Προσαρμογή στον Σκοπό του Θεού

Αφήγησις υπό Χουάν Μιούνιθ

ΠΟΣΟ φανερό είναι ότι ο Αρχιτέκτων του θαυμάσιου αυτού σύμπαντος είναι ένας Θεός με σκοπούς! Όταν κυττάζω πίσω στη μακρά μου ζωή, χαίρω που έλαβα το προνόμιο ν’ αποκτήσω κάποια γνώσι των σκοπών του, και παρακινήθηκα να εναρμονίσω μ’ αυτούς τη ζωή μου. Επιτρέψατέ μου να συμμερισθώ μαζί σας μερικές από τις πείρες που με έπεισαν ότι πρέπει ατομικώς να προσαρμόζωμε τη ζωή μας στους σκοπούς του Θεού.

Η ζωή μου άρχισε στις 29 Οκτωβρίου 1885 ως μέλους μιας μέσης τάξεως οικογενείας στις Αστουρίες της Ισπανίας. Αφού παρηκολούθησα τα μαθήματα ενός κοινού εξοχικού σχολείου, εφοίτησα σ’ ένα σχολείο διευθυνόμενο από μοναχούς, όπου έλαβα θεολογική εκπαίδευσι. Αλλά μου ήταν δύσκολο να εναρμονίσω αυτό που εδίδασκαν μ’ εκείνο που έπρατταν· έτσι, απεφάσισα να εγκαταλείψω τις σπουδές μου και να κάνω κάτι μέσα στον κόσμο—ίσως κάτι καλό για την ανθρωπότητα. Στο εργοστάσιο όπου εργαζόμουν, εισήλθα στο Σοσιαλιστικό κόμμα. Ήμουν τότε δεκαεννέα ετών.

Αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός και διεπίστωσα ότι αυτό ήταν μια χαμένη υπόθεσις. Έμεινα κατάπληκτος με την αμάθεια των εργατών, τις συνεχείς μεταξύ των διαμάχες και με την αχρεία τους γλώσσα. Όχι μόνο διέκρινα αντιφάσεις στις συνεδριάσεις τους, αλλά είδα και υποκρισία στους ηγέτας των. Έτσι στο 1909 απεφάσισα να εγκαταλείψω το κόμμα. Έλαβα την απόφασι να μεταβώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και να ζήσω εκεί για ν’ απομακρυνθώ από την πολιτική και τη θρησκεία.

Εγκατεστάθηκα, μαζί με τον αδελφό μου, στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, το 1910. Ύστερ’ από διετή εργασία στο οικοδομικό εμπόριο, απεφασίσαμε ν’ ανοίξωμε μαζί ένα μικρό κατάστημα. Εκεί ήταν όπου εδόθη σε μένα η ευκαιρία να μάθω την αλήθεια.

Μια ωραία ημέρα ήλθε ένας άνδρας κηρύττοντας με την Αγία Γραφή. Δεν ενθυμούμαι τι είπε, αλλ’ ανανέωσε την επιθυμία μου να διαβάσω τη Γραφή. Ως καταστηματάρχης είχα χρόνο να διαβάσω, όταν δεν υπήρχαν πελάται. Άρχισα να διαβάζω, και όταν έφθασα στο βιβλίο του Ιώβ, με κατέλαβε μια βαθιά συγκίνησις. Παρά τη βλοσυρή μου όψι, είμαι άνθρωπος πολύ αισθηματικός. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου, καθώς εδιάβασα για τα παθήματα αυτού του δικαίου ανθρώπου.

Αλλ’ η ανάγνωσις δεν είναι αρκετή, και η απαραίτητη βοήθεια ήλθε, όταν ένας από τον λαό του Ιεχωβά επεσκέφθη το κατάστημά μου. Αγόρασα απ’ αυτόν το βιβλίο Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων. Όταν ήλθε πάλι, πήρα τους άλλους τόμους της σειράς των «Γραφικών Μελετών».

