Προσμένοντας τον Ιεχωβά με Εγκαρτέρησι

Αφήγησις υπό Τζωρτζ Ε. Χάνναν

ΜΗΠΩΣ σαράντα επτά χρόνια σας φαίνονται ένα μακρό χρονικό διάστημα; Αλλά, καθώς εγώ βλέπω πίσω στα σαράντα επτά χρόνια που έχω δαπανήσει στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν, τα χρόνια αυτά φαίνονται να έχουν παρέλθει γοργά—χρόνια γεμάτα ευλογίες και προνόμια. Το καθοδηγητικό χέρι του Ιεχωβά ήταν πάντοτε τόσο φανερό! Υπήρξαν και δυσκολίες, επίσης, αλλά όλες τις υπερέβαινε το πραγματικό αίσθημα ασφαλείας και σταθερότητος που φέρνει η στενή προσκόλλησις στην οργάνωσι του Ιεχωβά και η αναμονή κατευθύνσεως απ’ αυτόν.

Καθώς αναπολώ τις πείρες μου, ενθυμούμαι τις μικρές αρχές που με ωδήγησαν στο να αφιερώσω τη ζωή μου στην ολοχρόνια υπηρεσία της βασιλείας του Θεού. Το σαφές άγγελμα της Βίβλου ήλθε για πρώτη φορά στο αγρόκτημά μας, όταν εγώ ήμουν πολύ νέος. Συνήθιζα να πηγαίνω στην εκκλησία και στο κατηχητικό σχολείο, αλλά είχα το αίσθημα ότι επρόκειτο για χαμένο καιρό. Ίσως σ’ αυτό συνετέλεσε και το γεγονός ότι η μητέρα μου ήταν συνδρομήτρια στο περιοδικό Η Σκοπιά. Καθώς κατέφθανε κάθε τεύχος με το ταχυδρομείο, κάθε τι γύρω στο σπίτι σταματούσε, ωσότου εκείνη ερευνήση το περιεχόμενό του και διαβάση τουλάχιστον ένα μικρό άρθρο. Μολονότι εξακολουθούσε να πηγαίνη στην εκκλησία, επέστρεφε κάθε Κυριακή πρωί σπίτι παραπονούμενη για το κήρυγμα που είχε ακούσει.

Η σημασία του έτους 1914 ήταν εκείνη την εποχή θέμα συχνής συζητήσεως στο σπίτι μας. Το έτος εκείνο σύμφωνα με τη Βίβλο, επρόκειτο να σημειώση το τέλος των ‘καιρών των Εθνών.’ (Λουκ. 21:24) Αλλά τι επρόκειτο να συμβή; Εγώ προσωπικώς σκεπτόμουν, «Το 1914 δεν απέχει πολύ· απλώς θα περιμένω και θα ιδώ.»

ΠΕΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ

Το έτος 1914 έφθασε και στις αρχές του έτους εκείνου είχαμε την πρώτη μας προβολή του «Φωτοδράματος της Δημιουργίας,» μια εκπληκτική παρουσίασι σε κινηματογραφική ταινία της αληθινής ιστορίας της Βίβλου που είχε παρασκευάσει η Εταιρία Σκοπιά. Το μεγαλύτερο θέατρο στη γενέτειρά μου το Μπρίτζτον, Νιου Τζέρσεϋ, ήταν κατάμεστο για όλες τις προβολές. Ως ένας ταξιθέτης, είχα την υπηρεσία να προσφέρω δωρεάν στους παρισταμένους κατά την αναχώρησι τρεις Βιβλικές εκδόσεις, καθώς επίσης κι’ εκείνο που ωνομάζαμε καρφίτσες «Παξ» (Ειρήνη), μικρά διακριτικά εμβλήματα που υπονοούσαν ότι εκείνος που το έφερε επιθυμούσε να είναι ένας ακόλουθος του Ιησού Χριστού που αγαπούσε την ειρήνη.

