Μπορούν οι Χριστιανοί να Τρώγουν Κρέας;

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ είναι εκείνος που αφιερώθηκε να πράττη το θέλημα του Θεού και να ακολουθή τα ίχνη του Ιησού Χριστού. Όσο καλύτερα μπορεί, πρέπει αυτός να κάνη ό,τι απαιτεί απ’ αυτόν ο Θείος νόμος και ν’ αποφεύγη ό,τι του απαγορεύει. Είναι η κρεοφαγία μεταξύ εκείνων που απαγορεύονται στον Χριστιανό;

Ναι, λέγουν πολλοί χορτοδίαιτοι που επαγγέλλονται τους Χριστιανούς, όπως οι Αντβεντισταί της Εβδόμης ημέρας. Κατά μερικούς χορτοδιαίτους, η εντολή «Μη φονεύσης» απαγορεύει την αφαίρεσι όχι μόνον ανθρωπίνης ζωής, αλλά και της ζωής των κατωτέρων ζώων.—Έξοδ. 20:13.

Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει τον μεγάλον μας Νομοθέτην, τον Ιεχωβά Θεόν, ως ένα Θεόν αγάπης, δικαιοσύνης, σοφίας και δυνάμεως. Συνεπώς, όλες οι κατευθύνσεις του και οι νόμοι του είναι πάντοτε δίκαιοι, φιλάγαθοι και ορθοί, εμείς δε, ως ατελή ανθρώπινα πλάσματα, δεν μπορούμε να επιφέρωμε τελειοποιήσεις στην αγάπη του και στη δικαιοσύνη του όπως δεν μπορούμε να τον υπερβούμε σε σοφία και δύναμι. Όσο προφανές κι αν είναι το γεγονός αυτό, ανάγκη είναι να το ενθυμούμεθα, επειδή η θέσις που λαμβάνουν όσοι βασίζουν τη χορτοφαγική τους δίαιτα σε θρησκευτικούς λόγους, πραγματικά υπονοεί μια επίκρισι των Θείων κατευθύνσεων και νόμων. Μια τέτοια πορεία είναι αλαζονική.

Η χορτοφαγία (ο όρος αυτός για πρώτη φορά εμφανίσθηκε πριν από ένα περίπου αιώνα, αν και η ιδέα χρονολογείται από τρεις χιλιετηρίδες και πλέον) μπορεί να έχη κάποια αξία για μερικούς από άποψι υγείας και οικονομίας, αλλ’ αν η σφαγή των κατωτέρων ζώων ήταν ίδια με τη σφαγή του ανθρώπου, δηλαδή, ηθικώς άδικη, θα μπορούσαμε να φαντασθούμε ένα Θεό δικαιοσύνης και αγάπης να προσβλέπη με εύνοια στη θυσία ζώου που προσέφερε ο Άβελ και ν’ απορρίπτη συγχρόνως τη φυτική προσφορά του Κάιν; Στο ότι μερικοί χορτοδίατοι συστέλλονται να σφάξουν ζώα κι εν τούτοις εμπλέκονται σε φονικούς πολέμους, μπορεί να λεχθή ότι έχουν μια ομοιότητα με τον Κάιν ο οποίος προσέφερε μια φυτική θυσία κι ωστόσο εσκότωσε τον αδελφό του. Και δεν ευηρεστήθη μήπως ο Ιεχωβά με τις θυσίες που προσέφερε ο Νώε μετά την έξοδό του από την κιβωτό; Δεν παρήγγειλε στους Ιουδαίους ο Ιεχωβά να προσφέρουν πολλές θυσίες ζώων και να τρώγουν κατ’ έτος τον πασχάλιο αμνό; Δεν εξεδήλωσε κατ’ επανάληψιν την επιδοκιμασία του σε θυσίες ζώων καταπέμποντας πυρ από τον ουρανό για να τις καταναλώση;

Ούτε και ο Ιησούς Χριστός εθέσπισε τη χορτοφαγία είτε με εντολή είτε με το παράδειγμα. Έφαγε τον πασχάλιο αμνό. Έτρωγε επίσης ψάρια, το έκαμε δε αυτό και μετά την ανάστασί του ακόμη. Μήπως δεν επήρε ολίγα ψωμιά και ψάρια κι έθρεψε με αυτά πολλές χιλιάδες ανθρώπων σε δύο περιπτώσεις, προμηθεύοντάς τους θαυματουργικά ψάρια και κρέας; Αν θεωρούσε εσφαλμένη την κρεοφαγία, θα εγέμιζε θαυματουργικά τα δίκτυα των μαθητών του με ψάρια, όπως έκαμε σε δύο περιπτώσεις; Και όταν απέστελλε τους μαθητάς του, δεν τους παρήγγειλε να τρώγουν ό,τι παρέθεταν οι άνθρωποι ενώπιόν των και δεν είπε ότι δεν μολύνει τον άνθρωπον το εισερχόμενον στο στόμα του αλλά το εξερχόμενον από την καρδιά του;

