Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή
Αφήγησις της Άλμας Ε. Πάρσον
ΤΑ ΠΡΩΤΑ μου παιδικά χρόνια ήσαν θλιμμένα από τον θάνατο της μητέρας μου και αργότερα επί πλέον από τον θάνατο του πάππου μου και της μάμμης μου που μ’ εμεγάλωσαν. Για να βρω μια ελπίδα μελλοντικής ζωής με ευτυχία, προσεπάθησα ν’ αναζητήσω παρηγοριά στον λόγο του Θεού. Καθώς εδιάβαζα το Θεόπνευστο Υπόμνημα της ζωής, τις διδασκαλίες, τα θαύματα, τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού, πόσο συχνά επόθησα να είχα ζήσει εκείνες τις θαυμάσιες μέρες! Ποτέ δεν ωνειρεύθηκα ότι θ’ αποτελούσε μερίδα μου το να επιδιώκω ενεργώς τον σκοπό μου στη ζωή και να ζω σε μεγαλειωδέστερες ακόμη μέρες!
Ήταν τέλη Ιανουαρίου του 1918. Ως μαθήτρια γυμνασίου, είχα μεγάλο ενδιαφέρον να μάθω και ν’ αποκτήσω μια εκπαίδευσι. Ήμουν ήδη αποφασισμένη να ζητήσω να γίνω ιεραπόστολος, να ζήσω σε μια ξένη χώρα και να μιλώ μια ξένη γλώσσα. Εκείνο τον μήνα είχα την πρώτη μου επαφή με μάρτυρας του Ιεχωβά, γνωστούς τότε ως Σπουδαστάς των Γραφών. Ήμουν οικότροφος μακριά απ’ το σπίτι μου σε μια κυρία, της οποίας η κόρη ανήκε οπούς Σπουδαστάς των Γραφών. Οι περιστάσεις την έκαμαν να έλθη στο σπίτι και να συζή με τη μητέρα της, και τα παιδιά της. Μου έδωσε πιστά τη μαρτυρία. Μού έκαμε μεγάλη εντύπωσι, και κατενόησα ότι αυτή ήταν το πρώτο άτομο που εγνώρισα ποτέ ότι ζούσε τη θρησκεία του. Εγνώρισα ότι αυτή είχε «την αλήθεια». Εν τούτοις, εθεώρησα την εκπαίδευσί μου ως πρώτης σπουδαιότητος κι έτσι συνέχισα τις σπουδές μου.
Οι αρχές της ανοίξεως του 1922 με βρήκαν στο δεύτερο έτος του κολλεγίου. Επί ολίγους μήνες παρακολουθούσα τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής. Τώρα εξαιτίας της συναναστροφής μου με τον λαό του Ιεχωβά και της μελέτης του λόγου του, κατενόησα ότι έπρεπε να λάβω την απόφασί μου. Ήθελα να περατώσω την εκπαίδευσί μου, αλλ’ ωστόσο διεπίστωσα ότι έχανα κάθε ενδιαφέρον για τις μελέτες μου. Μόνον η ελπίδα της Βασιλείας και η απόκτησις ζωής εγέμιζαν τη διάνοιά μου. Ο προορισμός της ζωής μου ήταν μετέωρος, κι έπρεπε μόνη ν’ αποφασίσω. Πώς θα έκανα την εκλογή; Δεν θα με κατήρτιζε καλύτερα ως Χριστιανή το στάδιον ενός κολλεγίου; Ίσως να είναι έτσι σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, αλλά θα με κατήρτιζε για ζωή στον νέο κόσμο δικαιοσύνης του Ιεχωβά; Εμελέτησα καλά το ζήτημα. Προ παντός επιθυμούσα ζωή και ήθελα να είμαι καταρτισμένη για να βοηθήσω και άλλους να την αποκτήσουν. Έλαβα λοιπόν την απόφασί μου. Αφιέρωσα τη ζωή μου στο να υπηρετώ τον Ιεχωβά.
Το επόμενο θέρος πάλι στο αγρόκτημα αφιέρωνα κάθε λεπτό που μου επερίσσευε στη μελέτη της Αγ. Γραφής και των βοηθητικών βιβλίων. Ανηγγέλθη η συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ. Οι φίλοι της αληθείας μ’ ενθουσιασμό ήθελαν να πάνε και ήθελα κι εγώ να πάω. Ο πατέρας μου αντετίθετο στο να παρακολουθήσω, αλλ’ εγώ επέμενα να πάω. Σ’ εκείνη τη συνέλευσι εσυμβόλισα, με το εν ύδατι βάπτισμα, την αφιέρωσί μου να πράξω το θέλημα του Ιεχωβά. Η χαρά που αισθάνθηκα σ’ εκείνη την πρώτη συνέλευσι που παρευρέθηκα, δεν μπορεί να περιγραφή με λόγια. Αισθάνθηκα σαν τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη στο όρος της μεταμορφώσεως· δεν ήθελα να φύγω.