Κατόπιν το θέρος, αιφνιδίως, εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυτό πράγματι με συνεκλόνισε. Τώρα διεπίστωσα ότι η Βιβλική Προφητεία ήταν κάτι που έπρεπε να λαμβάνεται στα σοβαρά. Την εποχή εκείνη άρχιζα το πρώτο μου σχολικό έτος στο γυμνάσιο. Αισθάνθηκα ότι η αγροτική εργασία δεν ήταν για μένα. Μάλλον, εσχεδίαζα να φοιτήσω στο κολλέγιο και να σπουδάσω ηλεκτρομηχανικός. Η μάμμη μου μού είχε αφήσει μια μικρή κληρονομιά, και την χρησιμοποίησα για να πληρώσω ένα φροντιστήριο με αλληλογραφία για την προετοιμασία της εισαγωγής μου στο κολλέγιο.

Το 1916 ο Πάστωρ Ρώσσελ, τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, έδωσε μια δημοσία ομιλία στο Ουίλμινγκτον, Ντέλαγουαιρ, με θέμα «Που Είναι οι Νεκροί;» Στη διάρκεια της διαλέξεως ο ομιλητής ηναγκάζετο να εγκαταλείπη πολλές φορές το βήμα, οπότε τον ανεπλήρωνε ο γραμματεύς του. Αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι αυτό ήταν αναγκαίο λόγω της κακής του υγείας. Αλλά εκείνη η ομιλία μού έκαμε βαθιά εντύπωσι. Δεν θα την λησμονήσω ποτέ.

Μετά τον θάνατο του Πάστορος Ρώσσελ που συνέβη το έτος εκείνο, εξεδόθη ο έβδομος τόμος των Γραφικών Μελετών. Ο τίτλος του, Το Τετελεσμένον Μυστήριον, εκίνησε πράγματι την περιέργειά μου. Ποτέ δεν είχα διαβάσει πλήρως ένα βιβλίο τόσο γρήγορα. Διήγειρε τη σκέψι μου και με παρεκίνησε να διαβάσω και τους άλλους έξη τόμους της ιδίας σειράς.

ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Το έτος 1918 απεδείχθη ένα ταραχώδες έτος. Με τις Ηνωμένες Πολιτείες σ’ εμπόλεμο κατάστασι, με μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά στη φυλακή κάτω από ψευδείς κατηγορίες, με την εναντίωσι να πλήττη, απ’ όλες τις πλευρές, τους Σπουδαστάς της Γραφής, όπως ήσαν γνωστοί τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ήταν ένας καιρός κρισίμου δοκιμασίας για τον λαό του Θεού. Θα εγκαρτερούσαν; Ή θα έσβηνε το έργο των της Βιβλικής εκπαιδεύσεως; Τι άλλο μπορούσαμε να κάνωμε παρά ν’ αναμένωμε τον Ιεχωβά, εμπιστευόμενοι στο έλεός του;

Τον Μάρτιο του 1918 ήλθε εκείνο που εφαίνετο ως μια πολύ πραγματική απάντησις στις ερωτήσεις μας. Ανηγγέλθη και διεφημίσθη ευρέως μια δημοσία ομιλία. Ο τίτλος της ήταν «Ο Κόσμος Έχει Λήξει, Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει!» Είχε διαδοθή με διαλέξεις και έντυπα φυλλάδια σ’ όλη τη χώρα καθώς και στο εξωτερικό. Αυτό ήταν, πράγματι, το πρώτο έντυπο που είχα το προνόμιο να προσφέρω στο κοινόν έναντι κάποιας εισφοράς. Μερικοί αμφισβητούσαν τότε την πιθανότητα να συναχθούν εκατομμύρια στην οργάνωσι του λαού του Θεού. Όσον αφορά εμένα, θεωρούσα πάντοτε ότι «παρά τω Ιεχωβά τίποτε δεν είναι αδύνατον.» (Ματθ. 19:26, ΜΝΚ) Ήμουν πρόθυμος ν’ αναμένω, να εργάζωμαι και να ιδώ τι θα συνέβαινε.

Εκείνο περίπου τον καιρό έλαβα πρόσκλησι να παρουσιασθώ στο στρατό. Ως αγρότης θα μπορούσα να είχα εξαιρεθή από στρατιωτική υπηρεσία, αλλά στην οικογένειά μας ο αδελφός μου είχε ήδη εξαιρεθή γι’ αυτή την αιτία. Δεν συμφωνούσα να δεχθώ ένα μη μάχιμο διορισμό πολεμικής εργασίας. Οι φίλοι και οι γείτονες απορούσαν τι θα έκανα, αν με συνελάμβαναν τα κρατικά όργανα. Η συνήθης απάντησίς μου ήταν: «Ας περιμένωμε να δούμε.» Φαίνεται ότι αυτό ακριβώς ήταν που έκανε το στρατολογικό γραφείο, διότι ανέβαλαν την περίπτωσί μου. Ξαφνικά ο πόλεμος ετελείωσε στις 11 Νοεμβρίου 1918.

