Ηρώδης Αγρίππας Β΄ Ανθίσταται στον Προσηλυτισμό
ΚΑΤΑ τους ιστορικούς ο τελευταίος από τους Ηρώδες ήταν ο Ηρώδης Αγρίππας Β΄, γυιός του Ηρώδου Αγρίππα Α΄. Αν και αυτός δεν είχε την αφοσίωσι του πατέρα του στον νόμο του Μωυσέως, είναι προφανές από τη στάσι του προς τον απόστολο Παύλο ότι είχε πολύ περισσότερο από το πνεύμα του νόμου όπως συνοψίζεται στον «Χρυσούν Κανόνα»: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.»—Ματθ. 7:12.
Επειδή ο Αγρίππας Β΄ ήταν μόνο δεκαεπτά ετών όταν πέθανε ο πατέρας του τόσο ξαφνικά, ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ επείσθη από τους συμβούλους του να μη δώση στον νεανίαν αυτόν τη βασιλεία του Πατέρα του επάνω σε όλη την Παλαιστίνη. Αντί γι’ αυτό, ο αυτοκράτωρ έδωσε στον νεανίαν τη διοίκησι μόνο του μικρού πριγκιπάτου της Χαλκίδος στη δυτική κατωφέρεια της οροσειράς του Αντιλιβάνου, μαζί με την εποπτεία του ναού της Ιερουσαλήμ και το δικαίωμα να διορίζη τον αρχιερέα. Εν τούτοις, καθώς περνούσαν τα χρόνια, το έδαφός του ηύξανε.
Μέσα στη Γραφή αυτός έρχεται υπό την προσοχή μας λόγω της μαρτυρίας που του έδωσε ο απόστολος Παύλος όταν ο Αγρίππας Β΄ και η αδελφή του Βερνίκη έκαμαν μια επίσκεψι αβροφροσύνης στον Διοικητήν Φήστον. Ο Παύλος, ο οποίος τότε ήταν δέσμιος του Φήστου (με κατηγορία που διεβιβάσθη προς τον Φήστον από τον προκάτοχο του Φήλικα), είπε ότι ήταν ευτυχής που θα μπορούσε να κάμη την υπεράσπισί του ενώπιον ενός τόσο κατατοπισμένου στα Ιουδαϊκά έθιμα.
Ο Αγρίππας αντέστη στην εύγλωττη μαρτυρία του Παύλου και του είπε: «Παρ’ ολίγον με πείθεις να γείνω Χριστιανός.» Ο Παύλος, συνεχίζοντας την απολογία του, απήντησε: «Ήθελον εύχεσθαι προς τον Θεόν, ουχί μόνον συ, αλλά και πάντες οι σήμερον ακούοντές με να γείνωσι και παρ’ ολίγον και παρά πολύ τοιούτοι, οποίος και εγώ είμαι, παρεκτός των δεσμών τούτων». Ο πατέρας του θα τον παρέδιδε στους Ιουδαίους για να τον τιμωρήσουν, αλλ’ ο Αγρίππας Β΄ είπε: «Ο άνθρωπος ούτος ηδύνατο να απολυθή, εάν δεν είχεν επικαλεσθή τον Καίσαρα.»—Πράξ. 26:1-32.
Στη διάρκεια της ζωής του Αγρίππα Β΄ η επανάστασις των Ιουδαίων εναντίον της Ρώμης ωδήγησε τελικά στην εθνική αυτοκτονία των. Ο Ιώσηπος αναγράφει μια λελογισμένη κι ένθερμη έκκλησι που έκαμε ο Αγρίππας Β΄, προσπαθώντας να μεταστρέψη τους Ιουδαίους από τη στασιαστική τους πορεία. Τους εξελιπάρησε να λάβουν υπ’ όψι πόσο μικροί ήσαν και πόσο μεγάλη ήταν η δύναμις της Ρώμης. Αλλά τα λόγια του δεν βρήκαν απήχησι. Αφού απέτυχε να τους μεταπείση, ο Αγρίππας Β΄ τελικά εγκατέλειψε τους Ιουδαίους και προσεκολλήθη στα νικηφόρα στρατεύματα της Ρώμης και συνεμερίσθη τους καρπούς της νίκης των, ενώ οι Ιουδαίοι υπέστησαν την εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού σχετικά με την εθνική καταστροφή των.—Λουκ. 19:41-44· 21:20-22.
Τριάντα χρόνια μετά την καταστροφή εκείνη, ή περίπου στο έτος 100, ο Ηρώδης Αγρίππας Β΄ πέθανε χωρίς κανένα απόγονο, κι έτσι εσημειώθη το τέλος της γενεαλογικής γραμμής των Ηρωδών.