Εκείνο το φθινόπωρο δεν επέστρεψα στο κολλέγιο, διότι λίγο μ’ ενδιέφεραν οι φιλοσοφίες του κόσμου τούτου. Προετοιμάσθηκα ν’ αναλάβω υπηρεσία σκαπανέως την επόμενη άνοιξι. Η απόφασίς μου εξώργισε πολύ τον πατέρα μου, ο οποίος άρχισε να μου εναντιώνεται σφοδρά. Έπρεπε να λάβω άλλη μια απόφασι. Επρόκειτο για μια εκλογή μεταξύ της αληθείας και της οικογενείας μου. Έπρεπε να εγκαταλείψω τη μια ή την άλλη. Επροτίμησα την αλήθεια, κι έπρεπε να φύγω απ’ το σπίτι. Μπήκα στην ολοχρόνια υπηρεσία τον Απρίλιο του 1923 και η χαρά τού να λέγω στις πεινασμένες καρδιές για τους φιλαγάθους σκοπούς του Θεού υπεραντιστάθμισαν τη λύπη που αισθάνθηκα για τη διαφωνία μου προς την οικογένειά μου. Κατά καιρούς ηγείρετο απειλητικά η υπερηφάνεια στην καρδιά μου και προς στιγμήν αισθάνθηκα ότι θα έπρεπε να περατώσω το κολλέγιο. Αλλά συνέχισα, ενθαρρυνόμενη από το πνεύμα του Ιεχωβά, από τον λόγο του, την οργάνωσί του, τους πιστούς αδελφούς μας.
Καθόσον ηύξανε η οργάνωσις, ειδικά από το έτος 1925 και μετά, ηύξανε και η εκτίμησις και η χαρά μου. Το έργον τότε δεν ήταν τόσο πλούσιο, ούτε τόσο εύκολο όσο είναι τώρα, διότι ήταν όλο από σπίτι σε σπίτι έργον. Οι επανεπισκέψεις και οι οικιακές Γραφικές μελέτες δεν αποτελούσαν μέρος του έργου εκείνο τον καιρό. Εμείς εφυτεύαμε, άλλοι επότιζαν, αλλ’ ο Ιεχωβά έδωσε την αύξησι.
Στο 1931 η υγεία μου εκλονίσθη και παρέστη ανάγκη ν’ αφήσω το έργον. Μετά δυόμισυ χρόνια ξαναγύριζα στο έργον σκαπανέως με μεγαλύτερη ακόμη εκτίμησι από πριν. Το έργον προσέλαβε μια πιο ωργανωμένη μορφή, ετονίζοντο οι επανεπισκέψεις, ο δε σπόρος που είχε σπαρή εκαλλιεργείτο. Έτσι είχε κανείς μια πιο προσωπική μερίδα στο να βοηθή τα «αρνία» να μπουν στην ποίμνη.
Η έντασις του διωγμού των αδελφών μας σε όλο τον κόσμο κατά τα έτη του πολέμου μου παρέσχον πρόσθετες αποδείξεις ότι αυτή ήταν αληθινά η οργάνωσις του Ιεχωβά και ο λαός του. Το άνοιγμα του ειδικού έργου παρέσχε την ευκαιρία στους σκαπανείς να πάνε σε άλλους τομείς, η δε υπηρεσία αυτή απετέλεσε πάλι προνόμιό μου. Πόσο ευγνώμων ήμουν που με κράτησε ο Ιεχωβά, με κατηύθυνε και με ευλόγησε ώστε να μη στραφώ πίσω, ούτε να εκλυθούν τα χέρια μου!
Το θέρος του 1944 έλαβα πρόσκλησι να πάω να φοιτήσω στη σχολή Γαλαάδ. Ποθούσα, φυσικά, να είχα το προνόμιο να φοιτήσω στη σχολή Γαλαάδ, αλλά θα μου ήταν επιθυμητό να αφήσω τον τόπο μου, χωρίς ίσως ποτέ να επιστρέψω; Και πάλι το πνεύμα του Ιεχωβά, ο λόγος του και η οργάνωσίς του μ’ εβοήθησαν ν’ αποφασίσω.
