Τι Πράττει ο Κλήρος
ΕΝΑ μικρό αγόρι πήρε τη σκονισμένη Γραφή που υπήρχε στο σπίτι κι ερώτησε τη μητέρα του: «Είναι αυτό το βιβλίο του Θεού;»
«Ναι,» απήντησε η μητέρα του.
Κατόπιν το παιδί είπε: «Μα, δεν θα ήταν καλύτερα να το επιστρέψωμε, αφού δεν το χρησιμοποιούμε ποτέ;»
Μια επικεφαλίδα στο περιοδικό Δις Γουήκ της 25ης Φεβρουαρίου 1968, έθετε το ερώτημα: «Τι Συμβαίνει στη Θρησκεία;» Και παρατηρούσε τα εξής: «Προτεστάνται κατηγορούν τη θρησκεία των ότι ‘διεξάγεται όπως μια εμπορική επιχείρησις.’ Καθολικοί λέγουν ότι ο έλεγχος των γεννήσεων είναι προσωπικό ζήτημα και απορρίπτουν το αλάθητο του Πάπα. Μοναχές εγκαταλείπουν τα μοναστήρια για να ζήσουν σε διαμερίσματα του κέντρου της πόλεως. Ιερείς εγκαταλείπουν την εκκλησία σε αριθμούς που δεν έχουν προηγούμενο, για να νυμφευθούν. Ένας από τους πιο γνωστούς Επισκόπους της Επισκοπελιανής εκκλησίας του έθνους κατηγορείται ως αιρετικός. Διδάσκαλοι της θρησκείας αναγγέλλουν ότι ‘Ο Θεός είναι νεκρός.’ . . . Σήμερα, χάος, βιαιότης και σύγχυσις είναι προφανώς στην ημερησία διάταξι.»
Γιατί όλο αυτό το χάος; Γιατί, στη μεγάλη πλειονότητα των σπιτιών που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά, η Γραφή συγκεντρώνει σκόνη; Γιατί οι νόμοι του Θεού τόσο συχνά αγνοούνται και υποτιμώνται; Και γιατί υπάρχει μια τέτοια αυξανομένη έλλειψις σεβασμού για τους κληρικούς σήμερα;
ΥΠΟΤΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ
Ο Ιησούς Χριστός, οι απόστολοι του και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος είχαν όλοι βαθύ σεβασμό για τον λόγο του Θεού όπως υπάρχει, στην Αγία Γραφή. Ο Ιησούς είπε σε προσευχή στον Θεό: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάννην 17:17) Ο απόστολος Παύλος είπε στους Χριστιανούς της εποχής του: «Παραλαβόντες τον λόγον του Θεού τον οποίον ηκούσατε παρ’ ημών, εδέχθητε αυτόν ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά, (καθώς είναι αληθώς), λόγον Θεού.»—1 Θεσ. 2:13.
Εν τούτοις, στην εφημερίδα Τζόρναλ της Πρόβιντενς της 30ής Σεπτεμβρίου 1967, εδημοσιεύθη το εξής άρθρο:
«Ουάσιγκτων—Ο Αιδεσιμώτατος Ντώνκαν Χάουλβτ, της Ουνιταριανής Εκκλησίας των Αγίων Πάντων, κατόπιν αναλύσεως λέξεως προς λέξιν της Προσευχής του Κυρίου, όπως αναγράφεται, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, είπε ότι αυτή δεν θα εχρησιμοποιείτο πια στην εκκλησία του.
«Ο λειτουργός αυτός είπε στην εκκλησία ότι αυτή η προσευχή στερείται πραγματικής σημασίας, . . . Ως παράδειγμα του τρόπου του σκέψεως, ο Κος Χάουλετ είπε ότι η φράσις ‘Αγιασθήτω το όνομά Σου’ είναι ‘αστεϊσμός’ σ’ ένα αιώνα όπου το όνομα του Θεού ‘δεν είναι πια τόσο ιερό όσο είναι, το όνομα του Ουάσιγκτων, του Λίνκολν ή του Κέννεντυ’.»
