Μια Πολύ Ικανοποιητική Ενασχόλησις

Αφήγησις υπό Κέηθ Β. Παλμ

ΕΠΙ τριάντα χρόνια και πλέον υπήρξε μεγάλη μου χαρά το ότι έχω αφιερώσει όλον τον χρόνο μου στην ενασχόλησι, που εξελέγη από τον απόστολο Παύλο​—κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Αυτά υπήρξαν πολύ ικανοποιητικά χρόνια, διότι έδινα από τον εαυτό μου για να βοηθήσω άλλους μάλλον παρά να δαπανώ τη ζωή μου σε μια ιδιοτελή επιδίωξι υλισμού.

Η εκλογή της ενασχολήσεώς μου ως σκαπανέως, ενός που κηρύττει τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, και έχει αυτό το έργο ως κυρία του ενασχόλησι, άρχισε στο έτος 1931. Εκείνο το έτος οι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά έκαμαν μια μεγαλειώδη συνέλευσι στο Κολόμπους, Οχάιο. Τότε ένοιωσα μια ειδική συγκίνησι, διότι αυτή ήταν η πρώτη μου συνέλευσις. Μερικά χρόνια πριν από αυτήν, επροχωρούσα σε γνώσι των βουλών του Θεού με τη βοήθεια των εκδόσεων, που εξετυπώνοντο από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, και μέσω των ομαδικών μελετών. Αυτή, λοιπόν, η πρώτη συνέλευσις με τον λαό του Θεού ήταν μια μεγάλη συγκίνησις για μένα. Σ’ αυτή τη συνέλευσι ήταν που απεκαλύφθη ότι ο λαός του έλαβε ένα νέο όνομα​—Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν εξύπνησα το επόμενο πρωί ύστερ’ απ’ αυτή τη γνωστοποίησι του ονόματος, απεφάσισα ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στον μόνο αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, και να εργασθώ όπως υποδεικνύεται στο κατά Ματθαίον 6:33, «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.»

Μετά το βάπτισμά μου, υπέβαλα την αίτησί μου για υπηρεσία σκαπανέως στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν. Από εκείνο το έτος, 1931, οπότε άρχισα την ευλογητή ενασχόλησι του σκαπανέως, πέρασαν τριάντα και πλέον χρόνια συνεχών ευλογιών. Δεν μπορούσα να εύρω κανένα άλλο έργον που θα ήταν δυνατόν να μου φέρη τόση ευχαρίστησι ή που θα μπορούσε να είναι από πνευματική άποψι γεμάτο ανταμοιβές. Είμαι ταπεινά ευγνώμων στον Ιεχωβά για όλα τα προνόμια υπηρεσίας, που μου έδωσε στη διάρκεια των ετών αυτών.

Αφού διεκήρυξα τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας για λίγους μήνες στην Πόλι της Νέας Υόρκης, προσεκλήθην από μια φίλη να επισκεφθώ την Κομητεία Ντόρτσεστερ στη Μαίρυλαντ και να κηρύξω εκεί τ’ αγαθά νέα. Ενώ ήμουν εκεί, έλαβα μια πρόσκλησι από την Εταιρία να πάω στη Νότιο Ντακότα. Θα είχα ενδιαφέρον να εργασθώ εκεί με μια σύντροφο, που είχε ένα συρόμενο από άλογο αμαξόσπιτο; Ναι! Φυσικά ενδιαφερόμουν και ήμουν ελεύθερη να πάω. Όταν έφθασα στο Σιου Σίτυ της Αϊόουα, όπου κατοικούσε η σύντροφός μου, βρήκα το αμαξόσπιτο σχεδόν έτοιμο ν’ αναχωρήση. Ο σύζυγος της συντρόφου μου δεν ήταν καλά και δεν μπορούσε να έλθη. Σήμερα θα ελέγαμε ότι ήταν μια σκαπανεύς διακοπών διότι το ταξίδι μας ήταν μόνο για τους θερινούς μήνες.