Η εκπαίδευσις και η παραμονή μου στη σχολή Γαλαάδ ήσαν κάτι έξω απ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο. Ένας από τους εκπαιδευτάς είπε μια μέρα ότι ποτέ από την εποχή των αποστόλων δεν έτυχαν οι δούλοι του Ιεχωβά μιας τόσο πλήρους εκπαιδεύσεως. Η καρδιά μου εγέμισε από εκτίμησι καθώς κατανοούσα ότι ο Ιεχωβά έκανε να διακηρύσσεται η βασιλεία του σε όλο τον κόσμο προς μαρτυρίαν για να συνάξη ανθρώπους όλων των εθνών στη θεοκρατική του οργάνωσι για να σχηματίσουν τον πυρήνα της κοινωνίας του Νέου Κόσμου που θα επιζήση από τον Αρμαγεδδώνα για να ζη για πάντα κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας.
Στον ωρισμένο καιρό έλαβα ένα διορισμό στο εξωτερικό, μαζί με τους πιστούς μου συντρόφους, για να πάω στη Δομινικανή Δημοκρατία. Εφθάσαμε εκεί την 1η Μαρτίου 1946 και μας έγινε θερμή υποδοχή από τους λίγους ιεραποστόλους που είχαν πάει εκεί πριν από λίγους μήνες και από έναν αξιόλογο όμιλο ανθρώπων καλής θελήσεως, οι οποίοι είχαν ενωθή μαζί τους στο έργον. Ο διορισμός μας ήταν στη δεύτερη πόλι Σαντιάγκο, στο εσωτερικό. Τι συγκίνησις να εργασθούμε σε έδαφος που ποτέ ως τότε στην ιστορία της Θεοκρατίας δεν είχε λάβει μαρτυρία! Τι χαρά το να μιλώ σε μια νέα γλώσσα έστω και με περιωρισμένο τρόπο! Διέθεσα ένα βιβλίο στο πρώτο σπίτι που επισκέφθηκα. Οι άνθρωποι ήσαν πρόθυμοι ν’ ακούσουν τ’ αγαθά νέα που τους εφέραμε. Ήταν εύκολο ν’ αρχίσωμε μελέτες. Ο Ιεχωβά μάς είχε αληθινά καταρτίσει για να εξυπηρετήσωμε τα θεοκρατικά του συμφέροντα στον αγρόν του Εξωτερικού. Ο αγρός, όμως, δεν ήταν πια ‘ξένος’, διότι τον αναμορφώσαμε και τον επανακτήσαμε εν ονόματι της Θεοκρατίας. Αισθανόμουν πάρα πολύ σαν στο σπίτι μου.
Τον πρώτον εκείνον μήνα υπέστην άλλον ένα σοβαρό κλονισμό της υγείας μου. Και πάλι με κατάλληλη δίαιτα και φιλάγαθη φροντίδα από μέρους των συντρόφων μου ανέρρωσα, ύστερ’ από λίγους μήνες, για να λάβω μέρος στο έργον.
Η επιτυχία του έργου και η εισροή των «άλλων προβάτων» επέφερε μεγάλο διωγμό. Ένα αίσθημα που υπεκινείτο από τους ιερείς και τους κληρικούς εγίνετο ολοένα πιο πύρινο εναντίον μας. Επακολούθησε απαγόρευσις, που ήταν γενική. Οι Αίθουσες της Βασιλείας που είχαμε εκλείσθηκαν, το δε έργον απηγορεύθη. Πολλές ήσαν οι δοκιμασίες, τα παθήματα, η ανεργία και οι φυλακίσεις των αγαπητών μας εκεί, αλλά όλα αυτά εχρησίμευσαν μόνο για να φέρουν τα «πρόβατα» σε ωριμότητα. Το κατευθυντικό χέρι του Ιεχωβά και η προστασία του κατεφάνησαν πολύ σαφώς πάρα πολλές φορές. Το έργον συνεχίζετο κεκαλυμμένον. Οι ιεραπόστολοι έλαβαν οδηγίες να βρουν κοσμική εργασία και να παραμείνουν στο πλευρό των πιστών «προβάτων». Ύστερ’ από λίγον καιρό η Εταιρία μετέθεσε μερικούς ιεραποστόλους σε άλλους αγρούς, και ήμουν κι εγώ απ’ εκείνους που εξελέγησαν να φύγουν. Το να φύγω ήταν ένα απ’ τα δυσκολότερα πράγματα που έκαμα ποτέ. Κατανοώντας, όμως, ότι ο Ιεχωβά πάντοτε γνωρίζει το καλύτερο, ακολούθησα τις οδηγίες του και ανεχώρησα τον Απρίλιο του 1953 επιστρέφοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες ύστερ’ από μια επταετή απουσία.
Ήμουν στ’ αλήθεια πάλι καλά για να επισκεφθώ τον τόπο της καταγωγής μου και να ιδώ μια αύξησι πάνω από 80.000 κηρύκων της βασιλείας του Ιεχωβά απ’ τον καιρό που ανεχώρησα ως τότε που επέστρεψα. Τα χέρια των πιστών που επέστρεψαν στα μέρη των δεν εχαλαρώθηκαν. Η Θεοκρατία ηύξανε! Ο Ιεχωβά πράγματι έδινε την αύξησι!