Ούτε είναι, μια μεμονωμένη περίπτωσις αυτή. Ολοένα περισσότεροι, κληρικοί υποτιμούν την Αγία Γραφή. Μια εφημερίς της Νέας Υόρκης είχε την εξής επικεφαλίδα: «Κληρικός Επικρίνει τη Διδασκαλία της Γραφής.» Ανέφερε ότι ο κληρικός Χ. Σμιθ του Λονδίνου είπε ότι η διδασκαλία της Γραφής στα νεαρά παιδιά «είναι απώλεια χρόνου και μπορεί να γίνη επιβλαβής.» Εν τούτοις, ο απόστολος Παύλος είπε στους Χριστιανούς πατέρες σχετικά με τα παιδιά: «Εκτρέφετε αυτά εν παιδεία, και νουθεσία Ιεχωβά.»—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.
Στο περιοδικό του Τορόντο Σταρ Γουίκλυ, το εξώφυλλο έδειχνε τον κληρικό Γ. Γκοθ να δηλώνη: «Οι Δέκα Εντολές είναι Νεκρές.» Η εντύπωσις που έκαμε το άρθρο του ήταν ότι ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους να υπακούουν στον Μωσαϊκό νόμο σήμερα, ότι αυτό είναι άσχετο, και ότι ολόκληρες οι Εβραϊκές Γραφές είναι χωρίς αξία. Πουθενά δεν εξήγησε, όπως εξηγεί σαφώς η Γραφή, ότι ο Μωσαϊκός νόμος δεν είναι δεσμευτικός για τους Χριστιανούς, αλλά ότι είναι γεμάτος από αρχές και προφητικά πρότυπα τα οποία είναι ζωτικής σπουδαιότητος γι’ αυτούς.—Ρωμ. 6:14· Εβρ. 10:1.
Τόσο πλήρως έχουν πλείστοι κληρικοί υποβιβάσει το δυναμικό άγγελμα της Γραφής που εμπνέει, ώστε ο θρησκευτικός αρθρογράφος της εφημερίδος Τρίμπιουν του Ώκλαντ είπε: «Μια πρόσφατη έρευνα αποκαλύπτει ότι . . . η ημέρα των 30λέπτων και 40λέπτων κηρυγμάτων παρήλθε. Η έρευνα αυτή συνιστούσε στους λειτουργούς να περιορίζουν τις παρατηρήσεις των σε 10 λεπτά και όχι περισσότερο από 15.» Πράγματι, μερικοί ακόμη συνέστησαν ένα πιο ριζικό περιορισμό. Ο Π. Μπέρτον από τον Καναδά, έγραψε στο βιβλίο του Το Άνετο Στασίδι (στην Αγγλική): «Ο χλιαρός άμβων κάνει υποκριτάς εκείνους οι οποίοι τον καταλαμβάνουν . . . το όλο πρόβλημα του κηρύγματος της Κυριακής και η απουσία πειστικότητός του είναι ένα ζήτημα που ανησυχεί πολύ τους ανθρώπους με πεποίθησι. Δεν είναι περίεργο ότι μερικοί, στην απελπισία των, συνέστησαν σοβαρά διακοπή κάθε κηρύγματος . . . για μια περίοδο τουλάχιστον ενός έτους και πιθανόν περισσότερο.»
Η μομφή γι’ αυτή την έλλειψι ενδιαφέροντος για τον Θεό και τον Λόγο του πρέπει να βαρύνη σε μεγάλο βαθμό τον κλήρο. Έχουν επιφέρει τόση σύγχυσι στους ανθρώπους ώστε δεν γνωρίζουν πια τι να πιστεύσουν. Σημειώστε πώς αυτό αποδεικνύεται στο βιβλίο Μια Εκκλησία Χωρίς Θεό που εγράφη από τον κληρικό Ε. Χάρρισον (στην Αγγλική).
