Το Ιστορικό της Ανθρωπίνης Κυριαρχίας
ΥΠΑΡΧΕΙ καμμιά μορφή κυβερνήσεως που μπορεί να συλλάβη ο ανθρώπινος νους και να μην την έχη δοκιμάσει ο άνθρωπος; Οι σύγχρονες κυβερνήσεις μας είναι σε μεγάλο βαθμό το προϊόν της «πολιτικής επιστήμης.» Αυτή είναι μια σοβαρή μελέτη της πείρας της δοκιμής και πλάνης των προσπαθειών του ανθρώπου να κυβερνηθή, με την προσπάθεια να ενσωματώση τις πιο επιτυχείς μεθόδους στην κυβέρνησι.
Επομένως, πρέπει να έχωμε κυβερνήσεις—τουλάχιστον μερικές κυβερνήσεις—που ικανοποιούν τις ανάγκες των ανθρώπων, που χορηγούν εκείνα που ζητούν οι άνθρωποι από μια κυβέρνησι. Έχομε καμμιά; Τι αποκαλύπτει το σύγχρονο υπόμνημα της ανθρωπίνης κυριαρχίας;
ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙ
Η εφημερίς Τάιμς της Νέας Υόρκης στο φύλλο της τής Κυριακής 12 Μαΐου 1972 είχε μια ολοσέλιδη δήλωσι ενός ομίλου γνωστών πολιτών τριάντα δύο χωρών που υπογράφοντο ως «Οι Πρώτοι Πλανητικοί Πολίται.» Κάτω από τον τίτλο «ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ,» αυτή η δήλωσις ήταν μια καταγγελία των προσπαθειών της κυριαρχίας του ανθρώπου ως την εποχή μας να φέρη τα πιο επιθυμητά πράγματα. Έκαμε τις εξής σοβαρές διαπιστώσεις:
«Η ανθρώπινη ζωή στον πλανήτη μας βρίσκεται σε κίνδυνο.
«Σε κίνδυνο από πόλεμο που θα μπορούσε να κονιορτοποιήση την ανθρώπινη κατοικία.
«Σε κίνδυνο από τις ετοιμασίες για πόλεμο οι οποίες καταστρέφουν ή μειώνουν τις πιθανότητες υποφερτής υπάρξεως.
«Σε κίνδυνο λόγω αρνήσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
«Σε κίνδυνο επειδή ο αέρας μολύνεται και τα νερά και το έδαφος δηλητηριάζονται.
«Σε κίνδυνο λόγω της ανεξέλεγκτης αυξήσεως του πληθυσμού.»
Ποιο ήταν, όμως, το συμπέρασμα της δηλώσεως αυτής; Διετυπώνετο σε μια έκκλησι για περισσότερη ανθρώπινη προσπάθεια προς υποστήριξιν των Ηνωμένων Εθνών.
Αλλά δικαιολογεί η ιστορία της ανθρωπίνης κυριαρχίας το να τεθούν οι ελπίδες στα Ηνωμένα Έθνη;
ΠΟΛΕΜΟΣ
Τι δείχνει η Ιστορία όσον αφορά τον «κίνδυνο από τον πόλεμο»; Έχει σημειώσει προόδους η ανθρώπινη κυριαρχία όσον αφορά την εξασφάλισι ειρήνης;
Όπως ανέφερε η επιθεώρησις Γουέστερν Προντούσερ, η Νορβηγική Ακαδημία Επιστημών έκαμε ένα υπολογισμό της συχνότητος και της σοβαρότητος των πολέμων κατά το διάστημα που επιτρέπει η ιστορία. Ανεκάλυψαν ότι, «από το 650 π.Χ. έχουν γίνει 1656 ένοπλες αναμετρήσεις, από τις οποίες μόνο 16 δεν κατέληξαν σε πόλεμο. Οι υπόλοιπες κατέληξαν σε οικονομική κατάρρευσι των ενδιαφερομένων χωρών.»
Ύστερ’ από τα πρώτα είκοσι πέντε χρόνια της ιστορίας των Ηνωμένων Εθνών, έγινε μια ανασκόπησις της ιστορίας των. Το περιοδικό Σάνταιυ Μπούλλετιν της Φιλαδελφείας ανέφερε στο τεύχος του της 18 Οκτωβρίου 1970, ότι ο Ου Θαντ, τότε γενικός γραμματεύς των Ηνωμένων Εθνών είπε:
«Φοβάμαι πάρα πολύ ότι μολονότι κατορθώσαμε να φθάσωμε στη σελήνη, δείχνομε συχνά μια απίστευτα μυωπική ιδιοτέλεια, αυταρέσκεια και αδιαφορία όταν πρόκείται ν’ αντιμετωπίσωμε τα μεγάλα προβλήματα που έχομε εδώ στη γη.»
