπτεται το ποίμνιον αυτού, καθ’ ην ημέραν ευρίσκεται εν μέσω των προβάτων αυτού διεσκορπισμένων, ούτω θέλω επισκεφθή τα πρόβατά μου, και θέλω ελευθερώσει αυτά εκ πάντων των τόπων, όπου ήσαν διεσκορπισμένα, εν ημέρα νεφώδει και ζοφερά.»—Ιεζεκιήλ 34:12.

1. Ποιος εγκάρδιος πόθος σχετικά με την ανθρώπινη οικογένεια θα ικανοποιηθή, και γιατί πολύ γρήγορα;

ΧΑΡΟΠΟΙΕΙ την καρδιά το να σκεπτώμεθα ότι άνθρωποι από τα πολλά και διάφορα έθνη θα συναθροισθούν σ’ ένα ποίμνιο. Όλοι οι άνθρωποι είναι από μια σάρκα, όλοι είναι μια ανθρώπινη φυλή, η ευημερία του ενός σημαίνει την ευημερία όλων· και, ω, πώς η ειλικρινής καρδιά ποθεί τον καιρό που όλοι όσοι ζουν επάνω στη γη θα είναι ενωμένοι σαν μια οικογένεια, και όλοι θα απολαμβάνουν δικαιοσύνη και ισότητα, θα συνδέη δε αγάπη τα μέλη αδιαιρέτως το ένα προς το άλλο! Αυτός ο εγκάρδιος πόθος εκείνων που αηδιάζουν όταν βλέπουν το ανθρώπινο γένος ιδιοτελώς και βιαίως διηρημένο εναντίον του εαυτού του, θα ικανοποιηθή, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Κανείς δεν επιθυμεί μια ενωμένη ανθρώπινη οικογένεια περισσότερο από ό,τι την επιθυμεί ο ίδιος ο Δημιουργός του ανθρώπου, και αυτό έχει σκοπό να το πραγματοποιήση. Γράφοντας με το κύρος του ονόματός του μας το είπε αυτό, και ποτέ δεν θ’ αφήση να γίνη ο γραπτός του λόγος ένα απλό κομμάτι χαρτί, ανεκπλήρωτος. Η τιμή του ονόματός του διακυβεύεται· το αιώνιο αγαθό ανθρώπων όλων των εθνών διακυβεύεται. Τα πράγματα αυτά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τον σεβόμενο τον εαυτό του Δημιουργό, και για τον λόγον αυτόν θα συναθροίση όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως σ’ ένα ειρηνικό ποίμνιο. Ζούμε στον καιρό που αυτός εξέλεξε για να το πράξη, και είναι ένας θαυμαστός καιρός για να ζη κανείς και να βλέπη ότι το πράττει.

2. Πώς υπήρξαν όλοι οι άνθρωποι σαν πρόβατα, και τίνος έχουν ανάγκη;

² Όλοι οι άνθρωποι είναι σαν πρόβατα, από πολλές απόψεις. Έτσι που χάνονται οι άνθρωποι χωρίς κατανόησι του Δημιουργού των και σε τόσο μεγάλους αριθμούς, ως θύματα δολοφονικής σφαγής, ως θύματα του θανάτου γενικά, θα μπορούσαν να είναι πρόβατα. Ο θεόπνευστος ψαλμωδός ορθά περιέγραψε την περίπτωσί των, λέγοντας: «Ως πρόβατα είναι προσδιωρισμένοι δια τον Σιεόλ [την χώραν των νεκρών]· ο θάνατος θα είναι ο ποιμήν των· κατ’ ευθείαν εις τον τάφον καταβαίνουσι, και η μορφή των θα φθαρή και θα παρέλθη· ο Σιεόλ θα είναι η κατοικία των.» (Ψαλμός 49:4, ΑΣΜ) Σαν πρόβατα είχαν την τάσι ν’ ακολουθούν κατά μάζες έναν ηγέτη, αλλά προς θλίψιν των και καταστροφήν των ακολούθησαν κι εμπιστεύθηκαν τους εαυτούς των σε κακούς ηγέτας. Φιλόδοξοι άνθρωποι αξίωσαν πως είναι ποιμένες της ανθρωπότητος, μόνο και μόνο για να την εκμεταλλευθούν και να εξυπηρετήσουν τον εαυτό τους, και κατόπιν να την εγκαταλείψουν στον κίνδυνο και να την θρέψουν για τη σφαγή. Το ανθρώπινο γένος παρεπλανήθη και υπήχθη σε κάθε είδους σκληρότητες χωρίς παρηγορητή. Έχει ανάγκη από ένα καλόν ποιμένα, ένα γνήσιον ποιμένα με τρυφερά αισθήματα για τα πρόβατα, έναν ποιμένα στον οποίον θα μπορούσαν οι άνθρωποι να είναι νομοταγείς και υποτακτικοί με τελεία ασφάλεια για τον εαυτό τους.

3. Ποιος, ιδιαίτερα, θα μπορούσαμε να περιμένωμε ότι θα φροντίση για τα πτωχά ανθρώπινα πρόβατα, και γιατί;

³ Ποιος θα μπορούσαμε να περιμένωμε ότι θα φροντίση γι’ αυτά τα πτωχά ανθρώπινα πρόβατα περισσότερο από τον Δημιουργό τον ίδιο; Θα ήταν ένα πενιχρό είδος δημιουργού ο δημιουργός εκείνος που δεν θα έδειχνε ενδιαφέρον για ό,τι αυτός εδημιούργησε, ιδιαίτερα για πλάσματα με αισθήματα και που εξαρτώνται από την καθοδηγία του και την προμήθειά του και έχουν ανάγκη της προστασίας του από εχθρούς. Ο αληθινός και ζων Θεός δεν είναι άκαρδος, εγωκεντρικός δημιουργός, με ολιγώτερη ευσπλαγχνία και στοργή από εκείνην που έχει ένας ανθρώπινος ποιμήν για τα πρόβατά του. Αυτή η ίδια η ιδιότης της τρυφερότητος και αγάπης που ένας ταπεινός ποιμήν αισθάνεται γι’ αυτά τα εμπιστευόμενα, ευπειθή, αβλαβή πλάσματα, εμφυτεύθηκε στην ανθρώπινη καρδιά από τον καιρό που ο Δημιουργός έπλασε τον τέλειον άνθρωπο και τον διέταξε να έχη κυριαρχία επάνω σε όλη την κατώτερη ζωϊκή κτίσι. (Γένεσις 1:26-28) Είναι εύνοια προς το ανθρώπινο γένος το ότι ο Θεός, ο Δημιουργός, παρομοιάζει τους ανθρώπους με πρόβατα, διότι αυτό αποκαλύπτει τα τρυφερά αισθήματα που αυτός τρέφει για τα ανθρώπινα πλάσματά του. Αν είναι σαν πρόβατα γι’ αυτόν, τότε πρέπει αυτός να θεωρή τον εαυτό του σαν Ποιμένα των. Αυτός επίσης εκτιμά την ευθύνη που τον βαρύνει ως Ποιμένα των όταν βρίσκωνται σε κινδυνώδη κατάστασι. Αν έχουν αποπλανηθή και έχασαν τον δρόμο των και έγιναν λεία φαύλων ανθρώπων ή αγρίων θηρίων, τότε το μέρος του είναι να εξέλθη, να τα αναζητήση και να προσπαθήση να επανεύρη τα πτωχά πρόβατα με κάθε θυσία. Μολονότι αυτό απαιτούσε μεγάλη συγκατάβασι από μέρους του, ο γεμάτος αγάπη Δημιουργός, πιστός στα πλάσματά του, δεν εδίστασε να το πράξη αυτό για ν’ ανταποκριθή στην ευθύνη του ως Ποιμένος του ανθρωπίνου γένους. Υποσχόμενος να αναλάβη αυτή την ενέργεια στον καιρό της πιο τρομερής μας ανάγκης, ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός, κατηύθυνε τον προφήτη του να το διακηρύξη αυτό:

4. Εις Ιεζεκιήλ 34:11-16, ποια ενέργεια υποσχέθηκε ότι θ’ αναλάβη ο Ιεχωβά σχετικά με τα πρόβατα;

⁴ «Διότι ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ, εγώ θέλω και αναζητήσει τα πρόβατά μου, και επισκεφθή αυτά. Καθώς ο ποιμήν επισκέπτεται το ποίμνιον αυτού, καθ’ ην ημέραν ευρίσκεται εν μέσω των προβάτων αυτού διεσκορπισμένων, ούτω θέλω επισκεφθή τα πρόβατά μου, και θέλω ελευθερώσει αυτά εκ πάντων των τόπων, όπου ήσαν διεσκορπισμένα, εν ημέρα νεφώδει και ζοφερά. Και θέλω εξαγάγει αυτά εκ των λαών, και συνάξει αυτά εκ των τόπων, και φέρει αυτά εις την γην αυτών, και βοσκήσει αυτά επί τα όρη του Ισραήλ, πλησίον των ποταμών, και επί πάντα τα κατοικούμενα της γης. Θέλω βοσκήσει αυτά εν αγαθή νομή, και η μάνδρα αυτών θέλει είσθαι επί των υψηλών ορέων του Ισραήλ· εκεί θέλουσιν αναπαύεσθαι εν μάνδρα καλή, και θέλουσι βόσκεσθαι εν παχεία νομή, επί των ορέων του Ισραήλ. Εγώ θέλω βοσκήσει τα πρόβατά μου, και εγώ θέλω αναπαύσει αυτά, λέγει Ιεχωβά ο Θεός. Θέλω εκζητήσει το απολωλός, και επαναφέρει το πεπλανημένον, και επιδέσει το συντετριμμένον, και ενισχύσει το ασθενές· το παχύ όμως και το ισχυρόν θέλω καταστρέψει· εν δικαιοσύνη θέλω βοσκήσει αυτά.»—Ιεζεκιήλ 34:11-16, ΑΣ.

5. Τι δείχνει πότε ο Κύριος Ιεχωβά ο ίδιος πρόκειται να ενεργήση ως ποιμήν και να μεταβή προς διάσωσιν των προβάτων του;

⁵ Πρέπει να υπάρχη μια σοβαρή κατάστασις πραγματικά όταν ο Κύριος Ιεχωβά ο ίδιος πρόκειται να εκτελέση το μέρος ενός ποιμένος και να πάη σε αναζήτησι και ανάκτησι των προβάτων του. Σήμερα που η ανθρωπότης βρίσκεται σε μια τέτοια τρομερή αθλιότητα, φαίνεται να είναι ο καιρός που περισσότερο από κάθε άλλον καιρό ο Κύριος Ιεχωβά θα αισθανόταν τον εαυτό του αναγκασμένο να εκπληρώση την προφητεία του και να ενεργήση σωτήρια. Και είναι! Η δράσις δε του θείου Ποιμένος προς εκπλήρωσιν της προφητείας μπορεί να γίνη σαφώς αντιληπτή. Η θλιβερή κατάστασις των προβάτων φανερώνει τρομερή αμέλεια και φαύλη ενέργεια από μέρους κάποιου. Ασφαλώς υπήρξε αμέλεια και φαύλη ενέργεια, όχι από μέρους του Κυρίου Ιεχωβά, αλλ’ από μέρους ανθρώπων που ανέλαβαν να παίξουν ρόλον ποιμένος των προβάτων του Θεού για ιδιοτελείς λόγους, λέγοντας στον Ιεχωβά Θεό να κρατήση τα χέρια του μακριά!

