Η Βαβυλών Πίπτει, Αλλά η Θρησκεία της Επιζή για να Δεσπόζη επί των Εθνών

1. Η πτώσις της Βαβυλώνος ως παγκοσμίου δυνάμεως ποιο ερώτημα ήγειρε;

ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ τεύχη εξετέθη πλήρως η πτώσις της Βαβυλώνος στα χέρια του Κύρου του Πέρσου το 539 π. Χ. Από τότε, δεν ήταν πια μια παγκόσμιος πολιτική δύναμις. Τι συνέβη, όμως, με τη θρησκεία της Βαβυλώνος; Με την παρέλευσι της πολιτικής ισχύος της Βαβυλώνος και τη μετάθεσι του παγκοσμίου ελέγχου από Σημιτικά σε Αριανά χέρια, πέθανε μήπως μαζί της και η θρησκεία της Βαβυλώνος; Απολύτως όχι. Γιατί όχι;

2. (α) Κατά ποιον τρόπο είχε προηγουμένως τεθή ένα θεμέλιο για την άσκησι της θρησκείας της Βαβυλώνος από τα έθνη; (β) Όταν η Βαβυλών έχασε την πολιτική υπεροχή, τι συνέβη στο ιερατείο της, και ποια απόφασι είχαν; (γ) Προς ποια κατεύθυνσι απέβλεπαν, με ποιο τελικό αποτέλεσμα;

² Πρώτ’ απ’ όλα, το θεμέλιο για την εξάσκησι της θρησκείας της Βαβυλώνος από όλα τα έθνη, εκτός από τους πιστούς απογόνους του Σημ, είχε τεθή με την οικοδόμησι εκ μέρους των του Πύργου της Βαβυλώνος στις ημέρες του Νεβρώδ. Η θαυματουργική σύγχυσις των γλωσσών διεσκόρπισε τις οικογένειες, οι οποίες, όμως, παρέλαβαν μαζί των τις ψευδείς θρησκευτικές των ιδέες.a Η Βαβυλών από τότε εθεωρείτο από τα ειδωλολατρικά έθνη ως κέντρον της θρησκείας. Δεύτερον, μετά την πτώσι της Βαβυλώνος το 539 π.Χ., το ιερατείο της εξεβλήθη από τους Πέρσας. Αλλά δεν ήσαν καθόλου διατεθειμένοι ν’ αφήσουν την πατροπαράδοτη εξουσία και υπεροχή της Βαβυλωνιακής θρησκείας να σβήση. Μολονότι η Βαβυλών έχασε την πολιτική της υπεροχή, η θρησκεία της που είχε πρωτοεισαχθή από τον Νεβρώδ, διετηρήθη ως μια παγκόσμιος αυτοκρατορία της θρησκείας επάνω σε όλους εκτός από εκείνους, οι οποίοι ενέμεναν στην ορθή λατρεία του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Κάτω από τον επιδέξιο χειρισμό του Σατανά ή Διαβόλου έστρεψε αμέσως το βλέμμα της προς δυτικούς ορίζοντας για να εγκαθιδρύση ένα νέο κέντρο για το ιερατείο της και τη διαδοχή του Βαλτάσαρ. Πράγματι, θα ιδούμε ότι αυτή η ουσία της εισεχώρησε αργότερα μέσα στην αποστάτιδα Χριστιανοσύνη, αποκτώντας πραγματικά έλεγχον πάνω σ’ εκείνο το τμήμα της γης, που έφθασε να ονομάζεται «Χριστιανικός κόσμος».

Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

3. (α) Ποιοι ήσαν οι Ετρούσκοι, και ποια σχέσι έχουν με τη Ρωμαϊκή ιστορία; (β) Όταν οι Ετρούσκοι βασιλείς ανετράπησαν, έσβησε μήπως και η Ετρουσκική επιρροή; Εξηγήστε.

