Αμοιβή της Πίστεως
Αφήγησις υπό ΕΜΛΥΝ ΟΥΑΪΝΣ
ΟΙ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΕΣ σ’ αυτόν τον κόσμο προσφέρουν πλούσιες και λαμπερές αμοιβές στους ανθρώπους—φήμη και πλούτο, παραδείγματος χάριν. Η αξία της φήμης μπορεί να κριθή από το γεγονός ότι σήμερα μόνο οι λίγοι μορφωμένοι γνωρίζουν τους διασήμους άνδρας του παρελθόντος. Και όσον αφορά τον πλούτο, ποια πλεονεκτήματα προσφέρει, όταν δεν μπορή να εγγυηθή υγεία και ευτυχία; Η πορεία πίστεως, εξ άλλου, προσφέρει σε κεχρισμένους Χριστιανούς ένα αμάραντο στέφανο, «τον στέφανον της ζωής.»—Αποκάλ. 2:10.
Η πίστις παράγει ακόμη περισσότερα απ’ αυτά. Φέρνει τις δικές της καθημερινές αμοιβές σ’ εκείνον ο οποίος την ασκεί, και μπορώ να το βεβαιώσω καθώς κάνω ανασκόπησι των σαράντα έξη ετών μου ως αφιερωμένου δούλου του αληθινού Θεού, Ιεχωβά. Συνήθως, σαράντα χρόνια είναι ένα μακρό χρονικό διάστημα, αλλά στη δική μου περίπτωσι αυτά τα σαράντα έξη χρόνια έχουν περάσει γοργά κι έφεραν πολλές πολύτιμες αναμνήσεις.
Μεγάλωσα σ’ ένα μικρό χωριό του Μονμάουθσαερ, Αγγλίας, όπου άκουα συχνά συζητήσεις για τη Γραφή από τον αδελφό μου, ο οποίος έγινε Σπουδαστής της Γραφής το 1918. Επίσης, είχα ένα θείο, ο οποίος είχε βαθύ ενδιαφέρον για τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά όπως Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων. Οι γονείς μου, οι οποίοι, επίσης, δεν άργησαν να εκτιμήσουν την ακριβή γνώσι της Γραφής που υπήρχε σ’ αυτές τις εκδόσεις, ήσαν φιλόξενοι, και το σπίτι μας ήταν πάντοτε ανοικτό σε πολλούς ολοχρονίους αντιπροσώπους της Εταιρίας.
Στο μεταξύ, εγώ παρακολουθούσα τακτικά στη Μεθοδιστική Εκκλησία, όπου διεπίστωσα ότι εδίδασκαν ιδέες τελείως αντίθετες με τις ιδέες των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ήσαν τότε γνωστοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Εν τούτοις, ένας όμιλος στη Μεθοδιστική Εκκλησία άρχισε ν’ αρνήται την αυθεντικότητα τμημάτων της Αγίας Γραφής, και αυτό μου έδωσε αιτία για μερικές σοβαρές σκέψεις.
Ενθυμούμαι πώς κάποιος, ο οποίος διέθετε ένα μικρό οικόπεδο με μια καλύβα σ’ αυτό, την παρεχώρησε για να χρησιμοποιήται για τόπος συναθροίσεων από τους Σπουδαστάς της Γραφής. Ήταν ασβεστωμένη, είχε δάπεδο από τσιμέντο, και με μερικά καθίσματα κι ένα τραπέζι με μια λάμπα πετρελαίου, ήταν έτοιμη για χρήσι ως τόπος συναθροίσεως ή Αίθουσα Βασιλείας, όπως είναι τώρα γνωστή μια τέτοια αίθουσα συναθροίσεων. Εκείνο που μου έκαμε εντύπωσι ήταν ότι ένας περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας έδωσε μια Γραφική διάλεξι σ’ εκείνη την μικρή καλύβα. Το 1921 ο ίδιος αυτός όμιλος είχε οικοδομήσει την δική του ωραία αίθουσα συναθροίσεων, η οποία υπάρχει εκεί ως σήμερα. Και είμαι ευτυχής να ενθυμούμαι πώς είχα μια μικρή συμμετοχή σ’ εκείνη την οικοδομή—μια από τις πρώτες αίθουσες συνελεύσεων των μαρτύρων του Ιεχωβά στη χώρα.
