Ο Ιεχωβά με Αντήμειψε
Αφήγησις υπό ΜΑΜΠΕΛ ΙΛΕΤ
ΕΙΜΑΙ ηλικίας ογδόντα επτά ετών και στηρίζομαι συχνά στους βραχίονες άλλων, γιατί δεν μου είναι εύκολο να τα καταφέρω μόνη. Αλλά παρευρέθηκα στην πρόσφατη Συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά ο «Λόγος της Αληθείας» στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης. Εκεί μια από τις νοσοκόμους των κεντρικών Γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά με περιέφερε μ’ ένα αμαξάκι γύρω από όλη την περιφέρεια του γηπέδου, ώστε μπόρεσα να έχω μια καλή άποψι του πλήθους. Πόσο ευφράνθηκε η καρδιά μου, όταν έβλεπα στις κερκίδες δεκάδες χιλιάδες μαρτύρων του Ιεχωβά! Ναι, για πολλούς λόγους η σωματική μου αδυναμία αντισταθμίζεται κατά πολύ από τη δυνατή χαρά της καρδιάς μου, που κράζει όπως ο αρχαίος ψαλμωδός Δαβίδ: «Θέλω ψάλλει εις τον Ιεχωβά, διότι με αντήμειψε.»—Ψαλμ. 13:6, ΜΝΚ.
Μια έντυπη πρόσκλησις για μια δημοσία Γραφική διάλεξι μ’ εβοήθησε να κάμω το πρώτο βήμα μου προς την κατεύθυνσι μιας ζωής με πνευματικές αμοιβές. Την άνοιξι του 1922 μου άφησαν στο σπίτι μου ένα διαφημιστικό έντυπο, που προσκαλούσε ανθρώπους ν’ ακούσουν μια ομιλία με τον τίτλο «Πού Είναι οι Νεκροί;» Επιθυμούσα πάρα πολύ ν’ ακούσω αυτή τη διάλεξι και διερωτώμουν αν ο σύζυγός μου Αμβρόσιος θα συγκατένευε να με συνοδεύση να την ακούσω.
Όταν ο Αμβρόσιος επέστρεψε σπίτι μια μέρα για το γεύμα, του έδειξα το φυλλάδιο. Μου είπε ότι είχε διαβάσει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων», εκδόσεως αυτής της οργανώσεως, η οποία προσέφερε αυτή τη δημοσία διάλεξι. Τι θαυμάσιο! εσκέφθηκα. Μήπως αυτό το βιβλίο περιείχε την αλήθεια που αναζητούσα τόσον καιρό; Θα με βοηθούσε αυτή η διάλεξις στην έρευνά μου για ακριβή γνώσι; Η απάντησις ήλθε γρήγορα.
Παρακολουθήσαμε και οι δύο τη διάλεξι. Πόσο αναψυκτική ήταν αυτή η πρώτη συνάθροισις! Μ’ ευχαριστούσε εξαιρετικά το ν’ ακούω Γραφικές αποδείξεις που αναιρούσαν διδασκαλίες όπως του πύρινου άδου και του καθαρτηρίου. Όταν επεστρέψαμε σπίτι, ανεφώνησα: «Έχεις ακούσει ποτέ, αγαπητέ μου, κάτι τόσο θαυμάσιο; Είμαι τόσο ευτυχής που έμαθα ότι δεν υπάρχει πύρινος άδης ή καθαρτήριο!» Κι εκείνος συνεφώνησε. Οι σκέψεις μου τώρα ήσαν: Πού μπορούσα να βρω περισσότερες από αυτές τις θαυμάσιες πληροφορίες; Ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός του Θεού; Τι πρέπει να κάμω για να ευχαριστήσω πλήρως τον Θεό; Θα μου έδειχνε ο Θεός την οδό; Μου την έδειξε.
Συνέβη ώστε μια ασθενής του συζύγου μου (ήταν ιατρός) μας είδε στη δημοσία διάλεξι. Μου τηλεφώνησε την επομένη για να μου πη ότι μια Γραφική μελέτη γινόταν στη γειτονιά μου. Μελετούσαν τη Γραφή με τη βοήθεια του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού. Το ανέφερα στο σύζυγό μου, και αρχίσαμε να παρακολουθούμε τη γειτονική Γραφική μελέτη.