³ Πολύ προτού πέση η Βαβυλών, το έδαφος είχε προετοιμασθή για να καταστή δυνατόν να επιτευχθή αυτή η μεταφύτευσις της κεφαλής της Βαβυλωνιακής θρησκείας στην Ιταλία. Ο ιστορικός Ι. Χ. Μπρήστεντ, στο βιβλίο Αρχαίοι Καιροί—Μια ιστορία του Παλαιού Κόσμου, μας λέγει ότι μια φυλή πειρατών που ελέγοντο Ετρούσκοι, οι οποίοι προφανώς ήλθαν από τη Μικρά Ασία, εγκατεστάθησαν στην Ιταλία από το 1000 π.Χ. Μετά το 800 π.Χ. εξαπλώθηκαν πολύ κατά μήκος της βορείου Ιταλίας, και η Ρώμη έγινε πόλις βασίλειο κάτω από ένα Ετρούσκο βασιλέα, όπως οι άλλες Ετρουσκικές πόλεις, οι οποίες εξαπλώθηκαν από την Κάπουα μακριά στο βορρά ως τον λιμένα της Γενούης. Αυτοί οι βασιλείς εκυβέρνησαν επί δυόμισυ αιώνες. Αυτό καθιστά τη γραμμή των βασιλέων της Ρώμης από το 750 ως το 500 π.Χ. περίπου αποκλειστικώς Ετρουσκική. Ώστε, η σύμφωνα με τις παραδόσεις ίδρυσις της Ρώμης όχι πολύ πριν από το 750 π.Χ. αντιστοιχεί με την κατάληψί της και την εγκαθίδρυσι μέσα σ’ αυτή ενός ισχυρού βασιλείου από τους Ετρούσκους. Αρχαιολογικές αποδείξεις το βεβαιούν αυτό, μολονότι δεν υπάρχουν γραπτά υπομνήματα της Ρώμης από αυτή την αρχαία περίοδο. Μολονότι αυτοί οι Ετρούσκοι βασιλείς εισήγαγαν βελτιώσεις στη Ρώμη, η σκληρότης και η τυραννία των διήγειρε τελικά μια στάσι, και το 500 π.Χ. περίπου η σταδιοδρομία της Ρώμης κάτω από βασιλείς έλαβε τέλος. Αλλά, λέγει ο Δρ Μπρήστεντ, οι δυόμισυ αιώνες Ετρουσκικής διακυβερνήσεως άφησαν τα ίχνη των επάνω στη Ρώμη, που διακρίνονται πάντοτε στην αρχιτεκτονική, στη θρησκεία, στη φυλετική διοργάνωσι, και σε μερικά άλλα πράγματα.

4. Ποια πληροφορία μας δίδει Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, που επιβεβαιώνει την αφήγησι του Ιστορικού Μπρήστεντ για τους Ετρούσκους;

⁴ Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία το επιβεβαιώνει, αναφερομένη στον ιστορικό Ηρόδοτο, ο οποίος αφηγείται ότι επί της βασιλείας του Άτυος, γυιού του Μανού, υπήρξε μεγάλη έλλειψις τροφής σε όλη τη Λυδία, η οποία εκράτησε δεκαοκτώ έτη. Τελικά, κατόπιν διευθετήσεως του βασιλέως, ο γυιός του Τυρρηνός μετέφερε το ήμισυ του πληθυσμού στη Σμύρνη και κατεσκεύασε πλοία, με τα οποία ξεκίνησαν να ζητήσουν τροφές και μια χώρα, και, αφού διέμειναν ως παρεπίδημοι σε πολλά έθνη, ήλθαν στην Ομβρική στην Ιταλία, όπου οικοδόμησαν πόλεις. Γι’ αυτούς τους λαούς, οι οποίοι (σύμφωνα με τον Ηρόδοτο) δεν απεκαλούντο πια Λυδοί, αλλά Τυρρηνοί, Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Από τον χαρακτήρα των αρχαιοτέρων ερειπίων των η χρονολογία της πρώτης μονίμου εγκαταστάσεώς των θα μπορούσε να τοποθετηθή κατά το τέλος του ενάτου αιώνος.» Ποια ήταν η θρησκεία των Τυρρηνών; Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει:

5. (α) Ποια ήταν η θρησκεία των Ετρούσκων; (β) Δώστε μερικά παραδείγματα.

⁵ Το ότι οι Ετρούσκοι ήσαν ανατολίται ή ημιανατολίται αποδεικνύεται από το όλον του χαρακτήρος της αρχαιότατης των τέχνης, και από πολλές λεπτομέρειες της θρησκείας και της λατρείας των. Είναι μια τέχνη, η οποία παρουσιάζει στενή επαφή με τη Μεσοποταμία, τη Συρία και την Κύπρο από τη μία πλευρά και με την Αίγυπτο από την άλλη. Οι θεότητες και τα μυθολογικά πρόσωπα επάνω σε Ετρουσκική επεξεργασία χρυσού και σε κοσμήματα του 7ου αιώνος είναι προφανώς οι ήρωες και θεότητες της Ασιατικής μυθολογίας. . . . Στη σφαίρα της τελετουργικής και της θρησκείας υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες, οι οποίες έχουν ληφθή κατ’ ευθείαν από τη Μεσοποταμία, το όλον δε αίσθημα καθώς και η ατμόσφαιρα είναι καθαρώς ανατολικά. Οι πιο χτυπητές ομοιότητες είναι στην άσκησι μαντείας και οιωνοσκοπίας· διότι η συνήθεια της μαντεύσεως από το συκώτι του προβάτου ή την πτήσι πουλιών είναι καθαρώς Χαλδαϊκή (βλέπε ΜΑΝΤΕΙΑ). Υπάρχουν υποδείγματα συκωτιού από πηλό από τη Μεσοποταμία χαραγμένα με σφηνοειδή τρόπο, που ομοιάζει ακριβώς με το ορειχάλκινο ομοίωμα ενός συκωτιού πού ανευρέθη στην Πιασέντζα [στην Επαρχία Αιμιλίας, Ιταλίας], χωρισμένο σε διαμερίσματα το καθένα από τα οποία φέρει μια επιγραφή στην Ετρουσκική με το όνομα της προεδρευούσης θεότητος.b