Φανατικός θρησκευτικός διωγμός από Βαπτιστάς τόσο εξώργισε πολλούς από τους συγγενείς μου, ώστε άρχισαν να συναναστρέφωνται με τον στόχο του διωγμού, τους μάρτυρας του Ιεχωβά, και είναι πιστοί ως σήμερα. Κι εμένα, επίσης, αυτό μ’ επηρέασε βαθιά. Τόσο πολύ ώστε ένα βράδυ, καθώς έβγαινα από την αίθουσα σφαιριστηρίου, θυμήθηκα ότι οι Μάρτυρες είχαν συνάθροισι ακριβώς σ’ εκείνο τον δρόμο πιο επάνω. Πόσο εξεπλάγησαν όταν πήγα να τους βρω. Εκάθηντο εκεί γύρω από ένα τραπέζι, βυθισμένοι σε συζήτησι Γραφικών θεμάτων, τα οποία υπερέβαιναν πολύ την αντίληψι που είχα την εποχή εκείνη. Αλλά ανεγνώριζα ότι ήσαν ειλικρινείς και πεπεισμένοι ότι ευρίσκοντο στον ορθό δρόμο.
Αυτό υπήρξε σημείο στροφής για μένα. Άρχισα να μελετώ την Αγία Γραφή σοβαρά και να συναναστρέφομαι τους Μάρτυρας. Τελικά, πεπεισμένος ότι ο Θεός ευλογούσε και κατηύθυνε αυτό τον μικρό όμιλο, συνέδεσα την τύχη μου μαζί τους, αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά όπως είχαν κάμει και αυτοί. Το 1922 έκαμα έναρξι στην από οικία σε οικία διακονία, και πόσο είχα ενθαρρυνθή εκείνη την ημέρα, όταν διέθεσα ένα αντίτυπο του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού αμέσως με την πρώτη επίσκεψί μου!
Η ΠΙΣΤΙΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ
Το 1932 νυμφεύθηκα, και από τότε η Ντόρις υπήρξε η αγαπητή σύντροφος μου στη διακονία. Και αυτή, επίσης, υπήρξε δραστηρία επί σαράντα χρόνια. Από την αρχή είχαμε αποφασίσει ότι το σπίτι μας θα παρέμενε πάντοτε ανοικτό σ’ εκείνους που ήσαν αφωσιωμένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Σε μια περίπτωσι είχαμε μαζί μας δεκατρείς ολοχρονίους Μάρτυρας στη διάρκεια μιας ειδικής εκστρατείας στο Μπρίστολ. Φυσικά, η σύζυγος μου κι εγώ αρχίσαμε να σκεπτώμεθα σοβαρά την ολοχρόνια διακονία για τον εαυτό μας.
Πολλά έπρεπε να τακτοποιηθούν πρώτα, να πωληθή το σπίτι μας κι εγώ να παραιτηθώ από την επαγγελματική μου θέσι. Οι εργοδόται μου μού είπαν ότι ήμουν παράφρων να προβώ σ’ ένα τέτοιο βήμα, και ειδικά όταν υπέβαλα την τελική παραίτησί μου προτού ακόμη πωληθή το σπίτι μου. Μου έγιναν προσφορές προαγωγής, αλλά είχαμε λάβει την απόφασί μας. Σύντομα το σπίτι μας επωλήθη κι εγκατασταθήκαμε στο Μάντσεστερ, στα βόρεια της Αγγλίας, στον πρώτο μας διορισμό. Αυτό συνέβη το 1938.
