Ζωή με Αναπηρίες

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΔΑΒΙΔ ήταν σοβαρά άρρωστος, και οι εχθροί του ήλπιζαν ότι θα πέθαινε. Οι επισκέπται, μολονότι αναζητούσαν ζωηρά κάποιο σημείο επιδεινώσεως στην κατάστασι της υγείας του βασιλέως, με υποκρισία του εύχοντο να γίνη καλά. Κατόπιν, εχαίροντο να μιλούν για τις αρνητικές παρατηρήσεις των στους άλλους. «Πράγμα κακόν εκολλήθη εις αυτόν,» έλεγαν. «Κατάκοιτος ων δεν θέλει πλέον σηκωθή.» Ακόμη και ένας στενός φίλος, ο έμπιστος σύμβουλος Αχιτόφελ, απεδείχθη προδότης.—Ψαλμ. 41:6-10.

Τι ήταν εκείνο που βοήθησε τον Δαβίδ να υπομείνη σ’ αυτό τον καιρό της τρομερής θλίψεως; Δεν έχασε την ελπίδα του και δεν ενέδωσε σε παραλυτικό φόβο. Η εμπιστοσύνη του στον Θεό παρέμεινε δυνατή, διότι δήλωσε: «Ο Κύριος θέλει ενδυναμόνει αυτόν [τον δούλο του] επί της κλίνης της ασθενείας· εν τη αρρωστία αυτού συ θέλεις στρόνει όλην την κλίνην αυτού.» (Ψαλμ. 41:3) Τελικά, ο Δαβίδ ανέρρωσε από την ασθένειά του.

Αλλά πώς ο Ύψιστος στηρίζει τους δούλους του που υποφέρουν από ασθένειες; Μέσω του πνεύματός του, ο Ιεχωβά Θεός φέρνει στη διάνοια του ασθενούς σκέψεις που είναι παρηγορητικές και που ενδυναμώνουν την ελπίδα του. Αυτό που κάνει ο Θεός σχετικά μ’ αυτό παίζει ζωτικό ρόλο στην ανάρρωσι. Έτσι, ο Δαβίδ μπορούσε να λέγη ότι ο Ιεχωβά ‘στρώνει’ την κλίνη του ασθενούς, μετατρέποντάς την από κλίνη ασθενείας σε κλίνη αναρρώσεως.

Είναι αξιοσημείωτο το ότι σύγχρονοι γιατροί έχουν αναγνωρίσει την αξία της ελπίδος στην ανάρρωσι από ασθένεια. Παραδείγματος χάριν, στο βιβλίο του Η Ζωτική Ισορροπία, ο Δρ Καρλ Μέννιντζερ γράφει: «Η παρούσα επιστημονική μας γνώσις δεν είναι τόσο επαρκής ώστε να αναγνωρίζη ή να διακρίνη ή να αναγνωρίζη κατάλληλα όλους τους παράγοντες που συνεργάζονται για την ανάρρωσι, καθόλου περισσότερο απ’ όσο γνωρίζομε σε οποιαδήποτε περίπτωσι όλες τις δυνάμεις εναντίον των οποίων εργαζώμεθα. Και γνωρίζομε αυτό: Μερικές φορές η ελπίδα εξαφανίζεται και ακολουθεί ο θάνατος, ενώ άλλες φορές η ελπίδα παραμένει και επιτελείται το αδύνατο.»

Σχετικά με το επιβλαβές αποτέλεσμα της απωλείας της ελπίδος και του φόβου, Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία δηλώνει: «Η λειτουργία του φόβου στη διάνοια συχνά, αν δεν διορθωθή, ακολουθείται από τις πιο σοβαρές συνέπειες, ιδιαίτερα εκεί όπου υπάρχει ήδη ασθένεια ή πρόκειται να παρουσιασθή. Σε πολλά άτομα η επίδρασις του φόβου είναι πολύ πιο σοβαρή στο αποτέλεσμα της από τη χειρότερη μορφή κάποιας επάρατης νόσου. Σε περιπτώσεις επιδημικών ασθενειών, ο τρόμος που εμπνέουν είναι συχνά εξ ίσου μοιραίος με τη μόλυνσι—παραλύοντας τον οργανισμό, και στερώντας το σώμα από τη φυσική ελαστικότητα του νευρικού του σθένους, και τη διάνοια από τη ζωηρότητα της ελπίδος, κάνοντας θύματα εκείνους που, από απόψεως ηλικίας και δυνάμεως, είχαν τις καλύτερες δυνατότητες να διαφύγουν. Ο φόβος είναι ένα διανοητικό δηλητήριο, και ο πιο χειρότερος εχθρός της υγείας και της ιατρικής.»

