Εγχείρησις Καρδιάς Χωρίς Μετάγγισι Αίματος
Η ΕΚΘΕΣΙΣ Ρούζβελτ του Ιανουαρίου 1963, που εκδίδεται από το Νοσοκομείον Ρούζβελτ, της Δυτικής 59ης Οδού, αριθ. 428, στην πόλι της Νέας Υόρκης, εδημοσίευσε ένα άρθρο «Καρδιές και Σακχαρόνερο—Μια Ιστορία Χειρουργικής Επιτυχίας». Έλεγε εν μέρει: «Οι χειρουργοί του νοσοκομείου Ρούζβελτ, τον Νοέμβριο, άνοιξαν την καρδιά ενός ανδρός και διόρθωσαν με επιτυχία την ελαττωματική της βαλβίδα χωρίς να χρησιμοποιήσουν σταγόνα αίματος για μετάγγισι, είτε κατά την εγχείρησι είτε μετεγχειρητικώς. Στα περισσότερα ιδρύματα, όπου εκτελείται χειρούργησις διανοίξεως καρδιάς, τέτοια εγχείρησις απαιτεί 15 ως 20 ημίλιτρα αίματος από τις σχετικές ‘τράπεζες’.
Ουσιώδες για το ασυνήθιστο αυτό χειρουργικό επίτευγμα είναι η χρήσις στο Νοσοκομείο του Μηχανήματος Διανοίξεως Καρδιών του Κίμρεϋ, μιας νέου τύπου συσκευής καρδίας-πνευμόνων, που επιτρέπει τη χρήσι ως υποκαταστάτου μιας μικρής ποσότητος δεξτρόζης (γλυκόζης)—πέντε τοις εκατόν εντός ύδατος—αντί έξη ως δέκα ημιλίτρων αίματος ‘τραπέζης’, που χρησιμοποιείται να γεμίση ή να ‘πριμοδοτήση’ τον παλαιό τύπο μηχανήματος καρδίας-πνευμόνων. . . . Η μεγάλη σπουδαιότης της χρήσεως του Μηχανήματος Κίμρεϋ στον άρρωστο είναι η αποφυγή επικινδύνων αντιδράσεων της μεταγγίσεως αίματος, που είναι τόσο πιθανόν να επισυμβούν, όταν χρησιμοποιούνται πολλαπλές μεταγγίσεις αίματος. Σοβαρές επιπλοκές νεφρών, δηλητηρίασις του ήπατος, και διαταραχές από θρόμβωσι του αίματος είναι οι σπουδαιότεροι από τους κινδύνους, που έχουν αποφευχθή.»
Οι χειρουργοί του Νοσοκομείου Ρούσβελτ δεν είναι οι μόνοι, που βλέπουν την ανάγκη να χρησιμοποιούν υποκατάστατα του αίματος για να εφοδιάσουν μηχανήματα διανοίξεως καρδιών. Ο Κυριακάτικος Τύπος, του Λονγκ Άιλαντ, της 24ης Φεβρουαρίου 1963, ανέφερε τα εξής: «Ένα υποκατάστατο του αίματος—η δεξτρόζη—εχρησιμοποιήθη επιτυχώς για να εφοδιάζη την αντλία σε περισσότερες από 200 εγχειρήσεις για τη διάνοιξι καρδίας από τους ιατρούς του Πανεπιστημίου της Μιννεσότας. Θεωρούν ότι η δεξτρόζη μειώνει, επίσης, τον κίνδυνο των αντιδράσεων της μεταγγίσεως».
Εξαίροντας τη σοφία αυτών των χειρουργών καρδίας στο ν’ αποφεύγουν τη χρήσι αίματος, το περιοδικό Λάιφ, σ’ ένα άρθρο του της 15ης Φεβρουαρίου 1963, με τίτλο «Υποκρυπτόμενοι Κίνδυνοι της Μεταγγίσεως», έλεγε ότι υπάρχουν ισχυροί λόγοι για να φοβήται κανείς τις μεταγγίσεις αίματος—διάφορες ασθένειες που πιθανόν να υποκρύπτονται στο ανθρώπινο αίμα, όπως η σύφιλις, η ελονοσία και ορρώδης ηπατίτις. Ποιο είναι το ποσοστό θνησιμότητος για τα πρόσωπα, που προσβάλλονται από ορρώδη ηπατίτιδα και τα οποία είναι σαράντα ετών ηλικίας ή μεγαλύτερα; Το άρθρο ανέφερε ότι μια δεκαετής μελέτη έδειξε ότι ήταν 23 τοις εκατόν. Περαιτέρω έλεγε:
«Ο Δόκτωρ Τζέρι Γ. Λορντ, ο Νεώτερος, που εκτελεί εγχειρήσεις αιμοφόρων αγγείων στα νοσοκομεία του Πανεπιστημίου και του Κολόμπους στη Νέα Υόρκη . . . παρετήρησε εσχάτως ότι παρά τις προόδους της γνώσεως στα τελευταία είκοσι χρόνια, τα προβλήματα των ιατρών στη χρήσι αίματος είναι ακόμη μεγαλυτέρων αναλογιών: ‘Υπάρχουν άνθρωποι στον τομέα της ειδικότητος αυτής, που είναι τόσο ενήμεροι του προβλήματος, ώστε έχουν μάθει πώς να εφοδιάζουν την αντλία οξυγόνου για τις εγχειρήσεις διανοίξεως της καρδίας κατ’ ευθείαν με γλυκόζη . . . Προσπαθώ να κάνω όλες τις εγχειρήσεις που μπορώ χωρίς αίμα’.»
Ναι, η χρήσις του αίματος είναι επικίνδυνη, όχι μόνον διότι παρουσιάζονται ιατρικές περιπλοκές, αλλά διότι αυτό απαγορεύεται από τον Λόγο του Θεού. (Πράξ. 15:28, 29) Ευσυνείδητοι, όμως, ιατροί βρίσκουν ότι υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν, ακόμη και σε δύσκολες περιπτώσεις, χωρίς μετάγγισι αίματος.