ΛΗΨΙΣ ΖΩΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

Όταν ένας είναι νέος, δεν είναι ασυνήθιστο να κάνη λαμπρά σχέδια για το μέλλον. Εγώ δεν αποτελούσα εξαίρεσι. Επί πλέον στη σταδιοδρομία μου ως ηλεκτρομηχανικού, εσχεδιάζαμε, επίσης, μέσα στην οικογένειά μας, να διοργανώσουμε ένα τρίο με μουσικά όργανα. Εν τούτοις, όσο περισσότερα μάθαινα από τις Γραφικές μας μελέτες και όσο περισσότερο συναναστρεφόμουν στις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής, τόσο περισσότερο επλησίαζα προς τον καιρό των ζωτικών αποφάσεων. Το ερώτημα, Τι πρόκειται να κάνης στη ζωή σου; κατείχε την πρώτη θέσι. Ν’ αναλάβω μια θέσι στα τοπικά υαλουργεία, να δαπανήσω πολλά χρόνια για να εκπαιδευθώ ως ηλεκτρομηχανικός, ή να προσφέρω ολοένα περισσότερο από τον χρόνο μου στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας;

Σύντομα έλαβα την απόφασι να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις της τοπικής εκκλησίας, να μελετήσω όλους τους επτά τόμους της σειράς των Γραφικών Μελετών, και να συμμετέχω σ’ όλες τις μορφές υπηρεσίας εκείνης της εποχής. Όλοι οι άλλοι σκοποί και οι φιλοδοξίες πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Είχα πεισθή ότι ήταν καιρός να δείξω σοβαρά με τη δράσι μου ότι επιθυμούσα την επιδοκιμασία του Θεού καθώς και ζωή.

Το 1921 Η Σκοπιά ανήγγειλε μια τετραήμερη συνέλευσι που θα εγίνετο στο Κίσμετ Τεμπλ, στην οδό Χέρκιμερ, στο Μπρούκλυν, στις 19 έως 22 Μαΐου. Παρευρέθηκα σ’ εκείνη τη συνέλευσι, κι’ εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου με το βάπτισμα. Το καθ’ εαυτό βάπτισμα, που διεξήγαγε ο Κ. Α. Ουάιζ, έλαβε χώρα σε μια δεξαμενή κάτω από την αίθουσα φαγητού του Μπέθελ στον αριθμό 124 της Κολόμπια Χάιτς. Την επομένη άνοιξι παρευρέθηκα σε μια άλλη συνέλευσι, αυτή τη φορά στη Φιλαδέλφεια. Τότε αγόρασα για τον εαυτό μου μια Γραφή Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου—μια Γραφή που την έχω και την χρησιμοποιώ ακόμη, αν και με νέο κάλυμμα, με την ημερομηνία της συνελεύσεως ακόμη ευανάγνωστη στο εσωτερικό του εμπρόσθιου καλύμματος.

Το φθινόπωρο του έτους εκείνου ο αδελφός μου Μπιλλ σχεδίαζε να περάση τον χειμώνα του στη Φλώριδα, αλλά προτού φύγη έλαβε πρόσκλησι να μεταβή και να υπηρετήση στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν. Δέχθηκε, φυσικά, και καθώς τον ωδηγούσα στον σιδηροδρομικό σταθμό, διάφορες σκέψεις περνούσαν από το νου μου: ‘Τι θα κάμω εγώ; Γιατί δεν αναλαμβάνω ολοχρονία υπηρεσία;’ Καθώς ο Μπιλλ έβγαινε από τ’ αυτοκίνητο, εστράφη και μου είπε: «Το αυτοκίνητο είναι δικό σου.» Εκείνος δεν το εγνώριζε τη στιγμή εκείνη, αλλ’ αυτό με εβοήθησε να λάβω απόφασι. Απεφάσισα να κάνω το βήμα.