6. (α) Αναφέρετε μερικές από τις εξελίξεις ως τον έκτον αιώνα π.Χ. (β) (με την υποσημείωσι) Πού έκειτο η Ετρουρία, και ποιο σύγχρονο όνομα προέρχεται από αυτήν;

⁶ Έτσι η αρχαιολογία σαφώς δείχνει ότι οι Ετρούσκοι ήλθαν από κάποιο μέρος της Μικράς Ασίας κι εγκατεστάθησαν στις ακτές της Τοσκάνης. Το Βέη, στην Ετρουρία,c βορείως της Ρώμης, έγινε μια από τις κυριώτερες πόλεις των. Η Ετρουρία τελικά κατεβροχθίσθη από τη Ρώμη. Μια ομοσπονδία δώδεκα πόλεων υπήρχε τον έκτον αιώνα, η οποία είχε τις ετήσιες συνελεύσεις της στο ναό Βολτούμμα επάνω από το Λάκους Βολσινιένσις (Λίμνη του Μπολσένα), και φαίνεται ότι η ομοσπονδία περιωρίσθη κυρίως σε ζητήματα θρησκείας.d Όλ’ αυτά έλαβαν χώρα προ και μέχρι της εποχής της πτώσεως της Βαβυλώνος τον έκτον αιώνα (539 π.Χ.).

7. (α) Ήταν μήπως η θρησκεία, την οποία εκληρονόμησε η Ρώμη, περισσότερο απ’ ευθείας Βαβυλωνιακή από εκείνη, την οποία ασκούσαν τα άλλα έθνη την εποχή εκείνη; (β) Για ποιο πράγμα ενδιεφέρετο το Βαβυλωνιακό ιερατείο, και τι έκαμαν, όταν εξεδιώχθησαν από τη Βαβυλώνα; (γ) Τι μας λέγει η Γραφή για την Πέργαμο;

⁷ Έτσι η θρησκεία της Βαβυλώνος εκέρδισε ένα ισχυρό στήριγμα στην Ευρώπη, όχι απλώς μια μακρινή σχέσι από την εποχή της Βαβέλ, αλλά μια απ’ ευθείας κληρονομική γραμμή. Εν τούτοις, εδώ ενδιαφερόμεθα κυρίως για το ιερατείο της Βαβυλώνος. Ακριβώς όπως ο Σατανάς ή Διάβολος είχε εγκαθιδρύσει τη Βαβυλωνιακή θρησκεία μέσω του Νεβρώδ για ν’ αντιταχθή στην αληθινή λατρεία, έτσι το πνεύμα του εκίνησε το Βαβυλωνιακό ιερατείο να φροντίση ώστε το ιερατείο και η θρησκευτική διαδοχή του ιδίου του Βαλτάσαρ να μη εκλείψη, όταν η Βαβυλών εχάθη ως πρωτεύουσα. Μετά την ήττα της Βαβυλώνος, σύμφωνα με το έργο που τιτλοφορείται Εφέστιοι Θεοί της Κιλικίας, υπό Μπάρκερ και Αίνσγουωρθ, κεφάλαιο 8, σελίς 232, διαβάζομε: «Οι ηττημένοι Χαλδαίοι διέφυγαν στη Μικρά Ασία και εγκατέστησαν την κεντρική σχολή των στην Πέργαμο.» Αυτή είναι η Πέργαμος, η οποία αναφέρεται στην Αποκάλυψι 2:12, 13 ως η έδρα μιας Χριστιανικής εκκλησίας πολύ αργότερα, τον πρώτον αιώνα μ.Χ. Όσον αφορά αυτή τη μεταφορά της Χαλδαϊκής έδρας, ο Δρ Αλέξανδρος Χίσλοπ λέγει:

8. Τι αποτελούσε το βασίλειο της Περγάμου; (Υποσημείωσις) (α) Τι μπορεί να λεχθή για τη σπουδαιότητα της Περγάμου ως πόλεως; (β) Ποιος ήταν θεός της Περγάμου;

⁸ Η Φρυγία . . . αποτελούσε μέρος του Βασιλείου της Περγάμου. Η Μυσία αποτελούσε, επίσης, ένα άλλο, και οι Μυσοί, στο Χρονικό του Πάσκαλ, αναφέρονται ως απόγονοι του Νεβρώδ. Αναφέρει επί λέξει, «Νεβρώδ [Ελληνική ονομασία του Νίμροντ], ο κυνηγός και γίγας—από τον όποιο προέρχονται οι Μυσοί.» (Βλέπε Χρονικό του Πάσκαλ, τόμος 1ος, σελίς 50.) Η Λυδία, επίσης, από την οποία ο [Ιστορικός] Λίβιος και ο Ηρόδοτος λέγουν ότι προέρχονται οι Ετρούσκοι [της Ιταλίας] αποτελούσαν μέρος του αυτού βασιλείου. Για το γεγονός ότι η Μυσία, η Λυδία και η Φρυγία αποτελούσαν μέρος του βασιλείου της Περγάμου, βλέπε Κλασσικόν Λεξικόν ΣΜΙΘ, σελίς 542.e