Το άτομο που έχει αμετακίνητη πίστι στον Θεό και στις υποσχέσεις του Λόγου του προστατεύεται από το να υποκύψη σε τέτοιο καταστρεπτικό φόβο. Βρίσκει παρηγοριά στο γεγονός ότι κάθε ασθένεια τελικά θα φθάση σ’ ένα τέλος. Ακόμη και αν αυτό το τέλος αποδειχθή ότι είναι ο θάνατος, το άτομο δεν καταβάλλεται από φόβο, επειδή η υπόσχεσις του Θεού για την ανάστασι των νεκρών το στηρίζει. Μολονότι υφίσταται θλίψι, κάνει έκκλησι στον Ιεχωβά Θεό να τον βοηθήση να υπομείνη. Και το πνεύμα, ή ενεργός δύναμις, του Θεού δίνει την απαιτούμενη δύναμι. Επιπροσθέτως, ο ασθενής αποβλέπει με εμπιστοσύνη στην εκπλήρωσι της υποσχέσεως της Αγίας Γραφής: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»—Αποκ. 21:4.

Η ελπίδα ότι αυτή η μεγαλειώδης υπόσχεσις θα εκπληρωθή, μπορεί να βοηθήση ένα άτομο να διατηρήση μια χαρωπή άποψι ακόμη και ενώπιον της μεγάλης λύπης που προέρχεται από ασθένεια ή δυστύχημα. Ας πάρωμε την περίπτωσι του Ρόμπερτ, ηλικίας 43 ετών, ο οποίος επλήγη με μοιραίο καρκίνο της σπονδυλικής στήλης. Οι γιατροί του είπαν ότι του απέμενε μόνο μια εβδομάδα ζωής. Αλλά μετά από τέσσερις περίπου μήνες, παρά τη σοβαρή ασθένειά του, διευθέτησε να παρακολουθήση μια συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ενώ ήταν κατάκοιτος στο κρεββάτι του, μπόρεσε ν’ ακούση αρκετές από τις ομιλίες της συνελεύσεως. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το άτομο αυτό είχε μια τόσο καλή διάθεσι. ‘Η ελπίδα στο νέο σύστημα που ο Ιεχωβά έχει υποσχεθή, με διατηρεί,’ έλεγε ο Ρόμπερτ. Ενέμενε επίσης στην προσευχή, στρεφόμενος στον Ύψιστο για δύναμι να υπομείνη.

Η ίδια υπόσχεσις άλλαξε τη ζωή της Γιούκο, μιας νέας γυναίκας στην Ιαπωνία. Σε ηλικία 31 έτους, επλήγη από την ασθένεια Κογκενμπίο, την ασθένεια που σκληραίνει το δέρμα, κάνοντας το σώμα να γίνη άκαμπτο σαν μούμια, και επιφέρει έναν αργό θάνατο καθώς απλώνεται. Κατ’ αρχήν, εσκλήρυνε το δεξιό της χέρι και τα δάχτυλα στράβωσαν. Επειδή δεν υπάρχει γνωστή θεραπεία, η Γιούκο στενοχωρήθηκε πάρα πολύ, ιδιαίτερα όταν σκέφθηκε το μέλλον των τριών παιδιών της. Ενώ ήταν στο νοσοκομείο, έγινε αναιμική, και οι μυς του στόματος και του πηγουνιού της σκλήρυναν τόσο πολύ ώστε δεν μπορούσε πια να μιλά ελεύθερα. Κατέστη αναγκαίο να τρέφεται η Γιούκο μόνο με υγρά.