Το ίδιο εκείνο βράδυ πήγα με τ’ αυτοκίνητο στην αγορά, αγόρασα δύο βαλίτσες κι’ ένα χαρτοφύλακα για το έργο, και πήγα σπίτι να συσκευάσω τα πράγματά μου. Το πρωί καθώς εφόρτωνα το αυτοκίνητο, βγήκε η μητέρα μου ταραγμένη, πράγματι δακρυσμένη. Ανάμεσα σε άλλα μου είπε: «Ξέρεις, μερικοί φίλοι αναμένουν ότι θα συμβούν μεγάλα πράγματα το 1925, αλλά εσύ μη θέτεις τις ελπίδες και τις προσδοκίες σου σ’ αυτό πάρα πολύ.» Της απήντησα: «Μητέρα, μην ανησυχείς. Είμαι προετοιμασμένος να εργασθώ και να περιμένω να ιδώ.» Το εδάφιο Αββακούμ 2:3 ήταν ένα εδάφιο που συχνά μου άρεσε να σκέπτωμαι.

ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ ΣΤΟΝ ΑΓΡΟ

Πήγα με το αυτοκίνητο στην πόλι και εξησφάλισα διαμονή σ’ ένα οικοτροφείο που ανήκε στη θεία μου. Από τότε ήμουν ολοχρόνιος κήρυξ του ευαγγελίου. Αποτελούσε χαρά το να είμαι ελεύθερος από πολλά προβλήματα και φροντίδες αυτού του συστήματος πραγμάτων, ελεύθερος να δαπανώ όλο το χρόνο μου στη διάδοσι του αγγέλματος της Βασιλείας. Φυσικά, υπήρχαν ευθύνες και μερικές μικρές δυσκολίες. Παραδείγματος χάριν, υπήρχε το αυτοκίνητο, Φορντ Τύπου Τ. Δεν είχε «μπαταρία,» και η ηλεκτρική ενέργεια μετεδίδετο από ένα «μανιετό» που υπήρχε μέσα στο βολάν του κινητήρος. Τον χειμώνα υπήρχε κίνδυνος να σπάση ένας το χέρι του αν προσπαθούσε να θέση σε κίνησι τη μηχανή με το χέρι. Συνήθως αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζετο με το να σταθμεύη το αυτοκίνητο τη νύχτα στο ύψος μιας κατωφέρειας, έτσι ώστε με μόνη τη δική του κατηφορική ορμή να τίθεται το επόμενο πρωί σε κίνησι.

Ένα άλλο πρόβλημα ήταν τα έξοδα συντηρήσεως. Ο λογαριασμός του φαγητού μου ανήρχετο σε $4 την εβδομάδα. Έτρωγα ένα ζεστό γεύμα την ημέρα, τα άλλα δύο απετελούντο από ξηρούς καρπούς και μερικά χόρτα που ελάμβανα ως αντάλλαγμα Γραφικών βοηθημάτων που διέθετα. Όταν με ρωτούσαν τι θα κάνω όταν τελειώσουν τα χρήματά μου, έλεγα: «Απλώς θα περιμένω να δω τι έχει υπ’ όψιν του ο Ιεχωβά για μένα.» Είχα ακούσει ότι μερικοί είχαν σταματήσει την ολοχρόνια υπηρεσία όταν οι οικονομίες των είχαν κατέλθει στο ποσόν των $50. Η δική μου σκέψις ήταν ότι η επέμβασις του Ιεχωβά δεν θα ήταν αναγκαία εφόσον ένας έχει $50 ή έστω $10 ή $1. Είχα εμπιστοσύνη ότι αυτός θα με βοηθούσε ν’ ανταποκρίνωμαι στο υψηλό κόστος ζωής. Όχι στο κόστος μιας υψηλής ζωής.

Στις 5 Νοεμβρίου 1922, η εκκλησία ανήγγειλε μια ειδική δημοσία συνάθροισι και ενοικίασε το γυμναστήριο της πόλεως. Έγινε μεγάλη διαφήμισις με φυλλάδια, κι’ ένας ομιλητής από το Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης, ήλθε για να δώση τη διάλεξι. Όταν ετελείωσε η ομιλία, μερικοί ξένοι από το ακροατήριο είχαν τόσο πολλές ερωτήσεις για τον ομιλητή ώστε αυτός έχασε το μόνο τραίνο που υπήρχε για το Μπρούκλυν εκείνη τη νύχτα. Εγώ δέχθηκα να τον οδηγήσω με το αυτοκίνητο ώς το σταθμό του Ατλάντικ Σίτυ. Καθόλου δεν φανταζόμουν που θα ωδηγούσε αυτό.