Στο 1916 άρχισα να παρακολουθώ συναθροίσεις στη μοναδική εκκλησία της Φιλαδελφείας, που στον καιρό εκείνο είχε περίπου τριακόσια μέλη. Παρετήρησα ότι ουδείς εκάπνιζε. Ήμουν πρωταθλητής στο κάπνισμα. Έτσι, στο κατάστημά μου υπήρχαν τριάντα επτά μάρκες πούρων μόνον! Αλλά κάθε φορά που άναβα ένα αισθανόμουν κάποια στενοχώρια, ειδικώς στην παρουσία άλλων. Τότε έκαμα μόνος μου σκέψεις: «Αυτή είναι η αλήθεια, δεν είναι έτσι; Αν θέλω να παραμείνω σ’ αυτή την οργάνωσι, κάποια μέρα θα πρέπει να λέω στους άλλους εκείνο που είναι ορθό. Τότε, γιατί δεν αρχίζω να το λέω στον εαυτό μου τώρα! Μιούνιθ, πρέπει ν’ αφήσης το κάπνισμα!» Έτσι, το άφησα.

Εξακολούθησα να παρακολουθώ συναθροίσεις και να μελετώ, και το 1917 άρχισα να κηρύττω μαζί με τους αδελφούς. Εβαπτίσθηκα στη Βόρειο Φιλαδέλφεια το 1917.

Στη διάρκεια των δυσκόλων ετών, τα οποία όλοι εμείς περάσαμε ως το 1919, ήμουν πάντοτε απησχολημένος. Είχα μάθει από ενωρίς ότι πρέπει ν’ αγωνίζεται κανείς για τα καλά πράγματα.

Κάποτε έπρεπε να πάρωμε υπογραφές για μια αίτησι διαμαρτυρίας λόγω της αδίκου φυλακίσεως των διευθυντών της Εταιρίας Σκοπιά. Η αίτησις χρησιμοποιούσε ισχυρή γλώσσα για να εκθέση τη διαστροφή της δικαιοσύνης που διεπράχθη από τους δικαστάς. Αν και αντιλαμβανόμουν ότι αυτή ήταν δυνατή γλώσσα για να την χρησιμοποιήση ένας όμιλος μειονότητος, ουδέποτε εφοβήθηκα. Πήρα 150 υπογραφές.

Όταν παρουσιάσθηκαν αυτές οι δυσκολίες προς το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μερικοί ενόμισαν ότι είχε γίνει όλο το έργο κηρύγματος, και ότι δεν υπήρχε τίποτε άλλο να κάμουν παρά να περιμένουν και να ληφθούν στον ουρανό. Εγώ πίστευα ότι το τέλος ήταν πλησίον—και το πιστεύω ακόμη—αλλ’ ουδέποτε αφιέρωσα τη ζωή μου σε μια ημερομηνία ή ημερομηνίες· μάλλον στον Ιεχωβά Θεό. Είχα πάντοτε τη σταθερή πεποίθησι ότι υπήρχε πολύ έργο για να γίνη. Έχουν περάσει από τότε σαράντα επτά χρόνια, και ακόμη τρέφω τα ίδια αισθήματα—μόνο ισχυρότερα!

Τώρα που δαπανούσα περισσότερο χρόνο στο έργο του κηρύγματος, οι εργασίες μου έγιναν ένα φορτίο για μένα. Έτσι στο 1920 επώλησα την επιχείρησί μου και αφιερώθηκα πλήρως στη διακονία.

Το ζήτημα της φροντίδος για τα φυσικώς αναγκαία πράγματα ελύθη σύντομα. Η λύσις ήλθε ως αποτέλεσμα μιας επανεπισκέψεως που είχα σ’ έναν άνθρωπο Γερμανικής καταγωγής, έναν κοσμηματοπώλη. Μια μέρα με ρώτησε τι επρόκειτο να κάμω, αφού είχα πωλήσει την επιχείρησί μου. Πώς θα εξοικονομούσα όσα μου εχρειάζοντο; Με παρεκάλεσε ν’ αναλάβω εργασία στο κατάστημά του, αλλά του είπα ότι δεν εγνώριζα τίποτε σχετικά μ’ επισκευές ωρολογίων. Αυτός απήντησε: «Δεν μ’ ενδιαφέρει αυτό· είσαι ακριβώς ο άνθρωπος που χρειάζομαι. Πρέπει να έχω έναν άνθρωπο στον οποίον να μπορώ να εμπιστεύωμαι πολύτιμα πράγματα.» Έτσι, με προσέλαβε στο κατάστημά του και μ’ εδίδαξε να επισκευάζω ωρολόγια. Εννοείται, δεν είχα ιδέα ότι θα χρησιμοποιούσα αυτή την εκπαίδευσι αργότερα στην Ισπανία.