Και ο Λέστερ Π. Πήρσον, τότε πρωθυπουργός του Καναδά συνόψισε τ’ αποτελέσματα των προσπαθειών των Ηνωμένων Εθνών για ειρήνη με τα εξής λόγια: «Η ειρήνη αναπαύεται ανήσυχα επάνω σε υδρογονικές βόμβες. Είναι θλιβερό το ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν βρήκαν καλύτερο τόπο αναπαύσεως γι’ αυτήν.»
Ρεαλιστικά, λοιπόν, έχει να προσφέρη τίποτε η ανθρώπινη κυριαρχία για να δικαιολογήση την ελπίδα ότι θα φέρη κάποτε ειρήνη;
ΜΟΛΥΝΣΙΣ
Μια άλλη απειλή πιο σοβαρή από τον πόλεμο είναι η κατάστασις μολύνσεως. Ως ένα απλό παράδειγμα των τεραστίων προβλημάτων που υπάρχουν σε κάθε φάσι του αγώνος κατά της μολύνσεως, εξετάστε τη δυσχέρεια των απορριμμάτων. Το περιοδικό Ρήντερς Νταϊτζέστ, σε μια περίληψι από την Επιθεώρησι Νάσιοναλ Σίβικ Ρηβιού, του Μαρτίου 1972, αναφέρει την απάντησι που έδωσαν είκοσι και πλέον εξέχουσες αυθεντίες των Ηνωμένων Πολιτειών στον χειρισμό των στερεών απορριμμάτων, στο ερώτημα «Πόσο σοβαρό είναι ακριβώς το πρόβλημα των απορριμμάτων;» Απεκάλυψαν τα εξής:
«Ο όγκος των στερεών απορριμμάτων που συσσωρεύομε κάθε χρόνο είναι τρομακτικός—80 δισεκατομμύρια κουτιά κονσερβών, 38 δισεκατομμύρια φιάλες, 40 εκατομμύρια τόννοι χαρτί και χαρτόνι, 180 εκατομμύρια παλαιά ελαστικά, 21 εκατομμύρια μεγάλα οικιακά σκεύη, 7 εκατομμύρια άχρηστα αυτοκίνητα. Η διάθεσις αυτών συνήθως στοιχίζει 4.5 δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο—ποσόν που θα μπορούσε να διπλασιασθή στην επομένη γενεά.»
Προφανώς τα πιο επικίνδυνα απ’ όλα είναι τ’ απορρίμματα που συσσωρεύονται μέσα στα νερά μας. «Ως το 1980,» προειδοποιεί η Εθνική Ακαδημία Επιστημών, «θα έχωμε απορρίμματα μέσα στο νερό που θα καταναλίσκουν όλο το οξυγόνο που υπάρχει στις λεκάνες των 22 ποταμών των Ηνωμένων Πολιτειών.»
Μήπως αυτό είναι πρόβλημα ενός έθνους μόνο; Η Επιθεώρησις Εντιτόριαλ Ρισέρτς Ρηπόρτς της 1ης Δεκεμβρίου 1971, προειδοποιεί:
«Το μεγάλο ζήτημα για τη διάσκεψι των Ηνωμένων Εθνών [που συνήλθε στη Στοκχόλμη τον Ιούνιο 1972], καθώς και για τις επόμενες προσπάθειες να εμποδίσουν την παγκόσμια μόλυνσι, είναι, μήπως το ενδιαφέρον για το περιβάλλον εκδηλώθηκε πάρα πολύ αργά για να κάμη πολύ καλό. Έχει προχωρήσει πράγματι ο άνθρωπος πάρα πολύ ώστε να είναι δύσκολο να γυρίση πίσω; Μπορούν τα έθνη να λάβουν τις δύσκολες πολιτικές αποφάσεις που είναι αναγκαίες για να δημιουργηθή μια παγκόσμια συνεργασία εν όψει της παρούσης κρίσεως; Οτιδήποτε λιγότερο από μια διεθνή προσπάθεια σε πλήρη κλίμακα φαίνεται μάταιο. Το παγκόσμιο οικοσύστημα είναι ένα· είναι τέτοιο ώστε κανένα έθνος μόνο του δεν μπορεί να καθαρίση το περιβάλλον του. Η ατμόσφαιρα μεταφέρει βιομηχανικά μολυσματικά στοιχεία επιβλαβή εντομοκτόνα σ’ όλη τη γη. Ουσιαστικά κάθε διεθνής υδάτινη οδός είναι μολυσμένη.»