6. Ποιοι μπορούν εύκολα να προσδιορισθούν ως οι επιβλαβείς ποιμένες, και σε τι εξέθεσε σήμερα τα ποίμνιά των η κακή διαγωγή των;

⁶ Δεν είναι δύσκολο να προσδιορίσωμε την ταυτότητα των επιβλαβών αυτών ποιμένων. Όλοι γνωρίζουν ποιους οι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου» ακολούθησαν εκουσίως ή αναγκάσθηκαν ν’ ακολουθήσουν ως ποιμένας των. Οι θρησκευτικοί κληρικοί είναι πολύ γνωστό ότι θεωρούν τα εκκλησιάσματά των ως ποίμνιά των, των οποίων αυτοί είναι «ποιμένες». Αλλά στις Άγιες Γραφές οι πολιτικοί άρχοντες αναφέρονται επίσης ως ποιμένες, καθώς είναι οι κυβερνητικοί οδηγοί και επιμεληταί του λαού. Οι πολιτικοί λοιπόν άρχοντες των εθνών που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά, πρέπει επίσης να θεωρηθούν ότι ανήκουν στην τάξι των ποιμένων. Με τους πολιτικούς αυτούς ποιμένας έχουν συνεργασθή οι θρησκευτικοί ποιμένες. Αυτοί ακολούθησαν και υπεστήριξαν τους κοσμικούς ποιμένας στα πολιτικά των σχέδια, ακόμη και όταν έφθαναν ως το σημείο ν’ αναλάβουν δικτατορική ή ολοκληρωτική εξουσία· και ευλόγησαν τους επιθετικούς στρατούς των, οδηγώντας στη σφαγή εκατομμύρια προβάτων των ποιμνίων των. Ωδήγησαν τα ποίμνιά των στο να γίνουν μαζί τους ενεργόν μέρος του διεφθαρμένου αυτού κόσμου. Χάριν της οικονομικής και άλλης υποστηρίξεως των πολιτικών ποιμένων, υπήρξαν πρόθυμοι ν’ αφήσουν τα θρησκευτικά των ποίμνια να βρίσκωνται σε μια οπισθοδρομική κατάστασι διανοητικώς και οικονομικώς. Ειδικώς κατεκράτησαν από τα ποίμνιά των την πνευματική τροφή του γραπτού λόγου του Θεού, αφήνοντάς τα έτσι σε μια αξιοθρήνητη κατάστασι αμαθείας όσον αφορά τη Γραφή. Όλα αυτά άφησαν τα ποίμνιά των εκτεθειμένα στην απειλή ενός νέου δήθεν πολιτικού ποιμένος, του ασεβούς κομμουνισμού ο οποίος απειλεί τον ίδιο τον «Χριστιανισμό». Το αποτέλεσμα αυτό της πορείας των θρησκευτικών αυτών ποιμένων το δείχνει η δήλωσις που έγινε από τους Τάιμς της Νέας Υόρκης της 21ης Μαΐου 1953, σε κύριο άρθρο με τίτλο «Ο Φασισμός εναντίον της Δημοκρατίας», και που τονίζει ότι, παρά τα δισεκατομμύρια των δολλαρίων της Αμερικανικής βοηθείας που εισέρρευσαν σ’ αυτή την άλλοτε Φασιστική χώρα, «η Ιταλία έχει το μεγαλύτερο Κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο έξω από το Σοβιετικό μπλοκ» και «θα είχε τώρα ένα Κομμουνιστικό καθεστώς αν δεν υπήρχε η βοήθειά μας».

7. Σε τίνος τα πρόβατα επίσης επέδραμαν και τα διεσκόρπισαν οι ποιμένες αυτοί, και πότε, και τι απέτυχε τώρα να παραγάγη ο «Χριστιανικός κόσμος»;

⁷ Αυτοί οι θρησκευτικοί και πολιτικοί ποιμένες εκούρεψαν και απεγύμνωσαν τα αξιούμενα ποίμνιά των και επάχυναν τους εαυτούς των εις βάρος των και τα ωδήγησαν σε δρόμους που κατέληγαν στο θάνατο και στην καταστροφή. Όχι μόνο αυτό, αλλά υπήρξαν και ένοχοι επιδρομής στο αληθινό ποίμνιο του Κυρίου Ιεχωβά και διασκορπισμού των προβάτων του. Αυτό έγινε ειδικώς στη διάρκεια της περιόδου που ο Ιεχωβά καλεί ‘νεφώδη και ζοφεράν ημέραν’, δηλαδή της περιόδου του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά εσαρώθησαν μ’ ένα κύμα διωγμού σε όλο τον κόσμο καθ’ υποκίνησιν των θρησκευτικών ποιμένων του «Χριστιανισμού». Με σαφή πρόβλεψι ο Ιεχωβά Θεός είπε προφητικά στους ποιμένας του «Χριστιανισμού»: «Εν βία και εν σκληρότητι εδεσπόζετε επ’ αυτά. Και διεσκορπίσθησαν, επειδή δεν υπήρχε ποιμήν· και έγειναν κατάβρωμα εις πάντα τα θηρία του αγρού, και διεσκορπίσθησαν. Τα πρόβατά μου περιεπλανώντο επί παν όρος, και επί πάντα λόφον υψηλόν· και επί παν το πρόσωπον της γης, ήσαν διεσκορπισμένα τα πρόβατά μου· και δεν υπήρχεν ο ερευνών, ουδέ ο ζητών.» (Ιεζεκιήλ 34:4-6) Ως την ημέρα αυτή από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και έπειτα, ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε να παραγάγη έναν ποιμένα ή μια οργάνωσι ποιμένων ικανή να συναθροίση ανθρώπους όλων των εθνών σ’ ένα αρμονικό ποίμνιο μέσα σε μια ασφαλή μάνδρα. Ο πολιτισμός για τον οποίον καυχάται απειλείται με εξάλειψι.

ΕΓΕΡΣΙΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΠΟΙΜΕΝΟΣ-ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

8. Σε ποιον, επομένως, πρέπει ν’ αποβλέψουν τα πρόβατα για σωτηρία, και τι έκαμε αυτός όπως ακριβώς υπεσχέθη;

⁸ Δεν υπάρχει παρανόησις. Απόκειται απολύτως στον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό, να σώση εκείνους από το ανθρώπινο γένος που είναι όμοιοι με πρόβατα. Σ’ αυτόν πρέπει ν’ αποβλέψουν όλα τα χαμένα, αποπλανημένα, αδύνατα, άρρωστα, συντετριμμένα πρόβατα που πεινούν και διψούν για τη δικαιοσύνη. Αν το πράξουν αυτό, συλλαμβάνοντάς τον στον λόγο του, δεν θ’ αποβλέψουν ματαίως. «Εγώ θέλω βοσκήσει τα πρόβατά μου,» διεκήρυξε αυτός. Ενήργησε όπως διεκήρυξε. Πώς; Εγείροντας έναν κατάλληλο, δοκιμασμένο ποιμένα για να αναζητήση όλα τα πρόβατά του και να τα συνάξη μαζί στην ενότητα της οικογενείας του Θεού. Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που υποσχέθηκε, λέγοντας: «Δια τούτο θέλω σώσει τα πρόβατά μου, και δεν θέλουσιν είσθαι πλέον λάφυρον· και θέλω κρίνει αναμέσον προβάτου και προβάτου. Και θέλω καταστήσει επ’ αυτά ένα ποιμένα, και θέλει ποιμαίνει αυτά, τον δούλον μου Δαβίδ· αυτός θέλει ποιμαίνει αυτά, και αυτός θέλει είσθαι ποιμήν αυτών. Και εγώ ο Ιεχωβά θέλω είσθαι Θεός αυτών, και ο δούλος μου Δαβίδ άρχων εν μέσω αυτών· εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα.»—Ιεζεκιήλ 34:22-24, ΑΣ.

9. Ποιος είναι αυτός ο Ποιμήν-Άρχων, και γιατί δεν είναι ο κατά γράμμα Δαβίδ;

⁹ Ποιος είναι ο Ποιμήν-Άρχων τον οποίον ο Ιεχωβά έχει τώρα ‘καταστήσει επί των προβάτων του’ για να τα σώση και να τα ποιμάνη; Είναι ο μέγας Υιός τού Δαβίδ, Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο Κληρονόμος της διαθήκης της Βασιλείας, που έκαμε ο Ιεχωβά με τον Βασιλέα Δαβίδ. Η διαθήκη αυτή εγγυάτο ότι ο Θεός θα ήγειρε στον Βασιλέα Δαβίδ ένα σπέρμα ή απόγονον ο οποίος θα εκάθητο επάνω στο θρόνο για πάντα και του οποίου η βασιλεία δεν θα είχε τέλος. (2 Σαμουήλ 7:12-17· Ψαλμός 89:34-37· Λουκάς 1:31-33· 22:28-30) Πριν από δεκαεννέα αιώνες όταν εισήλθε με βασιλικό τρόπο επί πώλου όνου στην πόλι της Ιερουσαλήμ, το πλήθος που τον συνώδευε έκραζε: «Ωσαννά τω Υιώ Δαβίδ.» Δηλαδή, «Σώσον, δεόμεθα, Υιέ Δαβίδ.» (Ματθαίος 21:15, ΜΝΚ) Επί χιλιάδες χρόνια ο Βασιλεύς Δαβίδ είναι νεκρός, αλλά δεν έχομε ανάγκη να περιμένωμε για την ανάστασί του από τους νεκρούς για να εκπληρώση ο Ιεχωβά την επαγγελία του. Το όνομα «Δαβίδ» σημαίνει «Αγαπητός», και εφαρμόζεται στον Μεσσίαν του Ιεχωβά, τον Χριστόν ή Κεχρισμένον του. Ο Ιησούς Χριστός είναι Εκείνος για τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός είπε από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Αυτός λοιπόν είναι ο Μεγαλύτερος Δαβίδ, ή Αγαπητός. Ακόμη και ο Βασιλεύς Δαβίδ των αρχαίων χρόνων μίλησε γι’ αυτόν ως Κύριον ή Ανώτερόν του, λέγοντας: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κυριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» (Ματθαίος 22:43, 44, ΜΝΚ· Ψαλμός 110:1, ΑΣ) Αφού εκήρυξε στα απολωλότα πρόβατα του οίκου Ισραήλ ο Ιησούς απέθανε πιστός στον Θεό χωρίς να χάση το δικαίωμά του ως κληρονόμου της διαθήκης για τη Βασιλεία. Ο Θεός, λοιπόν, τον ήγειρε από τους νεκρούς και τον έλαβε στον ουρανό και τον εκάθισε στα δεξιά του στο θρόνο του Ιεχωβά, πολύ υψηλότερα από τον άλλοτε επίγειο θρόνο του προπάτορός του Βασιλέως Δαβίδ.