Η ΡΩΜΗ ΕΠΗΡΕΑΣΘΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΣ

9. Πώς επηρεάσθη θρησκευτικούς η Ρώμη από την Ετρουσκική επίδρασι;

⁹ Αυτό απεδείχθη ότι είχε μια βαθιά επίδρασι πάνω στη Ρώμη. Όταν οι Ετρουσκικές πόλεις ανετράπησαν και η Ρώμη έγινε μια δημοκρατία (509 π.Χ.), οι Ρωμαίοι ανέλαβαν τους Ετρουσκικούς θεούς, Δία, Ήρα, Αθηνά και άλλους, και στον κάθε θεό εδόθη τώρα, για πρώτη φορά, ένα ανθρώπινο σχήμα και μια κατοικία σ’ ένα ναό ή βωμό. Συνεταυτίσθησαν με τους Ελληνικούς θεούς. Ο Ζεύς, ο «πατήρ του ουρανού» των Ετρούσκων, έγινε η Ρωμαϊκή έκδοσις του Ελληνικού Διός-πατρός. Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, ήταν η ευνοούμενη θεότης των πολεμιστών Ρωμαίων. Τα Σατουρνάλια παρελήφθησαν αργότερα από τους Χριστιανούς ως τα Χριστούγεννα των, και τους εδόθη νέα σημασία. Ένα σύγχρονο ιστορικό έργοf συνδέει τα Ρωμαϊκά έθιμα απ’ ευθείας με τους Χαλδαίους:

10. (α) Σε ποια διεστραμμένη χρήσι μετέστρεψαν οι Βαβυλώνιοι τη γνώσι των περί αστρονομίας; (β) Δείξτε πώς οι Ρωμαίοι ανέλαβαν τα Χαλδαϊκά αστρολογικά έθιμα.

¹⁰ Οι Χαλδαίοι εσημείωσαν μεγάλη πρόοδο στη μελέτη της αστρονομίας σε μια προσπάθεια ανακαλύψεως του μέλλοντος στα άστρα. Αυτή την τέχνη την ονομάζομε «αστρολογία». Πολλή πληροφορία συνεκεντρώθη συστηματικά από τους Βαβυλωνίους και από αυτή έχομε τώρα την αρχή της αστρονομίας. Οι ομάδες αστέρων, οι οποίες τώρα φέρουν το όνομα «Δώδεκα Σημεία του Ζωδίου» εχαρτογραφήθησαν για πρώτη φορά, και οι πλανήται Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Ζευς, και Κρόνος ήσαν γνωστοί. Εφόσον επιστεύετο ότι αυτοί οι πλανήται είχαν ειδική εξουσία επάνω στη ζωή των ανθρώπων, τους εδόθησαν τα ονόματα που είχαν οι πέντε κυριώτεροι θεοί και θεές. Αναφερόμεθα σ’ αυτούς τους πλανήτας με τα Ρωμαϊκά των ονόματα, αλλά οι Ρωμαίοι είχαν υιοθετήσει τους Βαβυλωνιακούς ορισμούς και απλώς τους μετέφρασαν με το αντίστοιχο τους στη Ρώμη. Έτσι ο πλανήτης Ίσταρ, θεά του έρωτος, έγινε Αφροδίτη, και ο Μαρδώκ μετεβλήθη σε Δία.

11. (α) Πώς η Πέργαμος έγινε μια Ρωμαϊκή κτίσις; (β) Ποια θρησκευτική θέσι κατείχε ο Βασιλεύς Άτταλος;

¹¹ Το 133 π.Χ., ο Βασιλεύς Άτταλος Γ΄, στην επιθανάτιο κλίνη του, εκληροδότησε την Πέργαμο και όλη την περιοχή της στους Ρωμαίους, όλο δε αυτό έγινε αργότερα μια Ρωμαϊκή επαρχία υπό το όνομα Ασία. Ο Βασιλεύς Άτταλος είχε εκλεγή από τους Χαλδαίους Μάγους ως ο διάδοχος του Βαλτάσαρ, όπως ο Δρ Χίσλοπ συνεχίζει και λέγει:

12. (α) Πώς οι βασιλείς της Περγάμου έλαβαν το θρησκευτικό τους αξίωμα; (β) Με τον τρόπο αυτό ποια αλυσίδα διαδοχής ανενεώθη;