Μου προσέφερε εξαιρετική χαρά αυτό το βιβλίο, Η Κιθάρα του Θεού! Ο πρόλογος αυτού του βιβλίου έλεγε: «Ο αναγνώστης οφείλει να εξετάση με την Γραφήν αυτού ενώπιόν του, παν ενταύθα εκτιθέμενον ζήτημα, εξελέγχων δι’ αυτής εκάστην του έργου πρότασιν, όπως ούτω διατελή επακριβώς πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νουν.» Το έκαμα αυτό, εξετάζοντας επτακόσιες και πλέον Γραφικές παραπομπές. Σαφώς και γρήγορα έμαθα για τη δημιουργία της γης και του ανθρώπου, για την Αβρααμιαία επαγγελία, τη γέννησι του Ιησού Χριστού, το αντίλυτρο, την επάνοδο του Χριστού και την ενδόξασι της «εκκλησίας».
ΕΝΑΡΞΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΓΡΟΥ
Με το να μελετώ και να προσέρχωμαι τακτικά στις συναθροίσεις του λαού του Ιεχωβά, δεν άργησα ν’ αντιληφθώ ότι κι εγώ, επίσης, έπρεπε να είμαι μία διαγγελεύς αυτών των αγαθών νέων. Είχα κι εγώ τα ίδια αισθήματα με τον Ιερεμία των αρχαίων χρόνων. Αν κρατούσα μέσα μου το άγγελμα, θα ήταν σαν ένα πυρ στα οστά μου. Ώστε δεν είχα παρά να πω και σε άλλους αυτά που είχα μάθει για τους σκοπούς του Θεού, και ο Ιεχωβά μ’ ευλόγησε διότι το έκαμα.
Μολονότι ήμουν ακόμη στην αρχή της αποκτήσεως Γραφικών γνώσεων, επλησίαζα τους οικοδεσπότας και τους μιλούσα για την αλήθεια από τη Γραφή, όπως την εγνώριζα. Θα ενθυμούμαι πάντοτε με εκτίμησι πώς κάποιος αδελφός με παρακολουθούσε καθώς εργαζόμουν από σπίτι σε σπίτι σε αγροτικές περιοχές. Αν υπέπιπτε στην αντίληψί του ότι μου έλλειπαν τα κατάλληλα λόγια, άφηνε αμέσως το αυτοκίνητό του, κι ερχόταν να σταθή παραπλεύρως μου για να συμπληρώση τα κενά, που είχα στις γνώσεις μου. Αυτή ήταν μια φιλάγαθη προμήθεια και μια καλή βοήθεια για μένα μέχρις ότου μάθω περισσότερα για τον Λόγο της αληθείας του Ιεχωβά ώστε να μπορώ να υπερασπίζω την αλήθειά του μ’ ένα πιο ώριμο τρόπο.
Η διακονία μας αγρού στο βόρειο μέρος της Πολιτείας Νέας Υόρκης μου θύμιζε τον τρόπο που εκήρυττε ο Ιησούς Χριστός. Όπως έκαμε ο Ιησούς, έτσι κι εμείς πηγαίναμε από χωριό σε χωριό, από κωμόπολι σε κωμόπολι και από πόλι σε πόλι. Εκείνη η εποχή από το 1923 ως το 1929 ήταν γεμάτη από ανταμοιβές για μένα, και δεν θα τις λησμονήσω ποτέ. Ο Ιεχωβά πραγματικά με αντήμειψε, και τώρα μου επεφυλάσσοντο ακόμη περισσότερες ανταμοιβές.
Το 1929 ο σύζυγός μου κι εγώ ελάβαμε μια μεγάλης σημασίας απόφασι σχετικά με το μέλλον μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Η εκλογή ήταν για το αν θα συνεχίζαμε την κοσμική μας εργασία ή θ’ ασχολούμεθα στην επέκτασι της διακονίας μας της Βασιλείας σε άλλους αγρούς. Τι θα εκάναμε; Ελάβαμε την απόφασι να πωλήσωμε το σπίτι μας στο Ουωτερτάουν, Νέας Υόρκης, με τις πολλές του ανέσεις, και να επεκτείνωμε τα προνόμιά μας κηρύγματος των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Μολονότι αισθανθήκαμε κάποια θλίψι αφήνοντας πίσω αγαπητούς φίλους και ασθενείς του συζύγου μου, η υπηρεσία του Ιεχωβά ήταν πιο σπουδαία για μας. Επί τέλους, μήπως δεν είχαμε αφιερώσει τη ζωή μας σ’ αυτόν; Με την επιθυμία να οικοδομήσωμε τη ζωή μας γύρω από την ευχή της αφιερώσεώς μας, σκεφθήκαμε να μεταβούμε σε άλλα μέρη να υπηρετήσωμε τον αξιοθαύμαστο Θεό μας, τον Ιεχωβά.