Σχεδόν αμέσως είχα διορισθή επίσκοπος μιας από τις τοπικές εκκλησίες καθώς και «υπηρέτης πόλεως,» ή αντιπρόσωπος της Εταιρίας για ολόκληρη την πόλι. Κατόπιν, δύο σπίτια είχαν διατεθή από την Εταιρία για τους πολλούς ολοχρονίους διακόνους, οι οποίοι είχαν διορισθή να υπηρετήσουν σ’ εκείνη την περιοχή, και μέρος του έργου μου ήταν να τα επιθεωρώ. Ήταν ένας πολυάσχολος καιρός αλλά ευτυχισμένος καιρός, επίσης. Ο πόλεμος εμαίνετο, αλλά μολονότι οι Γερμανικές βόμβες έπεφταν στα γειτονικά μέρη, καμμιά σοβαρή ζημιά δεν είχαν υποστή οι συμμάρτυρές μας.
Κατόπιν, επίσης, λόγω ψευδών διαδόσεων οι οποίες μας περιέγραφαν ως «μια επικίνδυνη Πέμπτη Φάλαγγα,» συχνά μας παρακολουθούσαν και μας παρενοχλούσαν στους δρόμους αστυνομικοί· και σ’ ένα από τους οίκους «σκαπανέων» είχε διενεργηθή έρευνα από τη στέγη ως το υπόγειο, ώρα μία το πρωί· αλλά φυσικά καμμιά απόδειξις ανατρεπτικής δράσεως δεν ευρέθη. Τίποτε άλλο εκτός από Άγιες Γραφές και Γραφικές εκδόσεις.
ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΣΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΜΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ
Στη διάρκεια του πολέμου η προκατάληψις εναντίον των Μαρτύρων εξήπτετο συχνά σε βιαία εναντίωσι από τον κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου.» Σε μια συνάθροισι που είχαμε διοργανώσει, όπου θα παρουσιάζοντο μαγνητοφωνημένες διαλέξεις του πρώην προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά Ι. Φ. Ρόδερφορδ, μια Καθολική είχε τοποθετηθή για να διαταράξη την ειρήνη. Αμέσως απεμονώθη στο βάθος της αιθούσης μαζί μ’ ένα πλήθος φίλων της, περιλαμβανομένου και ενός δημοτικού συμβούλου της πόλεως. Εκλήθη η αστυνομία, και παρά τις απειλές του δημοτικού συμβούλου, οι οχλοκράται εξεδιώχθησαν. Αργότερα, όμως, όταν αναχωρούσαμε από την αίθουσα, προσπάθησαν ν’ ανατρέψουν το λεωφορείο μας. Η Εταιρία έκαμε διευθετήσεις για την εκτύπωσι και διανομή χιλιάδων φυλλαδίων, τα οποία διενεμήθησαν σ’ ευρεία κλίμακα στην ιδία περιοχή. Περιείχαν μια έκθεσι των παρανόμων ενεργειών αυτού του δημοτικού συμβούλου. Λίγο αργότερα, πληροφορηθήκαμε ότι πέθανε από συγκοπή της καρδιάς.
Κατόπιν υπήρξαν πολλά προνόμια σχετικά με την επίσκεψι Μαρτύρων, οι οποίοι είχαν φυλακισθή λόγω της στάσεως των ουδετερότητας. Εκάμαμε μάλιστα και τον ετήσιο εορτασμό του δείπνου του Κυρίου σε μερικές φυλακές, μολονότι οι διευθυνταί φυλακών μερικές φορές θέλησαν να το απαγορεύσουν. Σε μια περίπτωσι ένας διευθυντής φυλακών ο οποίος δεν έδειχνε καθόλου πνεύμα συνεργασίας επέτρεψε μόλις την τελευταία στιγμή—και τούτο ως αποτέλεσμα ενός τηλεγραφήματος από το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, το οποίο του υπενθύμιζε ότι η μεροληπτική ενέργεια μπορούσε να οδηγήση σε επίσημη έρευνα από το γραφείον του Υπουργού των Εσωτερικών.
Η προστατευτική φροντίδα του Ιεχωβά ήταν συχνά καταφανής. Ενθυμούμαι μια συνέλευσι που είχαμε μ’ ένα ακροατήριο από πολλές χιλιάδες. Στο τέλος της μόλις είχαμε φύγει από την αίθουσα μια βόμβα έπεσε στη στέγη και συνέτριψε την οικοδομή. Επίσης, ένα ξενοδοχείο, όπου διέμεναν πολλοί Μάρτυρες, κατεστράφη από μια βόμβα—αλλά κανένας Μάρτυς δεν υπέστη βλάβη! Ασφαλώς «άγγελος Ιεχωβά στρατοπεδεύει κύκλω των φοβούμενων αυτόν.»—Ψαλμ. 34:7, ΜΝΚ.