«Ο Βέρνερ Πελτζ, ο οποίος έδωσε σ’ ένα βιβλίο του τον τίτλο Ο Θεός Δεν Υπάρχει Πια (στην Αγγλική), είναι βικάριος της Εκκλησίας της Αγγλίας· ο Ουίλλιαμ Χ. Ντούμπαιη, ο οποίος βεβαιώνει ότι ο Χριστός ‘είχε καταργήσει τη θρησκεία,’ είναι Ρωμαιο-Καθολικός ιερεύς . . . Ο Πατήρ Τζάκσον, ο οποίος λέγει, ‘Αν υπάρχη Θεός, δεν μπορούμε να ομιλούμε γι’ αυτόν ως για ένα υπέρτατο ον,’ είναι εφημέριος πανεπιστημίου· ο Θωμάς Άλτιζερ [ο Θεός είναι νεκρός], ο οποίος έγραψε Το Ευαγγέλιον του Χριστιανικού Αθεϊσμού (στην Αγγλική), είναι Έκτακτος Καθηγητής Βιβλικών Σπουδών σ’ ένα Αμερικανικό πανεπιστήμιο· είμαι συνταυτισμένος με μια Αγγλικανική ενορία στο Τορόντο. Ισχυρίζομαι ότι είμαι Χριστιανός και Αγγλικανός· εν τούτοις, μπορώ να πω, με όλη τη σοβαρότητα, ότι δεν υπάρχει Θεός.»
Παρατηρώντας πόσο πολύ έχουν απομακρυνθή οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» από τους Χριστιανικούς κανόνας, ο συγγραφεύς Μπέρτον, πρώην μέλος της Αγγλικανικής Εκκλησίας στον Καναδά, εδήλωσε:
«Έχει τελείως λησμονηθή ότι η Χριστιανοσύνη άρχισε ως μια επαναστατική θρησκεία της οποίας οι ακόλουθοι ενεκολπώθησαν ένα τελείως διάφορο σύνολο αξιών από εκείνο που τηρούσαν άλλα μέλη της κοινωνίας. Εκείνες οι αρχικές αξίες εξακολουθούν να βρίσκωνται σε σύγκρουσι με τις αξίες της συγχρόνου κοινωνίας· εν τούτοις η θρησκεία σήμερα έχει γίνει μία τόσο συντηρητική δύναμις όσο ήταν η δύναμις, με την οποία ευρίσκοντο σε σύγκρουσι οι πρώτοι Χριστιανοί.»
Ναι, ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» έχει εγκαταλείψει την αληθινή Χριστιανική διδασκαλία και εφαρμογή. Έχουν γίνει ακριβώς εκείνο που ο Ιησούς και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος εξέθεσαν ως εργαζόμενο εναντίον του θελήματος του Θεού. Είναι όμοιοι μ’ εκείνους, στους οποίους ο Ιησούς είπε: «Ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας. Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, ‘Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού· εις μάτην δε με σέβονται διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων’.»—Ματθ. 15:6-9.
ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ
Πολύς από τον χρόνο του κλήρου σήμερα αφιερώνεται, όχι στη διδασκαλία και τη μελέτη Γραφής, αλλά σε κοινωνικές υποθέσεις. Το περιοδικό Σάτερνταιη Ήβνιγκ Ποστ είπε για τον μέσο κληρικό σήμερα:
«Είναι, αντί τούτου . . . ένας οργανωτής επιτροπών, ένας πρόεδρος λέσχης, και ένας ρυθμιστής μικροφιλονεικιών μεταξύ των καλών κυριών της αδελφότητος. Είναι ένας που συγκεντρώνει εισφορές, ένας εργολάβος οικοδομών, ένας ομιλητής σε γεύματα, ένας που συμμετέχει και συνεισφέρει σε κάθε σχέδιο της κοινότητος που αξίζει, τόσο συνεχώς συρόμενος εδώ κι εκεί και ρυμουλκούμενος ώστε να πρέπει να κρύβεται κατά γράμμα αν θέλη να εξεύρη χρόνο για ν’ αφήση το πνεύμα να τον γεμίση μέσω στοχασμού, προσευχής και μελέτης των Γραφών.»
