Πού Οδηγεί ο Σημερινός Δρόμος
ΥΠΑΡΧΕΙ τρόπος να μάθωμε πού κατευθύνεται αυτός ο κόσμος; Ναι υπάρχει. Την απάντησι τη βρίσκομε κατά ένα μέρος από ότι βλέπομε στην πορεία κάθε ανθρώπινης δραστηριότητος.
Άλλα πρώτα απ’ όλα, σε τι κατεύθυνσι ισχυρίζεται ο κόσμος ότι βαδίζει; Διαβάστε τις εφημερίδες, ακούστε το ραδιόφωνο, παρακολουθήστε την τηλεόρασι και αμέσως θα καταλάβετε καλά ότι οι κοσμικοί ηγέται, όπως λέγουν εκεί, κινούνται και κατευθύνονται προς μια ειρηνική κατάστασι που θα φέρη περισσότερη ευημερία. Άλλα είναι έτσι τα πράγματα;
Υποθέστε ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια ωργανωμένη ομάδα αυτοκινήτων, που οι αρχηγοί της σας είπαν ότι σας οδηγούν σε μια ωραία, εύφορη και ζεστή χώρα. Σας ανέφεραν ότι μπορεί ο δρόμος να είναι ανώμαλος στην αρχή, αλλά ότι σε λίγο θα ήταν καλύτερος, ότι μπορεί λίγο μετά το ξεκίνημα ένα κομμάτι του δρόμου να περνάη μέσα από λόφους, αλλά ότι σε λίγο θα έστρωνε και ότι αν και τα εφόδια μπορεί για ένα διάστημα να είναι λιγοστά, όμως θα γίνονταν αφθονώτερα όσο θα προχωρούσε το ταξίδι. Αλλ’ αν συμβαίνη ο δρόμος να γίνεται όλο και πιο ανώμαλος αντί για πιο ίσιος και στρωτός, οι λόφοι να μη μεταβάλλωνται σε πεδιάδες, αλλά να γίνωνται βουνά, να είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν εφόδια και αντί να βλέπετε περισσότερη ομορφιά, ευφορία και ζεστασιά, ν’ απαντάτε όλο και περισσότερη, ερημιά, ξερότοπους και κρύο—δεν θα αρχίζατε να σκεπτόσαστε και ρωτάτε, Άραγε πάμε σωστά;
Αν άλλοι στην ομάδα επέμεναν να συνεχίσουν, χαρακτηρίζοντας κάθε άλλη άποψι ως «απαισιοδοξία» και ζητούσαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους αρχηγούς της ομάδος, θα σας επηρέαζε αυτό; Υποθέστε ότι τα σήματα ειδοποιούσαν ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος εμπρός, μια γέφυρα γκρεμισμένη, μια κατολίσθησις, ένα βούλιαγμα του δρόμου—θα ριψοκινδυνεύατε τη ζωή σας και τη ζωή εκείνων που είναι μαζί σας επειδή η πλειονότης απεφάσισε να συνεχίση το δρόμο;
Μήπως αντιμετωπίζομε σήμερα μια όμοια κατάστασι σε όλη τη γη; Εξετάστε όχι μόνον ένα μέρος των συνθηκών που περνούμε, αλλά τα πράγματα στο σύνολο τους. Εξετάστε τι σημαίνουν, και τι μας λέγουν για την κατεύθυνσι στην οποία βαδίζει ο κόσμος.
Ποια Τάσις Υπάρχει στον Παγκόσμιο Επισητισμό;
Ένα από τα πιο βασικά πράγματα που χρειάζονται οι άνθρωποι για μια ευχάριστη ζωή είναι η καλή τροφή. Οι άνθρωποι ασχολήθηκαν χιλιάδες χρόνια για να παράγουν επαρκή τρόφιμα. Οι γεωργικές μέθοδοι μελετήθηκαν επιστημονικά και αναπτύχθηκαν σε μεγάλο βαθμό από πολλές δεκαετηρίδες. Άλλα ποια είναι η ολοφάνερη τάσις του παγκοσμίου επισιτισμού σήμερα;
Ξέρετε βέβαια, ότι σε μερικές περιοχές οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετή τροφή. Αυτό δεν είναι νέο. Σε όλη την ιστορία, οι άνθρωποι σε διάφορες χώρες είχαν δυσκολίες στην προμήθεια αρκετής τροφής. Αλλά μια ανησυχητική τάσις παρουσιάζεται σ’ αυτόν τον αιώνα. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ύστερα απ’ αυτόν, πολλοί άνθρωποι στη γη υπέφεραν από έλλειψι τροφίμων όσο ποτέ προηγουμένως. Με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το πρόβλημα έλαβε πιο μεγάλη έκτασι.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια η έλλειψις τροφίμων έπληξε λίγα έθνη εδώ κι εκεί πότε πότε. Άλλα σήμερα η κατάστασις είναι διαφορετική. Τώρα ολόκληρος ο κόσμος απειλείται από τέτοια έλλειψι.
Πραγματικά, τίποτε στην ιστορία δεν παραβάλλεται με την κρίσιμη κατάστασι που διαμορφώνεται τώρα σχετικά με τον παγκόσμιο επισιτισμό. Εκείνο που τον κάνει πιο σημαντικό είναι ότι η κρίσις ήλθε παρ’ όλες τις προόδους που έγιναν στη σύγχρονη τεχνολογία.
Στο τέλος του 1972 το Γιουνάιτεντ Σταίητς Νιους εν Γουόρλντ Ρηπόρτ είπε: «Η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων . . . υπεχώρησε απότομα κοντά στο σημείο κρίσεως σε όλη τη γη.» Για δεύτερο κατά σειράν έτος, η παραγωγή τροφίμων ελαττώθηκε στις φτωχότερες χώρες, ακριβώς στις χώρες που είχαν πιο πολύ ανάγκη τροφίμων. Ο Α. Χ. Μπέρμα, γενικός διευθυντής της οργανώσεως Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών είπε:
«Θα μπορούσε κανείς να θεώρηση την κακή εσοδεία ενός μόνον έτους ως εξαιρετική περίπτωσι. Άλλα δυο κακές εσοδείες σε δυο συνεχή έτη . . . δεν μπορούν να θεωρηθούν ξένοιαστα ως παροδική ατυχία.»