10. Τίνος πρόβατο ανεγνώρισε ο Δαβίδ τον εαυτό του, τίνος πρόβατο ήταν ο Ιησούς, και σε ποια ενασχόλησι τον ακολούθησε Αυτόν;

¹⁰ Ως νεανίσκος ο προπάτωρ του Δαβίδ ήταν ποιμήν και δεν φοβήθηκε ν’ αντιμετωπίση λέοντα και άρκτον για την απελευθέρωσι των προβάτων του πατρός του, ούτε ακόμη να εμπλακή σε πάλη μ’ ένα γίγαντα για την απελευθέρωσι των ανθρωπίνων προβάτων του Ιεχωβά, του έθνους Ισραήλ. Εξ άλλου, ο Δαβίδ έβλεπε τον εαυτό του ως πρόβατο του Θεού του. Συνέγραψε τον εικοστό τρίτο ψαλμό, ο οποίος αρχίζει με τα λόγια: «Ο Ιεχωβά είναι ο ποιμήν μου.» Το ίδιο συνέβη και με τον Ιησού Χριστό. Αυτός ωμολογούσε τον Ιεχωβά ως τον μέγαν Ποιμένα του και τον εαυτό του ως πρόβατο του Ιεχωβά· οι δε Γραφές μιλούν για τον Ιησούν ως τον ‘Αμνόν του Θεού, τον αίροντα την άμαρτίαν του κόσμου’. (Ιωάννης 1:29, 36· Αποκάλυψις 5:6, 12) Ο Ιησούς ανεγνώρισε τον εαυτό του ως εκείνον που ο Ιεχωβά Θεός διώρισε να φροντίση για τα επίγεια πρόβατά του, ακόμη και να καταθέση τη ζωή του γι’ αυτά. Σε μια ωραία εξεικόνισι είπε: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.» Και δείχνοντας ότι ακολούθησε την ενασχόλησι του ουρανίου Πατρός του ως ποιμήν, ο Ιησούς περαιτέρω είπε: «Τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά· και με ακολουθούσι. Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον· και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου . . . και ουδείς δύναται να αρπάση εκ της χειρός του Πατρός μου. Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα.»—Ιωάννης 10:11, 27-30.

11. Όταν έγινε Βασιλεύς, έπαυσε μήπως ο Ιησούς Χριστός να είναι ποιμήν, και τι δείχνει αν έπαυσε ή όχι;

¹¹ Ακόμη και ως βασιλεύς του έθνους Ισραήλ ο Δαβίδ αναφέρεται ως ποιμήν του λαού του. Ο Ιεχωβά είπε στον Δαβίδ: «Συ θέλεις ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ, και συ θέλεις είσθαι ηγεμών επί τον Ισραήλ.» Οι κριταί του Ισραήλ που προηγήθησαν από τον Βασιλέα Δαβίδ εκαλούντο ποιμένες, ο δε Ιεχωβά μιλεί γι’ αυτούς ως ‘κριτάς του Ισραήλ, εις τους οποίους προσέταξα να ποιμαίνωσι τον λαόν μου τον Ισραήλ’. (2 Σαμουήλ 5:2· 7:7, ΜΑΜ· ΑΣ) Αυτό είναι επίσης αληθινό για τον Ιησού Χριστό. Όταν ο Πατήρ του Ιεχωβά Θεός τον καθιστά Βασιλέα του νέου κόσμου, ο Ιησούς δεν παύει από το να είναι φροντιστής των προβάτων, μολονότι μπορεί να φαίνεται ταπεινή αυτή η ενασχόλησις. Αυτός γίνεται ο κυβερνητικός ποιμήν όλων των υπηκόων του, διότι είναι εκείνοι για τους οποίους παρέδωσε την ανθρώπινη ψυχή του, κατέθεσε την ανθρώπινη ζωή του. Αυτόν τον επευφημούμε σήμερα· γι’ αυτόν κράζομε «Ωσαννά!» επειδή είναι Εκείνος, και είναι ο Μόνος, τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός ήγειρε ως Ποιμένα του ποιμνίου της ανθρωπότητος! Στο 1914, στο τέλος των προσδιωρισμένων «καιρών των εθνών», ο Υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος τον ενεθρόνισε στους υψηλούς ουρανούς για να είναι ο ανάσσων Βασιλεύς του νέου κόσμου· και με την ενέργεια αυτή τον κατέστησε βασιλικόν Ποιμένα όλων όσοι θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο κόσμο. Κατά την γέννησι της βασιλείας του από τη μήτρα της θεοκρατικής οργανώσεως του Θεού, εξεπληρώθη η προφητεία: «Και εγέννησε παιδίον άρρεν, το οποίον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά.» (Αποκάλυψις 12:5) Για την υπεράσπισι των προβάτων του αυτός θα χειρισθή το σιδηρούν σκήπτρον του εναντίον των κοσμικών εθνών, καταθρυμματίζοντάς τα ωσάν να ήσαν εύθραυστα σκεύη ενός κεραμέως.

12. Γιατί κατά την στέψι του στο Όρος Σιών ο Ιησούς Χριστός διωρίσθη να είναι Ποιμήν-Άρχων;

¹² Πρέπει να εκτιμήσωμε γιατί ο Ύψιστος Θεός διώρισε τον Ιησού Χριστό να είναι Ποιμήν-Άρχων. Αφότου εστέφθη στο ουράνιον Όρος Σιών, έγινε μεγάλος διασκορπισμός των προβάτων του επάνω στη γη ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και των τρομερών επακολούθων του. Οι άνθρωποι ωνόμασαν αυτή τη μεταπολεμική περίοδο Εποχή των Εκτοπισμένων Προσώπων, αλλά υπήρξε μάλλον η Εποχή των Διασκορπισμένων Προβάτων. Ποια τρομερή ανάγκη προέκυψε, επομένως, για τη σύναξι των προβάτων από όλα τα έθνη στα οποία είχαν διασκορπισθή και για την καθοδήγησί τους μαζί σ’ ένα ειρηνικό ποίμνιο! Γι’ αυτό και απεφάσισε ο Ιεχωβά, «Καθώς ο ποιμήν. . . , ούτω θέλω επισκεφθή τα πρόβατά μου.» Γι’ αυτό, επίσης, έλαβε την απόφασι να ενεργήση, «Θέλω καταστήσει επ’ αυτά ένα ποιμένα, και θέλει ποιμαίνει αυτά, τον δούλον μου Δαβίδ.» Συνεπώς, εκτεταμένη ποιμαντική δράσις έπρεπε ν’ ακολουθήση μεταξύ των ανθρώπων όλων των εθνών.

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΕΡΓΟ

13. Έχοντας υπ’ όψι την πείρα του Δαβίδ και του Ισραήλ, γιατί δεν πρέπει να αισθανώμεθα απογοήτευσι επειδή ο Ιεχωβά και ο Ιησούς δεν εμφανίζονται, και δεν δρουν ορατώς ως ποιμένες;

¹³ Κανείς δεν είναι ανάγκη να καταληφθή τώρα από ένα αίσθημα απογοητεύσεως, λέγοντας, «Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός είναι πνεύματα, είναι αόρατοι, και παρέμειναν έτσι. Δεν ενεφανίσθησαν ορατώς για να αναζητήσουν και συνάξουν τα εκτοπισμένα και διασκορπισμένα πρόβατα της ανθρωπότητος. Πού, λοιπόν, βρίσκεται κάτι που να δείχνη ότι ήλθαν και ανεζήτησαν και επανέκτησαν τα χαμένα πρόβατα;» Θυμηθήτε ότι ο ψαλμωδός Δαβίδ με λατρευτικό τρόπο έλεγε, «Ο Ιεχωβά είναι ο ποιμήν μου,» μολονότι ο μεγάλος, γεμάτος αγάπη Θεός ποτέ δεν εμφανίσθηκε ορατώς με την ενδυμασία και τη ράβδο και τη βακτηρία ενός τρυφερού ποιμένος. Εν τούτοις, ο Δαβίδ είχε δοκιμάσει όλη την τρυφερή φροντίδα ενός πράου προβάτου στα θεία χέρια, και την περιγράφει στον ωραίο του ψαλμό. Θυμηθήτε, επίσης, ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Ποιμήν τού αρχαίου έθνους Ισραήλ. Ο ψαλμωδός Ασάφ λέγει: «Ακροάσθητι, ο ποιμαίνων τον Ισραήλ, συ ο οδηγών ως ποίμνιον τον Ιωσήφ.» Ένας άλλος Ισραηλίτης ψαλμωδός γράφει: «Διότι αυτός είναι ο Θεός ημών· και ημείς λαός της βοσκής αυτού, και πρόβατα της χειρός αυτού.» (Ψαλμοί 80:1· 95ος 7) Μολονότι παρέμενε αόρατος, ο Ιεχωβά Θεός ωδήγησε το εθνικό του ποίμνιο του Ισραήλ έξω από την Αίγυπτο, μέσα από την τρομερή έρημο και στη μάνδρα των στην Παλαιστίνη, όπου τους εφύλαττε πιστά ως πρόβατά του εφ’ όσον έδειχναν τα προβατοειδή χαρακτηριστικά της υποταγής, εμπιστοσύνης και νομιμοφροσύνης σ’ αυτόν. Ό,τι ήταν δυνατόν και ό,τι ήταν ιστορικώς αληθές τότε στην εποχή του Ισραήλ, μπορεί να είναι δυνατόν και είναι ιστορικώς αληθές από την ‘νεφώδη και ζοφεράν ημέραν’ του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και έπειτα. Σήμερα, καθώς κυττάζομε σ’ αυτό, είναι θαυμαστό στα μάτια μας.