Είναι αληθές ότι ο Παύλος είπε ότι δεν θα έτρωγε κρέας αν αυτό εσκανδάλιζε τον αδελφό του, αλλ’ ας σημειωθή ότι σε όλες τις επιστολές του δείχνει πώς δεν είναι σφαλερόν το να τρώγη κανείς κρέας: «Άλλος μεν πιστεύει ότι δύναται να τρώγη πάντα· ο δε ασθενών τρώγει λάχανα. [Σημειώστε ότι ο χορτοφάγος είναι ο ασθενών σε πίστι, μη ώριμος]. Ο τρώγων, ας μη καταφρονή τον μη τρώγοντα· και ο μη τρώγων, ας μη κρίνη τον τρώγοντα· διότι ο Θεός προσεδέχθη αυτόν.»—Ρωμ. 14:2, 3.

Το συμπέρασμα είναι ότι, αντί να εγκαταλείψουν όλοι την κρεοφαγία προς χάριν των αδυνάτων, οι ασθενείς κατά την πίστιν πρέπει κι αυτοί να γίνουν αρκετά ισχυροί για να μπορούν να τρώγουν κρέας· διότι, σημειώστε τους περαιτέρω λόγους του Παύλου σ’ αυτό το ζήτημα: «Παν το πωλούμενον εν τω μακελλίω τρώγετε, μηδέν εξετάζοντες δια την συνείδησιν· διότι “του Ιεχωβά είναι η γη, και το πλήρωμα αυτής.” Και εάν τις των απίστων σας προσκαλή, και θέλητε να υπάγητε, τρώγετε ό,τι βάλλεται έμπροσθέν σας, μηδέν εξετάζοντες δια την συνείδησιν.»—1 Κορ. 10:25-33, ΜΝΚ.

Σημειώστε, επίσης, τους προφητικούς λόγους του Παύλου σχετικά με τις «έσχατες ημέρες» οπότε μερικοί θα αποστατούσαν από την πίστι και θα επρόσταζαν «αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε δια να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν. Διότι παν κτίσμα Θεού είναι καλόν, και ουδέν απορρίψιμον, όταν λαμβάνηται μετά ευχαριστίας· διότι αγιάζεται δια του λόγου του Θεού και δια της προσευχής.»—1 Τιμ. 4:3-5.

Ούτε και για διατροφή μόνο εχρησιμοποιούντο τα ζώα. Σε όλες τις Γραφές διαβάζομε ότι το δέρμα των εχρησιμοποιείτο για ασκούς οίνου, για ζώνες, για σανδάλια, για την κάλυψι της σκηνής του μαρτυρίου. Ο Θεός ο ίδιος, και στην αρχή μάλιστα, επρομήθευσε δερμάτινο κάλυμμα για τον Αδάμ και την Εύα. Ναι, τα κατώτερα ζώα έγιναν για την απόλαυσι, την υγεία και την άνεσι του ανθρώπου. Μπορεί ο άνθρωπος να τα χρησιμοποιήση ως υποζύγια, για να του προμηθεύουν αυγά και γαλατικά είδη, καθώς και κρέας και δέρμα. Δεν επλάσθησαν για να ζουν για πάντα, όπως επλάσθη ο άνθρωπος, αλλ’ είναι φυσικώς «γεγεννημένα δια άλωσιν και φθοράν.»—2 Πέτρ. 2:12.

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΧΟΡΤΟΦΑΓΩΝ

Προβάλλεται το επιχείρημα ότι ο Θεός δεν έδωσε στον άνθρωπο κρέας να φάγη στην αρχή. Αυτό είναι αληθές, αλλά όταν επανέλαβε την εντολή της αναπαραγωγής σ’ εκείνους που επέζησαν από τον Κατακλυσμό, παρέσχε κρέας ως τροφήν: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις σας προς τροφήν.» Μόνο το αίμα απηγορεύετο: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.»—Γεν. 9:3, 4.

Το γεγονός ότι ο Δανιήλ και οι τρεις σύντροφοι του ηρνήθησαν να φάγουν κρέας, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή ως επιχείρημα υπέρ της χορτοφαγίας, διότι αυτοί εστήριξαν την αντίρρησί τους να λάβουν από την τροφή του βασιλέως στον Μωσαϊκό νόμο, ο οποίος δεν εφαρμόζεται στους Χριστιανούς. Μάλλον, η πορεία των αποτελεί επιχείρημα υπέρ της υγείας και μόνον.—Δαν. 1:8-20· Ρωμ. 6:14, 15.

Οι χορτοφάγοι αρέσκονται να παραθέτουν το Ησαΐας 66:3, «Όστις δε σφάζει βουν, είναι ως ο φονεύων άνθρωπον.» Αλλά τα συμφραζόμενα δεν πραγματεύονται το ζήτημα της τροφής, αλλά των θυσιών. Αν αυτοί οι λόγοι απαγορεύουν την βρώσιν τροφής, τότε οι Χριστιανοί δεν μπορούν να τρώγουν ούτε σιτηρά, διότι το κείμενον λέγει επίσης: «Όστις προσφέρει προσφοράν εξ αλφίτων, ως ο προσφέρων αίμα χοίρειον.»