Στη διάρκεια του 1972 η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων έπεσε κατά 4 τοις εκατό. Η κατάστασις έγινε πιο κρίσιμη στη διάρκεια του χειμώνος του 1972-73. Την άνοιξι του 1973 το περιοδικό Προγκρέσιβ Φάρμερ είχε ένα άρθρο με την επικεφαλίδα: ‘Είμεθα σε μια Παγκόσμια Κρίσι Τροφίμων;’ Η απάντησις ήταν, Ναι, και περιέγραψε την κατάστασι ως «εξαιρετικά εκρηκτική,» προσθέτοντας:
«Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορείτε να περιγράψετε την κατάστασι της παραγωγής σιτηρών σε όλον τον κόσμο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. . . .
»Για πρώτη φορά στα χρονικά βλέπομε και ακούμε τις λέξεις, ‘λιμοκτονία’ και ομαδική πείνα. . . .
»Ποτέ προηγουμένως στα τελευταία χρόνια δεν έγινε τέτοια ξαφνική δυναμική συρροή περιστάσεων με αποτέλεσμα που εγγίζει τα όρια του πανικού.»
Αυτή η κατάστασις που προχωρεί τώρα σε μια παγκόσμια κλίμακα είχε προλεχθή πριν από μερικά χρόνια. Παραδείγματος χάριν, μεταξύ άλλων, οι Ουίλλιαμ και Πωλ Πάντοκ στο βιβλίο τους Πείνα το 1975 είχαν προειδοποιήσει ότι η αύξησις του παγκοσμίου πληθυσμού ξεπερνούσε την παραγωγή τροφίμων και ότι η κρίσις μπορούσε ν’ αναμένεται στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Τον Μάιο του 1973, ένα κύριο άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφερε : «Φαίνεται ότι η προφητεία των αδελφών Πάντοκ για το 1975 θα μπορούσε ν’ αρχίση να γίνεται πραγματικότης το 1974.» Άλλα τα συμπτώματα έχουν ήδη φανή πριν από το 1974.
Γιατί Υπάρχει Έλλειψις;
Γιατί υπάρχει έλλειψις τροφίμων; Οι ελπίδες ήσαν πολύ μεγάλες μόλις πριν λίγα χρόνια χάρις στους ‘θαυματουργικούς σπόρους’ του ρυζιού και του σίτου. Εν τούτοις, τον ίδιο καιρό, ο παγκόσμιος πληθυσμός εξακολούθησε ν’ αυξάνη ‘εκρηκτικώς,’ ιδιαίτερα στις χώρες ακριβώς που είχαν ήδη ελλειψι τροφίμων. Άσχετα με το πόσο ‘θαυματουργικοι’ μπορεί να είναι μερικοί σπόροι, ένα στρέμμα σπαρμένο μ’ αυτούς τους σπόρους θα θρέψη μόνον ένα ωρισμένο αριθμό ανθρώπων. Και όταν οι άνθρωποι πολλαπλασιάζωνται ταχύτερα από τα τρόφιμα, η πείνα είναι αναπόφευκτη.
Επί πλέον, στα περασμένα δυο χρόνια η μεγάλη ξηρασία, οι πλημμύρες, ο δυσμενής χειμερινός καιρός και η κακή διαχείρισις εμείωσαν την παραγωγή. Μεταξύ άλλων χωρών, η Σοβιετική Ένωσις επλήγη σκληρά. Η εσοδεία της του 1972 ήταν, σύμφωνα με μια Σοβιετική προσωπικότητα, «η χειρότερη εσοδεία στα τελευταία 100 χρόνια.» Αναγκάσθηκαν να αγοράσουν είκοσι οκτώ εκατομμύρια τόννους σιτηρά, πολλά από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό, καθώς και αγορές από άλλα έθνη, μαζί με την αυξανομένη ζήτησι και τις κακές καιρικές συνθήκες που είχαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, εξήντλησαν τα αποθέματα των σιτηρών της κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό είναι που κάνει την παρούσα κατάστασι διαφορετική από κάθε άλλη στα τελευταία χρόνια, όπως παρετήρησε το Νιούσγουηκ: «Αυτή η τελευταία κρίσις τροφίμων συμβαίνει σε καιρό που τα άφθονα γεωργικά πλεονάσματα που υπήρχαν κάποτε σε πολλές χώρες του κόσμου—και ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες—άρχισαν να λιγοστεύουν.» Ένας εκπρόσωπος του χρηματιστηρίου εμπορευμάτων του Σικάγου είπε: «Δεν υπάρχουν πια σιτηρά για να δώσωμε.»
Κρίσιμες Περιοχές
Στην Αφρική δημιουργήθηκε μια κρίσιμη κατάστασις. Μια πελώρια λωρίδα γης που έχει έκτασι περίπου 2.000 μίλια κατά πλάτος της ηπείρου, δοκίμασε σοβαρή πείνα το 1973:
«Περισσότεροι από έξη εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετώπισαν τον θάνατο από λιμοκτονία στην περιοχή της δυτικής και νοτίου Σαχάρας που επλήγη από ξηρασία.»—«Ποστ» της Νέας Υόρκης.
«Σχεδόν τα 40 τοις εκατό από τα κτήνη του Νίγηρος, του Μάλι, της Τσαδ, του Άνω Βόλτα και της Σενεγάλης—και τα 80 τοις εκατό της Μαυριτανίας—εψόφησαν. ‘Σε μερικά μέρη υπάρχουν πτώματα ζώων στην άκρη του δρόμου κάθε 200 γυάρδες’ λέγει ένας διπλωματικός υπάλληλος.»—«Νιούσγουηκ.»
Ένας εμπειρογνώμων της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς είπε ότι ολόκληρη αυτή η περιοχή της Αφρικής αντιμετώπισε «μια συμφορά της οποίας το μέγεθος δεν μπορεί ακόμη να υπολογισθή.» Σ’ ένα μέρος η κρίσις των τροφίμων ήταν τόσο μεγάλη ώστε ένας εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών είπε: «Αν το πρόβλημα δεν λυθή μέσα σε δυο μήνες, 6 εκατομμύρια περίπου άνθρωποι μπορεί να πεθάνουν.»
Η ξηρασία ήταν η κυριώτερη αιτία, άλλα το ίδιο ήταν και η κακή διαχείρισις. Ο αριθμός των κτηνών αύξησε πάρα πολύ γρήγορα ώστε το χορτάρι βοσκήθηκε υπερβολικά. Το έδαφος, που απογυμνώθηκε από το φυτικό του κάλυμμα, άρχισε να μετατρέπεται σε έρημο.