Οι εμφανίσεις στα δικαστήρια ήσαν συχνές την εποχή εκείνη, επίσης, διότι πολλές φορές είχα κληθή να υπερασπίσω συμμάρτυρας κατηγορουμένους για παράβασι των νόμων περί επιστρατεύσεως. Ένας ευέξαπτος δικαστής υπέβαλλε συνεχώς άσχετες ερωτήσεις σχετικά με τα κέρδη μου και τον ισολογισμό της Εταιρίας. Όταν ετόνισα ότι δεν ήμουν κρατούμενος αλλά μάρτυς και δεν είχα υποχρέωσι ν’ απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις, μ’ εξέβαλε από το δικαστήριο. Αμέσως την επομένη ημέρα, όμως, κατόπιν υποδείξεως της Εταιρίας, επέτυχα μια συνέντευξι μ’ αυτόν τον δικαστή και κατώρθωσα να παρουσιάσω την υπόθεσι των συμμαρτύρων μας, μολονότι αυτός εξακολουθούσε να είναι έξαλλος και ταραγμένος. Αυτή τη φορά, ωστόσο, αποχωρίσθηκα από την παρουσία του μ’ ένα πιο ευγενικό τρόπο.
Τελικά ήλθε και η δική μου ημέρα στο δικαστήριο. Ακούω ακόμη την ετυμηγορία ενός εντίμου δικαστού να ηχή στ’ αυτιά μου: «Αυτός ο άνθρωπος έκαμε ευνοϊκή εντύπωσι στο δικαστήριο· είμεθα πεπεισμένοι ότι δεν συνταυτίσθηκε με τους Μάρτυρας για κανένα ταπεινό ή απώτερο ελατήριο· είμεθα πεπεισμένοι ότι η συνείδησίς του θα παρεβιάζετο αν εκαλείτο να λάβη οποιοδήποτε μέρος σε στρατιωτική υπηρεσία. Εκτελεί πλήρως τα καθήκοντα του ως πολίτης, κι επομένως δεν παρίσταται ανάγκη να επιβληθούν οποιοιδήποτε όροι. Η υπηρεσία του στον Ιεχωβά είναι απεριόριστη.»
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΜΟΙΒΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
Υπήρξε μια πηγή συνεχούς χαράς το να μπορώ να υπηρετώ τόσο πολλά χρόνια χωρίς διακοπή ως ένας περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας, να επισκέπτωμαι εκκλησίες, να συνεργάζωμαι μαζί με άλλους Μάρτυρας σε όλα τα μέρη του Βρεττανικού αγρού. Υπήρξε ενισχυτικό της πίστεως να παρατηρώ την αύξησι της οργανώσεως στην Αγγλία από 2.000 Μάρτυρας σε 54.000 και πλέον. Τα χρόνια εκείνα καλύπταμε μια περιοχή από 26 εκκλησίες, και αυτό εσήμαινε ταξίδι 300 περίπου μιλίων. Τώρα υπάρχουν τόσο πολλές εκκλησίες και τόσο πολλές περιοχές, ώστε δεν είναι ανάγκη να ταξιδεύση κανείς μακριά για να επισκεφθή τον ίδιο αριθμό εκκλησιών.