Ο Αδελφός Ρόδερφορδ, πρόεδρος τότε της Εταιρίας Σκοπιά, με παρεκάλεσε να πάω πάλι στην Ισπανία για να κηρύξω εκεί τ’ αγαθά νέα. Πλήρωσα, λοιπόν, για το ταξίδι μου κι επήγα. Από την αρχή ακόμη εκήρυττα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ήταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα που μπορούσα να μένω μαζί με την κατά σάρκα αδελφή μου, αλλά για τη συντήρησί μου έπρεπε ακόμη να βασίζωμαι στις επισκευές ωρολογίων, στις επιδιορθώσεις ραπτομηχανών και στα χρήματα που έπαιρνα από τα διατιθέμενα έντυπα. Η πρόοδος ήταν βραδεία, αλλ’ υπήρχαν άνθρωποι που αγαπούσαν την αλήθεια και που πρόσεχαν στο άγγελμα.

Ουδέποτε θα ξεχάσω μια πείρα που είχα σε μια πόλι μεταλλείων. Μετά το κήρυγμα στη διάρκεια της ημέρας, επήγα στο πανδοχείο όπου επρόκειτο να κοιμηθώ. Άρχισα να μιλώ στους ανθρώπους, που παρευρίσκοντο στο κυλικείο, εξηγώντας τους ότι δαπανούσαν ανόητα το χρήμα των, σπαταλώντας τον χρόνο των και παραμελώντας τις οικογένειές των. Πώς, λοιπόν, μπορούσαν να ονομάζωνται Χριστιανοί; Μ’ αυτό τον τρόπο τους μίλησα μιάμιση ώρα περίπου. Με ρώτησαν, μισο-χλευαστικά, τι έκανα για να ζήσω. Ήμουν σε θέσι ν’ ανοίξω τη βαλίτσα των εργαλείων μου και να τους δείξω τα σύνεργά μου, αποδεικνύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι δεν ήμουν όπως οι ιερείς των, που ζούσαν μακριά από τον λαό. Τους προξένησε μεγάλη εντύπωσι. Σαν τον απόστολο Παύλο, μπορούσα να πω: «Εις τας χρείας μου και εις τους όντας μετ’ εμού αι χείρες αύται υπηρέτησαν.»—Πράξ. 20:34.

Ο πανδοχεύς εσχημάτισε ευνοϊκές εντυπώσεις από τη μαρτυρία μου. Έκαμα τη σκέψι ότι θα ήθελε να με διώξη βιαίως επειδή εκήρυττα εναντίον της οκνηρίας των ανθρώπων. Αλλ’ αντί γι’ αυτό, μου επέτρεψε να μείνω δωρεάν.

Τον Απρίλιο του 1924 ο Αδελφός Ρόδερφορδ μού έγραψε ερωτώντας κατά πόσον θα ήταν δυνατόν να γίνουν διευθετήσεις ώστε να δώση μια ομιλία στη Μαδρίτη. Όταν δεν μας εχορηγήθη η άδεια, ο Αδελφός Ρόδερφορδ μού έδωσε οδηγίες να πάω στο Παρίσι, όπου τον συνήντησα στο Ξενοδοχείο του Αγίου Ιακώβου, τον Μάιο του 1924. Αφού εξήτασε της συνθήκες της ζωής μου στην Ισπανία, απεφάσισε να μου δώση νέον διορισμό. Έτσι, λίγο μετά την επιστροφή μου στην Ισπανία, έλαβα μια επιστολή που μου ζητούσε να μετακινηθώ προς την Αργεντινή.

Έφθασα στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής στις 12 Σεπτεμβρίου του 1924. Είχα πληροφορηθή ότι ένας Αδελφός Γιάνγκ ήταν στο Μπουένος Άιρες φυτεύοντας τους πρώτους σπόρους της αληθείας, αλλά δεν τον βρήκα. Ενοίκιασα, λοιπόν, ένα δωμάτιο και άρχισα να εργάζωμαι. Είχα φέρει μαζί μου ένα κιβώτιο γεμάτο από Γραφικά έντυπα, κι έτσι είχα υλικό με το οποίον να σπείρω τους σπόρους της αληθείας. Ακόμη μια φορά η επισκευή ωρολογίων ήλθε προς βοήθειάν μου όσον αφορά τα έξοδα. Όταν έδινα μαρτυρία, εκύτταζα γύρω για κανένα σταματημένο ρολόγι του τοίχου, και όταν έβλεπα ένα, εξεδήλωνα προθυμία να το επιδιορθώσω. Έπειτ’ από λίγο συνήντησα τον Αδελφό Γιάνγκ, ο οποίος αργότερα εστάλη στην Ισπανία για να με αντικαταστήση.