Ομοίως το βιβλίο Το Άνετο Στασίδι (στην Αγγλική) γράφει: «Οι αλυσίδες της ενοριακής ζωής καθιστούν δύσκολο γι’ αυτόν ν’ αποσπασθή και να κάμη οτιδήποτε άλλο, εφόσον τόσο πολύς χρόνος του είναι αφιερωμένος στο να λικνίζη το κύπελλο του τσαγιού και να έχη αβλαβείς φλυαρίες με τους ιθαγενείς. . . . Η υπεροχή της ενοριακής ζωής, με την ατμόσφαιρα της τής κοινωνικής λέσχης, σημαίνει ότι η εκκλησία είναι στενά συνδεδεμένη με την κοσμική κοινωνική ιεραρχία της κοινότητος.»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΜΙΞΙΣ
Μια από τις κυριώτερες αιτίες, για τις οποίες υπάρχει η έλλειψις εκτιμήσεως που υφίσταται ο κλήρος, είναι η ανάμιξίς του στην πολιτική και στους πολέμους αυτού του κόσμου. Ολοένα περισσότερα άτομα κατορθώνουν να διακρίνουν πόσο ασυμβίβαστο είναι να υποστηρίζουν οι κληρικοί και τα δύο μέρη, ειδικά στις στρατιωτικές διαμάχες. Σχετικά με αυτό η εφημερίς Ουώρλντ-Τέλενκραμ εντ Σαν της Νέας Υόρκης ανέφερε στο φύλλον της τής 11ης Μαρτίου 1966:
«Εκπρόσωποι τριών θρησκευτικών δογμάτων προσπάθησαν να πείσουν χθες ένα όμιλο σπουδαστών του Μπρούκλυν ότι η Βιβλική εντολή εναντίον του φόνου δεν ίσχυε για τον πόλεμο του Βιετνάμ.
«Γενικά, η προσπάθεια ήταν ανεπιτυχής. Το ακροατήριο . . . έφυγε με την αίσθησι ότι οι ομιληταί, όπως το έθεσε ένας σπουδαστής, εφρόντισαν να ‘μας αστειευθούν’.»
Οι κληρικοί οι οποίοι είχαν αναμιχθή ήσαν Καθολικοί, Ιουδαίοι και Διαμαρτυρόμενοι. Στην προσπάθεια του να δικαιολογήση την ανάμιξι στον πόλεμο, ένας από αυτούς είπε: «Ο φόνος πρέπει να γίνεται με καθαρή καρδιά.»
Σε μια απογραφή που έγινε μεταξύ κληρικών, οι οποίοι υπηρετούν ως ιερείς του στρατού, απεκαλύφθη ότι οι απόψεις των δεν διέφεραν καθόλου από τις απόψεις άλλων στρατιωτικών όσον αφορά την ηθικότητα των συγχρόνων πολέμων. Όπως παρατηρεί ο συγγραφεύς Μπέρτον, «Κανείς δεν εθεώρησε ότι ο στρατιώτης ως άτομο έχει οποιαδήποτε επί πλέον ευθύνη σ’ αυτό το ζήτημα εκτός από το να υπηρετήση τη χώρα. Η άποψις μοιάζει πολύ με την άποψι που απετέλεσε την ουσία της υπερασπίσεως του Αδόλφου Άιχμαν στη διάρκεια της δίκης του στο Ισραήλ.»