¹² Οι βασιλείς της Περγάμου, στα εδάφη των οποίων οι Χαλδαίοι Μάγοι βρήκαν άσυλο, είχαν προφανώς τοποθετηθή από αυτούς [τους Μάγους], και από τη γενική κραυγή της Ειδωλολατρίας, η οποία τους έδειχνε συμπάθεια, στην κενή θέσι, την οποία κατείχαν ο Βαλτάσαρ και οι προκάτοχοι του. Επευφημούντο ως αντιπρόσωποι του αρχαίου Βαβυλωνιακού θεού. Αυτό αποδεικνύεται από τις δηλώσεις του Παυσανία. . . . Ο Άτταλος, στα εδάφη του οποίου οι Μάγοι είχαν την έδρα τους, είχε τοποθετηθή και ανεγνωρίζετο ως αυτός ο ίδιος ο χαρακτήρ του Βάκχου, ο Αρχηγός των Μάγων. Έτσι η κενή θέσις του Βαλτάσαρ συνεπληρώθη, και η διεσπασμένη αλυσίδα της Χαλδαϊκής διαδοχής ανενεώθη.—Οι Δύο Βαβυλώνες, σελίδες 240, 241.

ΠΟΘΕΝ ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΠΟΝΤΙΦΙΚΟΣ;

13. Γιατί ερευνούμε την προέλευσι του αξιώματος «Πόντιφεξ Μάξιμους» με εξαιρετικό ενδιαφέρον;

¹³ Σ’ αυτό τον καιρό, που οι θρησκείες του κόσμου παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως την ελπίδα για παγκόσμιο ειρήνη, με επί κεφαλής τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, είμεθα υποχρεωμένοι απέναντι του εαυτού μας να εξετάσωμε, ως ένα επόμενο βήμα, με απροκατάληπτη διάνοια την προέλευσι του Ρωμαϊκού αξιώματος «Πόντιφεξ Μάξιμους». Ο Δρ Χίσλοπ αναφέρει το ιστορικό στις σελίδες 239, 240 του βιβλίου του Οι Δύο Βαβυλώνες:

14. Πώς θεωρούσε τους Ετρούσκους η Ρώμη, όσον αφορά την επιστήμη και τη θρησκεία;

¹⁴ Μια αποικία Ετρούσκων, βαθιά αφωσιωμένων στη Χαλδαϊκή ειδωλολατρία, είχαν μεταναστεύσει, μερικοί λέγουν από τη Μικρά Ασία [όπου ήταν η Πέργαμος], άλλοι από την Ελλάδα, κι εγκατεστάθησαν κοντά στη Ρώμη. Τελικά συνεχωνεύθησαν στη Ρωμαϊκή πολιτεία, αλλά, πολύν καιρό προτού λάβη χώρα αυτή η πολιτική ένωσις, εξήσκησαν την πιο ισχυρή επίδρασι πάνω στη θρησκεία των Ρωμαίων. Από αυτή την αρχή τους η ικανότης τους στη μαντεία, στην προγνωστική, και σε όλες τις επιστήμες, πραγματικές ή υποθετικές, τις οποίες οι μάντεις ή προγνώσται είχαν μονοπωλήσει, έκαμαν τους Ρωμαίους ν’ αποβλέπουν σ’ αυτούς με σεβασμό. Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι Ρωμαίοι απεκόμισαν τη γνώσι της μαντείας που είχαν . . . κυρίως από τους κατοίκους της Τοσκάνης, δηλαδή, στο λαό της Ετρουρίας, και ότι κατά πρώτον σε κανένα άλλον εκτός από τους ιθαγενείς της χώρας δεν επετρέπετο να ασκήση το λειτούργημα του Χάρουσπεξ, το οποίο εσχετίζετο με όλες τις τελετουργίες που περιελαμβάνοντο κυρίως σε θυσίες. . . . οι δε ανώτεροι από τους ευγενείς νέους της Ρώμης απεστέλλοντο στην Ετρουρία για να εκπαιδευθούν σ’ αυτή την ιερή επιστήμη, η οποία άνθιζε εκεί.

15. (α) Ποιος ίδρυσε το κολλέγιο των Ποντιφίκων; (β) Ποιες εξουσίες ασκούσε ο Ποντίφιξ, το προεδρεύον μέλος αυτού του σώματος, και ήταν στην πραγματικότητα Ρωμαίος στην καταγωγή και την πράξι;

¹⁵ Το κολλέγιοg των Ποντιφίκων έχει ιδρυθή από το Νουμά Πομπίλιο, δεύτερο μυθικό βασιλέα της Ρώμης, και σχετικά με τον Νουμά, ο Χίσλοπ λέγει: «Αυτός ο θεός εκαλείτο στη Βαβυλώνα Νεβώ, στην Αίγυπτο Νουβ ή Νουμ, και μεταξύ των Ρωμαίων Νουμάς, διότι ο Νουμάς Πομπίλιος, ο μέγας ιερεύς-βασιλεύς των Ρωμαίων, κατείχε ακριβώς τη θέσι του Βαβυλωνίου Νεβώ.»h Ο Ύπατος Ποντίφιξ, ο οποίος προήδρευε πάνω σ’ αυτό το κολλέγιο, και ήλεγχε όλες τις δημόσιες και ιδιωτικές θρησκευτικές τελετουργίες του Ρωμαϊκού λαού σε όλες τις ουσιαστικές σχέσεις, εγίνετο κατά το πνεύμα και στην πράξι ένας Ετρούσκος Ποντίφιξ. Σχετικά με αυτό, ο Δρ Χίσλοπ λέγει:

16. Τι λέγει ο Δρ Χίσλοπ για την πραγματική τοποθεσία της έδρας της εξουσίας του Ποντίφικος;

¹⁶ Ο πραγματικός νόμιμος Βαβυλώνιος Ποντίφιξ είχε την έδρα του πέραν των ορίων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας [η οποία ποτέ δεν εξηπλώθη στη νότιο Μεσοποταμία ή Χαλδαία]. Η έδρα εκείνη, μετά τον θάνατο του Βαλτάσαρ και την εκτόπισι του Χαλδαϊκού ιερατείου από τη Βαβυλώνα από τους Μηδο-Πέρσας βασιλείς, ήταν στην Πέργαμο, όπου υπήρχε αργότερα μια από τις επτά εκκλησίες της Ασίας.i

17. Σε ποιο συμπέρασμα μας οδηγεί η μελέτη μας, σχετικά με το αξίωμα των Ρωμαίων παπών;

¹⁷ Θα είχε για μας μέγιστο ενδιαφέρον σ’ αυτή τη σύντομη ιστορική εξέτασι να ιδούμε πώς αυτός ο θρησκευτικός σύνδεσμος μεταξύ Περγάμου και Ρώμης, η οποία έγινε η Έκτη Παγκόσμιος Δύναμις τον πρώτον αιώνα π.Χ., είχε εκδηλωθή στο αξίωμα του «Πόντιφεξ Μάξιμους». Αποδεικνύει σαφώς ότι η Βαβυλωνιακή θρησκεία είναι πραγματικά η πηγή του αξιώματος «Πόντιφεξ Μάξιμους» των παπών της Ρώμης. Το βιβλίον Οι Δύο Βαβυλώνες μάς δίνει μια αφήγησι:

18. (α) Πότε ο άρχων της Ρώμης ενεδύθη εκ νέου όλες τις εξουσίες και λειτουργίες του Βαβυλωνίου Ποντίφικος; (β) Πώς ο Ιούλιος Καίσαρ έδειξε ότι διεκδικεί τις εξουσίες του Βαβυλωνίου Ποντίφικος;

¹⁸ Κατ’ αρχάς ο Ρωμαίος Ποντίφιξ δεν είχε άμεση σχέσι με την Πέργαμο και την ιεραρχία εκεί· εν τούτοις, με την πάροδο του χρόνου, το Ποντιφικάτον της Ρώμης και το Ποντιφικάτον της Περγάμου έφθασαν να συνταυτισθούν. Η Πέργαμος η ιδία έγινε μέρος και τμήμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όταν ο Άτταλος Γ΄, ο τελευταίος από τους βασιλείς, κατά το θάνατο του, εγκατέλειψε δια διαθήκης όλες τις κτήσεις του στο Ρωμαϊκό λαό, 133 π.Χ. . . . Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ, ο οποίος είχε προηγουμένως εκλεγή «Πόντιφεξ Μάξιμους», έγινε, επίσης, ένας Αυτοκράτωρ, ο ανώτατος πολιτικός άρχων των Ρωμαίων, τότε αυτός, ως κεφαλή του Ρωμαϊκού κράτους, και κεφαλή της Ρωμαϊκής θρησκείας, είχε ενδυθή στον υπέρτατο βαθμό όλες τις εξουσίες και λειτουργίες του πραγματικού νομίμου Βαβυλωνίου Ποντίφικος και αυτός ήταν σε θέσι να διεκδικήση αυτές τις εξουσίες. Έπειτα φαίνεται ότι προέβαλε αξιώσεις και πάνω στον τίτλο της θεότητος του Αττάλου, καθώς και το βασίλειο, το οποίο ο Άτταλος είχε κληροδοτήσει στους Ρωμαίους, ως εάν συνεκεντρώνοντο σ’ αυτόν· . . . Κατόπιν, σε ωρισμένες περιστάσεις, στην εξάσκησι του υψηλού του ποντιφικού αξιώματος, ενεφανίζετο φυσικά με όλη τη λαμπρότητα της Βαβυλωνιακής στολής, όπως θα έκανε ο ίδιος ο Βαλτάσαρ, με μανδύες πορφυρούς, με την ποιμαντορική ράβδο του Νεβρώδ στο χέρι, φορώντας τη μίτρα του Δαγών [του θεού ιχθύος] και κρατώντας τα κλειδιά του Ιανού [του θεού με δύο πρόσωπα] και της Κυβέλης της «μητρός» θεάς]. . . .