Αφού υπήρχαν τόσο πολλοί Γερμανοί στην Αργεντινή, εσκέφθηκα ότι θα ήταν καλό να είχαμε εδώ μερικούς αδελφούς που να μιλούν τη Γερμανική γλώσσα κι έτσι παρεκάλεσα την Εταιρία να στείλη δύο ή τρεις ολοχρονίους διακόνους από τη Γερμανία. Τον Ιούλιο του 1925 οι αδελφοί ήλθαν. Συνεκέντρωσαν την προσοχή τους στους Γερμανοφώνους ενδιαφερομένους, αλλά μελετούσαν επιμελώς τα Ισπανικά ώστε να είναι χρήσιμοι σε όλους τους τομείς.

Τον Οκτώβριο του 1925 ενοικιάσαμε την πρώτη μας αίθουσα για συναθροίσεις. Πάντοτε θα ενθυμούμαι τον πρώτον όμιλο από οκτώ άτομα, που συμμετείχαν στο έργο του κηρύγματος. Μερικοί απ’ αυτούς ζουν ακόμη και είναι δραστήριοι στη διακονία σήμερα, σχεδόν σαράντα χρόνια από τότε.

Το έργο άρχισε σύντομα να επεκτείνεται και σε άλλες πόλεις της Αργεντινής, και σε άλλα μέρη. Λίγο μετά την άφιξί μου στη Νότιο Αμερική, ευνοήθηκα με το προνόμιο να διοχετεύσω το άγγελμα της Βασιλείας στην Ουρουγουάη καθώς και στην Παραγουάη. Αργότερα έστειλα μερικούς αδελφούς που ήσαν μαζί μου, να ποτίσουν τους σπόρους που είχαν φυτευθή στα πρώτα μου ταξίδια. Ένας πήγε στην Ουρουγουάη, ένας στην Παραγουάη και ο άλλος στη Χιλή.

Μια ενισχυτική της πίστεως πείρα σχετικά με το έργο της Χιλής εστερέωσε την πεποίθησί μου ότι ο Ιεχωβά κατηύθυνε τα πράγματα. Ο αδελφός, που εστάλη εκεί, έγραψε παρακαλώντας να μεταβώ εκεί όσο το δυνατόν συντομώτερα για να οργανώσω την εκκλησία και να χειρισθώ τις δαπάνες. Λοιπόν, προετοίμασα τα στοιχεία μου και κάθε τι άλλο, αλλά δεν είχα χρήματα για το ταξίδι. Εν τούτοις, ακριβώς τότε, μια αδελφή, που είχε λάβει ένα ποσόν χρημάτων, ήλθε στο γραφείο και συνεισέφερε 400 πεζός—το διπλάσιο ποσόν απ’ ό,τι ήταν αναγκαίο για να κάμω το ταξίδι!

Καθώς επεξετάθη η οργάνωσις, το μέρος, που είχαμε ενοικιάσει στο Μπουένος Άιρες, απεδείχθη ανεπαρκές, τελικά δε κατωρθώσαμε να ενοικιάσωμε ένα άλλο μέρος κοντά στη σημερινή ιδιοκτησία της Εταιρίας. Εδώ εσχηματίσθη η πρώτη εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπουένος Άιρες. Εν τούτοις, μέσα σε λίγα χρόνια κι αυτό ακόμη το μέρος ήταν πολύ μικρό για τις ευλογίες, με τις οποίες ο Ιεχωβά έστεφε τις προσπάθειές μας. Έτσι, το 1940, αγοράσαμε το ευρύχωρο οίκημα που ανήκει τώρα στην Εταιρία.

Το 1945 μας επεσκέφθησαν οι αδελφοί Νορρ και Φραντς, και ύστερ’ από λίγο άρχισαν να καταφθάνουν οι απόφοιτοι Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ που είχε αρχίσει να λειτουργή προσφάτως. Μας εδίδαξαν πολλά στον τομέα της οργανώσεως και καλύτερες μεθόδους κηρύγματος. Αυτό έδωσε ώθησι στο έργο, που κατέληξε σε ακόμη ταχύτερη επέκτασι.