Η παραγωγή τροφίμων της Ινδίας ελαττώθηκε επίσης τα δύο τελευταία χρόνια λόγω της ξηρασίας και άλλων αιτίων. Ο πληθυσμός της, όμως, αυξήθηκε περίπου κατά είκοσι πέντε εκατομμύρια σ’ αυτά τα δυο χρόνια! Το Νιούσγουηκ ανέφερε ότι στις περιοχές αυτές «κάπου 200 εκατομμύρια Ινδοί αντιμετωπίζουν την απειλή μιας φοβερής πείνας.»
Πολλές άλλες χώρες έχουν επηρεασθή από την εκρηκτική αύξησι του πληθυσμού που ξεπερνά την ανάλογο παραγωγή τροφίμων. Λόγω αυτής της παγκοσμίου κρίσεως, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης είπαν:
«Τα δυο τρίτα από τα 800 εκατομμύρια παιδιά των τριών ηπείρων Αφρικής, Ασίας και Λατινικής Αμερικής έχουν επηρεασθή από τον υποσιτισμό, σύμφωνα με εμπειρογνώμονες των Ηνωμένων Εθνών και άλλων χωρών. Πριν από έξη χρόνια, τα Ηνωμένα Έθνη προειδοποίησαν ότι θα παρουσιασθή μια ‘αναπόφευκτη κρίσις πρωτεΐνης.’ Σήμερα, λέγουν οι ειδικοί, η κρίσις έφθασε.»
Η Τάσις Είναι Φανερή
Η τάσις είναι φανερή—η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων δεν μπορεί να παρακολουθήση την αύξηση του πληθυσμού. Είναι αλήθεια ότι μπορεί να γίνουν προσωρινές αντιστροφές αυτής της τάσεως. Μπορεί να φανή ότι τα έθνη διορθώνουν το πρόβλημα για λίγο.
Αλλά δεν μπορούμε να μη αναγνωρίσωμε το γεγονός ότι η γενική εικόνα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η εικόνα ενός κόσμου που όλο και περισσότερο γίνεται ανίκανος να τραφή. Με τα παρόντα συστήματα, λοιπόν, είναι βέβαιο ότι οι προσωρινές περίοδοι ανακουφίσεως ακολουθούνται από άλλες κρίσεις—πιο μεγάλες.
Αλλά γιατί να μη διατεθή απλώς περισσότερη έκταση γης για παραγωγή τροφίμων; Επίσης, δεν μπορούμε να τρώμε περισσότερα ψάρια; Δη Γωλλ Στρητ Τζόρναλ απαντά:
«Η περιοχή νέου εδάφους που μπορεί εύκολα να καλλιεργηθή ελαττώνεται, ενώ η ζήτησις τροφίμων αυξάνει περισσότερο κάθε χρόνο. Το πρόβλημα μεγαλώνει επειδή όλο και περισσότερες αγροτικές εκτάσεις εγκαταλείπονται κάθε χρόνο, μερικές λόγω διαβρώσεως, αλλά και διότι απαλλοτριώνονται για τη διάνοιξι λεωφόρων και για την οικοδομή εργοστασίων και συνοικισμών. . . .
»Το ψάρεμα μερικών ειδών φαγώσιμων ψαριών ελαττώνεται λόγω της υπερβολικής αλιείας των. Πολλοί βιολόγοι θαλασσινών ζώων πιστεύουν τώρα ότι η παγκόσμιος αλιεία διαφόρων φαγωσίμων ψαριών μπορεί να είναι πολύ κοντά στο ανώτατο ανθεκτικό όριο για τη διατήρησι του είδους.»
Έτσι, παρ’ όλη την προχωρημένη τεχνολογία του, ο άνθρωπος δεν βρίσκει μια λύσι στο παγκόσμιο πρόβλημα των τροφίμων. Γίνεται χειρότερο στον καιρό ακριβώς που ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνει με τον ταχύτερο ρυθμό σε όλη την ιστορία. Τώρα κάθε χρόνος βλέπει μια καθαρή αύξηση εβδομήντα πέντε περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ αυτή τη γη!
Ίσως να ζήτε σε μια χώρα που προς το παρόν έχει τρόφιμα. Αυτά τα τρόφιμα, όμως, είναι πιθανόν να γίνουν ακριβώτερα όταν η ζήτησις αυξάνη σε όλον τον κόσμο.
Τι σημαίνει όλο αυτό για σας; Αν τα παρόντα συστήματα, που αυτός ο κόσμος έχει αναπτύξει, δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν το πιο βασικό πρόβλημα του ανθρώπου—τον επισιτισμό του—δεν δείχνει αυτό ότι χρειάζεται να γίνη μια μεγάλη αλλαγή στη γη;
Και όμως αυτό δεν είναι παρά ένα από τα πολλά ορόσημα που δείχνουν την κατεύθυνσι στην οποία βαδίζει αυτός ο κόσμος.
Πού Βαδίζει ο Κόσμος Οικονομικώς
Υπάρχει ένα παλαιό ρητό ότι ‘το χρήμα είναι η κινητήριος δύναμις του κόσμου.’ Τα τωρινά κοσμικά συστήματα έχουν διαμορφωθή πραγματικά επάνω σ’ αυτή την αρχή. Με ποιο αποτέλεσμα για μας σήμερα;
Οι σύγχρονες εθνικές οικονομίες είναι τόσο συνυφασμένες μεταξύ των ώστε μια ξαφνική πτώσις της αξίας του νομίσματος ενός μόνον ισχυρού έθνους μπορεί ουσιαστικά να παραλύση το εμπόριο παγκοσμίως. Η υποτίμησις του νομίσματος και ο ακατάσχετος πληθωρισμός μπορούν να φέρουν πολλούς ανθρώπους σε πτώχευσι. Το βιβλίο Μάνυ εντ Εκονόμικ Ακτίβιτυ του Χούτον Μίφλιν λέγει: «Στη Γερμανία στο τέλος του 1923 χρειάζονταν 1.200.400.000.000 χάρτινα μάρκα για ν’ αγοράση κανείς ότι θα αγόραζε πριν από δύο μόνον χρόνια με 35 μάρκα.» Τρία μόνον χρόνια (1946-1948) του εμφυλίου πολέμου στην Κίνα εξευτέλισαν τόσο πολύ το Κινεζικό νόμισμα ώστε οι εργάται έφερναν στο σπίτι τον μισθό τους σε ογκώδεις δέσμες χαρτονομισμάτων, και οι άνθρωποι, συχνά μεταχειρίζονταν μικράς αξίας χαρτονομίσματα για ν’ ανάβουν τη φωτιά της κουζίνας.