Αλλά τι συνέβη αφότου άρχισε να μελετά την Αγία Γραφή; Αισθάνθηκε μεγάλη παρηγοριά όταν έμαθε για τη νέα τάξι του Ιεχωβά, στην οποία οι άνθρωποι δεν θα ασθενούσαν ούτε θα πέθαιναν. Η Γιούκο αναφέρει: «Για πρώτη φορά βρήκα μια βεβαία ελπίδα. Τελικά, αναπτύχθηκε μέσα μου μια ισχυρή επιθυμία να εκφράσω τις πεποιθήσεις μου σε άλλους που ευρίσκοντο σε όμοιες συνθήκες, ώστε και αυτοί να μπορέσουν να μάθουν να αφήνουν όλα τα πράγματα στα χέρια του Ιεχωβά. Ο γιατρός, επειδή εφοβείτο την αναιμία μου, δεν ήθελε να με αφήση να φύγω και να εκτεθώ στον ήλιο. Αλλά εγώ αισθάνθηκα την ώθησι να μοιρασθώ με άλλους αυτά που είχα μάθει. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Δεν έχω πια προβλήματα με την αναιμία. Το ότι βγαίνω έξω και μιλώ σε άλλους για την Αγία Γραφή μού έδωσε μια θαυμάσια όρεξι και έτσι επανέκτησα βάρος. Επίσης, οι μυς του στόματός μου άρχισαν να κινούνται ελεύθερα. Όταν εξετάζη τη θαυματουργική βελτίωσι της καταστάσεως της υγείας μου, ο γιατρός απλώς κουνά το κεφάλι του με κατάπληξι, χωρίς να μπορή να αντιληφθή τι ήταν εκείνο που έφερε μια τέτοια αλλαγή.»

Μια παρόμοια μεταμόρφωσι υπέστη και ένας νέος ο οποίος είχε πληγή από πολλαπλή σκλήρωσι. Το μισό σώμα του ήταν παράλυτο, και πέρναγε την ώρα του καθήμενος σε μια αναπηρική πολυθρόνα σε ένα ιδιωτικό δωμάτιο μιας κλινικής. Με το ένα του χέρι, μπορούσε να θέτη σε κίνησι την αναπηρική του πολυθρόνα, κινούμενος μπρος και πίσω, δεξιά και αριστερά. Είχε χάσει κάθε ελπίδα και περίμενε πια τον θάνατο. Μετά από μια περίοδο Γραφικής μελέτης με κάποιον από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όμως αυτός ο άνδρας άρχισε να ενδιαφέρεται πολύ για τη ζωή. Έκανε προσπάθειες να περπατήση με το να κρατιέται από τα έπιπλα του δωματίου του. Με τον καιρό, έμαθε να χρησιμοποιή ένα μπαστούνι. Αντί να εξακολουθή να ζη στην κλινική, μετακινήθηκε στο διαμέρισμα του, άρχισε να προετοιμάζη μόνος του τα γεύματά του και να καθαρίζη ακόμη και το δωμάτιό του. Αντί να αποβλέπη πια στον θάνατο, αυτός ο νέος άρχισε να αποβλέπη στην εκπλήρωσι της υποσχέσεως της Αγίας Γραφής σχετικά με ένα κόσμο χωρίς ασθένεια.

Έτσι, μέχρι τις μέρες μας, το άγγελμα της Αγίας Γραφής δίδει παρηγοριά και ενθάρρυνσι στους ηλικιωμένους, στους αναπήρους και σ’ εκείνους που υποφέρουν λόγω ατυχήματος ή ασθενείας. Αυτά τα άτομα, μαθαίνοντας να εμπιστεύονται στον Ιεχωβά Θεό για δύναμι και αποκτώντας την ελπίδα που προσφέρει, μπόρεσαν να υπομείνουν μεγάλη λύπη. Πόσο θαυμάσια επιβεβαιώνεται το γεγονός ότι η Αγία Γραφή είναι μια πηγή αστείρευτης παρηγοριάς!