Βρίσκετε ότι αυτή η πληροφορία ενθαρρύνει ή εμπνέει εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη κυριαρχία;
ΕΓΚΛΗΜΑ
Το έγκλημα είναι ένας άλλος καταστρεπτικός παράγων που καμμιά κυβέρνησις δεν μπόρεσε να σταματήση. Πράγματι, αυτή η καρκινώδης μόλυνσις εξαπλώνεται σε ανησυχητικό βαθμό παγκοσμίως. Σε μερικά έθνη το έγκλημα είναι σχεδόν σαν μια ανταγωνιστική παράνομος κυβέρνησις. Το έγκλημα ωνομάσθηκε «παγκόσμια επιδημία» και «διεθνής τραγωδία.»
Στην πιο πλουσία χώρα του κόσμου, στις Ηνωμένες Πολιτείες, το έγκλημα φαίνεται να εξαπλώνεται πολύ. Στοιχίζει τώρα στο έθνος $51.1 δισεκατομμύρια το χρόνο, που σημαίνει 5 και πλέον τοις εκατό του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος ενός τρισεκατομμυρίου δολλαρίων. Και το έγκλημα δεν περιορίζεται μόνο στο «γκαγκστερικό» στοιχείο. Ένα τεράστιο ποσόν (οκτώ δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο) κλέπτονται από διευθυντάς και εμπίστους υπαλλήλους.
Αλλά τα εγκλήματα που εμπνέουν πραγματικά φόβο είναι τα εγκλήματα της βίας και τα εγκλήματα εναντίον της ιδιοκτησίας. Είναι όλο και πιο επικίνδυνο να βαδίζετε σε δρόμους των πόλεων των Ηνωμένων Πολιτειών, και μια έρευνα αποκαλύπτει ότι αυτός ο κίνδυνος από το έγκλημα αυξάνει σχεδόν παντού.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αριθμοί του F.B.I. (Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών) αποκαλύπτουν, ότι το έγκλημα αυξήθηκε ένδεκα φορές πιο γρήγορα από τον πληθυσμό. Σοβαρά εγκλήματα (όπως φόνοι, απαγωγές, ληστείες, άγριες επιθέσεις, διαρρήξεις, κλοπή αυτοκίνητων, μικροκλοπές [πενήντα δολλαρίων και άνω]) αυξήθηκαν 148 τοις εκατό, από 2.014.600 το 1960 σε 4.989.700 το 1969.
Στο Λονδίνο, που ήταν από πολύ καιρό γνωστό για την ελευθερία του από τη βία στους δρόμους, οι Βρεττανοί έχουν τρομοκρατηθή διότι οι επιθέσεις, οι ληστείες και οι κακοποιήσεις έχουν αυξηθή. Μια ειδική αστυνομική περιπολία έχει διορισθή στον υπόγειο σιδηρόδρομο λόγω της απειλής του εγκλήματος. «Δεν υπάρχει ασφάλεια τη νύχτα στο Μπίρμιχαμ,» είπε ένας αξιωματούχος της αστυνομίας. Το βίαιο έγκλημα στη Μεγάλη Βρεττανία αυξήθηκε από 26.000 το 1966 σε 41.000 το 1970. Και μια όμοια κατάστασι αντιμετωπίζουν άλλες χώρες.