14. Τι πραγματικά σημαίνει, λοιπόν, η από τον Ιεχωβά αναζήτησις των προβάτων του και η έγερσις του Μεγαλυτέρου του Δαβίδ, και τι αυτό σημαίνει για τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ποιμένας του «Χριστιανισμού»;

¹⁴ Η από τον Ιεχωβά αναζήτησις των προβάτων του και η έγερσις του Μεγαλυτέρου του Δαβίδ ως Άρχοντος για την περιποίησί των σημαίνει, όχι την έξοδο του Ιεχωβά από το αόρατον, αλλά την κατάρτισι των πιστών δούλων του εδώ επάνω στη γη και την αποστολή των ως ποιμενικών αντιπροσώπων του σε όλα τα έθνη για την ανεύρεσι, σύναξι, καθοδηγία και διατροφή των προβάτων του, υπό θείαν εποπτείαν. Αυτός λέγει: «Και σεις, πρόβατά μου, τα πρόβατα της βοσκής μου, σεις είσθε άνθρωποι, και εγώ ο Θεός σας, λέγει Ιεχωβά ο Θεός.» (Ιεζεκιήλ 34:31, ΑΣ) Τώρα, ποιους, ακριβώς, θα απέστελλε ο Κύριος Ιεχωβά σ’ αυτό το παγκοσμίου εκτάσεως ποιμαντικό έργον; Μήπως τους θρησκευτικούς και πολιτικούς ποιμένας του «Χριστιανισμού», λόγω του ότι ο «Χριστιανισμός» είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο του αρχαίου Ισραήλ; Όχι· διότι αν έχωμε υπ’ όψι την κακή των συμπεριφορά στο λειτούργημά των, αυτός είναι εναντίον των. «Ζω εγώ, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, εξάπαντος, επειδή τα πρόβατά μου έγειναν λάφυρον, και τα πρόβατά μου έγειναν κατάβρωμα πάντων των θηρίων του αγρού δι’ έλλειψιν ποιμένος, και δεν εζήτησαν οι ποιμένες μου τα πρόβατά μου, αλλ’ οι ποιμένες εβόσκησαν εαυτούς, και δεν εβόσκησαν τα πρόβατά μου, δια τούτο, ακούσατε, ποιμένες, τον λόγον του Ιεχωβά· Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, εγώ είμαι εναντίον των ποιμένων· και θέλω εκζητήσει τα πρόβατά μου εκ της χειρός αυτών· και θέλω παύσει αυτούς από του να ποιμαίνωσι τα πρόβατα· και δεν θέλουσι πλέον βόσκει εαυτούς οι ποιμένες· διότι θέλω ελευθερώσει εκ του στόματος αυτών τα πρόβατά μου, και δεν θέλουσιν είσθαι κατάβρωμα εις αυτούς.» (Ιεζεκιήλ 34:7-10, ΑΣ) Ήλθε ο καιρός για μια αλλαγή. Ο αγανακτημένος Ιδιοκτήτης των προβάτων απεφάσισε την αποπομπή όλων όσοι στον «Χριστιανικό κόσμο» αξίωσαν ότι είναι οι θρησκευτικοί και πολιτικοί ποιμένες των προβάτων του «δια της χάριτος του Θεού», αλλά ωδήγησαν την μάζα του ανθρωπίνου γένους στον κυκεώνα που βρίσκεται σήμερα. Η γοργή του ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνσι προεσκιάσθη όταν ο προφήτης του είπε: «Και εξωλόθρευσα τρεις ποιμένας εν ενί μηνί.» (Ζαχαρίας 11:8) Αυτός θα ζητήση τα πρόβατά του από τα χέρια των.

15. Ποιους θα απέστελλε ο Ιεχωβά για να τον αντιπροσωπεύσουν σ’ αυτό το ποιμαντικό έργον, και τι εχρειάζετο πρώτα στην περίπτωσί των;

¹⁵ Ποιους, λοιπόν, θα απέστελλε ορατώς ο Κύριος Ιεχωβά για να τον αντιπροσωπεύσουν στο ποιμαντικό του έργον; Ποιοι θα ήσαν πιθανώτατα αυτοί; Ποιοι άλλοι θα μπορούσε να είναι από εκείνους που Θεός των είναι ο Ιεχωβά, εκείνους που δεν αισχύνονται να φέρουν το όνομά του και να μιλούν εν ονόματί του—τους πιστούς μάρτυρας του Ιεχωβά; Και πόσο κατάλληλο είναι αυτό, διότι ο «είς ποιμήν» του, ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος, διεκήρυξε τον εαυτό του ως τον ‘μάρτυρα τον πιστόν και αληθινόν’! (Αποκάλυψις 3:14) Αυτός ο Ποιμήν-Βασιλεύς θα χρησιμοποιούσε, επομένως, ως αντιπροσώπους του ανθρώπους της τάξεώς του—μάρτυρας! Εν τούτοις, στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν αυτό το ίδιο σαν ποίμνιο που είχε διασκορπισθή. Οι εχθροί της βασιλείας του Θεού είχαν επαναλάβει την ενέργεια στην οποίαν είχε προβή ο Ιούδας και οι θρησκευτικοί και πολιτικοί ποιμένες της εποχής του Ιησού και είχαν απορρίψει τον Ποιμένα-Βασιλέα του Ιεχωβά. Τούτο το έκαμαν απορρίπτοντας το άγγελμα της Βασιλείας και καταδιώκοντας τους ακολούθους του, τους φορείς του αγγέλματος. Έτσι έδωσαν τελική εκπλήρωσι στην προφητεία: «Πάταξον τον ποιμένα, και τα πρόβατα θέλουσι διασκορπισθή.» (Ζαχαρίας 13:7· Ματθαίος 26:31) Επομένως το διασκορπισμένο υπόλοιπο έπρεπε να συναχθή πρώτο αν επρόκειτο να συμμετάσχη στο ποιμαντικό έργο του Ιεχωβά υπό τον Ποιμένα-Βασιλέα του. Από το 1919 και έπειτα ο στοργικός Δημιουργός προέβη στην επανασυναγωγή των προβάτων του, διότι οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ποιμένες του κόσμου τούτου δεν κατέβαλαν καμμιά προσπάθεια για να το πράξουν αυτό. Αυτός έκαμε τα πρόβατά του ν’ ακούσουν τη φωνή Εκείνου τον οποίον είχε εγείρει και επιφορτίσει με την εποπτεία του ποιμνίου του. Η φωνή ήταν το άγγελμα του Ποιμένος-Βασιλέως, του Μεγαλυτέρου Δαβίδ. Τους εβεβαίωνε ότι η βασιλεία του Θεού είχε ιδρυθή στα χέρια του και ότι «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» έπρεπε να κηρυχθή σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη προτού επέλθη το πλήρες τέλος στον κόσμον αυτόν.

16. (α) Γιατί δεν συνήχθησαν σε μια κατάστασι αργίας; (β) Ποιο όνομα εγκολπώθηκαν, και γιατί δεν πρέπει να μικρολογούν οι εχθροί εις βάρος των επειδή το φέρουν;

¹⁶ Τα πρόβατα του βασιλικού του «μικρού ποιμνίου» εγνώρισαν αυτή τη μοναδική, αμίμητη φωνή του Μεγαλυτέρου Δαβίδ και ανταπεκρίθησαν. Από τα πέρατα της γης στα οποία είχαν διασκορπισθή συνέρρευσαν μαζί κατά χιλιάδας σε μια ενότητα οργανώσεως υπό την φροντίδα του. Εκεί θα ήσαν ασφαλείς απέναντι του τέλους του κόσμου που επλησίαζε και θα ήσαν βέβαιοι για πνευματική τροφή που διατηρεί τη ζωή. Οι προβατοειδείς όμως αυτοί ακόλουθοι του Αρνίου του Θεού δεν υπήρξαν αργοί. Δια μέσου των ετών έπρεπε να υπάρξη μεγάλο ποσόν δράσεως από μέρους των, διότι ήταν ανάγκη γι’ αυτούς να μιμηθούν τον Ηγέτην των και να μεταβούν για την αναζήτησι των αποπλανημένων και διασκορπισμένων προβάτων και να διανείμουν σ’ αυτά την αναγκαία πνευματική τροφή και να οδηγήσουν τα βήματά των στη μάνδρα της θείας φροντίδος και προστασίας. Ως αναγνώρισιν του ότι ο Ιεχωβά Θεός τούς είχε συνάξει εκ νέου και ως ομολογίαν τού ότι ήσαν ποίμνιό του, αυτοί που αποτελούσαν το υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» εγκολπώθηκαν το όνομα που τους ξεχώριζε ως μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτό έγινε στο 1931, ως την ημέρα δε αυτή έζησαν σύμφωνα με το όνομα. Είναι έξω από την ουσία του ζητήματος το ότι οι εχθροί μικρολογούν εις βάρος των και ερωτούν ποιος τους κατέστησε μάρτυράς Του. Μάλλον, ας δείξουν οι εχθροί πού αυτοί απέτυχαν να πράξουν εκείνο που απαιτεί το όνομα που φέρουν—να δώσουν μαρτυρία για τον Ιεχωβά.

«ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ»

17. Στο 1931 ο Θεός επλάτυνε την όρασι του επανασυναγμένου υπολοίπου του για να δουν τι;

¹⁷ Η σύναξις όλων των προβάτων του Θεού που είναι ζώντα επάνω στη γη δεν επετελέσθη πλήρως το 1931. Ο θείος Φροντιστής, ο οποίος είχε καταστήσει τον εαυτό του υπεύθυνον για την συγκέντρωσι και διατροφή των δικών του, επλάτυνε την όρασι και την κατανόησι του επανασυναγμένου υπολοίπου του, ναι, στο ίδιο εκείνο έτος, το 1931. Άνοιξε τους οφθαλμούς των να δουν ότι υπήρχε ένα μεγάλο ποιμαντικό έργο γι’ αυτούς ακόμη να πράξουν. Πλήθη ατόμων καλής θελήσεως έπρεπε να σημειωθούν στο μέτωπό των με την αλήθεια για ζωή αιώνια. Το υπόλοιπο έπρεπε να εξέλθη και αναζητήση εκείνους τους ανθρώπους που έκραζαν και εστέναζαν για όλα τα βδελύγματα που διεπράττοντο στον «Χριστιανικό κόσμο». Έπρεπε να τους σημειώσουν στην έδρα της νοήσεως για να μπορέσουν να προσδιορίσουν την ταυτότητά των ως ανθρώπων που ανήκουν στον Ιεχωβά Θεό και ως υπηκόων του Βασιλέως του Ιησού Χριστού. (Ιεζεκιήλ 9:1-4) Αυτό απεδείχθη πως ήταν ένα τεράστιο έργον.