19. Ποιος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτωρ, ο οποίος αρνήθηκε να δεχθή για τον εαυτό του τον τίτλο του «Πόντιφεξ Μάξιμους»;

¹⁹ . . . ως τη βασιλεία του [Δυτικού Αυτοκράτορος] Γρατιανού, ο οποίος, όπως αποδεικνύει ο [ιστορικός] Γίββων, ήταν ο πρώτος, ο οποίος αρνήθηκε να φορή την ειδωλολατρική στολή του ποντίφικος, ή να κάθεται ως Ποντίφιξ, . . .

20. Όταν ο Γρατιανός αρνήθηκε το αξίωμα του Υπερτάτου Ποντίφικος, παρέμεινε αυτό κενό, ή τι συνέβη;

²⁰ . . . Μέσα σε λίγα έτη αφότου κατηργήθη ο ειδωλολατρικός τίτλος του Ποντίφικος, αυτός ανεζωογονήθη . . . και απενεμήθη, με όλα τα ειδωλολατρικά χαρακτηριστικά, που συνδέονται με τον τίτλο αυτόν, στον Επίσκοπο της Ρώμης, ο οποίος, έκτοτε, έγινε ο μέγας παράγων στο να εκχυθούν πάνω στον κατ’ όνομα «Χριστιανικό κόσμο» . . . όλες οι άλλες διδασκαλίες της ειδωλολατρίας που προήλθαν από την αρχαία Βαβυλώνα. . . .

21. Ποιος ήταν ο πρώτος πάπας της Ρώμης, ο οποίος έλαβε τον τίτλο, και ήταν η Ρώμη την εποχή εκείνη Χριστιανική;

²¹ . . . Οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες αυτός ο ειδωλολατρικός τίτλος απενεμήθη στον Πάπα Δάμασο, ήσαν τέτοιες ώστε θ’ αποτελούσε μια όχι μικρή δοκιμασία της πίστεως και ακεραιότητας ακόμη και για ένα άνθρωπο πολύ καλύτερο από αυτόν. Μολονότι η Ειδωλολατρία είχε δια νόμου απογορευθή στη Δυτική Αυτοκρατορία της Ρώμης, εν τούτοις στην πόλι των Επτά Λόφων ήταν ακόμη ακράτητη, τόσο ώστε ο Ιερώνυμος [μεταφραστής της Λατινικής Βουλγάτας], ο οποίος το εγνώριζε καλά, γράφοντας για τη Ρώμη, σ’ αυτή ακριβώς την περίοδο, την αποκαλεί τον «οχετό όλων των δεισιδαιμονιών.» Το αποτέλεσμα ήταν, ότι, ενώ σε όλα τα άλλα μέρη της αυτοκρατορίας το αυτοκρατορικό διάταγμα για την κατάργησι της Ειδωλολατρίας ήταν σεβαστό, στη Ρώμη την ίδια ήταν, κατά μέγα μέρος, ένα νεκρό γράμμα. . . .

22. Τι μπορεί να λεχθή για τον Πάπα Δάμασον 1 ως χαρακτήρα; (Υποσημείωσις) Πώς ο Δάμασος έλαβε κοσμική βοήθεια, η οποία ενίσχυσε τη θέσι του;

²² . . . Ο άνθρωπος αυτός [ο Πάπας Δάμασος Α΄], ο οποίος ανήλθε στην επισκοπή της Ρώμης, ως ένας κλέπτης και ένας ληστής, επάνω στα πτώματα εκατό και πλέον αντιπάλων του, δεν θα εδίσταζε όσον αφορά την εκλογή που επρόκειτο να κάνη. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι ενήργησε όπως ήταν ως χαρακτήρ, ώστε, αναλαμβάνοντας τον Ειδωλολατρικό τίτλο του Ποντίφικος, να μπορή με οποιαδήποτε θυσία της αληθείας να δικαιολογή τη διεκδίκησί του σ’ αυτό τον τίτλο στα όμματα των Ειδωλολατρών, ως ο νόμιμος αντιπρόσωπος της μακράς των γραμμής ποντιφίκων. . . .j

23. (α) Ως ποιον εδέχοντο τον πάπα οι Ειδωλολάτραι, ως τον τέταρτον αιώνα μ.Χ.; (β) Τι έλαβε χώρα το 606 μ.Χ. όσον αφορά το αξίωμα του Πάπα στη Ρώμη;

²³ . . . Ο Πάπας, όπως είναι τώρα, ήταν κατά το τέλος του τετάρτου αιώνος, ο μόνος αντιπρόσωπος του Βαλτάσαρ, ή Νεβρώδ, επί της γης, διότι οι Ειδωλολάτραι με έκδηλο τρόπο τον παρεδέχοντο ως τέτοιον. . . . Το 606 μ.Χ., όταν αναστατώσεις και σύγχυσις συνεκλόνιζαν τα έθνη σαν μια τρικυμιώδη θάλασσα, ο Πάπας της Ρώμης έγινε Παγκόσμιος Επίσκοπος· και τότε τα δέκα κυριώτερα βασίλεια της Ευρώπης τον ανεγνώρισαν ως Βικάριον του Χριστού επί της γης, το μόνο κέντρον ενότητος τη μόνη πηγή σταθερότητας του θρόνου των.k