Ο χορτοφάγος εφαρμόζει στα κατώτερα ζώα τους λόγους του Ιησού: ‘Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.’ Αλλά σημειώστε το πλήρες εδάφιο: «Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» (Ματθ. 25:40) Είναι τα κατώτερα ζώα αδελφοί του Ιησού, του Υιού του Ιεχωβά Θεού;

Ούτε μπορούν οι λόγοι του Ιησού, «Μακάριοι οι ελεήμονες,» να χρησιμοποιηθούν για να συνηγορήσουν υπέρ της χορτοφαγίας, διότι τότε και ο ίδιος ο Ιησούς θα ήταν ανελεήμων, επειδή αυτός βέβαια έφαγε σάρκα, όπως είδαμε. Ο Ιεχωβά δοξάζεται με το γεγονός ότι είναι ελεήμων, φιλάγαθος και στοργικός, αν έχωμε δε υπ’ όψιν όλες τις εντολές του, για τη βρώσι του Πασχαλίου αμνού και την προσφορά θυσιών ζώων, καθώς και τη χρήσι απ’ αυτόν δερμάτων ζώων προς ένδυσιν του Αδάμ και της Εύας, πρέπει να είναι προφανές ότι το να είναι κανείς ελεήμων δεν απαιτεί παράλληλα το ν’ απέχη ο άνθρωπος από το να χρησιμοποιή κατώτερα ζώα προς όφελός του.—Ματθ. 5:7.

Στο ζήλο τους να βρουν υποστήριξι για τη διδασκαλία των μερικοί χορτοφάγοι ισχυρίζονται ότι οι τέσσερες κανονικές ευαγγελικές αφηγήσεις μετεβλήθησαν ριζικά και ότι αρχικά περιείχαν πολλές παραπομπές στους λόγους του Ιησού που απαγόρευαν τη χρήσι κρεάτων και πολλά περιστατικά που εφανέρωναν την αγαθότητά του προς τα ζώα. Αυτοί οι ισχυρισμοί βασίζονται στο απόκρυφο έργον Το Ευαγγέλιον των Αγίων Δώδεκα, που λέγεται ότι εγράφη από τους Εσσαίους και μετεφράσθη στην Αγγλική από κάποιον Ούζελυ. Λόγω των αφθόνων πιστοποιήσεων περί της κανονικότητας των τεσσάρων Ευαγγελίων, το απόκρυφο αυτό έργον αποτελεί απτήν απάτην, εδημοσιεύθη δε για να δικαιολογήση τις διδασκαλίες των Εσσαίων, διότι δεν αναφέρει τίποτε για την διατροφή των πληθών από τον Ιησού με άρτους και ψάρια, ούτε άλλη μνεία κάνει για το ότι έτρωγε ψάρια ο Ιησούς. Ο Ιησούς παρίσταται μάλιστα ως αρνούμενος να επιτρέψη τη σφαγή τον πασχαλίου αμνού που του προσεκομίσθη από τον Ιούδα!

Το ανθρώπινο γένος βαίνει πάντοτε προς τα άκρα, αναμφιβόλως καθ’ υποκίνησιν του Σατανά. Έτσι, αφ’ ενός έχομε την αχαλίνωτη σφαγή ζώων για «σπορ», ή την επιβολή τρομερών βασανισμών στα άλαλα κτήνη εν ονόματι της ιατρικής επιστήμης· αφ’ ετέρου δε έχομε τους αισθηματίας οι οποίοι θα ήθελαν να θέσουν τα κατώτερα ζώα στο ίδιο επίπεδο με τον άνθρωπο, μερικοί δε μάλιστα θα διακρατούσαν και για την άλογη κτίσι τις ελπίδες μιας αναστάσεως και ζωής αιωνίου στον ουρανό. Ο λόγος του Θεού κατακρίνει την ωμότητα προς τα ζώα λέγοντάς μας: «Ο δίκαιος επιμελείται την ζωήν του κτήνους αυτού.» (Παροιμ. 12:10) Δεν φανερώνει, όμως, ελπίδα αιωνίου ζωής γι’ αυτά, διότι αυτό εξαρτάται από το να γνωρίζη κανείς τον Ιεχωβά Θεό και τον Χριστό Ιησού, ζώντας μια ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού και ομολογώντας την αλήθεια σε άλλους. Η άλογος κτίσις δεν μπορεί να τα κάμη αυτά.

Οι χορτοφάγοι μπορεί να υποδείξουν τον Οβίδιο, τον Σωκράτη, τον Πλάταινα, τον Πλούταρχο, τον Πυθαγόρα_, τον Αριστοτέλη και πολλούς άλλους για να υποστηρίξουν την άποψί των, αλλά δεν μπορούν να παραθέσουν καμμιά Γραφική υποστήριξι, διότι σύμφωνα με ολόκληρη τη μαρτυρία της Γραφής οι Χριστιανοί μπορούν να τρώγουν κρέας.