Είναι λιγώτερο επικίνδυνο σήμερα να εμπιστευώμεθα στο χρήμα των σημερινών εθνών;
Πόσα Μπορείτε ν’ Αγοράσετε με το Χρήμα Σας;
Τι δρόμο παίρνει η αξία των χρημάτων σας; Τα τρόφιμα στοιχίζουν όλο και περισσότερο, βέβαια, αλλά τι γίνεται με τα άλλα είδη—ιματισμό, στέγη, καύσιμα, ηλεκτρικό, μεταφορικά και ψυχαγωγία;
Ξέρετε την απάντησι. Άσχετα με το που ζήτε, το κόστος της ζωής, εξακολουθεί να πηγαίνη στην ίδια κατεύθυνσι: προς τα πάνω, όλο προς τα πάνω! Βλέπετε κανένα τέλος σ’ αυτή την άνοδο των τιμών;
Στον Καναδά οι τιμές των τροφίμων μόνον ανέβηκαν 11 τοις εκατό σ’ ένα έτος. Η Γερμανία και η Ελβετία, που θεωρούνται νησίδες οικονομικής σταθερότητος, είχαν υποστή ένα ποσοστό πληθωρισμού 8 τοις εκατό. Σε πολλές άλλες χώρες η κατάστασις είναι πολύ χειρότερη.
Η πτώσις της αγοραστικής δυνάμεως στο πλουσιώτερο έθνος της γης, στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι συγκλονιστική. Χρειάζεται τώρα κανείς $5 για ν’ αγοράση αυτά που αγόραζε με $1 το 1900!
Ένας τραπεζίτης της Ζυρίχης είπε: «Η πληθωριστική ψυχολογία είναι τώρα διαδεδομένη και βαθιά ριζωμένη σ’ όλη την Ευρώπη. Χρειάζεται δραστική ενέργεια για να συγκρατήσουμε τον πληθωρισμό, ακόμη και αν πρόκειται να ριψοκινδυνεύσωμε μια κάμψι της οικονομίας και αύξησι της ανεργίας.»
Αυτός είναι ο λόγος που, μολονότι υπάρχει αυτό που μερικοί ονομάζουν παγκόσμια οικονομική ανάπτυξι ή ευημερία, ο Ελβετός τραπεζίτης είπε: «Αυτή είναι μια σκοτεινή ευημερία.» Και το περιοδικό Γιουνάιτεντ Στέητς Νιους εντ Γουώρλντ Ρηπόρτ παρετήρησε: «Υπάρχει ένας βασανιστικός φόβος ότι η ευημερία μπορεί, στο όχι πολύ απομακρυσμένο μέλλον, ν’ ακολουθηθή από μια ‘κρίσι.’»
Γιατί Αυτός ο Πληθωρισμός;
Γιατί αυτός ο επίμονος πληθωρισμός; Ο κυριώτερος λόγος είναι ότι και οι άνθρωποι και τα έθνη δεν ζουν σύμφωνα με τα εισοδήματά των. Βρίσκονται σε μια φρενίτιδα να θέλουν ν’ ‘αποκτήσουν τώρα και να πληρώσουν αργότερα.’ Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα παλιρροϊκό κύμα δανεισμού χρημάτων που δεν έχει το όμοιό του στην ιστορία.
Γι’ αυτό σε μεγάλο ποσοστό η σημερινή «ευημερία» δεν είναι πραγματική διότι έχει χρηματοδοτηθή από δανεισμένο χρήμα. Είναι σαν να κερδίζη ένα άτομο $100 την εβδομάδα και να δανείζεται άλλα $100 την εβδομάδα. Ασφαλώς θα ζη καλύτερα για ένα διάστημα. Αλλά κάποια μέρα θα πρέπη να γίνη μια εκκαθάρισις—πρέπει ν’ αρχίση να ζη με όσα του επιτρέπουν τα μέσα του και να ξεπληρώση τα χρέη του ή να χρεωκοπήση.
Αλλά σήμερα, οι περισσότερες κυβερνήσεις ούτε το σκέπτονται να ζήσουν όσο επιτρέπουν τα έσοδά των. Οι πολιτικοί θέλουν να είναι δημοφιλείς, και γι’ αυτό συνήθως δεν λαμβάνουν τα απαιτούμενα μέτρα για να εμποδίσουν τον πληθωρισμό. Πιστεύουν ότι είναι πολιτικώς συμφέρον να εξακολουθήσουν να δανείζωνται και να ξοδεύουν για να προωθήσουν την «ευημερία.» Η διάθεσις φαίνεται να είναι ‘Ας τα ξεμπλέξη ο άλλος που θα έλθη στα πράγματα.’
Αλλά οι κυβερνήσεις δεν είναι διαφορετικές από τα άτομα που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη των και αυτές επίσης μπορούν να χρεωκοπήσουν, όπως προειδοποίησε Το Δελτίον της Οικονομικής Εκπαιδεύσεως που εξεδόθη στις Ηνωμένες Πολιτείες:
«Μια τεχνητή οικονομική ευημερία που προκαλείται από πληθωρισμό δεν είναι υγιής ευημερία. Υπήρξαν αρκετές τέτοιες ευημερίες στην ιστορία του Έθνους και όλες ακολουθήθηκαν από σοβαρές οικονομικές κρίσεις. Ποτέ δεν κατάφεραν οι διαχειρισταί που χειρίσθηκαν χρήμα που δεν μπορεί να αποσβεσθή [δηλαδή χαρτονόμισμα που δεν υποστηρίζεται από κεφάλαια όπως είναι ο χρυσός] να δημιουργήσουν μια υγιή και διαρκή ευημερία.»
Χρεωκοπία
Αυτό που κάνει την κατάστασι πολύ χειρότερη είναι η οικονομική κατάστασις των Ηνωμένων Πολιτειών, η βάσις του οικονομικού συστήματος του Δυτικού κόσμου. Επί πολλά χρόνια τώρα, εξόδευε στο εξωτερικό πολύ περισσότερο χρήμα από όσο εκέρδιζε. Γιατί; Το Δελτίον της Οικονομικής Εκπαιδεύσεως δίνει τους λόγους:
«Κατ’ αρχήν, επί πολλά έτη η Κυβέρνησις των Η.Π. διέθεσε στο εξωτερικό περισσότερο αμερικανικό χρήμα και πιστώσεις από όσα εισέπραξε από το εξωτερικό. Με το τεράστιο και υπέρ το δέον γενναιόδωρο πρόγραμμα εξωτερικής βοηθείας και με τις μεγάλες στρατιωτικές δαπάνες σε άλλες χώρες ετοποθέτησε αυτές τις απαιτήσεις κατ’ αυτής στα χέρια ξένων κρατών, κεντρικών τραπεζών και ιδιωτών. . . .