Ο Μπέρτραν Ρώσσελ είπε ότι στην Αγγλία «η Αγγλικανική Εκκλησία υπεστήριξε κάθε Κυβερνητική άποψι περιλαμβανομένων και των απόψεων οι οποίες αφορούν τον πόλεμο και τον φόνο.» Παρετήρησε ότι η εκκλησία έχει καταστή στην πραγματικότητα μία δύναμις για την εγκαθίδρυσι «αντιστάσεως στη διαμαρτυρία της συνειδήσεως.»
Για την Καθολική εκκλησία, η εφημερίς Τάιμς Νέας Υόρκης της 29ης Δεκεμβρίου 1966, ανέφερε:
«Από παράδοσι οι Καθολικοί, υποστηρίζουν τις πολεμικές προσπάθειες του έθνους και αφήνουν τις ηθικές ευθύνες για τη διαγωγή των πολέμων στις πολιτικές αρχές. . . .
«Στο παρελθόν οι τοπικές Καθολικές ιεραρχίες σχεδόν πάντοτε υπεστήριξαν τους πολέμους των εθνών των, ευλογώντας τα στρατεύματα και αναπέμποντας προσευχές για νίκη, ενώ μια άλλη ομάς επισκόπων από την άλλη παράταξι προσηύχετο δημοσίως για το αντίθετο αποτέλεσμα. Και ενώ αυτά ελάμβαναν χώρα, το Βατικανό διακρατούσε συνήθως μια προσεκτική ουδετερότητα και συνηγορούσε για ένα σύντομο τερματισμό των εχθροπραξιών. . . .
«Η αντίφασις μεταξύ του Χριστιανικού πνεύματος και της διεξαγωγής πολέμου, που συχνά εσυσκοτίζετο από τα θεολογικά ευφυολογήματα φαίνεται ολοένα πιο σαφής σε πολλούς, καθόσον τα όπλα γίνονται ολοένα πιο βάρβαρα.»
Στην κηδεία ενός στρατιώτου, ο οποίος είχε φονευθή εν υπηρεσία, την ιερουργία της κηδείας ετέλεσε ο πάστωρ της Λουθηρανής Εκκλησίας στο Ντε Μόινς της Αϊόβα. Η εφημερίς Ρέτζιστερ της 10ης Φεβρουαρίου 1968, έγραψε: «Ο Αιδ. Μάρτιν Χέρδερ, πάστωρ της εκκλησίας, είπε . . . εγνώριζε ότι αυτό ήταν θέλημα Θεού.» Ο κληρικός αυτός προσέθεσε: «Όταν ένας στρατιώτης πεθαίνη στη θέσι του καθήκοντος σ’ ένα δίκαιον πόλεμο, όχι μόνο αυτό είναι ένας ένδοξος θάνατος στην υπηρεσία της χώρας αλλά είναι κι ένα ευλογητό τέλος για τον ίδιο . . . Είμαι βέβαιος ότι οι άγγελοι ήσαν έτοιμοι να μεταφέρουν την ψυχή του στον ουρανό και ότι τώρα απολαμβάνει ειρήνη.»
Αυτός ο κληρικός ανέφερε ένα «δίκαιον» πόλεμο. Το βιβλιάριο Η Εκκλησία και Πόλεμος, που εξεδόθη (στην Αγγλική) από το Εθνικό Συμβούλιο των Καθολικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, σχολιάζει αυτό το ζήτημα. Ο αρθρογράφος του Διεθνούς Ηνωμένου Τύπου Λούις Κάσσελς, ανασκοπώντας αυτό το βιβλιάριο, παρετήρησε ότι «το κύριον ρεύμα της Χριστιανικής παραδόσεως αντιπροσωπεύεται από το δόγμα του ‘δικαίου πολέμου,’ που διετυπώθη τον 5ον αιώνα μ.Χ. από τον μέγαν Άγιον Αυγουστίνον.» Ποιοι ήσαν οι κανόνες του Αυγουστίνου για ένα «δίκαιον» πόλεμο; (1) Έπρεπε να διεξάγεται μόνο ως μια ανάγκη· (2) ο μόνος νόμιμος αντικειμενικός σκοπός του είναι να επιτύχη μια δικαία και σταθερή ειρήνη όσο το δυνατόν γρηγορώτερα· (3) πρέπει να διεξάγεται με έλεος, ν’ αποφεύγεται κάθε περιττή θηριωδία και να περιορίζεται η χρήσις βίας στο ελάχιστο.
