Μια Ματιά στις Ειδήσεις
«Η Μόνη Ελπίς της Ανθρωπότητος»;
● Ο Έσδρας Ταφτ Μπένσον, πρώην υπουργός Γεωργίας των Ηνωμένων Πολιτειών, μίλησε πρόσφατα στη Συνδιάσκεψι Διεθνών Ελευθεριών στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας. Αναφέρθηκε σε ό,τι αυτός θεωρεί ότι είναι η αποτυχία του «Δυτικού πολιτισμού» ν’ αναχαιτίση το ρεύμα της Κομμουνιστικής ιδεολογίας σε όλο τον κόσμο. Ο Μπένσον, μιλώντας ως πρόεδρος της Ολότητος των Δώδεκα Αποστόλων της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων της Εσχάτης Ημέρας (Μορμόνων), εδήλωσε: «Σήμερα είμεθα σ’ ένα παγκόσμιο αγώνα για τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων.» Αυτός ο θρησκευόμενος προφανώς πιστεύει ότι ο πιο σπουδαίος αγώνας για «τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων», είναι μεταξύ ανθρωπίνων πολιτικών συγκροτημάτων.
«Πιστεύω απόλυτα ότι μπορούμε να μεταστρέψωμε τα πράγματα», είπε, «αν αρκετοί άνδρες και γυναίκες του Ελεύθερου Κόσμου έχουν την απόφασι, την ηθική, και την πίστι να το κάμουν αυτό.» Ο Μορμόνος ηγέτης αποκορύφωσε την ομιλία του με την εξής διαβεβαίωσι:» Εδώ στη Δύσι κρατούμε στα χέρια μας τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος· και θα είναι προς καταισχύνη και όνειδός μας ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων αν αφήσωμε αυτή την ελπίδα να μαραθή και να πεθάνη.»
Θα γίνη αυτό; Κρατά αληθινά η Δύσις «τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος»; Η Αγία Γραφή τονίζει ότι υπάρχει κι’ άλλος τρόπος εκλογής—ένας τρόπος που κάθε Χριστιανός πρέπει να παραδεχθή. Εφόσον όλος ο κόσμος, με τις κυβερνήσεις του Ανατολής και Δύσεως, «εν τω πονηρώ κείται,» ‘η Βασιλεία του Θεού’ και μόνο, είναι εκείνη στην οποία ελπίζουν οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού και την κηρύττουν στους άλλους. Αυτοί δεν προσπαθούν απελπισμένα να στηρίξουν τα άρρωστα κυβερνητικά συστήματα που είναι ήδη καταδικασμένα σε καταστροφή από το Θεό.—1 Ιωάν. 5:19· Λουκ. 4:43· Ματθ. 24:14· Δανιήλ 2:44.
«Παράξενη Ειρωνεία»
● Η εφημερίδα «Χάρτφορντ Κόουραντ» του Κοννέκτικατ, η παλαιότερη Αμερικανική εφημερίδα που εκδίδεται χωρίς διακοπή, σχολίαζε πρόσφατα σε κύριο άρθρο της την έφεσι που υπέβαλε σ’ ένα Ανώτατο Δικαστήριο ένας Μάρτυς του Ιεχωβά, σημειώνοντας ότι το Δικαστήριο κατά «παράδοση» προστατεύει τους Μάρτυρες «από αυθαίρετες ενέργειες που γίνονται εναντίον τους.»
«Επειδή αυτή η παράδοσις αποτελεί μέρος της Αμερικανικής νομικής ιστορίας,» σχολιάζει το κύριο άρθρο, «μας απογοητεύει το γεγονός ότι οι δικαστές αρνήθηκαν να εξετάσουν την έφεσι ενός δασκάλου νηπιαγωγείου στο Σικάγο, ο οποίος απολύθηκε επειδή αρνήθηκε να διδάξη ωρισμένους πατριωτικούς συμβολισμούς. . . η απόλυσις αυτού του δασκάλου λόγω της προσκολλήσεώς του σε μια θρησκευτική πεποίθησι που έντιμα διακρατούσε—πεποίθησι η οποία δεν ήταν ούτε επικίνδυνη ούτε παράξενη—αξίζει να εξετασθή από κάποιο ανώτερο δικαστήριο.»