18. (α) Για ποιους άλλους απέθανε ο Καλός Ποιμήν, και ποια δράσι απαιτεί τούτο πριν από το τέλος του κόσμου; (β) Πώς μπορεί να δημιουργηθή η ενότης ενός ποιμνίου;

¹⁸ Ο Ιησούς ο Καλός Ποιμήν απέθανε για περισσοτέρους από το «μικρόν ποίμνιον» εκείνων που κληρονομούν την ουράνια βασιλεία μαζί του. Απέθανε επίσης για κείνους που θα φθάσουν στην τελεία ανθρωπίνη ζωή στον επίγειο παράδεισο του νέου κόσμου. Αυτούς πρέπει ν’ αρχίση να τους συνάζη τώρα πριν από το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου και την αρχή του νέου. Λόγω της επερχομένης παγκοσμίου καταστροφής, αυτοί πρέπει να σημειωθούν για διαφύλαξι. Αυτό ακριβώς εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [της Βασιλείας]· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάννης 10:16) Αυτή η μνεία «ενός ποιμένος» προσαρμόζεται με την προφητεία του Ιεχωβά για την εποχή μας: «Θέλω καταστήσει επ’ αυτά ένα ποιμένα, και θέλει ποιμαίνει αυτά, τον δούλόν μου Δαβίδ.» Αυτή προσδιορίζει τον Ιησούν τον βασιλικόν Υιόν του Δαβίδ ως «τον δούλόν μου Δαβίδ», τον «ένα ποιμένα». (Ιεζεκιήλ 34:23) Επειδή και μόνο υπάρχει ο ένας ποιμήν, για τούτο μπορεί να δημιουργηθή η ενότης ενός ποιμνίου, παγγήινη ενότης, άσχετα με τη μεγάλη ποικιλία εθνών από τα οποία συνάγονται τα μέλη του ποιμνίου. Σε καταφανή αντιδιαστολή προς αυτόν τον απελπιστικά και καταστρεπτικά διηρημένον παλαιόν κόσμον, ο Παντοδύναμος Ιεχωβά επετέλεσε επιτυχώς αυτή την ενοποίησι του ενός ποιμνίου του υπό τον «ένα ποιμένα», τον ανάσσοντα Βασιλέα του. Δεν υπάρχει ελκυστική, ενοποιητική δύναμις στο σύμπαν όμοια με τον ένα ζώντα και αληθινό Θεό και τον ένα Ποιμένα-Βασιλέα του. «Και εγώ ο Ιεχωβά θέλω είσθαι Θεός αυτών, και ο δούλος μου Δαβίδ άρχων εν μέσω αυτών· εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα.» (Ιεζεκιήλ 34:24, ΑΣ) Τι ενοποιητική δύναμις υπάρχει σ’ αυτή τη διακήρυξι!

19. Πώς η οργάνωσις του υπολοίπου έγινε μια ποιμαντική οργάνωσις, και ποια αποκάλυψι στο 1935 επευφήμησαν αυτοί με χαρά;

¹⁹ Μόλις το επανασυναγμένο υπόλοιπο του βασιλικού «μικρού ποιμνίου» του Θεού είδε στον λόγον του ότι το έργον του «ενός ποιμένος» του ήταν να συνάξη τα «άλλα πρόβατά» του και ότι έπρεπε ν’ αρχίση τώρα προτού τελειώση ο παλαιός κόσμος σε καταστροφή, επεδόθησαν με ενθουσιασμό στο να ενωθούν μαζί του στο ποιμαντικό του έργον. Με τον τρόπον αυτόν ολόκληρη η θεοκρατική των οργάνωσις έγινε ποιμαντική οργάνωσις. Με χαρά, αλλαλαγμούς και χειροκροτήματα επευφήμησαν την αποκάλυψι στο 1935 από τον λόγον του Θεού της αληθείας ότι ένας «πολύς όχλος», μια αναρίθμητη αγέλη από αυτά τα «άλλα πρόβατα», επρόκειτο να συναχθή «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» πριν από την τελική θλίψι αυτού του κόσμου· και ότι και αυτοί, επίσης, έπρεπε να υπηρετήσουν δραστήρια τον Ιεχωβά Θεό ημέρα και νύχτα στον πνευματικό του ναό.—Αποκάλυψις 7:9-15.

20. Ποιους καλοσώρισαν από τότε στο ποίμνιο, και πώς αυτοί εμιμήθησαν τον «ένα ποιμένα»;

²⁰ Πάντοτε από τότε εχάρησαν για το πώς ο Θεός έχει ανταμείψει το ποιμαντικό τους έργο. Κάθε έτος εχαιρέτισαν και καλοσώρισαν την εισροή πλήθους «άλλων προβάτων» στο ποίμνιο, στο ναό του Θεού. Αυτά τα «άλλα πρόβατα» έχουν και αυτά απορροφήσει το πνεύμα του μικρού υπολοίπου· κατενόησαν την υποχρέωσί των να μιμηθούν τον «ένα ποιμένα» και να λάβουν μέρος μαζί του στην αναζήτησι και άλλων ακόμη αποπλανημένων, χαμένων και διασκορπισμένων προβάτων. Έτσι εξήλθαν και εργάσθηκαν πιστά παρά το πλευρόν του υπολοίπου υπό την ηγεσία του ουρανίου Ποιμένος, του Μεγαλυτέρου Δαβίδ. Ούτε ακόμη η άσπλαγχνη διακυβέρνησις των Φασιστών και των Εθνικοσοσιαλιστών και των Κομμουνιστών και των θρησκευτικο-ολοκληρωτικών δικτατόρων, όχι, ούτε ακόμη η έκρηξις του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, δεν εσταμάτησε την εξάπλωσι της ποιμαντικής των δράσεως σε όλη τη γη.

21. Πώς ο Ποιμήν Βασιλεύς ενεθάρρυνε τα πρόβατά του να συνεχίσουν την επίθεσι, και έτσι για την ίδρυσι ποιας σχολής έγινε σκέψις στο 1942;

²¹ Ο Ποιμήν-Βασιλεύς Ιησούς Χριστός δεν ήταν εκείνος που θα άφηνε τα πρόβατά του να τα αποθαρρύνη και να τα απομακρύνη από το έργο της συνάξεως η δικτατορική στρατιωτικοποίησις του λαού και η ολοκληρωτική κινητοποίησις των εμπολέμων εθνών. Εσυνέχισε την επίθεσι. Τους ενεθάρρυνε να κάμουν σχέδια και να διοργανωθούν για ευρύτερο έργο. Στο 1942, μέσω της Αγίας Γραφής του Θεού, απεκάλυψε ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα ωδηγούσε τελικά στη μάχη του Αρμαγεδδώνος που θα κατεθρυμμάτιζε τον κόσμο, αλλά θ’ ακολουθείτο από ειρήνη, από μια μεταπολεμική περίοδο. Θα διαρκούσε άρα γε η ειρήνη αυτή; Η απάντησις που έδωσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά από τη Γραφή σ’ αυτή την ερώτησι ήταν να παραθέσουν το κατηγορηματικό Όχι! του Θεού. Εν τούτοις, εφ’ όσον θα διαρκούσε η ειρήνη πριν από τον Αρμαγεδδώνα, θα υπήρχε ένα εκτεταμένο ποσόν έργου, επείγοντος έργου, που έπρεπε να γίνη σε όλη τη γη, και μάλιστα σε χώρες όπου η αναζήτησις των «άλλων προβάτων» δεν είχε ακόμη εισχωρήσει. Με τέτοια εμπιστοσύνη σ’ ένα μεταπολεμικό ποιμαντικό έργο εμπνευσμένη από τη Βίβλο, και με την απόφασι αμέσου προετοιμασίας γι’ αυτό και ενάρξεως της επιθέσεως, έγινε σκέψις στο έτος 1942 για την ίδρυσι της σχολής ιεραποστολικής εκπαιδεύσεως, της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ».

22. Πότε απένειμε η σχολή τα διπλώματά της στην πρώτη της σειρά ιεραποστόλων, και τι αποτέλεσμα είχε η θεία προμήθεια εφοδίων για τη σχολή έπειτα από δέκα έτη;

²² Τον Φεβρουάριο του 1943, στη διάρκεια ακριβώς των ωδίνων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η πρώτη σειρά σπουδαστών, που ήσαν ήδη όλοι χειροτονημένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, άρχισαν τις μελέτες των και την εκπαίδευσί των για μια περίοδο πέντε μηνών εντατικής σπουδής. Στις αρχές του επομένου θέρους, πριν από δέκα ακριβώς χρόνια, η Σχολή Γαλαάδ εξαπέστειλε τους πρώτους της αποφοίτους, που ο αριθμός των ανήρχετο σε ογδόντα τέσσερες. Επί πόσον καιρό θα κρατούσε ανοιχτές τις θύρες της αυτή η δωρεάν λειτουργούσα ιεραποστολική σχολή, επί πόσον καιρό θα κατήρτιζε σειρές σπουδαστών, απονέμοντας διπλώματα σε δύο πολύ εκπαιδευμένους ιεραποστολικούς ομίλους κάθε έτος, δεν ήταν τότε γνωστόν, στο πολεμικό εκείνο έτος. Αλλ’ ο μέγας Επόπτης των προβάτων, δια του «ενός ποιμένος» του, επρομήθευσε έως τώρα τα εφόδια, και σήμερα, στο στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ» έχει τη βαθιά χαρά να απονέμη διπλώματα στην εικοστή πρώτη σειρά των ιεραποστόλων της, οι οποίοι προέρχονται από είκοσι οκτώ διάφορες χώρες. Συγχρόνως, είναι παρόντες μέσα στο εκτεταμένο σώμα των θεατών μελών της συνελεύσεως, οι αναμενόμενοι σπουδασταί της εικοστής δευτέρας σειράς. Συγχρόνως, επίσης, άλλες εκατοντάδες χιλιάδων μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη γη, με τις καρδιές, τις διάνοιες και τις προσευχές των κατευθυνόμενες εδώ, επικροτούν το ευτυχές αυτό γεγονός.

«ΓΑΛΑΑΔ»

23, 24. Εν όψει του προοδευτικού μέρους που έχει η σχολή αυτή στο ποιμαντικό έργον, πώς το όνομα «Γαλαάδ» είναι κατάλληλα συνδεδεμένο μαζί της;

²³ Δεν είναι χωρίς βαθιά σημασία το Βιβλικό όνομα «Γαλαάδ» που συνδέεται με την ιεραποστολική αυτή σχολή. Η Γαλαάδ ήταν η χώρα προς τα ανατολικά ακριβώς του Ιορδάνου Ποταμού και έκειτο μεταξύ του Ποταμού Αρνών προς νότον και του Ποταμού Γιαρμούκ προς βορράν. Σήμερα κατέχεται από το Χασεμιτικό Βασίλειο του Ιορδάνου. Είναι μια γη ανώμαλη με λόφους και βουνά, κάπως όμοια με την τοποθεσία της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ» στο τμήμα της ορεινής χώρας ανατολικά της λίμνης Καγιούγκα, στο επάνω μέρος της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είλκυσε τους Ισραηλίτες που εγκατεστάθησαν στη Γαλαάδ δεκαπέντε αιώνες προ Χριστού, και αυτό ήταν οι τόποι βοσκής στην ορεινή της χώρα. Οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ είχαν φθάσει στο τεσσαρακοστό έτος της οδοιπορίας των από την Αίγυπτο, που είχε πολύ παραταθή. Επειδή οι ειδωλολάτραι κάτοικοι των ορεινών αυτών χωρών τους προκάλεσαν σε μάχη, οι Ισραηλίτες, υπό τον Μωυσή, επολέμησαν και κατέκτησαν και έλαβαν υπό την κατοχή τους τη γη Γαλαάδ. Από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ οι φυλές του Ρουβήν και του Γαδ είχαν πολλά κτήνη. Όταν είδαν τα καλώς αρδευόμενα οροπέδια της Γαλαάδ, αντελήφθησαν ότι ήσαν κατάλληλα για βοσκή και επροτίμησαν να εγκατασταθούν στη Γαλαάδ μάλλον παρά να διαβούν τον Ιορδάνη Ποταμό για να μπουν στη Γη της Επαγγελίας.