Οι συνελεύσεις υπήρξαν πάντοτε μια θαυμαστή ευλογία, ιδιαιτέρως γι’ αυτούς οι οποίοι έχουν πίστι στους μεγαλειώδεις σκοπούς του Θεού. Θα ενθυμούμαι πάντοτε την πρώτη μεγάλη σύναξι στην οποία παρευρέθηκα στο Αλεξάντρα Πάλλας του Λονδίνου το 1926. Μπορώ να ενθυμηθώ ακόμη την σιγή του τεραστίου ακροατηρίου στο Ρώγιαλ Άλμπερτ Χωλλ καθώς ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, εκφωνούσε την σοβαρή ομιλία με τον τίτλο «Οι Δυνάμεις του Κόσμου Κλονίζονται—η Θεραπεία.» Και το προνόμιο να είμαι ένας από τις εκατοντάδες, που έλαβαν μέρος στην διανομή στους δρόμους του ειδικού βιβλιαρίου Η Σημαία δια τους Λαούς! που είχε τεθή σε κυκλοφορία μ’ αυτή την ευκαιρία.
Κατόπιν ήλθε η εξέχουσα συνέλευσις των Παρισίων το 1937. Ο ομιλητής σ’ αυτή την περίπτωσι είχε είπει: «Όργανα της Γκεστάπο βρίσκονται ανάμεσα σ’ αυτό το ακροατήριο και μερικοί από σας αδελφοί θα συλληφθήτε προτού αναχωρήσετε απ’ αυτή τη συνέλευσι.» Αντιλαμβανόμενοι την κρίσι που αντιμετώπιζαν, οι αδελφοί έψαλλαν τον τελικό ύμνο γεμάτοι αίσθημα—«Ο Θεός ας είναι μεθ’ υμών εωσού συναντηθώμεν πάλιν.» Τι συγκινητική σκηνή! Η αφοβία ολοκλήρου της συγκεντρώσεως αυτής υπήρξε μια πραγματική τόνωσις της πίστεως.
Μια άλλη χαρωπή συνέλευσις είχε λάβει χώρα στο Λέστερ, Αγγλίας, το 1941, παρά τους περιορισμούς λόγω της εμπολέμου καταστάσεως, τη διανομή τροφίμων με δελτίο και πολλή φανατική εναντίωσι. Η δημοσία ομιλία, «Τέκνα του Βασιλέως,» που είχε μεταδοθή με σύνδεσι από το Σαίντ Λούις, Μιζούρι, ακούσθηκε προσεκτικά και το βιβλίο Τέκνα διετέθη σε εκατοντάδες νεαρών παιδιών τα οποία διήρχοντο από το βήμα σε σειρά. Πολλά από τα ίδια εκείνα παιδιά τώρα είναι μεγάλα, υπεύθυνοι υπηρέται στις εκκλησίες σ’ όλη τη χώρα.
Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη η συναναστροφή μας στη συνέλευσι της Νυρεμβέργης μαζί με Μάρτυρας οι οποίοι είχαν μόλις εξέλθει από τη φρίκη των στρατοπέδων συγκεντρώσεως του Χίτλερ μάς έδωσε ακόμη πιο ισχυρή πίστι για την προστασία και κατεύθυνσι του Ιεχωβά επάνω στο λαό του. Ασυνήθως ευλογητή, επίσης, για όσους από μας είχαν το προνόμιο να διασχίσουν τον ωκεανό το 1950 και να παρευρεθούν στη μεγάλη συνέλευσι στο Στάδιο Γιάνκη της Νέας Υόρκης. Εδώ ακούσαμε για πρώτη φορά ότι οι υποψήφιοι σύγχρονοι άρχοντες οι οποίοι θα συμμετάσχουν στη διακυβέρνησι της γης κάτω από την ουρανία βασιλεία του Χριστού βρίσκονται ήδη εδώ.—Ψαλμ. 45:16.
Ήταν, επίσης, ένα πρόσθετο προνόμιο να παρευρεθώ στη συνέλευσι του 1958 στην πόλι της Νέας Υόρκης. Όλες αυτές οι συνελεύσεις αύξησαν σε μεγάλο βαθμό την εκτίμησι στην οργάνωσι του Θεού. Ήταν πράγματι συγκινητικό να έχη ζήσει ένας όλα αυτά τα χρόνια ν’ αποκτήση βαθιά γνώσι του τρόπου με τον οποίο ο Ιεχωβά χειρίζεται τις υποθέσεις του λαού του, να παρατηρή τον ένα μετά τον άλλο έλεγχο της Βασιλείας να τίθεται σε λειτουργία και να φέρνη στους μάρτυρας του Ιεχωβά παγκοσμίως ενότητα και ειρήνη που είναι χωρίς παράλληλο σε οποιαδήποτε άλλη οργάνωσι μεταξύ των ανθρώπων.