»Δεύτερον, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέχθηκαν ένα καταφανή και παρατεταμένο πληθωρισμό . . . περισσότερο από τρεις δεκαετίες. . . . Επίσης αυτό κατέληξε σε τόσο μεγάλη αύξησι των τιμών [των προϊόντων των Η.Π.] ώστε πολλοί παραγωγοί δεν μπορούν πλέον να συναγωνισθούν τις παγκόσμιες αγορές.»
Η διευθέτησις που είχε γίνει δεκτή από τα Δυτικά κράτη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ότι τα διεθνή χρέη θα εξωφλούντο σε χρυσό. Αλλά μέχρι το 1971, λόγω των δαπανών των Ηνωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό, υπήρχαν έξη φορές περισσότερα δολλάρια στα χέρια των ξένων από όσα είχαν να πληρώσουν σε χρυσό οι Ηνωμένες Πολιτείες! Ήταν σαν να χρεωστούσε κάποιος $6.000, αλλά να είχε μόνον $1.000 σε κεφάλαια για να εξόφληση το χρέος, ενώ το χρέος μεγάλωνε συνεχώς.
Κατόπιν ήλθε ο Αύγουστος του 1971. Εκείνη την εποχή οι Ηνωμένες Πολιτείες έκλεισαν ξαφνικά τη ‘θυρίδα του χρυσού.’ Αρνήθηκαν να κρατήσουν την υπόσχεσί τους να πληρώσουν χρυσό για τα χάρτινα δολλάρια που κρατούσαν οι ξένοι. Αλλά τι σημαίνει όταν κάποιος λέγη ότι δεν θα εξοφλή πλέον τα χρέη του όπως έλεγε ότι θα έκανε; Η προαναφερθείσα έκδοσις δείχνει τι εσήμαινε:
«Το κλείσιμο της ‘θυρίδος του χρυσού’ απετέλεσε αναγνώρισι ότι η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών. . . ήταν διεθνώς χρεωκοπημένη.»
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν ο μεγαλύτερος χρεωκοπημένος οφειλέτης στην ιστορία του κόσμου! Και από το 1971 η κατάστασις έχει χειροτερέψει. Τώρα, το 1973, το χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό είναι οκτώ η εννέα φορές μεγαλύτερο από την αξία του χρυσού που έχουν.
Το Πρόβλημα Μεγαλώνει
Υπάρχει καμμιά πιθανότης ότι αυτή η πορεία θα αντιστραφή; Ο αρθρογράφος Τζόσεφ Άλσοπ εδήλωσε:
«Αυτό που μας απειλεί—αυτό που ουσιαστικά ήδη έχει αρχίσει—είναι μια μόνιμη νομισματική κρίσις, η οποία μπορεί ακόμη να σημαίνη μια μόνιμη κρίσι πληθωρισμού.
«Σε τρία χρόνια, με τις σημερινές προοπτικές, τα δολλάριά μας δεν θα μπορούν να μοιάζουν με ότι φαίνονται σήμερα, αν και ήδη το δολλάριο αξίζει πολύ λίγα σήμερα.»
Οι περισσότεροι παρατηρηταί συμφωνούν. Αλλά τι τους κάνει τόσο βεβαίους; Είναι το γεγονός ότι υπάρχει ‘κρίσις ενεργείας’ σε πολλά μέρη του κόσμου. Ιδιαίτερα αυτό συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Καταναλώνουν το πετρέλαιο πολύ ταχύτερα από ότι μπορούν να το βρίσκουν και να το παράγουν. Και η ζήτησις ανεβαίνει στα ύψη κάθε χρόνο, ενώ τα αποθέματά των λιγοστεύουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι το έθνος πρέπει να εισάγη ολοένα περισσότερο πετρέλαιο από το εξωτερικό. Αυτό σημαίνει να ξοδεύη περισσότερα δολλάρια σε άλλες χώρες.
Ο συντάκτης Άλσοπ ωνόμασε τις οικονομικές προοπτικές για το προσεχές μέλλον «φρικτές.» Μπορούμε να δούμε γιατί, αν εξετάσωμε μερικούς αριθμούς. Το 1970 οι Ηνωμένες Πολιτείες πλήρωσαν σε άλλες χώρες περίπου 2 δισεκατομμύρια δολλάρια για τις εισαγωγές πετρελαίου. Το έτος, 1973, έχει εισαγάγει πετρέλαιο αξίας άνω των 7 δισεκατομμυρίων δολλαρίων. Υπολογίζεται ότι το 1975 οι εισαγωγές πετρελαίου θα ανέλθουν σε 15 περίπου δισεκατομμύρια δολλάρια. Μέχρι το 1980 αυτός ο αριθμός λέγουν ότι θα ανεβή σε 30 περίπου δισεκατομμύρια δολλάρια—και ακόμη υψηλότερα αργότερα. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ το ισοζύγιο πληρωμών ήδη από χρόνια έχει έλλειμμα! Ο Άλσοπ προσέθεσε:
«Οι αριθμοί επίσης σημαίνουν κρίσιν ενεργείας, βέβαια. . . . Εν τούτοις η δυσκολία για πολλούς και οι μεγάλες ζημίες για μερικούς είναι μικροπράγματα σε σύγκρισι με την εθνική τραγωδία ενός δολλαρίου με ολοένα ελαττούμενη αξία.»
Επομένως, βασιζόμενοι στις αποδείξεις, τι νομίζετε; Είναι πιθανόν ότι το παρόν οικονομικό σύστημα του κόσμου θα λύση τα προβλήματά του; Πιστεύετε ότι θα ήταν ασφαλές να περιμένετε κάτι τέτοιο και να θέσετε την ελπίδα σας σ’ αυτό;
Είναι καταφανές σε λογικά άτομα ότι αυτό το οικονομικό σύστημα έχει σοβαρά ελαττώματα, ότι αποσυντίθεται. Πράγματι, στην παρούσα πορεία του, κατευθύνεται προς την κατάρρευσι. Μολονότι μπορεί να παρουσιάζωνται προσωρινές βελτιώσεις ή ανακούφισις, είναι φανερό ότι τεράστιες αλλαγές πρέπει να επιφυλάσσωνται για το προσεχές μέλλον.