Επειδή οι αγρόται της Νοτίου Ντακότας ήσαν πολύ πτωχοί τότε λόγω πολυετούς ξηρασίας και μιας πληγής ακρίδων, είχαν ανάγκη των παρηγορητικών αληθειών περί της βασιλείας του Θεού. Ήμεθα ευτυχείς να τους φέρωμε αυτές τις αλήθειες. Σε αντάλλαγμα των βοηθημάτων Γραφικής μελέτης που τους αφήναμε, μας έδιναν τρόφιμα και ζωοτροφές για τ’ άλογό μας. Όταν ετελείωσε το καλοκαίρι και η σύντροφός μου έπρεπε να επιστρέψη στα οικιακά της καθήκοντα, εγώ συνέχισα μόνη, χρησιμοποιώντας ένα άλογο με σέλλα που έλαβα από μια αγροτική οικογένεια Μαρτύρων σε αντάλλαγμα του αλόγου που έσυρε τ’ αμαξόσπιτο.

Όταν έμαθα ότι θα εγίνετο συνέλευσις στο Λος Άντζελες το 1934, ήμουν πολύ ανυπόμονη να πάω. Το μόνο μου μέσο για να πάω εκεί ήταν το να σταματώ τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Χωρίς ποτέ να κάνω νόημα με τον αντίχειρά μου για να δείξω ότι επιθυμούσα να ταξιδέψω, αυτοκίνητα σταματούσαν και με μετέφεραν μερικές εκατοντάδες μίλια κάθε φορά. Με αυτό το μέσον έφθασα στο Λος Άντζελες και στη διάρκεια του ταξιδίου μπόρεσα να μιλήσω σε πολλούς οδηγούς αυτοκινήτων για τις παρηγορητικές αλήθειες του Θείου λόγου. Στη διάρκεια της συνελεύσεως αυτής εστάλη στον Χίτλερ μια επιστολή διαμαρτυρίας για την κακοποίησι των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γερμανία. Ύστερ’ από μια ένδοξη εβδομάδα στο Λος Άντζελες με τους αγαπητούς αδελφούς, επέστρεψα στη Νότιο Ντακότα με τον ίδιο τρόπο που είχα έλθει. Αφού ετελείωσα το ιεραποστολικό μου έργον εκεί, έλαβα μια πρόσκλησι να υποβοηθήσω το έργον στην Κολομβία της Νοτίου Αμερικής.

ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΝΟΤΙΟ ΑΜΕΡΙΚΗ

Μόλις βγήκα απ’ το πλοίο στην Κολομβία, πήγα να εργασθώ, χρησιμοποιώντας μια κάρτα που περιείχε μια έντυπη ομιλία στην Ισπανική, κι ελέγετο Κάρτα Μαρτυρίας. Δύο μήνες αργότερα συνήντησα τη Χίλμα Σιόμπεργκ στο Κάλι της Κολομβίας. Ήταν εκείνη που είχε γράψει στην Εταιρία για βοήθεια κι επλήρωσε τα έξοδα ταξιδίου μου ως τη Νότιο Αμερική. Μαζί εκηρύξαμε στο Κάλι κι απ’ εκεί προχωρήσαμε στη Μπογκοτά, πρωτεύουσα της Κολομβίας. Στο τέλος ενός έτους ήταν ανάγκη να επιστρέψη εκείνη στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά, πριν φύγη, μου επρότεινε να πάω στη Χιλή, όπου, στη διάρκεια των ταξιδιών της, είχε συναντήσει ένα Γερμανό φίλο. Μια επιστολή σ’ αυτόν τον φίλο έτυχε απαντήσεως με μια πρόσκλησι να πάω και να βοηθήσω στη διάδοσι των αγαθών νέων στο Σαντιάγκο.

Στο 1936 ανεχώρησα από τη Μπουεναβεντούρα της Κολομβίας και κατευθύνθηκα στο Βαλπαραίζο της Χιλής, μ’ ένα Χιλιανό φορτηγό πλοίο. Ο Αδελφός Τράουμπ και η σύζυγός του με συνήντησαν στο πλοίο και μου επέδειξαν φιλοξενία, που δεν εμειώθη ίσαμε σήμερα. Εκείνο το έτος υπήρχαν μόνο πενήντα περίπου Μάρτυρες σε όλη τη Χιλή. Μπορείτε να φαντασθήτε τη χαρά μου, που τους είδα ν’ αυξάνουν σε αριθμό, γινόμενοι 3.100 και πλέον στο 1963, διαπιστώνοντας ότι είχα κι εγώ μέρος στην υποβοήθησι για την επίτευξι της αυξήσεως αυτής; Δεν θα είχα αυτή την πείρα που θερμαίνει την καρδιά, αν δεν έκανα το έργον σκαπανέως ενασχόλησί μου.