Καθώς προχωρούσαμε, ο επισκέπτης ομιλητής μού έκαμε ερωτήσεις για τον εαυτό μου. Κατόπιν μ’ ερώτησε αν θα μου ήταν αρεστόν να ζω και να εργάζομαι στο Μπέθελ, τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν. Απήντησα ότι αυτό θα μου ήρεσε πάρα πολύ, αλλά δεν είχα γνώσεις εργασίας γραφείου. Μου είπε ότι αυτό δεν είχε σημασία, διότι η Εταιρία εσκόπευε να κάνη μόνη όλο το έργο της εκτυπώσεως και αυτό θ’ απαιτούσε κάθε είδους βοήθεια. Αλλά και πάλι του υπενθύμισα ότι δεν εγνώριζα τίποτε ούτε και από εργασίες τυπογραφείου.

Καθώς το τραίνο του έμπαινε στο σταθμό, ο επισκέπτης στράφηκε και μου είπε: «Θέλεις να μου κάνης μια χάρι;» Απήντησα καταφατικά. «Τότε, λοιπόν, θα ήθελες να γράψης αμέσως στο Μπρούκλυν και να ζήτησης ένα έντυπο αιτήσεως για υπηρεσία Μπέθελ;» Υποσχέθηκα ότι θα το έκανα, και μολονότι δεν φαίνεται ότι το έδειχνα, ωστόσο ήμουν σε μεγάλη διέγερσι. Πράγματι, το παλαιό αυτοκίνητό μου δεν μπορούσε να με μεταφέρη πίσω σπίτι αρκετά γρήγορα. Εκείνη τη νύχτα έγραψα το γράμμα και μάλιστα κατέβηκα ώς το ταχυδρομείο και το έστειλα.

Η απάντησις ήταν γοργή. Στις 10 Νοεμβρίου ήλθε ένα τηλεγράφημα που ζητούσε να παρουσιασθώ για εργασία στο Μπρούκλυν την επομένη ημέρα. Και όταν έφθασα στην πόλι, κτυπούσαν οι καμπάνες, εσφύριζαν οι σειρήνες, εκπυρσοκροτήσεις οπλών ακούονταν και παρελάσεις είχαν καταλάβει τους δρόμους. Οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης εώρταζαν την Ημέρα της Ανακωχής. Ήταν η 11η Νοεμβρίου, κι’ εγώ είχα κάτι καλύτερο για να χαίρω. Άρχιζα μια τελείως νέα ζωή—μια περίοδο υπηρεσίας τουλάχιστον σαράντα επτά ετών εδώ στο Μπέθελ!

ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Ξύπνημα το πρωί με τον ήχο ενός κώδωνος, μετάβασις στα γεύματα, στην εργασία, και διακοπή της εργασίας όταν εσήμαινε ο κώδων, αυτή ήταν η νέα μου καθημερινή συνήθεια. Μερικοί το βρήκαν αυτό πάρα πολύ άκαμπτο, πάρα πολύ περιοριστικό· αλλά εγώ το αγάπησα. Αυτός ήταν σαφώς ο τρόπος αποφυγής σπατάλης πολυτίμου χρόνου. Η πρώτη μου εργασία ήταν να επιδιορθώνω ελαττωματικά δεμένα βιβλία. Αυτό εξακολούθησε επί δύο ή τρεις ημέρες, και κατόπιν διωρίσθηκα για υπηρεσία στο τμήμα που τα σωματεία ονομάζουν «το χυτήριο.» Εδώ χύνονται όλες οι πλάκες και ετοιμάζονται για τα πιεστήρια.

Έως τώρα ακριβώς εξακολουθώ στο ίδιο τμήμα. Μερικοί που έχουν έλθει στο Μπέθελ είχαν το αίσθημα ότι ήσαν απαρατήρητοι, παραμελημένοι ακόμη και μη τακτοποιημένοι, απλώς διότι δεν έγινε γρήγορα αλλαγή του διορισμού των. Είμαι ευτυχής που μπορώ να πω ότι δεν είχα ποτέ αυτό το αίσθημα. Αποτελεί ευχαρίστησι να σας έχη ανατεθή κάποιο έργο για να κάνετε, οποιοδήποτε είδος έργου, και αντελήφθηκα ότι πρέπει ένας να δώση ολοκάρδια τον εαυτό του στο έργο που του έχει ανατεθή, αγωνιζόμενος πάντοτε να βελτιώση την ποιότητα της εργασίας του.