Γράφοντας για την έκδοσι αυτού του βιβλιαρίου, ο Κάσσελς ετόνισε: «Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, και οι δύο παρατάξεις εγκατέλειψαν κάθε πρόσχημα περί ‘ελαχίστης’ βίας χάριν ενός γενικού ‘ολοκληρωτικού’ πολέμου. Κάθε παράταξις έρριχνε βροχή βομβών επάνω στις πόλεις της άλλης, και εκατομμύρια πολιτών, περιλαμβανομένων γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων, εφονεύθησαν, ακρωτηριάσθησαν ή έμειναν άστεγοι.»
Εν τούτοις, σ’ όλο αυτό το διάστημα ο κλήρος και των δύο παρατάξεων θεωρούσε αυτόν τον πόλεμο ως ένα «δίκαιον» πόλεμο. Κληρικοί της ιδίας θρησκείας προσηύχοντο ο καθένας για τη νίκη της καθεμιάς από τις αντιτιθέμενες παρατάξεις!
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΟΨΙΣ
Ένας πόλεμος, ο οποίος εξεγείρει «αδελφούς» της ιδίας «Χριστιανικής» θρησκείας εναντίον αλλήλων, είναι πράγματι ένας «δίκαιος» πόλεμος; Σύμφωνα με τον ορισμό τίνος; Του Αυγουστίνου; Αλλά είναι ο Αυγουστίνος μια μεγαλύτερη αυθεντία στο ζήτημα της Χριστιανικής διαγωγής και διδασκαλίας από τον Ιησού Χριστό, ή τους αποστόλους, ή τον γραπτό λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή;
Ο Ιησούς είπε γι’ αυτούς, οι οποίοι θα ισχυρίζοντο ότι είναι Χριστιανοί: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:35) Ο απόστολος Παύλος είπε στους Χριστιανούς: «Να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, . . . Διεμερίσθη ο Χριστός;» (1 Κορ. 1:10, 13) Μπορεί να υπάρξη μεγαλύτερη διαίρεσις, από εκείνη που υπάρχει μεταξύ μελών της ιδίας θρησκείας τα οποία φονεύουν άλληλα;
Μερικοί κληρικοί παραδέχονται πράγματι ότι δεν υπάρχει καμμιά οποιαδήποτε βάσις στην πρώτη Χριστιανοσύνη για την υποστήριξι που αυτοί έχουν προσφέρει στους πολέμους αυτού του κόσμου. Ο κληρικός Ι. Έβανς, πρώην έκδοτης της Αγγλικής εφημερίδος Μπλακφράιαρς ανεγνώρισε ότι αυτή η έκχυσις αίματος ήταν ασυμβίβαστη με την «έμφυτη Χριστιανική παράδοσι του να στρέφη ένας την άλλη σιαγόνα.» Η εφημερίς Ρίτζιστερ-Γκαρντ της Γιουτζίν έγραφε στο φύλλον της τής 22ας Ιανουαρίου 1967:«Ο Έβανς είπε ότι ως το έτος 313 μ.Χ. οι Χριστιανοί δεν ελάμβαναν μέρος στους πολέμους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με το Έδικτον (ή Διακήρυξιν) του Μιλάνου το 313 μ.Χ. ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος έδωσε στον όμιλο της Χριστιανικής μειονότητος πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις ως Ρωμαίων πολιτών. Αυτό, είπε ο Έβανς, ήταν η αρχή της θεωρίας του δικαίου πολέμου.» Αργότερα, ο Αυγουστίνος την επεξεργάσθηκε.
