Αθεϊσμός και Ανθρωπίνη Σκέψις

«Υπάρχουν κάθε είδους διάφοροι λόγοι για να πιστέψη κανείς στον Θεό,» γράφει ο Κ. Σ. Λιούις στο βιβλίο Η Περίπτωσις της Χριστιανοσύνης, «κι εδώ θ’ αναφέρω μόνον ένα. Αυτόν. Υποθέστε πως δεν υπάρχει διάνοια πίσω από το σύμπαν, ούτε δημιουργικός νους. Αν συμβαίνη αυτό, τότε κανείς δεν διεμόρφωσε τον εγκέφαλό μου για να σκέπτωμαι. Απλώς, όταν τα άτομα, που είναι μέσα στο κρανίο μου, συμβή, για φυσικούς ή χημικούς λόγους, να πάρουν μόνα των κάποια διάταξι, αυτό μου δίνει, ως ένα υποπροϊόν, την αίσθησι που ονομάζω σκέψιν. Αλλ’ αν είναι έτσι, πώς μπορώ να έχω εμπιστοσύνη ότι ο δικός μου τρόπος διανοήσεως είναι σωστός; Είναι σαν να ανατρέπετε μια κανάτα με γάλα και να ελπίζετε ότι ο τρόπος με τον οποίον διευθετείται το πιτσίλισμα θα σας δώση ένα γεωγραφικό χάρτη του Λονδίνου. Αλλ’ αν δεν μπορώ να εμπιστευθώ στα επιχειρήματα που οδηγούν στον αθεϊσμό, [Εγώ] δεν έχω λόγο να είμαι ένας άθεος . . . Αν δεν πιστεύω στον Θεό, δεν μπορώ να πιστεύω στη σκέψι· ποτέ λοιπόν δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη σκέψι για να μη πιστέψω στον Θεό.»