²⁴ Σε τούτο ο Μωυσής συνεφώνησε, αρκεί οι φυλές του Ρουβήν και του Γαδ και το ήμισυ της φυλής Μανασσή ν’ απέστελλαν ένα σώμα στρατού για να βοηθήση τους άλλους Ισραηλίτες ώσπου να λάβουν υπό την κατοχή τους τη γη που έρρεε γάλα και μέλι. Σε τούτο αυτοί απήντησαν: «Θέλομεν οικοδομήσει ενταύθα μάνδρας δια τα κτήνη ημών, και πόλεις δια τα παιδία ημών· ημείς δε ωπλισμένοι θέλομεν προχωρεί πρόθυμοι έμπροσθεν των υιών Ισραήλ, εωσού φέρωμεν αυτούς εις τον τόπον αυτών.» (Αριθμοί 32:1-17) Έτσι με τον καιρό οι πέτρινες μάνδρες των ποιμνίων των δυόμιση φυλών εγέμισαν με στίγματα τα ορεινά μέρη και έγιναν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Γαλαάδ. Πόσο κατάλληλο, λοιπόν, είναι ότι η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς, η οποία μέσω των αποφοίτων ιεραποστόλων της λαμβάνει ένα τόσο προοδευτικό μέρος στο ποιμαντικό έργον του «ενός ποιμένος» του Ιεχωβά, έχει το όνομα «Γαλαάδ» εξόχως συνδεδεμένο μαζί της!

25. Εν όψει ποιου Ισραηλίτου κριτού από τη χώρα της Γαλαάδ, το όνομα αυτό έχει σημασία για την ιεραποστολική σχολή, και γιατί;

²⁵ Η Γαλαάδ, επίσης, ήταν η χώρα ενός από τους εξέχοντας κριτάς του Ισραήλ, του Ιεφθάε του γυιου του Γαλαάδ. Χάριν της νίκης εναντίον των επιδρομέων Αμμωνιτών, ο Ιεφθάε ευχήθηκε να θυσιάση στον Ιεχωβά οτιδήποτε θα ήρχετο πρώτο από το σπίτι του για να τον συναντήση κατά την νικηφόρο επιστροφή του. Το μοναδικό του τέκνο, η άγαμη θυγατέρα του, απεδείχθη ότι ήταν εκείνη που τον συνήντησε πρώτη εκεί με χορούς για τον εορτασμό της νίκης του Ιεχωβά. Αυτή δεν εστασίασε επειδή ήταν εκείνη που έπρεπε έτσι να θυσιασθή στον Θεόν του πατρός της, ο οποίος είχε διεκδικήσει τον εαυτό του απέναντι των εχθρών του λαού του. Προτού όμως αφιερωθή σε μια ζωή παρθενίας ως ιερή ιδιοκτησία του Θεού που δεν έπρεπε να την εγγίση άνδρας, αυτή και οι νεάνιδες σύντροφοί της επήγαν και περιήλθαν τα όρη της Γαλαάδ θρηνώντας την απώλεια της έγγαμης ζωής που αυτή έπρεπε να υποστή. Στο τέλος δύο μηνών από το γεγονός αυτό επέστρεψε στο σπίτι, και ο Ιεφθάε με πιστότητα στην ευχή του την αφιέρωσε στην αποκλειστική, παρθενική, αγνή υπηρεσία και διάθεσι του Θεού ο οποίος τον είχε ευλογήσει με νίκη. Σ’ αυτό το προφητικό από την αληθινή ζωή δράμα διεκδικήσεως, η αφιερωμένη, παρθένος θυγατέρα του Ιεφθάε εξεικόνιζε το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων» που έχουν ήδη συναχθή κατά εκατοντάδας χιλιάδων, ιδιαίτερα αφότου ιδρύθη η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ». Με μεγάλη χαρά η σύγχρονη αυτή «τάξις θυγατρός» χαιρετίζει τη νίκη του Μεγαλυτέρου Ιεφθάε, του «Αιωνίου Πατρός» της. Αυτοί παραδίδουν τη ζωή τους, ζωή υπηρεσίας, στον Ιεχωβά Θεό, και τηρούν τον εαυτό τους σε παρθενική αγνότητα απέχοντας από μολυσμό με τον κόσμον αυτόν. Δεν παραβιάζουν την ευχή του Μεγαλυτέρου Ιεφθάε, του «ενός ποιμένος», ο οποίος τους παρουσίασε στην υπηρεσία του ναού του Υψίστου Θεού.—Κριταί 11:1-40.

26. Για ποιο θεραπευτικό προϊόν ήταν φημισμένη η Γαλαάδ, και πώς τούτο βρίσκεται σε έξοχη συμφωνία με τον σκοπό που εξυπηρετεί η σχολή;

²⁶ Και κάτι άλλο: Η γη Γαλαάδ ήταν διάσημη για το θεραπευτικό της βάλσαμο που ηντλείτο από τους άφθονους θάμνους της. (Γένεσις 37:25· Ιερεμίας 8:22· 46:11) Το βάλσαμο αυτό εφέρετο μακριά προς κάθε κατεύθυνσι, και έφθασε να συμβολίζη το Θείον μέσον πνευματικής θεραπείας. Σε έξοχη συμφωνία με το προϊόν της Γαλαάδ και τις θεραπευτικές του ιδιότητες, οι ιεραπόστολοι απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς έχουν φέρει το θεραπευτικό βάλσαμο του αγγέλματος του Ιεχωβά, αγγέλματος παρηγορίας και συμφιλιώσεως, σε όλα τα έθνη και το μετεχειρίσθησαν για την πνευματική θεραπεία και ανάρρωσι πληθών που αντιμετωπίζουν πνευματικό θάνατο.

27, 28. (α) Τι σημαίνει το όνομα «Γαλαάδ», και αναφέρεται άρα γε σε ποσότητα, διαστάσεις ή μέγεθος; (β) Ποιο είναι το ιστορικό φόντο του ονόματος;

²⁷ Όσον αφορά το ίδιο το όνομα, «Γαλαάδ» σημαίνει, σύμφωνα με την προέλευσι που του δίνει η Γραφή, «σωρός μαρτυρίας». Τούτο δεν αναφέρεται στην ποσότητα, τις διαστάσεις ή το μέγεθος της μαρτυρίας που οι μάρτυρες του Ιεχωβά έδωσαν σε όλη τη γη. Υπακούοντας στις διαταγές του Θεού, ο αρχαίος πατριάρχης Ιακώβ, ο πατέρας των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, εγκατέλειψε τη Συρία και την υπηρεσία του πενθερού του Λάβαν, χωρίς προηγούμενη ειδοποίησι. Αυτόν και όλη την οικογένειά του και τα πολυπληθή του ποίμνια και αγέλες, τους κατεδίωξε και τους επρόφθασε ο Λάβαν. Προτού χωρισθούν πάλι, ο Λάβαν επρότεινε να συνάψουν μια συνθήκη ή συμβόλαιο. Ο Ιακώβ, λοιπόν, έστησε μια στήλη και διέταξε τους υπηρέτας του να κάμουν ένα σωρό από λίθους και εκεί επάνω ή κοντά στο σωρό των λίθων, αυτός και ο Λάβαν και οι σύντροφοί των έφαγαν ένα φιλικό θυσιαστικό γεύμα. Το Υπόμνημα κατόπιν λέγει για τον σωρό των λίθων:

²⁸ «Και ο μεν Λάβαν εκάλεσεν αυτόν [στην Αραμαϊκή γλώσσα] Ιεγάρ-σαχαδουθά· ο δε Ιακώβ εκάλεσεν αυτόν [στην Εβραϊκή γλώσσα] Γαλεέδ. Και είπεν ο Λάβαν, Ο σωρός ούτος είναι σήμερον μαρτύριον μεταξύ εμού και σου. Δια τούτο εκαλέσθη το όνομα αυτού Γαλεέδ· και Μισπά· διότι είπεν, Ας επιβλέψη ο Ιεχωβά αναμέσον εμού και σου, όταν αποχωρισθώμεν ο είς από του άλλου· . . . βλέπε, ο Θεός είναι μάρτυς μεταξύ εμού και σου. Και είπεν ο Λάβαν προς τον Ιακώβ, Ιδού ο σωρός ούτος, και ιδού η στήλη αύτη, την οποίαν έστησα μεταξύ εμού και σου· ο σωρός ούτος είναι μαρτύριον, και η στήλη μαρτύριον, ότι εγώ δεν θέλω διαβή τον σωρόν τούτον προς σε, ούτε συ θέλεις διαβή τον σωρόν τούτον, και την στήλην ταύτην, προς εμέ, δια κακόν.»—Γένεσις 31:47-52, ΜΝ.

29, 30. Αν λάβωμε υπ’ όψι το ιστορικό φόντο της λέξεως «Γαλαάδ», τι αυτή πράγματι σημαίνει, και πώς το όνομα αυτό είναι κατάλληλο για το ένα ποίμνιο του Ποιμένος;

²⁹ Τόσο το Αραμαϊκό όνομα Ιεγάρ-σαχαδουθά, όσο και το Εβραϊκό όνομα Γαλεέδ, σημαίνουν «σωρός μαρτυρίας». Το όνομα Γαλαάδ προήλθε από τη λαϊκή χρήσι του Γαλεέδ, με την αλλαγή ενός ζεύγους φωνηέντων, και η αληθινή του σημασία θεωρείται επομένως ότι είναι «σωρός μαρτυρίας». Το όνομα «Μισπά» σημαίνει «σκοπιά». Όπως ακριβώς το Μισπά και το Γαλεέδ ή Γαλαάδ ήσαν τόσο στενά συνδεδεμένα, έτσι και τα ονόματα Σκοπιά και Γαλαάδ (ή, «σωρός μαρτυρίας») είναι συνδεδεμένα σ’ αυτή τη Βιβλική Σχολή των μαρτύρων του Ιεχωβά για προχωρημένη εκπαίδευσι ιεραποστόλων. Κάτω από το φως του πώς προήλθαν αυτά τα ονόματα, Γαλαάδ σημαίνει τον σωρό που δίνει μαρτυρία για τη σύναψι μιας συνθήκης ή ιεροπρεπούς συμφωνίας να διατηρηθή ειρήνη μέσα στην οικογενειακή σχέσι και ποτέ να μην αποδειχθή κανείς άπιστος σ’ αυτήν ή να βλάψη τα μέλη της. Ο Ιεχωβά είναι ο παντεπόπτης Εκείνος που επαγρυπνεί για να δη αν το δεσμευτικό συμβόλαιο τηρήται.