Σημειώστε τις πηγές της θεωρίας του «δικαίου» πολέμου. Δεν προέρχεται από τον Θεό, ούτε από τον Ιησού Χριστό, ούτε από τους αποστόλους, ούτε από τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος. Αντιθέτως, επήγασε από τους πολιτικούς και τους κληρικούς οι οποίοι είχαν ήδη αποστατήσει ως τον τέταρτον αιώνα μ.Χ.
Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η μεγάλη πλειονότης του κλήρου όλων των μεγαλυτέρων θρησκειών στη Γερμανία παρεδέχθη τις αντιγραφικές απόψεις του Κωνσταντίνου και του Αυγουστίνου. Υπεστήριξαν την πολεμική μηχανή του Χίτλερ. Εν τούτοις, ύστερ’ από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι δίκες της Νυρεμβέργης εναντίον των Εθνικοσοσιαλιστών πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών τους έκριναν ενόχους διότι εκτελούσαν τις δολοφονικές διαταγές του Χίτλερ. Οι κληρικοί, όμως, ήσαν εξίσου ένοχοι, εφόσον ενεθάρρυναν τους ακολούθους των να υπακούουν στις διαταγές του Χίτλερ για μαζικούς φόνους. Εξ άλλου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπεστήριζαν την αληθινή Χριστιανική άποψι, και ενωμένοι, αρνήθηκαν να εκτελέσουν τα δολοφονικά σχέδια των Εθνικοσοσιαλιστών. Πήγαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως μάλλον αντί να παραβούν τον Χριστιανικό κανόνα της ουδετερότητος στο ζήτημα του πολέμου, γνωρίζοντας ότι «πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Πράξ. 5:29.
Μολονότι ο Χίτλερ έχει από πολύν καιρό περιφρονηθή και η υποστήριξις που του εδίδετο από τους κληρικούς έχει εκτεθή, μερικοί κληρικοί σήμερα εξακολουθούν να υποστηρίζουν τη μνήμη του! Μια επικεφαλίς της εφημερίδος Λα Βανγκουάρδια Εσπανιόλα, που εκδίδεται στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, διεκήρυττε στο τεύχος της τής 12ης Μαΐου 1968: «Νεκρώσιμοι Τελετές για την Αιωνία Ανάπαυσι του Χίτλερ.» Το συνοδευτικό άρθρο έλεγε:
«Στην Εκκλησία του Σαν Μάρτιν στην Οδό Δεσενγκάνιο, έγινε χθες λειτουργία για την αιωνία ανάπαυσι της ψυχής του Χίτλερ. Στα αναμνηστικά δελτάρια που διενεμήθησαν στη διάρκεια της λειτουργίας ετονίζετο σαφώς ότι η λειτουργία ετελείτο ‘για την αιωνία ανάπαυσι του Αδόλφου Χίτλερ και όλων των πεσόντων για την υπεράσπισι του Χριστιανικού κόσμου και του Δυτικού Πολιτισμού’.»
ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Με την ανάμιξί των στην πολιτική και στους πολέμους αυτού του κόσμου οι κληρικοί, έχουν γίνει μέρος του. Σ’ αυτό προστίθενται και οι δικαιολογίες των για τη «νέα ηθική» καθώς και οι προσπάθειες των ν’ αναμορφώσουν τις διδασκαλίες και την εφαρμογή των για να συμφωνούν με ότι, είναι δημοφιλές μάλλον παρά με ό,τι είναι ορθό.
