«Μη Γνώτω η Αριστερά Σου»
Ο ΜΕΓΑΣ Διδάσκαλος ήταν ο πιο οξυδερκής παρατηρητής της ανθρωπίνης φύσεως που είδε ποτέ η γη αυτή. Αλάνθαστα απεκάλυπτε τα απώτερα ελατήρια και αμείλικτα κατεφέρετο εναντίον των. Σε μια από τις επικρίσεις του εναντίον ενός κοινού ανθρωπίνου σφαλερού φρονήματος, είπε κάποτε τα εξής:
«Προσέχετε να μη κάμνητε την ελεημοσύνην σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να βλέπησθε υπ’ αυτών· ει δε μη, δεν έχετε μισθόν πλησίον του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς. Όταν λοιπόν κάμνης ελεημοσύνην, μη σαλπίσης έμπροσθέν σου, καθώς κάμνουσιν οι υποκριταί εν ταις συναγωγαίς και εν ταις οδοίς, δια να δοξασθώσιν υπό των ανθρώπων· αληθώς σας λέγω, έχουσιν ήδη τον μισθόν αυτών. Όταν δε συ κάμνης ελεημοσύνην, ας μη γνωρίση η αριστερά σου τι κάμνει η δεξιά σου· δια να ήναι η ελεημοσύνη σου εν τω κρυπτώ· και ο Πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ, αυτός θέλει σοι ανταποδώσει εν τω φανερώ.»—Ματθ. 6:1-4.
Πόσο ερευνητικά είναι τα λόγια αυτά του Μεγάλου Διδασκάλου! Πόσο καλά εννοούσε ο Υιός του Θεού την ανθρώπινη φύσι, ειδικά την ατελή ανθρώπινη φύσι που έχει εκπέσει! Μπορεί να μη διανοηθούμε να διασαλπίσωμε με κατά γράμμα σάλπιγγα, αλλ’ είμεθα πρόθυμοι να διαφημίζωμε την καλοσύνη μας. Καθώς λέγει η Γραφική παροιμία: «Πολλοί άνθρωποι κηρύττουσιν έκαστος την καλοκαγαθίαν αυτού· αλλά τις θέλει ευρεί άνθρωπον πιστόν;» Μας δίδεται λοιπόν κατάλληλα η συμβουλή: «Ας σε επαινή άλλος, και μη το στόμα σου· ξένος, και μη τα χείλη σου.» Μια πράξις μπορεί να φαίνεται ότι είναι γενναιόδωρη, αλλ’ αν την προσέξωμε, η πράξις αυτή γίνεται μια απλή τοποθέτησις κεφαλαίων για την καλή μας φήμη. Τα ελατήριά μας γίνονται ύποπτα και αφήνομε τον εαυτό μας εκτεθειμένον στην κατηγορία της υπερηφανείας και της υποκρισίας.—Παροιμ. 20:6· 27:2.
Αλλά τι ακριβώς εννοούσε ο Ιησούς με το να μας πη «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Κείμενον) στο ζήτημα της ελεημοσύνης; Εν πρώτοις, αυτό υπεδείκνυε την πιο μεγάλη μυστικότητα στις περιπτώσεις που δίνομε. Επειδή το αριστερό χέρι συνεργάζεται τόσο πολύ στενά με το δεξί χέρι σχεδόν σε κάθε τι που κάνομε, το να μη γνωρίζη το αριστερό θα απέκλειε βέβαια την καύχησί μας για τα φιλανθρωπικά μας έργα ακόμη και στον στενώτερο σύντροφό μας, είτε η σύζυγος είναι είτε ο σύζυγος. Με την υπερβολή αυτή ο Ιησούς επίσης ετόνιζε το σημείον ή τη ζωτική αρχή ότι το κύριο μέλημά μας πρέπει να είναι το να κερδίσωμε την επιδοκιμασία του Θεού μάλλον παρά του ανθρώπου.
Όχι ότι δεν μπορεί να υπάρξουν και περιπτώσεις στις οποίες το να εφιστούμε την προσοχή άλλων στα καλά μας έργα θα εξυπηρετούσε ένα καλό σκοπό, όπως όταν φροντίζωμε για κάτι ή όταν προσπαθούμε να υποκινήσωμε άλλους ν’ ακολουθήσουν μια καλή πορεία. Έτσι, ο Βασιλεύς Δαβίδ έδειξε τον θησαυρό που εισέφερε για την οικοδόμησι ενός ναού στον Ιεχωβά, χρυσόν και άργυρον αξίας ανωτέρας των 90 εκατομμυρίων δολλαρίων. Επίσης κι άλλοι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά, και πριν και μετά από τον Δαβίδ, και του Υιού του Θεού συμπεριλαμβανομένου, κατά καιρούς έκαναν μνεία των καλών των έργων. Εν τούτοις, αυτό ποτέ δεν έγινε με τον σκοπό του να «δοξασθώσιν υπό των ανθρώπων.» Αντιθέτως, εγίνετο με τον σκοπό τού να δοξασθή ο Θεός, όπως όταν ο Δαβίδ επροχώρησε στο να πη στον Ιεχωβά: «Αλλά τις είμαι εγώ, και τις ο λαός μου, ώστε να δυνηθώμεν να προσφέρωμεν προθύμως εις σε κατά ταύτα; διότι τα πάντα έρχονται εκ σου, και εκ των σων δίδομεν εις σε.» Ή μπορεί να έγινε για να υποκινηθούν κι άλλοι να κάμουν ομοίως, όπως όταν ο Παύλος αφηγήθη την πορεία της ενεργείας του και τις ταλαιπωρίες που υπέστη ως Χριστιανός διάκονος, ιεραπόστολος και απόστολος, που τον έκαμε να μπορή να λέγη: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.»—1 Χρον. 29:3, 4, 13, 14· 1 Κορ. 11:1· 2 Κορ. 6:3-10· 11:12-33.
Αληθινά ο Μέγας Διδάσκαλος, ο Υιός του Θεού, είχε οξεία κατανόησι της ανθρώπινης φύσεως. Εγνώριζε καλά ότι «η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα, και σφόδρα διεφθαρμένη· τις δύναται να γνωρίση αυτήν;» Με τη βοήθεια του λόγου του Θεού και του αγίου πνεύματος ή ενεργού δυνάμεώς του, ο Ιησούς Χριστός μπορούσε να εννοήση την καρδιά του ανθρώπου.—Ιερεμ. 17:9.