Έτσι ανελάβαμε το 1929 έργο ολοχρονίου κηρύγματος. Η διακονία μας μάς έφερε στις Πολιτείες Μαίην, Βέρμοντ και Νιου Χάμσερ το καλοκαίρι, και στη Φλόριντα το χειμώνα. Δίναμε μαρτυρία σε ανθρώπους, προσφέροντάς τους βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής, όπως τα βιβλία Απελευθέρωσις!, Δημιουργία και Η Κιθάρα του Θεού. Τι θαυμάσια μέσα υπήρξαν αυτά τόσο για τη διατροφή της δικής μας διανοίας με τις πολύτιμες αλήθειες του Θεού μας, του Ιεχωβά, όσο και για την υποβοήθησι άλλων να εκζητούν Αυτόν! Όταν ευρίσκαμε άτομα, που έδειχναν πολύ ενδιαφέρον, τα επεσκεπτόμεθα και πάλι για να ιδούμε πώς προχωρούσαν. Η διακονία μας σ’ αυτό τον τομέα συνεχίσθη ως το τέλος του έτους 1931. Κατόπιν ο Ιεχωβά μάς αντήμειψε με περισσότερα προνόμια υπηρεσίας.
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ
Είχαμε ακούσει ότι υπήρχε ανάγκη διαγγελέων της Βασιλείας στην Κούβα· έτσι προσεφέρθημεν να πάμε. Με ιεραποστολικό πνεύμα όπως του αποστόλου Παύλου, τέσσερες από μας πήγαμε να υπηρετήσωμε ως ιεραπόστολοι στην Κούβα. Αισθανθήκαμε την ίδια ζωηρή συγκίνησι, που αισθάνονται σήμερα οι απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ, με την προοπτική μεταβάσεώς των ως ιεραποστόλων σε ξένες χώρες. Πόσο καλά ενθυμούμαι ότι φορτώσαμε στο αυτοκίνητο τα υπάρχοντά μας για το ταξίδι! Ταξιδέψαμε με αυτοκίνητο ως τη Φλόριντα και απ’ εκεί πήραμε το πλοίο για την Κούβα.
Ένα εξέχον σημείο του έργου μας στην Κούβα ενθυμούμαι στοργικά· ήταν μια συνέλευσις που είχαμε στις 9 Νοεμβρίου 1932. Ο αδελφός Ρόδερφορδ έδωσε τη δημοσία ομιλία με ανώτατο αριθμό παρευρισκομένων δέκα ατόμων! Η συνέλευσις είχε γίνει σε μια ιδιωτική κατοικία στην Αβάνα, και περάσαμε μαζί πολύ καλά, ευφραινόμενοι στον Ιεχωβά και στην αγαθότητά του. Ενθυμούμαι πόσο δυναμικά μιλούσε ο Αδελφός Ρόδερφορδ για τις Γραφικές αλήθειες. Τότε μας συνεβούλευσε να διαδώσωμε τα αγαθά νέα σε όλα τα μέρη της Κούβας, για να καλύψωμε ολόκληρη τη νήσο. Μας συνέστησε, επίσης, να μη παραβλέψωμε τους ανθρώπους επιρροής στην Κούβα στην επίδοσι της μαρτυρίας για τη Βασιλεία.
Υπακούσαμε σ’ αυτές τις οδηγίες κι εδώσαμε μαρτυρία σε πολιτικούς, ιατρούς, δικηγόρους, επιχειρηματίας, ιερείς και μοναχούς, καθώς, επίσης, και σε κήρυκας του Προτεσταντισμού. Μερικοί ήσαν καλοί, άλλοι όχι· αλλά εμείς εξακολουθούσαμε κηρύττοντας τα αγαθά νέα είτε άκουαν μ’ ευχαρίστησι είτε αυτό τους ενωχλούσε. Ενθυμούμαι ένα κήρυκα, που μου είπε ότι ήταν πολύ αλαζονικό εκ μέρους μου να πηγαίνω στα σπίτια μ’ αυτό το άγγελμα. Του απήντησα: «Το άγγελμα της Βασιλείας είναι για τον καθένα, και δεν βρίσκω αλαζονικό το ότι ήλθα σπίτι σας.» Αυτές οι δυσμενείς εκδηλώσεις δεν με απεθάρρυναν.
Ο Ιεχωβά συνέχισε να ευλογή το έργο μας στην Κούβα, και, με το αυτοκίνητό μας, εκαλύψαμε ουσιαστικώς ολόκληρη τη νήσο, προσφέροντας βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής, όπως στην Ισπανική έκδοσι του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού. Ευχαριστώ τον Κύριο γι’ αυτή τη θαυμαστή πείρα του εξωτερικού! Αλλά τώρα ο Ιεχωβά είχε περισσότερα να κάνωμε στην υπηρεσία Του. Μας αντήμειψε με το να μας καταστήση ικανούς ν’ αναλάβωμε ένα νέο τομέα υπηρεσίας.