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΠΑΡΕΛΘΗ

24. (α) Πώς ο Λόγος του Θεού ομιλεί για τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη; (β) Τι αυτή έκαμε σχετικά με τις διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις κάτω απ’ αυτήν, περιλαμβανομένων και των θρησκειών του «Χριστιανικού κόσμου»; (γ) Σε ποια κατάστασι ωδήγησε τα έθνη; (δ) Ποιος είναι ο σκοπός του Θεού αποκαλύπτοντας τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη τόσο λεπτομερώς, και τι, επομένως, πρέπει να κάμουν τα ειλικρινή άτομα;

²⁴ Μ’ αυτό τον τρόπο η Βαβυλών συνεπλήρωσε την κατάκτησί της επί του Δυτικού κόσμου. Η παγκόσμιος θρησκευτική αυτοκρατορία της αποκαλείται στο Λόγο του Θεού «Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης.» (Αποκάλ. 17:5) Αυτή η θρησκευτική αυτοκρατορία εβασίλευσε επί της Περγάμου και αυτής της Ρώμης, αλλά απείρως μεγαλύτερη συνέπεια είχε η κυριαρχία της επί του «Χριστιανικού κόσμου». Τα τέκνα της, «θυγατέρες» ή θρησκευτικές οργανώσεις, είναι όπως αυτή, μοιχαλίδες, οι οποίες έχουν παράνομες σχέσεις με το πολιτικό στοιχείο αυτού του κόσμου. Οι διδασκαλίες της και η πορεία, στην οποία οδηγεί τις παγκόσμιες δυνάμεις, είναι τόσο επιβλαβείς στο ανθρώπινο γένος και τόσο αηδείς και θανάσιμες όσο αυτή η ιδία η αρχαία Βαβυλών. Η αρχαία Βαβυλών άφησε ένα όνομα καταφρονήσεως σε όλες τις έκτοτε γενεές. Η σύγχρονος Βαβυλών ωδήγησε τους οπαδούς της ν’ αποβλέπουν σε ανθρωποποίητες προσπάθειες για παγκόσμιο ειρήνη και προκάλεσε αηδία σε άλλους με την υποκρισία και τη διαφθορά της, που οδηγούν τον κόσμο σε πόλεμο εναντίον της βασιλείας του Θεού. Η Γραφή φιλάγαθα αποκαλύπτει την αληθινή εικόνα για την ασφάλεια και τη λογική μας ενέργεια, και τα γεγονότα της ιστορίας πιστοποιούν αυτή την εικόνα ως την τελευταία λεπτομέρεια. Γιατί να διστάση οποιοσδήποτε ν’ ακούση αυτά τα οποία λέγει ο Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους για την ασφάλεια του; Η Βαβυλών έχει εκτεθή, μέσω της προς εμάς χάριτος του Ιεχωβά. Γι’ αυτό, φύγετε από τη σύγχρονη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και μάθετε την αλήθεια για την προσεχή καταστροφή της και την ελευθερία, που αυτή θα φέρη στο ανθρώπινο γένος μέσω της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Θεού! (Αποκάλ. 18:4, 5, 20) Πώς ο Θεός έκαμε εξεικονιστικά δράματα για να κατευθύνη τη διαφυγή των εντίμων ανθρώπων, να τους βοηθήση να εξέλθουν από τη Βαβυλώνα, θα εξετασθή σε επόμενα τεύχη.

[Υποσημειώσεις]

Ο περίφημος και πολυσύχναστος ναός του Ασκληπιού ευρίσκετο στην Πέργαμο. Ο Ασκληπιός εκαλείτο ο Θεός της Περγάμου, και η μυθολογία σχετικά με τη λατρεία του αποτελεί απήχησι της θρησκείας της Βαβυλώνος. Ελατρεύετο υπό μορφήν ενός ζώντος όφεως, ο οποίος ετρέφετο στο ναό και εθεωρείτο ως η θεότης του.

«Ο πάπας Δάμασος Α΄, . . . διεδέχθη τον Λιβέριο ως επίσκοπος Ρώμης το 366 μ.Χ. Είχε αντίπαλο τον Ουρσίκινο, ο οποίος διεκδικούσε την εκλογή, και στις επαίσχυντες διαμάχες των εδολοφονήθησαν πολλοί . . . Ο αυτοκράτωρ Γρατιανός απένειμε σ’ αυτόν [τον Δάμασο], το 378, το δικαίωμα ν’ ασκή κρίσι επί των κληρικών του άλλου κόμματος, οι οποίοι είχαν εκδιωχθή από τη Ρώμη, και, κατά παράκλησιν μιας Ρωμαϊκής συνόδου η οποία είχε λάβει χώρα το ίδιο έτος, έδωσε οδηγίες στις κοσμικές αρχές να παράσχουν σ’ αυτόν την απαιτουμένη υποστήριξι. . . . »