Η πόλις της Νέας Υόρκης είχε τότε μόνο μία εκκλησία Σπουδαστών της Γραφής, και, εφόσον εγώ διέθετα αυτοκίνητο, είχα κληθή για έργο μαρτυρίας τα σαββατοκύριακα στο Λονγκ Άιλαντ, παίρνοντας μαζί μου κι’ ένα φορτίο εντύπων. Ένας από τους Χριστιανούς αδελφούς μου ο οποίος ήταν πάντοτε πρόθυμος και ανυπόμονος να συνεργασθή με τον όμιλό μας ήταν ο Ν. Ο. Νορρ. Αργότερα, όταν η κατασκευή του ραδιοφωνικού σταθμού WBBR απήτησε περισσοτέρους εργάτας, έγινε κάποια αλλαγή. Το αυτοκίνητό μου ήταν πάρα πολύ συχνά στο Στάτεν Άιλαντ, στον τόπο της ανεγέρσεως, και, όταν δεν μας εχρειάζοντο εκεί, μπορούσαμε να κηρύττωμε από οικία σε οικία στα αμέσως γειτονικά μέρη του νέου σταθμού.

ΑΜΟΙΒΕΣ ΤΗΣ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΕΩΣ

Με το να παραμένωμε προσκολλημένοι στο έργον εδώ στο Μπέθελ, μ’ εγκαρτέρησι, απολαμβάναμε συγκινήσεις τη μία μετά την άλλη, καθώς η επέμβασις στον αγρό, που είναι ολόκληρος ο κόσμος, απαιτούσε την επέκτασι των ιδικών μας μέσων εξυπηρετήσεως. Το εργοστάσιο της Κόνκορντ Στρητ 18, στο Μπρούκλυν, γρήγορα επεκτάθηκε. Από τότε παριστάμεθα μάρτυρες της ανεγέρσεως ενός κτιρίου εργοστασίου μετά το άλλο καθώς και πολλών νέων οίκων Μπέθελ. Σκεφθήτε ότι τα μέσα μας εκτυπώσεως και αποστολής καταλαμβάνουν τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα της πόλεως κι’ ένα μεγάλο μέρος τριών οικοδομικών τετραγώνων χρησιμοποιείται για τη στέγασι του οίκου Μπέθελ και των γραφείων! Όλα αυτά υπήρξαν θαυμαστά στα μάτια μας!

Τι χαρά ήταν, επίσης, να είμαι ένας δραστήριος, παρών μάρτυς όλων αυτών των αποδείξεων της ευλογίας και της ευνοίας του Ιεχωβά στον λαό του! Στη διάρκεια των ετών υπήρξε προνόμιό μου να παρατηρώ ν’ αυξάνη ο αριθμός των μεγάλων περιστροφικών πιεστηρίων από δύο σε είκοσι επτά· να βλέπω το σύνολο των αντιτύπων κάθε τεύχους του περιοδικού Η Σκοπιά ν’ αυξάνη από 35.000 στον τεράστιο αριθμό των 6.000.000 σήμερα. Και πόσο ενισχυτικό της πίστεως ήταν να βλέπη ένας τον αριθμό των εκκλησιών στην περιοχή της πόλεως Νέας Υόρκης ν’ αυξάνη από μία σ’ εκατόν ενενήντα μία! Έφερε την αμοιβή του το ν’ αναμένω τον Ιεχωβά και να εργάζωμαι!

ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΓΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΙ

Ταραχώδεις καιροί ήλθαν στη δεκαετία του 1930. Συλλήψεις των Μαρτύρων άρχισαν να γίνωνται. Ενώ ησχολούμην στην από θύρα σε θύρα διακονία με Γραφικές εκδόσεις στο Λονγκ Άιλαντ, συνελήφθην. Πάλι, το 1936, με συνέλαβαν και με κράτησαν πολλές ώρες στην Αλλεντάουν, Πενσυλβανίας. Καθώς επλησίαζε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι κίνδυνοι επολλαπλασιάζοντο. Το 1939 ένας όμιλος της Καθολικής Δράσεως προσπάθησε να διακόψη μια ειρηνική συνέλευσι Χριστιανών στο Μάντισον Σκουαίρ Γκάρντεν. Συνέβη να είμαι επί κεφαλής των ταξιθετών, και για λίγα λεπτά η κατάστασις εφαίνετο εξαιρετικά σοβαρή. Εν τούτοις, η συνέλευσις διεκόπη μόνο για πολύ λίγο, και ασφαλώς το αποτέλεσμα ήταν να δοθή μεγαλύτερη μαρτυρία από τις δημοσιεύσεις του τύπου.