Στην πραγματικότητα, το οικονομικό σύστημα του κόσμου είναι οικοδομημένο επάνω σ’ ένα ψευδές θεμέλιο. Τα έθνη κινούνται με τεράστια χρέη, με δαπάνες ανώτερες των εσόδων. Οι πολίτες των κάνουν το ίδιο, αγοράζοντας ολοένα περισσότερο με πίστωσι. Αυτή η οικοδόμησις επάνω σε μια συνεχώς αυξανομένη παράτασι πιστώσεως παράγει ένα αποτέλεσμα παρόμοιο με τον γνωστό «χάρτινο πύργο.» Το οικοδόμημα δεν έχει πραγματική αντοχή και οποιαδήποτε επιπρόσθετη πίεσις μπορεί να κάμη ολόκληρο το οικοδόμημα ξαφνικά να ισοπεδωθή.
Τι Συμβαίνει με την Προσωπική Σας Ασφάλεια;
Κάθε άτομο επιθυμεί να αισθάνεται ασφαλές, σίγουρο. Κανένας δεν θέλει να είναι το θύμα μιας επιθέσεως ή να του ληστέψουν το σπίτι. Οι γυναίκες δεν θέλουν να υφίστανται βιασμό. Η επιθυμία να έχη κανείς έντιμους και καλούς γείτονες είναι γενική. Και όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να δουν την ποιότητα της ζωής να βελτιώνεται.
Αλλά γίνονται μήπως οι πόλεις, οι κωμοπόλεις και οι αγροτικές περιοχές ασφαλέστεροι τόποι στους οποίους να ζούμε; Βελτιώνεται η ποιότης της ζωής;
Αν είσθε ενήλικος, σκεφθήτε πώς ήσαν τα πράγματα πριν από δέκα, είκοσι ή και περισσότερα χρόνια. Θεωρείτε τη ζωή και την περιουσία περισσότερο ασφαλή σήμερα από ότι ήσαν τότε; Εμπιστεύεσθε τους ανθρώπους περισσότερο σήμερα; Όταν ακούτε ένα κτύπημα στην πόρτα την νύχτα, αισθάνεσθε ασφαλέστεροι τώρα;
Οι περισσότεροι άνθρωποι λέγουν ότι το αντίθετο αληθεύει. Πιστεύουν ότι υπάρχει πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος για την ασφάλεια του ανθρώπου σήμερα που δεν θυμούνται ποτέ άλλοτε.
Πιο Επικίνδυνο
Όλες οι αποδείξεις από τους εκπροσώπους της επιβολής των νόμων συμφωνούν. Σχεδόν κάθε χώρα στη γη έχει δοκιμάσει μια συγκλονιστική αύξησι στο έγκλημα και στη βία τα τελευταία χρόνια. Η ανομία έχει αυξηθή τόσο πολύ ώστε έχει γίνει ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα του καιρού μας.
Το Γουέστ Αουστράλιαν αναφέρει ότι ο Άρνολντ Τόυνμπη, ο σεβαστός Βρεταννός ιστορικός, συμπεραίνει ότι υπάρχει «μια καταφανής παρακμή στην κοινή εντιμότητα, μια ελλειψις κοινού σκοπού.» Το δημοσίευμα επίσης ανέφερε: «Πιστεύει ότι τα έθνη ανέρχονται και πέφτουν σε σχέσι με την ηθική ενότητα της οικογενείας και τον ηθικό σκοπό του Κράτους, και βλέπει στη Δύσι μια παρακμή και στα δυο.»
Στις χώρες μάλιστα που θεωρούνται οι πιο «προωδευμένες,» η ασφάλεια μειώνεται ταχύτερα. Ένας Καναδός εκπρόσωπος της αστυνομίας του Χάμιλτον, του Οντάριο, επέρριψε την ευθύνη για το κύμα του εγκλήματος σ’ αυτήν τη χώρα ‘στην ηθική κατάπτωσι της κοινωνίας’ και ανεφέρθη στον Καναδά ως «αρρωστημένη κοινωνία.» Στο Τορόντο δυο φορές περισσότεροι άνθρωποι συλλαμβάνονται σήμερα για κλοπές στα καταστήματα από ότι συνέβαινε λίγα μόλις χρόνια πριν. Και η εφημερίς Σταρ του Τορόντο είπε: «Ακόμη και αυτό πιστεύεται ότι αποτελεί ένα μόνον κλάσμα του αριθμού των καταστηματαρχών και υπαλλήλων καταστημάτων που κλέβουν.» Ένας διευθυντής ασφαλείας σαράντα καταστημάτων σε αυτή την πόλι παρετήρησε: «Πιάσαμε τους πάντας—ένα γιατρό, ένα δικηγόρο, και την σύζυγο ενός δικαστού.»
Στη Βρεταννία η αύξησις αισχρών επιθέσεων έχει αφήσει άναυδους πεπειραμένους αξιωματούχους της αστυνομίας. Ένας ντετέκτιβ της Σκώτλαντ Γυάρντ ετόνισε ότι τα εγκλήματα βίας αυξάνονται και ότι οι εγκληματίες τώρα «είναι πωρωμένοι και δεν δείχνουν τύψεις.» Στο Λονδίνο, ανέφερε η εφημερίς Νταίηλυ Μαίηλ, οι ληστείες μετά τις επιθέσεις αυξήθηκαν 129 τοις εκατό σε τέσσερα μόλις χρόνια! και η εφημερις Νταίηλυ Τέλενκραφ ανέφερε:
«Ο Λόρδος Χαίηλσαμ, Λόρδος Καγκελλάριος, . . . εβεβαίωσε, και λίγοι θα επιθυμούσαν να αντικρούσουν την άποψί του, ότι αν το έγκλημα εξακολούθηση να αυξάνη με τον σημερινό ρυθμό, το δικαστικό σύστημα θα καταρρεύση . . .