Εκείνες τις μέρες το ιεραποστολικό μας έργον συνίστατο σε διάθεσι Βιβλικών εντύπων στον λαό. Ο Αδελφός Τράουμπ εσκέφθη ότι θα ήταν καλύτερο να προσπαθήσω να επισκεφθώ όσο το δυνατόν περισσότερες επαρχίες της Χιλής. Έτσι, εργάσθηκα από την Αρίκα, τη βορειότερη πόλι της Χιλής, ως την Τιέρρα ντελ Φουέγκο, τη νοτιώτερη περιοχή. Έφερα τ’ αγαθά νέα στους τόπους που παράγεται το θειάφι στα υψηλά βουνά των Άνδεων, στους τόπους νιτρικού άλατος στην Πάμπα της Τοκοπίλλας, στο Ικίκε και στην Αντοφαγάστα, στα αργυρωρυχεία και στα μεγάλα προβατοτροφεία.

Ψηλά στις πλαγιές του Καλμπούκο, ενός αδρανούς ηφαιστείου, υπάρχουν απέραντες εκτάσεις δένδρων, από τα οποία εξάγεται ερυθρά ξυλεία και που κλαδεύονται από κάτι φτωχές οικογένειες, οι οποίες κατοικούν στην πλαγιά του βουνού. Από την ξυλεία αυτή κατόπιν επεξεργασίας γίνονται σανίδες στέγης. Οι κάτοικοι εξεπλήττοντο που μ’ έβλεπαν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι μ’ έφερε ως εκεί. Υπερεχάρησαν που άκουσαν το άγγελμα της Βασιλείας. Με κρατούσαν κοντά στη φωτιά τους έως αργά τη νύχτα καθώς τους εδιάβαζα και τους εξηγούσα τη Γραφή. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν ένα αντίτυπο του γραπτού λόγου του Θεού.

Επειδή η απόστασις από μια «εστάνσια» (αγρόκτημα) σε άλλη ήταν μια πολύ μακρά πεζοπορία, ήθελα να περιμένω να ταξιδέψω μ’ ένα διερχόμενο αυτοκίνητο. Σ’ αυτές τις ‘εστάνσιες’ ειργάζοντο από 200 έως 300 άνθρωποι, που παρείχαν ωραίες ευκαιρίες για ομιλία περί των βουλών του Θεού και για τη διάθεσι Γραφικών εντύπων.

Όταν ήμουν στην Τιέρρα ντελ Φουέγκο, το νοτιώτερο μέρος της Νοτίου Αμερικής, περιήλθα ολόκληρη την επαρχία. Επήγα ακόμη και στους Χορίλλος, όπου ζούσαν εκείνοι που πλύνουν τον χρυσό. Ειργάζοντο εδώ πλύνοντας χρυσάφι, ενώ οι οικογένειές των ζούσαν στο Πορβενίρ, την τελευταία πόλι πριν από τον Νότιο Πόλο. Ένοιωθαν έκπληξι βλέποντας μια γυναικά μονάχη εκεί πέρα. Όταν έμαθαν γιατί ήμουν εκεί, συνεκέντρωσαν πέντε-έξη γείτονας σε μια καλύβη για ν’ ακούσουν τ’ αγαθά νέα που είχα να τους πω. Τους άφησα Γραφικά βοηθήματα, ήπια λίγο από το ‘ματέ’ τους κι επέστρεψα στην πόλι προτού απλωθή η νύχτα. Αφού εργάσθηκα σ’ αυτή την επαρχία, επέστρεψα στη βόρειο Χιλή και τελικά άρχισα ένα νέου τύπου έργον στο Σαντιάγκο.