Ποτέ, μέσα σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια, η πορεία του έργου μαρτυρίας της Βασιλείας δεν εκάμφθηκε. Αποβλέπαμε στον Ιεχωβά και προχωρούσαμε. Ακόμη και τις ελλείψεις λόγω του πολέμου κάπως τις παρεκάμπταμε ή τις υπερνικούσαμε. Η υπηρεσία μου ήταν να φροντίζω να έχωμε στην αποθήκη μια καλή προμήθεια ράβδων νικελίου—του νικελίου που χρησιμοποιείται για να σκληρύνεται η επιφάνεια των τυπογραφικών πλακών για ν’ αντέχουν σε μακρά χρήσι των από τα πιεστήρια. Καθώς επληθύνετο η πολεμική υστερία, παραγγείλαμε γρήγορα ένα τόννο ράβδων νικελίου. Κατόπιν κάποια μέρα ένας ειλικρινής φίλος, ένας επιχειρηματίας, τηλεφώνησε για να μας πη ότι η είσοδος των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο ανεμένετο κάθε στιγμή, και συνεβούλευσε να προμηθευθούμε αμέσως τα μέταλλα που μας είναι αναγκαία. Παρηγγέλθη ακόμη ένας τόννος νικελίου, και καθώς αυτό εξεφορτώνετο στο εργοστάσιό μας η Κυβέρνησις απηγόρευσε κάθε παράδοσι νικελίου κι’ έθεσε αυτό το μέταλλο στον πίνακα των ειδών υψίστης προτεραιότητος. Αλλά εμείς είχαμε εξασφαλίσει αρκετή ποσότητα για να περάσωμε τον πόλεμο.

ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΙ

Πράγματι, ο Ιεχωβά δεν απογοητεύει ποτέ εκείνους που τον προσμένουν υπομονητικά, ενώ αγωνίζονται να εκτελέσουν καλά την υπηρεσία των. Παραδείγματος χάριν, μερικοί υπέθεσαν ότι η υπηρεσία στο Μπέθελ θα ελάττωνε πολύ τις ευκαιρίες των για ταξίδια σε διάφορα μέρη. Ακριβώς το αντίθετο αληθεύει. Αυξάνουν τα προνόμια ενός για ταξίδια.

Στη διάρκεια αυτών των ετών υπηρεσίας στο Μπέθελ επεσκέφθηκα κάθε πολιτεία της ενώσεως, εκτός από την Χαβάι και την Αλάσκα, και κάθε επαρχία του Καναδά, είτε για διακοπές είτε για να παρευρεθώ σε συνέλευσι. Επίσης, είχα τη χαρά να κάμω τρία ταξίδια στην Ευρώπη. Και όλα αυτά τα ταξίδια και οι συναντήσεις με άλλους Μάρτυρας σε τόσο πολλές χώρες συνετέλεσαν να προστεθή ενθουσιασμός στο έργο που πρέπει να γίνεται εδώ στο Μπέθελ—το έργο της προμηθείας του αυξανομένου στρατεύματος ζηλωτών Μαρτύρων με εκδόσεις που χρειάζονται για τη διακονία των.

Δεν είναι σπουδαίο μόνο ν’ αναμένη ένας τον Ιεχωβά να κάμη κάτι, όπως κάνουν πολλοί άνθρωποι όλων των εθνών σήμερα· υπάρχει περισσότερο απ’ αυτό. Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, διατηρεί πολύτιμες υποσχέσεις αμοιβής εις «τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού δόξαν και τιμήν.» (Ρωμ. 2:7) Πόσο ικανοποιητικό είναι να γεμίζη ένας το χρόνο της αναμονής με έργα που αποδεικνύουν την αγάπη μας για τον Ιεχωβά!