»Εσυνηθίζετο να θεωρήται από πολλούς προοδευτικούς στοχαστάς ότι η αιτία του εγκλήματος ήταν η φτώχεια. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, να έχη αυξηθή το έγκλημα ενώ ευημερούμε περισσότερο;»
Στις Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάσθηκε ένα κύμα εγκλήματος τεραστίων διαστάσεων την τελευταία δεκαετία. Στις περισσότερες περιοχές της χώρας τα μεγάλα εγκλήματα έχουν αυξηθή δέκα έως δεκαπέντε φορές ταχύτερα από τον πληθυσμό. Στην Αλμπουκέρκη, του Νέου Μεξικού ένας κάτοικος, του οποίου το σπίτι ληστεύθηκε τέσσερις φορές σε πέντε χρόνια, εδήλωσε: «Κάθομαι μέσα στο σπίτι μου όπως ο Κιτ Κάρσον μέσα στο φρούριο, επειδή φοβούμαι να φύγω, γιατί κάποιος . . . αλήτης θα μπορούσε να τρυπώση μέσα στο κτήμα μου.»
Σ’ ένα άλλο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο ιδιοκτήτης ενός συγκροτήματος διαμερισμάτων «υψηλής ασφαλείας» είπε: «Πρέπει να μανταλώνωμε ακόμη και τα έπιπλα και τους πίνακες,» διότι πάρα πολλά έχουν κλαπή. Από ένα εργολάβο, που πουλάει αυτόματα συστήματα προλήψεως ληστείας, εκλάπησαν ακριβά εξαρτήματα από το δικό του αυτοκίνητο!
Οι Τάιμς του Λος Άντζελες είπαν ότι οι στατιστικές του εγκλήματος «μοιάζουν με εκθέσεις από το πεδίον της μάχης, αλλά η μάχη, χωρίς ελπίδα ανακωχής εν όψει, μαίνεται στις κωμοπόλεις και τις πόλεις σε όλη την Αμερική.» Ειδικά τα βίαια εγκλήματα—φόνοι, επιθέσεις, βιασμοί—έχουν αυξηθή απότομα.
Ακόμη και σε μικρές κοινότητες υπάρχει λιγώτερη ασφάλεια. Ένας διευθυντής καταστήματος σε μια κωμόπολι της Βιρτζίνια είπε για το έγκλημα: «Διαπιστώνομε ότι αυξάνει στις κωμοπόλεις. Ποτέ δεν είχαμε ληστεία μέχρι τα τελευταία λίγα χρόνια, και τώρα αυτό το πράγμα συμβαίνει όλη την ώρα.»
Οι επίσημες στατιστικές του εγκλήματος είναι αρκετά ανατριχιαστικές. Αλλά οι Τάιμς της Νέας Υόρκης απεκάλυψαν: «Σε μερικές κατηγορίες ο αριθμός των εγκλημάτων που διαπράττονται θα μπορούσε να είναι πέντε φορές μεγαλύτερος από τον αριθμό που επισήμως καταγγέλλεται από τα θύματα.»
Κατάρρευσις θεσμών
Μαζί με αυτή την τεραστία αύξησιν του εγκλήματος έχει επέλθει και μια κατάρρευσις σ’ αυτούς ακριβώς τους θεσμούς στους οποίους κάποιος θα απέβλεπε κανονικά για βοήθεια. Κυβέρνησις, παγκόσμιος θρησκεία, επιστήμη—όλα απέτυχαν να αναχαιτίσουν το κύμα. Τίποτε δεν φαίνεται να είναι σταθερό, ασφαλές. Ακόμη και η ζωτική μονάς της οικογενείας καταρρέει γοργά.
Επί παραδείγματι, πέρισυ υπήρχε ένα ρεκόρ όλων των εποχών στον αριθμό των διαζυγίων στις Ηνωμένες Πολιτείες—839.000! Αυξήθηκαν με ταχύτητα διπλασία των γάμων. Τώρα περίπου ένας στους τρεις γάμους καταλήγει σε διαζύγιο. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες χώρες. Στη Σοβιετική Ένωσι το περιοδικό τους Σπούτνικ λέγει:
«Ο ρυθμός των διαζυγίων αυξάνει στη Σοβιετική Ένωσι και έχει σοβαρή επίδρασι στο ποσοστό γεννήσεων της χώρας καθώς και στις κοινωνικές και οικονομικές πλευρές της ζωής. . . .
»Το 1950 υπήρχαν τρία διαζύγια για κάθε εκατό γάμους, το 1960 ο αριθμός ανήλθε σε δέκα τοις εκατό, και το 1967 έφθασε το 30 τοις εκατό. . . .
»Ένα αίσθημα ότι η οικογενειακή μονάς είναι ασταθής γεννάται ακόμη και μεταξύ ζευγών που δεν σκέπτονται το διαζύγιο.»
Μπορούν οι άνθρωποι ν’ αποβλέπουν στους κυβερνητικούς ηγέτας για να αναχαιτίσουν τη γενική κατάρρευσι της κοινωνίας; Το γεγονός ότι το πρόβλημα αυξάνει τη μια δεκαετία μετά την άλλη δείχνει ότι είναι ανίκανοι να σταματήσουν την παρακμή. Εκτός αυτού, οι άνθρωποι ολοένα περισσότερο αμφισβητούν την αξιοπιστία των πολιτικών των αρχηγών.
Γι’ αυτό, σε μια πρόσφατη συνέντευξι, ο Τζωρτζ Μπους, πρόεδρος της Ρεπουμπλικανικής Εθνικής Επιτροπής των Ηνωμένων Πολιτειών, παρεδέχθη ότι «υπάρχει ένα διαδεδομένο αίσθημα στη χώρα, ασχέτως κόμματος, ότι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι.» Αυτό είναι χαρακτηριστικό του αισθήματος που υπάρχει παγκοσμίως. Η κατάρρευσις του σεβασμού προς τους κυβερνητικούς εκπροσώπους μπορεί μόνον να επίσπευση τον ρυθμό της ανομίας και της αναρχίας μεταξύ των κοινών ανθρώπων.
Ούτε οι ηγέται της επιστήμης και της βιομηχανίας απεδείχθησαν ότι είναι μια πραγματική ευλογία για το ανθρώπινο γένος. Ενώ υπήρξαν εντυπωσιακές επιτεύξεις στην τεχνολογία, εβελτίωσε αυτό στην πραγματικότητα την ποιότητα της ζωής γενικά; Η σύγχρονη τεχνολογία είναι υπεύθυνη για τη μόλυνσι, τους συνωστισμένους και επικίνδυνους αυτοκινητοδρόμους, τη μονότονη εργασία με τις μηχανές, τα όπλα μαζικής καταστροφής που κάθε χρόνο στοιχίζουν μια περιουσία. .Δεν είναι άξιον απορίας ότι ένας καθηγητής της φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας απαντώντας στην ερώτησι «Μπορεί η επιστήμη να μας σώση;» είπε κατηγορηματικά «Όχι.»