Μετά από μια απουσία είκοσι πέντε και πλέον ετών, έλαβα πάλι το θάρρος να επισκεφθώ την οικογένειά μου. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να παραμείνω περισσότερες από δύο ή τρεις μέρες, λόγω της εναντιώσεως του πατέρα μου στην αλήθεια· απεφάσισα, όμως, να πάω να τους ιδώ, και αν δεν θα μπορούσα να μείνω περισσότερο, να δαπανήσω τον χρόνον με συγγενείς και φίλους. Προς έκπληξί μου έτυχα βασιλικής υποδοχής. Με πήγαν να ιδώ πολλούς φίλους και γείτονας, στους οποίους είχα την ευκαιρία να δώσω μαρτυρία, αλλ’ όχι και τόση όση θα επιθυμούσα. Ο αδελφός μου και η μητρυιά μου ησθάνοντο μάλιστα υπερηφάνεια για μένα. Παρέμεινα περίπου έξη εβδομάδες μαζί τους.
Κατόπιν πήγα στο μεγάλο εκείνο πνευματικό συμπόσιο του Σταδίου Γιάγκη. Πόσο διέφερε από την πρώτη συνέλευσι που παρευρέθηκα του 1922 και από το τότε μεγάλο πλήθος των 20.000 της τελευταίας ημέρας. Εκείνο τον καιρό καταλαβαίναμε ότι επέκειτο ένα τεράστιο έργον, διότι επρόκειτο να συναχθή ένα μεγάλο πλήθος «άλλων προβάτων», εκατομμύρια απ’ αυτά. Ήσαν παρόντα στο Στάδιο Γιάγκη, υπερχειλίζοντας όλα τα όρια. Αλλά πίσω πάλι στον αγρό, διότι πρέπει να βρεθούν ακόμη πολλές χιλιάδες!
Έτσι, τώρα εδώ στον δεύτερο τόπο διορισμού μου στο εξωτερικό, στη Γουατεμάλα, βρίσκω πολλά αποπλανημένα «πρόβατα», που επιθυμούν να μπουν μέσα στην ποίμνη. Αποτελεί γλυκύ προνόμιο να τους διδάσκη κανείς τον δρόμο που οδηγεί σε ατελεύτητη ζωή μέσα στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης υπό τον Ποιμένα Βασιλέα, Ιησούν Χριστόν.
Μέσα σ’ αυτόν τον παλιό κόσμο του σκότους, ποιος πρόκειται να μας καθοδηγήση; Ταξιδεύομε κυρίως αυθορμήτως και μόνοι μας. Στην κοινωνία του Νέου Κόσμου ο Ιεχωβά έλαβε πρόνοια για την καθοδηγία μας μέσω του λόγου του, του πνεύματός του και της οργανώσεώς του. Συνεχίζοντας έτσι πιστά με τον λαό του και τη δύναμί του και δια της αξίας του Χριστού Ιησού, θα βγούμε νικηταί.
Καθώς ανατρέχω πίσω ανά τα έτη και σκέπτομαι τι θα μπορούσε να συμβή αν εστρεφόμουν κάποτε πίσω, ή αν εχαλάρωναν τα χέρια μου, είμαι ευγνώμων που εμμένω στην εκτέλεσι του ορθού, επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή. Μόνον «ο υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»
Στους επερχομένους αιώνες, πολύν καιρό μετά το τέλος του Αρμαγεδδώνος, θα χαίρω που είχα κάποια μερίδα στο έργον της συνάξεως των «άλλων προβάτων» στην ποίμνη της θεοκρατικής βασιλείας, στον «έσχατον καιρό» του παλαιού αυτού κόσμου, που είναι έργον σωτηρίας υπάρξεων. Τότε θα χαίρω, περισσότερο κι από τώρα, που επροτίμησα τη θεοκρατική εκπαίδευσι αντί της εκπαιδεύσεως του παρόντος παλαιού κόσμου. Θα χαίρω που εξέλεξα την αλήθεια αντί της οικογενείας μου, διότι φρονώ ότι είμαι και θα είμαι καλύτερα εξηρτισμένη να τους βοηθήσω να λάβουν ζωή, αν υπάρχουν «πρόβατα» μεταξύ αυτών. Και για όλα τα άλλα προνόμια υπηρεσίας στους επερχομένους αιώνες, είθε πάντοτε ν’ αποδίδω στον Ιεχωβά όλες τις ευχαριστίες και τον αίνο!