Προτιμά τη Χωρίς Μετάγγισι Αίματος Θεραπεία
Ο Δρ Ι. Ντ. Θώμψον, στο περιοδικό Σάουθερν Μέντικαλ Τζόρναλ του Μαΐου 1957, λέγει ότι η στοματική χρήσις θειικού σιδήρου πρέπει να προτιμάται από τις μεταγγίσεις αίματος στην ανάπτυξι του επιπέδου αιμοσφαιρίνης των αναιμικών ασθενών γυναικών που προπαρασκευάζονται για εγχειρήσεις επί ασθενειών που ιδιάζουν στο φύλον των. Ιδιαίτερα ενδείκνυται αυτό, λέγει, λόγω των «ατυχών μοιραίων θανάτων που επήλθαν από μεταγγίσεις αίματος.»
Παραθέτει πέντε περιπτώσεις σοβαρής αναιμίας στις οποίες επήλθε βελτίωσις με αυτό το είδος θεραπείας «για να καταδειχθή ότι ακόμη και ο σημαντικά αναιμικός ασθενής δεν χρειάζεται πάντοτε μετάγγισι για προεγχειρητική εξουδετέρωσι της αναιμίας αν διατίθεται επαρκής χρόνος προς τούτο. Βέβαια, πολλοί άλλοι ασθενείς με λιγώτερο σοβαρούς βαθμούς αναιμίας ενοσηλεύθησαν με σίδηρον στοματικώς κι έτσι απέφυγαν τους κινδύνους μιας ή περισσοτέρων μεταγγίσεων αίματος.» Όσο για τα μειονεκτήματα της στοματικής σιδηροθεραπείας, αυτά είναι λίγα και ήπια.