Ύστερ’ από μια επίσκεψι στη Χιλή το 1945 από τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο της Εταιρίας, Ν. Ο. Νορρ και Φ. Γ. Φραντς, άρχισαν να γίνωνται οικιακές Γραφικές μελέτες στη Χιλή μ’ ενδιαφερόμενα άτομα. Αυτό ήταν κάτι νέο, πολύ διαφορετικό από την απλή διάθεσι Βιβλικών εντύπων, όπως άλλοτε έκανα. Πόσο έτρεμα, όταν επήγαινα ν’ αρχίσω την πρώτη μου οικιακή Γραφική μελέτη! Αλλά σύντομα κατενόησα ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσω ένα ενδιαφερόμενο άτομο να γίνη ένα ενεργόν μέρος της οργανώσεως του Ιεχωβά. Η μια Συνέλευσις κατόπιν της άλλης μου έφερναν βαθιά χαρά γιατί έβλεπα το άτομο, με το οποίον είχα την πρώτη μου Γραφική μελέτη, να υπηρετή με ζήλο τον Ιεχωβά. Χρησιμοποιώντας αυτή τη νέα μέθοδο, άρχισα να επεξεργάζωμαι το νότιο μέρος του Σαντιάγκο. Μέσα σε λίγους μήνες ιδρύθη μια νέα εκκλησία, η τρίτη του Σαντιάγκο τότε.

Πέρασαν δεκατέσσερα χρόνια, στο διάστημα των οποίων εργαζόμουν στο Σαντιάγκο και σε άλλα μέρη, σε απόστασι περίπου 100 χιλιομέτρων από εκεί. Κατόπιν η Εταιρία μ’ έστειλε στο Βαλπαραίζο, για να φέρω τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας στα πλοία που προσεγγίζουν σ’ εκείνο το λιμάνι. Όπως και πολλά άλλα μέρη, όπου είχα το προνόμιο να φέρω τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας, ο διορισμός αυτός έχει τις χαρές του, διότι πολλοί από τους άνδρες, στους οποίους μιλούσα επάνω στα πλοία, ποτέ δεν είχαν ακούσει τ’ αγαθά νέα.

Όταν ανατρέχω στα τριάντα και πλέον έτη, που εδαπάνησα στην προσφιλή μου ενασχόλησι, αισθάνομαι ότι πέρασα μια πολύ πλούσια ζωή. Κάθε χρόνο, όταν παρακολουθώ μια συνέλευσι του λαού του Ιεχωβά, καταλαμβάνομαι από ένα θερμό, ικανοποιητικό αίσθημα, καθώς βλέπω τόσο πολλά πρόσωπα, με τα οποία είχα κάμει Γραφικές μελέτες, να διακηρύττουν τ’ αγαθά νέα, βοηθώντας άλλους να έλθουν στο ύδωρ της ζωής. Τους προσεκάλεσα να πιουν από το ύδωρ της αληθείας, και τώρα αυτοί καλούν άλλους.​—Αποκάλ. 22:17.

Το έτος 1961 ήταν ένα ειδικά ευτυχισμένο έτος για μένα. Τότε ήταν που βοηθήθηκα από την Εταιρία να παρακολουθήσω την Περιφερειακή Συνέλευσι Ηνωμένων Λάτρεων στο Αμβούργον της Γερμανίας. Από το έτος 1935 δεν είχα παρακολουθήσει καμμιά από τις μεγάλες διεθνείς συνελεύσεις. Ήταν, λοιπόν, μια συγκινητική πείρα το ότι μπόρεσα να είμαι μεταξύ των 88.000 και πλέον ατόμων που ήσαν στο «Φεστβίζε» στο ωραίο άλσος της πατρίδος μου. Τι ευλογητή πείρα ήταν να είμαι πάλι εκεί και να βλέπω πολλούς παλιούς φίλους, που κηρύττουν ακόμη τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας παρά την κακή κατάστασι της υγείας των λόγω του ότι υπήρξαν μέσα στ’ απεχθή Ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως στις ημέρες του Χίτλερ. Δεν έχω λόγους να εκφράσω τι εξυψωτική και γεμάτη ανταμοιβές πείρα ήταν για μένα αυτή η μεγάλη συνέλευσις.

Καθ’ όσον εξακολουθώ να εργάζωμαι στην εκλεκτή μου ενασχόλησι στην ωραία Χιλή, ευχαριστώ τον μεγάλο μας Θεό, τον Ιεχωβά, για όλο το έλεός του. Του είμαι βαθιά ευγνώμων για τα πολλά προνόμια υπηρεσίας που μου έδωσε στο πέρασμα των ετών. Όπως κι ο Δαβίδ, υποκινούμαι να πω: «Διότι το έλεός σου είναι καλήτερον παρά την ζωήν· τα χείλη μου θέλουσι σε επαινεί. Ούτω θέλω σε ευλογεί εν τη ζωή μου.»​—Ψαλμ. 63:3, 4.