Και όταν ακόμη, για λίγο καιρό, βρέθηκα ασθενής σε νοσοκομείο ήταν κάτι χαρωπό να μπορώ να εξακολουθώ να συμμετέχω στο παγκόσμιο έργο διαδόσεως Γραφικής γνώσεως. Δαπανούσα πολλές ώρες δίδοντας μαρτυρία σε γιατρούς, νοσοκόμες, φοιτητάς και ασθενείς, ναι, ακόμη και σε επισκέπτας. Η καταπραϋντική επίδρασις του αγγέλματος της Βασιλείας ήταν πολύ αξιοπαρατήρητη. Ένας γιατρός ο οποίος ήρχετο να επισκεφθή τους ασθενείς στον θάλαμό μας εξεφράσθη ως εξής καθώς μπήκε μέσα: «Τι έχει συμβή; Αυτός είναι ο πιο ευχάριστος και χαρούμενος θάλαμος σ’ ολόκληρο το νοσοκομείο!»
Την εποχή εκείνη απελάμβανα και άλλες αμοιβές της πίστεως που οφείλω ν’ αναφέρω. Απ’ όλη τη χώρα ήρχοντο εκατοντάδες επιστολές και δελτάρια για να μου υπενθυμίσουν ότι δεν με είχαν λησμονήσει—και αυτό το γεγονός ήταν μια τρομερή μαρτυρία σε όλους γύρω στο νοσοκομείο. Και όταν ήλθε ο καιρός να φύγω από το νοσοκομείο, εικοσάδες από στοργικές προσφορές κατέφθαναν, πολλά σπίτια προσεφέροντο ως τόποι αναρρώσεως. Δοκίμαζα την πείρα της εκπληρώσεως της υποσχέσεως του Ιησού που αναγράφεται στα εδάφια Λουκάς 18:29, 30.
ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΕ ΠΙΣΤΙ
Όταν έλθη ο καιρός ν’ αποχωρισθώ αυτή τη μορφή του έργου της Βασιλείας, που εθεώρησα τόσο πολύτιμο να υπηρετώ συμμάρτυρας, αυτό θα γίνη με απροθυμία. Εν τούτοις, γνωρίζω ότι ο Ιεχωβά έχει προνόμια υπηρεσίας για τον καθένα, νέο και ηλικιωμένο, αδύνατο και ισχυρό, και η επιθυμία μου είναι να συμπληρώσω τις υπόλοιπες ημέρες μου εδώ στη γη με δράσι, η οποία κατά ένα μικρό τρόπο ν’ αντανακλά τιμή στον Ιεχωβά, τον πιστό Θεό.
Καθώς παρατηρώ πίσω την οδό που διήνυσα, δεν μπορώ παρά να διαπιστώσω ότι οτιδήποτε μπόρεσα να επιτύχω έγινε με τη δύναμι και την πίστι ότι ο Θεός κάνει προμήθειες, μέσω του Λόγου του, του πνεύματός του και της οργανώσεώς του. Η θέρμη και η εκτίμησις των συνεργατών υπήρξε πολύ βοηθητική. Η αγαπητή μου σύζυγος, επίσης, στάθηκε στο πλευρό μου ως στύλος ενισχύσεως, για να με στηρίζη στις πολλές μου ευθύνες.
Δεν φοβούμαι για το μέλλον. Ο Ιεχωβά με ενίσχυσε στο παρελθόν, και είμαι βέβαιος ότι θα εξακολουθή να δείχνη τη χάρι του απέναντί μου, ώστε να μη βρεθώ ποτέ σε ανάγκη από σωματική ή πνευματική άποψι. Η καρδιά μου υπερχειλίζει από εκτίμησι για την απερίγραπτη δωρεά του. Αποβλέπω στο τελικό δώρον της πίστεως, την αιώνιο ζωή στην ακτινοβολία της ευνοίας του Ιεχωβά.