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ
Στις 23 Οκτωβρίου 1933, ο σύζυγός μου κι εγώ επισκεφθήκαμε το ζεύγος Βαν Άμπουργκ στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Μετά το πρόγευμα, ο πρόεδρος της Εταιρίας εκάλεσε τους Αδελφούς Βαν Άμπουργκ και Ίλετ στο γραφείο του. Πέρασαν δύο ώρες. Τι να συζητούσαν; Απορούσα. Τελικά, ο Αδελφός Ρόδερφορδ ήλθε στο δωμάτιο του ζεύγους Βαν Άμπουργκ, όπου ήμουν εγώ, και με κύτταξε στα μάτια (όπως έκανε πάντοτε όταν μιλούσε σε κάποιον) και με ρώτησε απ’ ευθείας: «Θα ήθελες να έλθης στο Μπέθελ, και να υπηρετήσης εδώ μαζί με τον Αδελφό Ίλετ; Κατά καιρούς μέλη της αγαπητής μας οικογενείας ασθενούν και έχομε ανάγκη ενός ιατρού εδώ.» Αισθάνθηκα έκπληξι. Ποτέ δεν επερίμενα κάτι σαν αυτό! Απήντησα: «Αν είναι θέλημα του Ιεχωβά, ναι, θέλω να έλθω στο Μπέθελ.» Έτσι και οι δυο μας ελάβαμε την ανταμοιβή της υπηρεσίας του Μπέθελ.
Τα χρόνια, που πέρασα στο Μπέθελ, απεδείχθησαν υπέροχα και μου έφεραν μια ποικιλία προνομίων. Υπηρέτησα στο γραφείο υποδοχής του Μπέθελ, από καιρό σε καιρό, επί πολλά χρόνια. Τι ευχάριστο ήταν για μένα να υποδέχωμαι τον αγαπητό λαό του Ιεχωβά καθώς επεσκέπτοντο τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας! Τι χαρά και ικανοποίησι αισθανόμουν απαντώντας στις ερωτήσεις των και οδηγώντας τους στα διάφορα μέρη του οίκου Μπέθελ!
Ο σύζυγος μου Αμβρόσιος υπηρέτησε στο Μπέθελ πιστά ως το θάνατό του το 1957. Μολονότι μου λείπει, δεν έχω το αίσθημα της μοναξιάς. Ο Ιεχωβά με αντήμειψε, και η ολοχρόνια υπηρεσία συμπληρώνει κάθε προσωπική απώλεια, που μπορεί ν’ αντιμετωπίσωμε στη ζωή. Ζω μαζί με 800 περίπου άλλους μάρτυρας του Ιεχωβά, και χαίρω βλέποντας μεταξύ των τους σπουδαστάς της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ, να κινούνται πολυάσχολοι, να μελετούν τον Λόγο του Θεού για να γίνουν αποτελεσματικοί ιεραπόστολοι των αγαθών νέων.
Μολονότι δεν έχω τώρα δυνάμεις, δεν σκέπτομαι να παραιτηθώ από το έργο μαρτυρίας για τη βασιλεία του Θεού. Γράφω επιστολές, στέλνω Βιβλικές εκδόσεις και προσπαθώ να καλλιεργήσω ενδιαφέρον σ’ εκείνους που είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι.
Έχω τρυφερές αναμνήσεις των περασμένων χρόνων όταν η σύγχρονη ορατή οργάνωσις του Ιεχωβά ήταν νεωτέρα, αλλά ζω το παρόν γεμάτη από χαρά, ευγνώμων για όλη την παρούσα αγαθότητα του Ιεχωβά, αποβλέποντας μ’ εμπιστοσύνη και πίστι στο μέλλον.
Πόσο είμαι ευτυχής, που οι αποφάσεις μου στη ζωή έχουν οικοδομηθή γύρω από την ευχή της αφιερώσεώς μου στον Ιεχωβά! Εκείνες οι ορθές αποφάσεις με ωδήγησαν από τη μία ανταμοιβή στην άλλη στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά με αντήμειψε τόσο ώστε μπορώ να ερωτήσω και να διακηρύξω, όπως ο Δαβίδ: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ; Θέλω λάβει το ποτήριον της σωτηρίας, και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά. Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά, τώρα ενώπιον παντός του λαού αυτού.»—Ψαλμ. 116:12-14. ΜΝΚ.