Όταν μια δευτεροετής φοιτήτρια του Κολλεγίου Μπάρναρ απειλήθηκε προσφάτως με απόλυσι από τη σχολή διότι παρέβαινε τους κανονισμούς με το να συζή μαζί με τον φίλο της σε διαμέρισμα έξω από την περιοχή του κολλεγίου, δύο κληρικοί κατέθεσαν υπέρ αυτής. Η εφημερίς Νταίηλυ Νιους της Νέας Υόρκης κατεχώρησε την εξής επικεφαλίδα στην πρώτη σελίδα: «Κληρικοί Υποστηρίζουν την Λίντα σε μια Ερωτική Δίκη.» Η εφημερίς έλεγε:
«Ένας λειτουργός, ένας ραββίνος κι ένας καθηγητής της φιλοσοφίας μίλησαν υπέρ αυτής . . . ισχυριζόμενοι ότι το κολλέγιο δεν έχει κανένα νόμιμο δικαίωμα να ρυθμίζη τις ιδιωτικές υποθέσεις των φοιτητών. . . . Ο Αιδεσιμώτατος Ουίλλιαμ Σταρ, Διαμαρτυρόμενος σύμβουλος του Πανεπιστημίου Κολούμπια, εχαρακτήρισε τους κανονισμούς περί κατοικήσεως ως ‘γελοίους,’ . . .
«Τον Σταρ διεδέχθη στο βήμα ο ραββίνος Α. Μπρους Γκόλντμαν, Ιουδαίος σύμβουλος του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Αφού επήνεσε την Λίντα γι’ αυτό που είπε ότι ήταν θάρρος και πεποίθησίς της, ο Γκόλντμαν είπε ότι αυτή η ακροαματική διαδικασία ήταν μια ‘δοκιμασία των αστικών και ατομικών δικαιωμάτων’.»
Ομοίως, το περιοδικό Τάιμ της 10ης Μαΐου 1968, έγραψε: «Πρέπει να επιτρέπη την πολυγαμία η Χριστιανοσύνη; Κάτω από ωρισμένες συνθήκες, ναι, ισχυρίζεται ένας Ρωμαιοκαθολικός ιεραπόστολος στην Αφρική. . . . Η ιδική του σύστασις είναι: ‘Αν η πολυγαμία είναι η ανεγνωρισμένη συνήθεια ενός τόπου, τότε δεχθήτε το σύνολο στην εκκλησία—παιδιά και όλους’.»
Αλλά συγχωρεί η αληθινή Χριστιανοσύνη την πορνεία και τη μοιχεία; Όχι. υποστηρίζει υψηλούς ηθικούς κανόνες. (1 Κορ. 6:9, 10) Έτσι πώς μπορούν κληρικοί να λέγονται Χριστιανοί κι εν τούτοις να προωθούν ιδέες τόσο αντίθετες με τη Χριστιανοσύνη; Αυτό που προωθούν δεν μπορεί να είναι αληθινή θρησκεία επιδοκιμασμένη από τον Θεό.
Πράγματι οι κληρικοί είναι μέρος αυτού του κόσμου. Εφαρμόζουν τις μεθόδους, την τακτική, τις διδασκαλίες και την ηθική του. Εν τούτοις, ο Λόγος του Θεού προειδοποιεί: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»—Ιάκ. 4:4.
Μήπως η Αγία Γραφή παρακινεί ειλικρινείς ανθρώπους να προσπαθήσουν ν’ αναμορφώσουν τις θρησκείες και τους κληρικούς οι οποίοι αρνούνται να παραμείνουν στους κανόνες του Θεού; Όχι. Αντιθέτως, ο Λόγος του Θεού παρακινεί: «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε.»—2 Κορ. 6:17.
Γιατί αυτός ο αποχωρισμός είναι, επείγων; Διότι, πολύ σύντομα, ο Θεός θα εκτελέση τις κρίσεις του εναντίον όλων των θρησκειών και των θρησκευτικών ηγετών οι οποίοι παραβαίνουν τους νόμους του και οδηγούν άλλους να πράξουν το ίδιο. Όλοι θα φθάσουν στο τέλος των σύντομα, καθώς κι εκείνοι οι οποίοι είναι προσκολλημένοι σ’ αυτούς. Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού προειδοποιεί σχετικά με την ψευδή θρησκεία: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής.»—Αποκάλ. 18:4, 5.