Ποια σημεία θεραπείας βλέπετε από την ανθρώπινη κυριαρχία γι’ αυτά τα προβλήματα;
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Η χρήσις ναρκωτικών ονομάσθηκε «η χειρότερη ασθένεια στην Αμερικανική ιστορία,» και αποκτά γοργά τον ίδιο ρυθμό σε άλλες χώρες. Υπήρξε ένας κύριος παράγων στην ταχεία άνοδο του ρυθμού του εγκλήματος. Ο Αρτ Λίνκλετερ, προσωπικότης της ραδιοφωνίας και της τηλεοράσεως, του οποίου η κόρη υπήρξε θύμα ναρκωτικών, σε μια ομιλία του σ’ ένα ειδικό ακροατήριο των Ηνωμένων Εθνών στην πόλι της Νέας Υόρκης, στις 14 Σεπτεμβρίου 1971, έκαμε μια ισχυρή έκκλησι για δράσι εκ μέρους της κυβερνήσεως. Η ομιλία του έκαμε πολύ σαφές ότι η ανθρώπινη κυριαρχία απέτυχε κατά κάποιον τρόπο να ικανοποιήση τις ανάγκες, τις ελπίδες και τις επιθυμίες των ανθρώπων. Ο Λίνκλετερ ρώτησε:
«Αν μια κενή και αγωνιώδης ζωή οδηγή τους ανθρώπους στα ναρκωτικά, πώς μπορούμε ν’ αλλάξωμε αυτή τη ζωή; Γιατί τόσο πολλές αυτοκτονίες γίνονται στον κόσμο; Γιατί τόσο πολλοί φθάνουν σε μια προσωπική κρίσι που είναι ανίκανοι να την αντιμετωπίσουν, να τη λύσουν ή να την υπερνικήσουν; Γιατί η χρήσις ναρκωτικών είναι πολύ συχνά μέρος αυτής της τραγικής εικόνος;»
Σε τελική έκκλησί του ο Λίνκλετερ υπαινίχθη ότι η ανθρώπινη κυριαρχία έθεσε τους αντικειμενικούς σκοπούς της προς εσφαλμένη κατεύθυνσι. Είπε:
«Χάριν της ανθρωπίνης οικογενείας, τα Ηνωμένα Έθνη οφείλουν να έλθουν σε βοήθεια εκείνων οι οποίοι βρίσκονται σε δύσκολη θέσι. Ο κόσμος μας σπαράσσεται από μεγάλες συζητήσεις, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα έχη καμμιά αξία αν τα παιδιά μας χάνωνται. Οι επιστήμονές μας σχεδιάζουν την πορεία μας στους ουρανούς, αλλ’ εμείς δεν έχομε ανάγκη να κάμωμε το ταξίδι αν αφήνωμε πίσω μας ένα κόσμο σε θλίψεις.»
ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΟΣ
Ο Ρόμπερτ Σ. Μακναμάρα, Πρόεδρος της Διεθνούς Τραπέζης Ανοικοδομήσεως και Αναπτύξεως, παρουσιάζει μια παγκόσμια εικόνα του υποσιτισμού που έπρεπε ν’ αφυπνίση τον καθένα όσον αφορά την ανικανότητα της ανθρώπινης κυριαρχίας να δώση στο ανθρώπινο γένος τα ουσιώδη για ευτυχία. Σε μια ομιλία του που έδωσε στην Ουάσιγκτων, D.C., ενώπιον του σώματος των Διοικητών του Παγκοσμίου Ομίλου Τραπεζών, στις 27 Σεπτεμβρίου 1971, είπε ότι στις λιγώτερο ευνοημένες χώρες ο υποσιτισμός είναι πολύ διαδεδομένος, και αποτελεί την κυριώτερη αιτία του υψηλού ποσοστού θνησιμότητος ανάμεσα στα μικρά παιδιά και επομένως είναι ένας κύριος φραγμός για την ανθρώπινη ανάπτυξι.
«Κι εν τούτοις,» παρετήρησε ο Μακναμάρα, «παρά τις αποδείξεις ότι με μια σχετικώς μικρή κατά κεφαλή δαπάνη των πόρων μπορούν να επιτευχθούν μεγαλύτερα κέρδη, δύσκολο είναι να βρήτε ένα έθνος στον ανεπτυγμένο κόσμο που να έχη αναλάβει μια συνδυασμένη αντιμετώπισι του προβλήματος.»
Ο Κος Μακναμάρα προχωρεί για να τονίση ότι ο αριθμός των παιδικών θανάτων είναι τεράστιος στις πιο πτωχές χώρες. Παραδείγματος χάριν, στην Ινδία υπάρχουν μεγάλες περιοχές όπου οι θάνατοι το πρώτο έτος της ζωής αριθμούν 150 έως 200 στις χίλιες γεννήσεις.
Στην Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, η αναλογία των μικρών παιδιών μεταξύ του ενός και δύο ετών ηλικίας που πεθαίνουν είναι πάνω από εκατό φορές μεγαλύτερη από τη Σουηδία.—Ζωτικές Ομιλίες της Εποχής, 15 Οκτωβρίου 1971.