Ακόμη και οι θεαματικές διαστημικές επιτεύξεις αποδεικνύονται ρηχές στα αποτελέσματά των. Ολοένα περισσότερα άτομα έφθασαν να πιστεύουν ότι αυτές οι παράτολμες επιχειρήσεις δεν έχουν καμμιά σχέσι με τα προβλήματα της γης. Τα τεράστια ποσά χρημάτων που εδαπανήθησαν θεωρούνται σήμερα από πολλούς ότι σε μεγάλο βαθμό πήγαν χαμένα. Αισθάνονται όπως το άτομο που έγραψε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης και είπε, σε απάντησι του ισχυρισμού ότι τεράστια οφέλη προέκυψαν από τις διαστημικές επιχειρήσεις:
«Μάς είπαν ότι οι επενδύσεις της χώρας μας στο διάστημα ‘εστήριξαν την οικονομία, εβελτίωσαν την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων μας, αύξησαν το εθνικό μας γόητρο και συνέβαλαν στην εθνική μας ασφάλεια.’
»Θα ήθελα να μας πουν πώς. ‘Η οικονομία είναι απελπιστική, το γόητρό μας είναι μια ψευτιά, η ποιότης της ζωής μας χειροτερεύει και η εθνική μας ασφάλεια έχει ήδη φθάσει σε απογοητευτικό σημείο.’ . . . ‘Εμείς ‘οι άνθρωποι της γης’ κλαίμε, μόνον κλαίμε.»
‘Οπισθοχώρησις προς τον Βαρβαρισμό’
Αν αντιμετωπίσετε την αλήθεια τετραγωνικά, θα πρέπει ν’ αντιληφθήτε ότι άσχετα με το τι έχουν προσπαθήσει να κάμουν οι ηγέται του κόσμου, η ασφάλεια και η ποιότης της ζωής εξακολουθούν να χειροτερεύουν. Αυτό ώθησε τον ιστορικό Τόυνμπη να πη ότι «σήμερα ο πολιτισμός κάνει σαφώς μια οπισθοχώρησι» προς τον βαρβαρισμό.
Το ακόλουθο άρθρο από το περιοδικό Τάιμ αντανακλά αυτή την ανασφάλεια: «Μια ομάς ειδικών . . . ονομάζει την κατάθλιψι ‘την πιο κοινή διανοητική διαταραχή.’ Κάθε χρόνο οι γιατροί νοσηλεύουν περίπου 4.000.000 έως 8.000.000 Αμερικανούς απ’ αυτή.» Και μια άλλη απόδειξις ανασφαλείας είναι η τραγική αύξησις των καρδιακών νοσημάτων. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είπε ότι έχουν λάβει συγκλονιστικές διαστάσεις παγκοσμίως.
Είναι φανερό ότι, πριν περάση πολύς χρόνος, κάτι πρέπει να γίνη στην κοινωνία. Τα πράγματα δεν μπορούν να συνεχίσουν με αυτόν τον τρόπο χωρίς να λάβη χώραν μια τεράστια αλλαγή. Αλλά υπάρχει διέξοδος από αυτά τα γιγαντιαία προβλήματα; Θα μπορέσουν οι άνθρωποι κάπως ν’ αντιστρέψουν αυτές τις τάσεις που έχουν τόσο βαθιά ριζωθή; Ή μήπως μια εντελώς νέα τάξις είναι ο μόνος τρόπος για ν’ αποφευχθή η συμφορά, μια τάξις που θα αρχίση εκ νέου, από τα θεμέλια;
[Πλαίσιο στη σελίδα 9]
Ριζικές Αιτίες των Οικονομικών Προβλημάτων
«Ο καθένας φαίνεται αποφασισμένος να παίρνη όσο περισσότερα μπορεί και να δίνη όσο λιγότερα μπορεί, να μηχανεύεται ελλείψεις και να διασπά την παραγωγή, και να βρίσκη εύκολα υποκατάστατα της έντιμης και σκληρής εργασίας. Παντού υπάρχουν σημάδια διαμάχης και ανησυχίας, μεταξύ της νεολαίας, μεταξύ των εργατών στα εργοστάσια και τους αγρούς, και, περισσότερο δυσοίωνο από όλα, μεταξύ εκείνων που διαχειρίζονται την εξουσία.» «Οι Τάιμς της Ινδίας,» όπως δημοσιεύθηκε στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» στις 16 Αυγούστου 1973, σελ. 10.
[Πλαίσιο στη σελίδα 12]
Η Εξασθένησις της Αισιοδοξίας
«Τίποτε πια δεν απομένει από την κάπως αφελή αισιοδοξία του δεκάτου ένατου αιώνος, όταν η επιστήμη και η πρόοδος αναμένονταν να εξαλείψουν όλα τα δεινά, ατομικά και συλλογικά. Όλες οι παραδοσιακές βεβαιότητες καταπίπτουν· κουλτούρες και πολιτισμοί συντρίβονται· η ανθρωπότης ως σύνολον έχει αντιληφθή την τρομερή αβεβαιότητα της υπάρξεώς της.»—Από τον πρόλογο του βιβλίου «Ο Θάνατος και τα Μυστήριά του,» του Γάλλου ψυχολόγου Ιγκνάς Λεππ.
[Γράφημα στη σελίδα 5]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΑΥΞΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΙΤΗΡΩΝ
+2%
0
−4%
1971
1972
Αποτέλεσμα: 6 τοις εκατό μέσος όρος μειώσεως σε προμήθεια σιτηρών κατ’ άτομον
[Εικόνα στη σελίδα 4]
Ποια απόδειξι χρειάζεται ένας άνθρωπος για ν’ αντιληφθεί ότι πηγαίνει σε λάθος κατεύθυνσι;
[Εικόνα στη σελίδα 6]
Αγοραστική αξία $1.19. . .
το 1964
ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΒΟΥΤΥΡΟ, 7 3⁄4c
ΦΡΟΥΤΑ, 7c
ΣΑΛΑΤΑ, 16 1⁄4c
ΠΟΤΟ, 5 1⁄4c
ΜΠΙΖΕΛΙΑ, 5 3⁄4c
ΚΡΕΑΣ, 58 3⁄4c
ΠΑΤΑΤΕΣ, 2 3⁄4c
ΓΛΥΚΙΣΜΑ, 15 1⁄2c
το 1973
ΚΡΕΑΣ, $1.02
ΓΛΥΚΙΣΜΑ, 17c