³⁰ Όταν έχωμε υπ’ όψι το ποίμνιο του «ενός ποιμένος», πόσο κατάλληλο είναι το όνομα Γαλαάδ! Φανερώνει την υποχρέωσι για αδιάρρηκτη ενότητα και αλληλεγγύη από μέρους των μελών τού ενός ποιμνίου που έχει συνάξει τώρα ο «είς ποιμήν». Όπως ακριβώς ο Ιακώβ και ο Λάβαν ωρκίσθηκαν στον Θεό να διατηρήσουν την ειρήνη της οικογενειακής σχέσεως για κοινό όφελος, έτσι, με την ευχή της αφιερώσεώς των στον Θεό, τα μέλη του ενός ποιμνίου ωρκίσθηκαν να διατηρήσουν ειρήνη μέσα στις τάξεις των και ποτέ να μη ζητήσουν τη βλάβη οποιουδήποτε μέλους του ποιμνίου. Είναι δεσμευμένοι σ’ αυτόν τον ειρηνικό, βοηθητικό τρόπο συμβιώσεως υπό τον «ένα ποιμένα» των. Αυτό εμποδίζει τα πρόβατα του ποιμνίου από το να διασκορπισθούν με τη λειτουργία οποιουδήποτε ιδιοτελούς πνεύματος μέσα στο ποίμνιο. Η ειρηνική, αρμονική σχέσις αυτού του «ενός ποιμνίου» σε όλη τη γη είναι μια μαρτυρία, μια πιστοποίησις ότι αυτοί αποτελούν το πιστό ποίμνιο του Ποιμένος-Βασιλέως των. Ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός είναι μάρτυς τούτου και γι’ αυτό τους ευλογεί με ευημερία.

31, 32. Παρά την ανωτέρω σημασία του ονόματος «Γαλαάδ», τι αποδεικνύει ότι η Σχολή Γαλαάδ είχε ένα εξέχον μέρος στη μαρτυρία που εδόθη και στο ποιμαντικό έργον;

³¹ Τα προηγούμενα αποτελούν τη βασική σημασία του ονόματος «Γαλαάδ» όπως εφαρμόζεται στην ιεραποστολική σχολή. Ακόμη, μια καταπληκτική μαρτυρία για τη βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού έχει δοθή από τον καιρό της πρώτης σειράς αποφοίτων της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ» προ δέκα ετών. Το ρεύμα των αποφοίτων ιεραποστόλων που εξεχύνετο απ’ αυτή τη σχολή κάθε χρόνο, έλαβε ένα ευρύ και εξέχον μέρος στην απαράμιλλη μαρτυρία που εδόθη και στην εκτεταμένη σύναξι των αποπλανημένων και διασκορπισμένων προβάτων στο ένα ποίμνιο.

³² Πριν από δέκα χρόνια, το υπηρεσιακό έτος 1943 ετελείωσε μ’ ένα μέσον όρον 109.794 προβάτων που ανεφέρθησαν ότι ευρίσκοντο στο ποίμνιο και ελάμβαναν ενεργό μέρος κάθε μήνα στο ποιμαντικό έργον. Αφιέρωσαν συνολικώς 28.726.524 ώρες στη δράσι του αγρού κατά το έτος εκείνο, υπό τα 21 τμήματα της Εταιρίας Σκοπιά που λειτουργούσαν τότε παρά την μαινόμενη παγκόσμια σύρραξι. Καθώς το παρόν υπηρεσιακό έτος 1953 προχωρεί προς το τέλος του, ο αριθμός των τμημάτων έχει υπερτριπλασιασθή και ο αριθμός των προβάτων του ποιμνίου είναι μισό εκατομμύριο που αναφέρουν δράσι στο ποιμαντικό έργον, και μάλιστα σε πολλές χώρες από τις οποίες ποτέ δεν είχε ακουσθή τέτοια δράσις προηγουμένως. Πολλοί από το εκτεταμένο τούτο ακροατήριο του Σταδίου Γιάγκη αυτό το απόγευμα, βρίσκονται εδώ λόγω της λειτουργίας της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ» και του διορισμού των αποφοίτων της στις χώρες των. Μερικοί μάλιστα από αυτή την εικοστή πρώτη σειρά που αποφοιτά τώρα είναι προπαρασκευασμένοι για να λάβουν το δίπλωμα της αξίας των λόγω της δράσεως προηγουμένων αποφοίτων της σχολής. Αυτό είναι αναντίρρητη απόδειξις ότι ο πιστός Δημιουργός έχει ευλογήσει τη σχολή και ότι αυτή αποτελεί μέρος της προνοίας του. Εκείνο που αυτή επραγματοποίησε στην παγκόσμια μαρτυρία της βασιλείας του Θεού είναι μια ανεξάλειπτη απόδειξις ότι ο Ιεχωβά ετήρησε την προφητική του επαγγελία και ότι ήγειρε τον Δούλον του, τον Μεγαλύτερον Δαβίδ, τον ένα Ποιμένα-Βασιλέα του, και πιστά τον εχρησιμοποίησε στη σύναξι των διασκορπισμένων προβάτων του.

Η ΛΥΠΗ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟ ΕΡΓΟ

33. Πώς, γενικώς, οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ποιμένες του «Χριστιανικού κόσμου» δείχνουν δυσαρέσκεια για την επιτυχία της συνάξεως του ποιμνίου του Ιεχωβά;

³³ Όχι απροσδόκητα βλέπομε ότι οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ποιμένες του «Χριστιανικού κόσμου» είναι δυσαρεστημένοι για την επιτυχία της συνάξεως του ποιμνίου του Ιεχωβά. Αξιούν ότι ο αγρός είναι δικός τους· αξιούν ότι όλα τα πρόβατα είναι δικά τους για να τα εκμεταλλεύωνται ιδιοτελώς. Το φέρουν βαρέως ότι ο «είς ποιμήν» μπαίνει στον αγρό τους και καλεί τα πρόβατα έξω από την εξουσία τους και τα φέρνει μέσα στο «ένα ποίμνιο». Αποκλείοντας το άγγελμα της Βασιλείας και τους φορείς του από εκείνο που ονομάζουν «βοσκές των», προσπαθούν να εμποδίσουν τα ασθενή, πληγωμένα, ενδεή πρόβατα από το ν’ ακούσουν τη φωνή του Ποιμένος. Για να στρέψουν τα αυτιά των προβάτων μακριά από τη φωνή του αληθινού Ποιμένος, κακοπαριστάνουν το ποιμαντικό έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά και προσπαθούν να δημιουργήσουν δυσκολίες γι’ αυτό με τις κυβερνήσεις του κόσμου τούτου.

34-36. Ποιο παράδειγμα της κακοπαραστάσεως αυτής υπάρχει σε όσα ανεγράφησαν για την Αφρική;

³⁴ Ένα παράδειγμα τούτου έχομε εν σχέσει με την Αφρική, όπου η σύναξις των προβάτων από έθνη, φυλές, χρώματα και γλώσσες έχει πρωτοφανή επιτυχία. Στο Κοινοβούλιο του Καίηπταουν έγινε η δήλωσις από ένα μέλος της Βουλής αυτής ότι το κίνημα της Σκοπιάς ήταν υπεύθυνο για τις σκληρότητες των Μάου Μάου στην Κένυα της Ανατολικής Αφρικής. Η πηγή της πληροφορίας του ανεγνωρίσθη ότι ήταν ό,τι ανεγράφη σ’ ένα περιοδικό του Λονδίνου (Αγγλίας) Δη Τουέντιθ Σέντσιουρυ του Ιανουαρίου 1953, κάτω από τον τίτλο «Φόντο των Μάου Μάου».

³⁵ Το άρθρον λέγει: «Κινήματα που συνδυάζουν την ‘πολιτική’ και τη ‘θρησκεία’ δεν είναι κάτι νέο στην Αφρική, όπου η διάκρισις σε οποιαδήποτε περίπτωσι είναι άγνωστη στη φυλή. . . . Οπωσδήποτε, τόσο έχουν αυξηθή τα θρησκεύματα, ώστε ένας ανώτερος Καθολικός αξιωματούχος εδήλωσε προσφάτως σε ιδιωτική συνομιλία, και όχι εντελώς αστειευόμενος, ότι ο τελικός κληρονόμος όλων των αιώνων στην Αφρική θα είναι η Σκοπιά. Αυτό το τελευταίο φαινόμενον, ίσως το πιο ευρέως διαδεδομένο πολιτικοθρησκευτικό κίνημα του σημερινού καιρού, συνδέεται, όπως πολλά άλλα, με μια πηγή στην Αμερική, σ’ αυτή την περίπτωσι τον Δικαστή Ρόδερφορτ, τον ιδρυτήν των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη, του οποίου τους Άγγλους μαθητάς θα ιδή κανείς κατά τα Σαββατοκύριακα να πωλούν φυλλάδια από πάννινους σάκκους στα πεπαλαιωμένα πεζοδρόμια οποιασδήποτε Αγγλικής επαρχιακής πόλεως. Και αυτοί επίσης, όπως οι Αφρικανοί, θέλουν να αισθάνωνται αρμόδιοι να λακτίζουν εναντίον της Εξουσίας και των μεγάλων του κόσμου τούτου. . . . Όλα αυτά τα κινήματα ή προέρχονται από τον Προτεσταντισμό ή διαδίδονται μεταξύ των ντερασινέ [ξερριζωμένων]. Φαίνεται ότι υπάρχουν ολιγώτερα κινήματα της φύσεως αυτής στον Καθολικό κόσμο, ίσως λόγω του ανωτέρου συμβολισμού του Καθολικισμού, της ολιγώτερο δραστηρίας εκπαιδεύσεώς του, και της ανωτέρας του ψυχολογίας, η οποία δεν σπεύδει τόσο συχνά να αναλαμβάνη την ηγεσία εναντίον του κυρίου προσκόμματος της Προτεσταντικής Αφρικής, του εθίμου της πολυγαμίας.»