Ενωρίτερα ακόμη στο περιοδικό Ρήντερς Ντάιτζεστ, του Φεβρουαρίου 1969, ένας γνωστός επιστήμων έκαμε το εξής σχόλιο: «Είναι συγκλονιστικά καταφανές ότι, στη μάχη για τη διατροφή της ανθρωπότητος, το μέρος μας έχει υποστή ήττα. . . . είναι είδη πάρα πολύ αργά να προλάβωμε μια δραστική αύξηση του ποσοστού των θανάτων από πείνα.»
ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ
Βασικώς μια θεμελιώδης αιτία του υποσιτισμού είναι η φτώχεια, ένα πρόβλημα ανυπέρβλητο και άλυτο ως τώρα, ακόμη και στις πιο πλούσιες χώρες. Ο Δρ Τζων Ε. Ρέιλλυ, ανώτερο μέλος του Συμβουλίου των Υπερποντίων Αναπτύξεων, αναφέρει:
«Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το επίπεδο του εισοδήματος κατ’ έτος στις αναπτυσσόμενες Ηπείρους το 1968 ήταν ως εξής: Ασία $110· Αφρική $130· Λατινική Αμερική $370· Μέση Ανατολή $330. Η σύγκρισις με τον μέσον όρο του κατά κεφαλήν εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι $4.000· Καναδάς $2.500· Γερμανία $1.900· Αγγλία $1.800.
Ο Δρ Ρέιλλυ προχωρεί για να πη ότι στις χώρες με χαμηλό εισόδημα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν με το μισό του μέσου όρου. Υπερνικούν οι προσπάθειες της παγκόσμιας κυριαρχίας, ακόμη και με τη βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών, αυτή τη θλιβερή κατάστασι; Όχι, διότι ο Δρ Ρέιλλυ λέγει: «Υπάρχει φόβος ότι το πραγματικό βιωτικό επίπεδο εκατομμυρίων ανθρώπων είναι πιο χαμηλό το 1971 απ’ ό,τι ήταν το 1960.» Και συνεχίζει:
«Αυτό δίνει μια σύντομη ιδέα των συνθηκών στις αναπτυσσόμενες χώρες, μια ιδέα η οποία δεν δείχνει ακριβώς όλη την εικόνα της εκτεταμένης πείνας, στερήσεως, ελλείψεως εκπαιδεύσεως, άνισης διανομής αγαθών, αυξήσεως της ασθενείας, για να μη αναφέρωμε την πολιτική κατάπνιξι.»
Ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες την πιο πλούσια χώρα του κόσμου, ολόκληρες πόλεις αντιμετωπίζουν οικονομική κρίσι, λόγω των υπερόγκων δαπανών της κοινωνικής προνοίας. Το 1970 η δαπάνη για την κοινωνική πρόνοια ήταν $12.8 δισεκατομμύρια.
Αυτή η κατάστασις είναι μια κατάστασις από την οποία οι οικονομολόγοι δεν βλέπουν διέξοδο, όπως αποδεικνύεται από τον οικονομολόγο Πρόκτερ Θόμσον του Κολλεγίου Αρρένων Κλαίρμοντ της Καλιφόρνιας. Τονίζει ότι, σε μια πλούσια κοινωνία, εφόσον ολοένα περισσότερο χρήμα προμηθεύεται για την κοινωνική πρόνοια, εκείνοι που λαμβάνουν βοήθεια έχουν αξιώσεις οι οποίες ανεβάζουν τη βοήθεια. Επομένως, λέγει, «η φτώχεια παρακολουθεί την κοινωνία σαν μια σκιά που ακολουθεί ένα άνθρωπο που τρέχει.»
Η ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΕΚΚΡΗΞΙΣ
Με το σημερινό επίπεδο του πληθυσμού, οι κυβερνήσεις βρίσκονται κοντά στο σημείο καταρρεύσεως, με προβλήματα σε κάθε ζήτημα και με αυτό που φαίνεται ως αδιέξοδος σε κάθε μέθοδο ενεργείας. Αυτό είναι αρκετά κακό, αλλά τώρα η πρόσθετη αύξησις του πληθυσμού ρίχνει ένα αέρα καταστροφής επάνω στα σχέδιά των για το μέλλον. Σε μια έκθεσι, του Ιδρύματος Βίκτωρ-Μπόστρομ για το Διεθνές Πρόγραμμα της Ομοσπονδίας Γονέων, ο Ρούντολφ Πήτερσον, Διευθυντής του Προγράμματος Αναπτύξεως των Ηνωμένων Εθνών, έκαμε το εξής σχόλιο.