Ένα περιστατικό, που έχει διαφυλαχθή σαν κάτι πολύτιμο στη ζωή μου, ήταν η πρόσκλησις να παρακολουθήσω τη διεθνή συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ, Οχάιο, το 1946. Αλλ’ ας μου επιτραπή να σας πω πρώτα για ένα επεισόδιο που συνέβη καθ’ οδόν προς το Κλήβελαντ.

Όταν φθάσαμε στη Μόμπιλ, Αλαμπάμας, έμεινα τέσσερες ημέρες στο σπίτι ενός φίλου. Στο διάστημα αυτό έλαβα μέρος στο έργο των οδών με το περιοδικό Η Σκοπιά, αλλ’ όταν μερικοί ταραξίαι με ανέφεραν στην αστυνομία, με πήραν και με ωδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα. Ο επί της μεταναστεύσεως αξιωματικός εκλήθη για να με ανακρίνη σχετικά με το έργο στο δρόμο. Είπε ότι το διαβατήριό μου έφερε την ένδειξι ότι εταξίδευα στις Ηνωμένες Πολιτείες γι’ αναψυχή και ότι δεν μπορούσα να εργάζωμαι. Απήντησα: «Αυτή είναι η μεγαλύτερη αναψυχή που γνωρίζω, να κηρύττω τον Λόγο του Θεού με τα έντυπα.» Με άφησε ελεύθερον.

Ένοιωσα συγκίνησι από ό,τι άκουσα και είδα στη συνέλευσι του Κλήβελαντ. Κατόπιν είχα το επιπρόσθετο προνόμιο να εργασθώ στο Μπέθελ της Εταιρίας Σκοπιάς στο Μπρούκλυν επί πέντε μήνες. Εκεί παρετήρησα την εξαιρετική οργάνωσι και την ενότητα του σκοπού, με τις οποίες όλοι ειργάζοντο. Κατόπιν επέστρεψα στην Αργεντινή.

Μολονότι διεπίστωνα ότι μπροστά μας ευρίσκοντο χρόνια τεραστίας επεκτάσεως, είχα, επίσης, συνείδησι του ότι το αυξανόμενο έργο απαιτούσε έναν νεώτερο, πιο σφριγηλό άνθρωπο, ο οποίος θα μπορούσε να συμβαδίζη μ’ αυτό. Έτσι, το 1949, το έτος που ο Αδελφός Νορρ έκαμε τη δεύτερη επίσκεψί του στην Αργεντινή, εξέθεσα το ζήτημα σ’ αυτόν κι έγινε μια αλλαγή στην οργάνωσι του τμήματος. Για ένα διάστημα διετήρησα το προνόμιο του να διαχειρίζωμαι τα οικονομικά ζητήματα για λογαριασμό της Εταιρίας, αλλά τώρα εργάζομαι στην αίθουσα υποδοχής του νέου μας οίκου Μπέθελ, που συνεπληρώθη μόλις προ δύο ετών.

Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά για το ότι μ’ εχρησιμοποίησε κι εξακολουθεί να με χρησιμοποιή στην ηλικία των εβδομήντα εννέα ετών. Με την ευλογία του Ιεχωβά, έζησα να δω το κτίριο του θαυμασίου μας, τριωρόφου οίκου Μπέθελ. Ουδέποτε εφαντάσθηκα ότι θα είχαμε κάτι σαν αυτό στην Αργεντινή, ούτε ότι θα είχαμε εδώ 10.000 και πλέον διαγγελείς της Βασιλείας! Τώρα βλέπω να ευδοκιμούν τμήματα στη Χιλή, στην Ουρουγουάη και Παραγουάη, επίσης. Τι μεγαλύτερη ευλογία θα μπορούσα να ζητήσω από το να παραστώ μάρτυς της χειρός του Ιεχωβά στο έργο του, στο οποίο ακριβώς πρέπει να βρούμε τη θέσι μας!

Όταν ανασκοπώ τη ζωή μου και τα βήματα, που έκαμα κάτω από τη διεύθυνσι του Ιεχωβά και της οργανώσεώς του, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον Ιερεμία, ότι πρέπει ν’ αποβλέπωμε στον Ιεχωβά για να κατευθύνη τα βήματά μας. (Ιερεμ. 10:23) Τι προνόμιο είχα στο ν’ ακολουθήσω την κατεύθυνσί Του και να προσαρμόσω τη ζωή μου στους σκοπούς Του!