³⁶ Στις 24 Φεβρουαρίου 1953, η εφημερίς Καίηπ Άργκους ανέγραψε υπό τον τίτλο «ΣΚΟΠΙΑ» τα εξής: «Ήλθεν εις φως ότι η βάσις των ταραχών στην Κένυα θα μπορούσε να ανιχνευθή στο κίνημα της Σκοπιάς από την Αμερική. Η οργάνωσις είχε διανείμει τα έντυπά της εντατικά στην Κένυα και στη Ροδεσία. Οι αρχές ερευνούσαν προς το παρόν το ζήτημα.»

37. Πώς ένα πρόσφατο ειδικό τεύχος ενός δημοφιλούς περιοδικού για την Αφρική, μιλεί κι αυτό με προκατάληψι εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά;

³⁷ Αργότερα, με την ίδια προσπάθεια να υποστηριχθούν οι αμελείς στα καθήκοντά τους ποιμένες του «Χριστιανικού κόσμου» και να δυσφημηθή το ποιμαντικό έργο του «ενός ποιμένος» του Ιεχωβά, ήλθε το ειδικό τεύχος του περιοδικού Λάιφ της 4ης Μαΐου 1953, με το μακρό του άρθρον για την «Αφρική». Στη σελίδα 126 υπό τον τίτλο «Κατά το ήμισυ πεπεισμένοι προσήλυτοι» ο συγγραφεύς έλεγε τα εξής: «Ακόμη και η Χριστιανοσύνη που τους δώσαμε φαίνεται τεχνητή. Ευρήκα ότι εκτός από εκείνους που εξεπαιδεύθησαν από τους Καθολικούς, οι αποστολές φαίνεται να μην έχουν παραγάγει ικανοποιητικούς και αξιοπίστους προσηλύτους. Αυτή είναι τουλάχιστον η ομόφωνη γνώμη εκείνων που έχουν χρησιμοποιήσει νεαρούς ιεραποστόλους. Δεν μπορώ να παράσχω καμμιά εξήγησι εκτός ίσως του ότι ο ιθαγενής γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι ο λευκός σπάνια εκτελεί εκείνο που κηρύττει. Και σπανίως είναι αρκετό να διδάξη κανείς ένα παιδί να ψάλλη ύμνους και να διαβάζη τη Γραφή, και τα κορίτσια να καλύπτουν τη χαριτωμένη τους γυμνότητα με τις σχετικές λωρίδες υφάσματος, και να περιμένη ότι οι Χριστιανικές αρετές της φιλανθρωπίας και της τιμιότητος θα εντυπωθούν αμέσως στη διάνοια.» Κατόπιν στη σελίδα 178, στο κύριο άρθρο του με τον τίτλο «Αμερικανοί και Αφρική», αυτό το ίδιο περιοδικό Λάιφ παρεμβάλλει τα εξής σχόλια: «Από τις ιεραποστολές των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αφρική, δεν ασκούν την ολιγώτερη επιρροή οι μάρτυρες του Ιεχωβά, των οποίων το ευαγγέλιο, μακράν του να ενθαρρύνη τον ‘πολιτισμό’, υποκινεί τις χειρότερες φαντασιοπληξίες των Αφρικανών.»

38. Γιατί ο σύγχρονος πολιτισμός και η Χριστιανοσύνη δεν είναι ένα και το αυτό πράγμα, και ποια Χριστιανοσύνη ενθαρρύνουν και προάγουν μεταξύ των Αφρικανών πιστών οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

³⁸ Αν με τη λέξι «πολιτισμός» το άρθρο αυτό εννοή πρόοδον του λαού στις τέχνες, στην επιστήμη και στην πολιτική του παλαιού αυτού κόσμου που παρακμάζει, τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά πολύ απέχουν από το να τον ενθαρρύνουν. Το κρίσιμο σημείο που πρέπει να εξετασθή, η πραγματικά κατάλληλη ερώτησις για να υποβληθή και να λάβη απάντησι είναι, Ενθαρρύνουν αυτοί τη Χριστιανοσύνη; Δεν είναι δικό τους λάθος ότι ο πολιτισμός σήμερα είναι ειδωλολατρικός ακόμη και στη θρησκεία του, και ότι πολιτισμός και αληθινή Χριστιανοσύνη δεν είναι ένα και το αυτό πράγμα. Η Χριστιανοσύνη που οι μάρτυρες του Υψίστου Θεού ενθαρρύνουν και προάγουν μεταξύ των Αφρικανών πιστών είναι εκείνη που τους φέρνει σε γνωριμία με τον ένα, ζώντα και αληθινό Θεό και με την προμήθειά του για σωτηρία μέσω της θυσίας και της βασιλείας του Υιού του Ιησού Χριστού· είναι μια Χριστιανοσύνη που τους ελευθερώνει από τις ειδωλολατρικές και διαβολικές δεισιδαιμονίες και συνήθειές των, που τους διδάσκει να ζουν σύμφωνα με τον Χριστιανικόν κώδικα της μιας συζύγου με ένα άνδρα, ν’ ανατρέφουν τα τέκνα τους στον φόβο, τη λατρεία και την υπηρεσία του Θεού, να είναι τίμιοι και αξιόπιστοι εργάται για τους εργοδότας των, να διαβάζουν και να εννοούν το Άγιο Βιβλίο του Θεού, να ζουν με ειρήνη, ενότητα και αδελφική αγάπη μολονότι προέρχονται από διάφορα χρώματα, γλώσσες και φυλές, και να γίνουν κηρύττοντες μάρτυρες του Ιεχωβά και έτσι να έχουν μέρος στο υψίστης σπουδαιότητος ποιμαντικό έργο του Ποιμένος-Βασιλέως του Ιεχωβά, Ιησού, προτού αυτός ο καταδικασμένος πολιτισμός του παλαιού κόσμου τελειώση στον Αρμαγεδδώνα.

39. Τι μπορεί να λεχθή για την κατηγορία ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ένα πολιτικο-θρησκευτικό κίνημα, και τι καταδεικνύει το ότι οι Αφρικανοί δέχονται το ευαγγέλιο που φέρνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

³⁹ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποτελούν πολιτικο-θρησκευτικό κίνημα· δεν συνδυάζουν την πολιτική και τη θρησκεία. Νίπτουν τα χέρια των και τα κρατούν απολύτως καθαρά από την πολιτική αυτού του κόσμου, που είναι γνωστές οι επιδιώξεις της. Συμμορφώνονται με τον ορισμό που δίδει ο μαθητής Ιάκωβος για το τι είναι «θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός», δηλαδή, το να ‘φυλάττη κανείς εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου’. Το ευαγγέλιο που κηρύττουν και που το κύριο άρθρο του Λάιφ είπε ότι «υποκινεί τις χειρότερες φαντασιοπληξίες των Αφρικανών» είναι το ευαγγέλιο που ο Ιησούς Χριστός προείπε ότι θα εκηρύττετο στη μεταπολεμική αυτή περίοδο. Είναι «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας», το ίδιο ακριβώς ευαγγέλιο που κηρύττουν σε όλες τις άλλες ηπείρους της γης και που ο Ιησούς είπε ότι έπρεπε να κηρυχθή σε όλο τον κόσμο για μαρτυρία σε όλα τα έθνη, και αυτό περιλαμβάνει και την Αφρική επίσης. (Ματθαίος 24:14) Αν οι Αφρικανοί δέχωνται αυτό το ευαγγέλιο κατά δεκάδας χιλιάδων, τότε αυτό καταδεικνύει ικανοποιητικά ότι έχουν τον ίδιο βαθμό νοημοσύνης, τις ίδιες ευγενείς επιθυμίες και νόμιμες ελπίδες, την ίδια ικανότητα για καλή θέλησι προς τον Θεό και την ίδια Θεόδοτη δύναμι ν’ αναγνωρίζουν τη φωνή του Καλού Ποιμένος και ν’ ανταποκρίνωνται σ’ αυτήν όπως όλα τα «άλλα πρόβατά» του σε όλες τις άλλες ηπείρους. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο θα επιληφθούν σταθερά της αιωνίου ζωής στον δίκαιον νέον κόσμο του Θεού και θα την απολαύσουν αφού ο πολιτισμός του ατομικού αυτού αιώνος θα έχη χαθή για πάντα.

40. Σύμφωνα με το δίπλωμά των, για ποια υψηλή αποστολή θα δείξουν τα προσόντα των οι απόφοιτοι της σχολής ιεραπόστολοι, και με ποιους θα συνεργασθούν παντού;

⁴⁰ Στο δίπλωμα κάθε αποφοίτου της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς «Γαλαάδ» αναγράφεται η εξής δήλωσις: «Για τούτο του απονέμεται πτυχίον που βεβαιώνει ότι έχει τα ειδικά προσόντα να ενασχοληθή σε εκπαιδευτικό έργον, να προαγάγη την καλή θέλησι και να εργασθή υπέρ της διαρκούς ειρήνης και του νόμου της τελείας τάξεως και δικαιοσύνης μεταξύ όλων των λαών.» Τα μέλη της παρούσης σειράς αποφοίτων θα μεταβούν για να δείξουν τα προσόντα τους για την υψηλή αυτή αποστολή, όπως ακριβώς έκαμαν και οι προηγούμενες είκοσι σειρές, στις πολλές χώρες στις οποίες διορίζονται για να κηρύξουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Θα συνεργασθούν με όλους τους άλλους μάρτυρας του Ιεχωβά σε όλο τον αγρό, στον κόσμο.

41. Είτε ανήκουν στο υπόλοιπο είτε στα «άλλα πρόβατα», τι αποτελούν σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και τι θα εξακολουθήσουν να κάνουν ό,τι και αν συμβή;

⁴¹ Είτε μερικοί ανήκουν στο υπόλοιπο των ουρανίων κληρονόμων της Βασιλείας είτε ανήκουν στην πλειονότητα, στον «πολύν όχλον» των άλλων προβάτων με προορισμό των τον επίγειο παράδεισο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν ένα ενωμένο ποίμνιο υπό τον «ένα ποιμένα» του. Άφοβοι απέναντι όλων των ψευδών ποιμένων του «Χριστιανικού κόσμου» που ωρύονται, και αψηφώντας όλες τις κακεντρεχείς δυσφημήσεις και συκοφαντίες, όλον τον ανταγωνισμό των θρησκευτικών και πολιτικών ποιμένων του κόσμου τούτου, όλη την καταδίωξι και την κατάθλιψι, θ’ ακολουθήσουν τον Ποιμένα-Βασιλέα των στο ποιμαντικό του έργον ώσπου όλα τα πρόβατά του αυτής της γενεάς να βρεθούν και να συναχθούν από όλα τα έθνη στο ένα ποίμνιο, για να διαμένουν εκεί ασφαλή και να επιτύχουν ατελεύτητη ζωή στον νέο κόσμο του Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 330]

Gilead Campus