«Η καταπληκτική αύξησις του πληθυσμού της γης ρίχνει μια μαύρη σκιά επάνω στις προσπάθειες μας να προωθήσωμε μια διεθνή ανάπτυξι. Το να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής στις χώρες όπου ο πληθυσμός διπλασιάζεται κάθε 20 χρόνια είναι σαν τον μόχθο του Σισύφου, που ωθούσε αιωνίως ένα βράχο προς τα πάνω για να τον βλέπη να κυλά πάλι προς τα κάτω.»
Και ο Α. Χ. Μποέρμα, Γενικός Διευθυντής της Οργανώσεως Τροφίμων και Γεωργίας, κάνει μια πολύ επείγουσα έκκλησι:
«Δεν είναι ανάγκη να επιμείνω στο γεγονός ότι η παρούσα αχαλίνωτη αύξησις του αριθμού των ανθρώπων πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη οδηγεί τα μεγαλύτερα προβλήματα του κόσμου—πείνα, φτώχεια, ανεργία—στο χείλος του κρημνού. Δεν είναι ανάγκη να περιγράψω τη φρίκη που θα προκύψη, και δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να προχωρήσω σε λεπτομέρειες του τι πρέπει να γίνη. . . . Αλλ’ απ’ αυτό το βήμα επιθυμώ να κάμω έκκλησι σ’ όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να παραδεχθούν την ανάγκη του ελέγχου του πληθυσμού.»
Τι μπορεί, λοιπόν, να λεχθή για την ιστορία της ανθρώπινης κυριαρχίας; Έχει στην πραγματικότητα λύσει ακόμη και ένα από τα βασικά προβλήματα του ανθρωπίνου γένους να ζουν μαζί με ειρήνη, χωρίς φτώχεια, φόβο, πείνα, και έγκλημα; Έχει λάβει το ανθρώπινο γένος εκείνο που πραγματικά επιθυμεί από μια κυβέρνησι;
Τι υπάρχει, λοιπόν, μπροστά για να συνεχίση η ανθρώπινη διακυβέρνησις στη γη; Κάθε πρόβλημα—μόλυνσις, πόλεμος, πείνα, ναρκωτικά, ή οποιοδήποτε από τα πολλά άλλα––αυτό καθ’ εαυτό έχει τη δύναμι να φέρη παγγήινη καταστροφή. Όλα μαζί αποτελούν μια περίπλοκη κατάστασι που η ανθρώπινη σοφία και προσπάθειες έχουν αποτύχει οικτρά ακόμη και να μειώσουν, πολύ περισσότερο να λύσουν.
Δεν είναι καιρός για ν’ αποβλέψη ο άνθρωπος σε μια υψηλότερη συμβουλή, καιρός ν’ ακούση τον Θείο Κυρίαρχο του σύμπαντος; Αυτό που λέγει και αυτό που έχει σκοπό να κάνη για την κυριαρχία της γης είναι ζήτημα ζωής ή εξαφανίσεως, όπως πρόκειται να συζητηθή στο επόμενο άρθρο.
[Γράφημα στη σελίδα 38]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
ΕΓΚΛΗΜΑ
Το μεγάλο έγκλημα στις Η. Π. αυξήθηκε ένδεκα φορές πιο γρήγορα από τον πληθυσμό στα έτη 1960-1969.
ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ
ΕΓΚΛΗΜΑ
[Εικόνα στη σελίδα 36]
ΠΟΛΕΜΟΣ Το ιστορικό υπόμνημα δείχνει ότι ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών κατέληξε ή σε πόλεμο ή σε οικονομική κατάρευσι.
[Εικόνα στη σελίδα 37]
ΜΟΛΥΝΣΙΣ «Το μεγάλο ερώτημα. . . είναι μήπως το ενδιαφέρον για το περιβάλλον εκδηλώθηκε πολύ αργά για να κάμη πολύ καλό.»
[Εικόνα στη σελίδα 38]
ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ Η χρήσις ναρκωτικών είναι μια «ασθένεια» που είναι κύριος παράγων στην ταχεία άνοδο του ρυθμού του εγκλήματος.
[Εικόνα στη σελίδα 39]
ΦΤΩΧΕΙΑ «Η φτώχεια παρακολουθεί την κοινωνία σαν μια σκιά που ακολουθεί έναν άνθρωπο που τρέχει.»
Ετήσια δαπάνη κοινωνικής πρόνοιας στις Η.Π.Α.—$12.800.000.000