Εκμάθησις Πολεμικής Τεχνικής

Ο Χόμερ Γ. Σμιθ, γράφοντας στο βιβλίο Ο Άνθρωπος και οι Θεοί Του, περιγράφει συνοπτικά τις τρομερότητες των Σταυροφοριών: «Ο Ουρβανός Β΄, φρονώντας ότι η Αγία Γη και κατά δεύτερον λόγον οι μεγάλες πόλεις της Μικράς Ασίας, θα μπορούσαν να επανακτηθούν υπέρ της εκκλησίας, ήγειρε στο έτος 1095 ένα ευρύτατο μετανοητικό προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ, το οποίον επρόκειτο ν’ αποτελέση και πόλεμο εναντίον των απίστων. Υπεσχέθη σε όλους τους συμμέτοχους του προσκυνήματος ελευθερία από τον κοινό νόμο, άφεσιν αμαρτιών, κι ευλογητή αθανασία.

»Αυτή η Πρώτη Σταυροφορία επροχώρησε προς νότον μέσ’ από την Ευρώπη, σφάζοντας, βασανίζοντας και λεηλατώντας χωρίς κανένα περιορισμό. Δύο μεραρχίες επεδόθησαν σε τόσες υπερβασίες στην Ουγγαρία ώστε κατεστράφησαν· μια τρίτη μεραρχία, αφού εφόνευσε περίπου δέκα χιλιάδες Ιουδαίους στην κοιλάδα του Ρήνου, διεσκορπίσθη προς νότον· από δύο άλλες μεραρχίες πολλοί απωλέσθησαν εν τω μεταξύ, οι δε λοιποί έφθασαν στην Κωνσταντινούπολι σε πολύ μειωμένο αριθμό, αφού ελαφυραγώγησαν τους Έλληνες, οι οποίοι τους είχαν βοηθήσει. . . . Επτά χιλιάδες από έναν αριθμό ποικίλως υπολογισμένο σε 150.000 έως 300.000 διέβησαν τελικά το Βόσπορο κι απωλέσθησαν ολοσχερώς στα χέρια των Τούρκων. Παρέμεινε μόνο ένας σωρός από λευκά οστά για να πιστοποιή στους μετέπειτα σταυροφόρους την τύχη αυτής της λεγομένης ‘Λαϊκής Σταυροφορίας.’

»Ύστερ’ από δύο έτη, μια καλύτερα ωργανωμένη στρατιωτική δύναμις υπό τον Γκόντφρεϋ οφ Μπουιγιόν, κατώρθωσε να καταλάβη την Ιερουσαλήμ και ίδρυσε εκεί το Λατινικό βασίλειο της Παλαιστίνης. . . . Χρειάσθηκε ενός μηνός πολιορκία για να κυριευθή η πόλις και κανένας ειδωλολατρικός στρατός δεν απεδείχθη πιο θηριώδης από τους Χριστιανούς. . . . Η Ιερουσαλήμ αντέσχε σε πολιορκία ενός μηνός, όταν δε τέλος έπεσε, οι Ιουδαίοι συνεσωρεύθησαν μέσα στις συναγωγές κι εκεί εκάησαν ζωντανοί, οι δε χρονογράφοι εκαυχήθησαν ότι οι σταυροφόροι ωδήγησαν τ’ άλογά των στο Ναό βυθιζόμενα ως το γόνατο στο αίμα των απίστων. Την επόμενη μέρα, εν ονόματι του Ιησού, που υπετίθετο ότι ετάφη στον τάφο, κατέσφάξαν ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων κάθε ηλικίας, γέρους και γρηές, παρθένους, παιδιά και μητέρες με τα βρέφη των, υπό τύπον ιεροπρεπούς θυσίας.

»Οκτώ φορές στη διάρκεια των επομένων δύο αιώνων η διαμάχη μεταξύ Χριστιανοσύνης και Ισλαμισμού εφλέγετο στην ανατολή. Καθόσον ο παπισμός διέκρινε την ευκαιρία να εξασθενίση έναν αυτοκράτορα, για να πλουτίση ο ίδιος, ή και απλώς για να εκτρέψη τους λαούς της Ευρώπης από πολέμους μεταξύ των κρατών των, επαναλαμβάνετο η σταυροφορία. Η οργάνωσις σταυροφοριών κατέστη Χριστιανικός προορισμός και, εφόσον οι Χριστιανοί έμαθαν τον κανόνα του ωργανωμένου και αμειλίκτου πολέμου που ησκείτο εναντίον των απίστων, μετά από λίγον καιρόν εφήρμοσαν την τεχνική του στους εαυτούς των.»