Η εφημερίδα «Κόουραντ» παρατηρούσε επίσης: «Το ζήτημα των πολιτικών ελευθεριών που πρέπει να επιλυθή δεν περιλαμβάνει μόνο τη θρησκευτική ελευθερία. Τι παράξενη ειρωνεία θα ήταν για τα παιδιά του σχολείου να μάθουν ότι η Αστερώεσσα (η Αμερικανική σημαία) μπορεί να χρησιμοποιηθή για να επιβάλη την εκτέλεσι ασυμβίβαστων πράξεων από μέρους κάποιου Αμερικανού πολίτη, όποιο κι’ αν είναι το αγαθό κίνητρο.»
«Ο Πόλεμος Τελείωσε»
● Μια αλυσίδα καταστημάτων της Βραζιλίας προσφάτως δημοσίευσε διαφήμισι στη μεγαλύτερη εφημερίδα του Ρίο ντε Ιανέιρο. Η διαφήμισις περιείχε εικόνα πολυαρίθμων πλαστικών πολεμικών παιχνιδιών με μια λευκή σημαία που κυμάτιζε πάνω τους. «Ο Πόλεμος Τελείωσε!» ήταν η λεζάντα. Το κατάστημα πληροφορούσε ότι δεν θα πουλούσε πια παιχνίδια που υποκινούν σε βιαιότητες. «Όποιος θέλει, ας ακολουθήση το παράδειγμά μας,» είπε ο διευθυντής.
Η αντίδρασις ενός ψυχολόγου φανερώνει την θλιβερή κατάστασι της σύγχρονης πολεμοχαρούς κοινωνίας. «Το παιδί, καθώς χειρίζεται αυτά τα παιχνίδια, αναπτύσσει στη φαντασία του την επιθετικότητα που χρειάζεται στην πορεία της κοινωνικοποιήσεώς του. Αν καταργήσωμε τα παιχνίδια όπλα, τις κινηματογραφικές ταινίες βίας και τις μάχες του παιδικού κόσμου, δεν κάνομε τίποτε άλλο από το να αποξενώσωμε το παιδί από την πραγματικότητα της πείνας, της κοινωνικής αδικίας και της οικονομικής ανασφάλειας, που είναι οι κύριες αιτίες της βίας.» Αλλά μήπως αυτή η ‘επιθετικότης’ στην ‘πορεία κοινωνικοποιήσεως’ των νεαρών δεν είναι η ίδια κύρια αιτία βίας; Ένας Βραζιλιανός διευθυντής εκπαιδεύσεως ετόνισε: «Όταν ένα παιδί χειρίζεται όπλα, συνηθίζει στην ιδέα του φόνου, και γίνεται αδιάφορο στα παθήματα των άλλων.»
Εξ άλλου, χιλιάδες παιδιά και ενήλικες σε πολλά έθνη αποτελούν ζωντανή εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα: «Δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Οι ανά τον κόσμο Μάρτυρες του Ιεχωβά, αντί να παίρνουν παιχνίδια ή πραγματικά όπλα, καλλιεργούν αγάπη η οποία υπερνικά τον μιλιταριστικό εθνικισμό.—Ησαΐας 2:4 Ιωάν. 13:35.
Τα Βιβλικά 70 Χρόνια Επαναβεβαιώνονται
● Τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει για την παράτασι της διάρκειας ζωής του ανθρώπου δεν σημαίνουν ότι αυτές οι βελτιώσεις θα συνεχισθούν, σύμφωνα μ’ έναν αξιωματούχο του εθνικού Κέντρου για τον Έλεγχο Ασθενειών της Αμερικής. Ο Αξιωματούχος αυτός τόνισε ότι, μολονότι η μέση διάρκεια ζωής από το 1900 έχει αυξηθή κατά 25 χρόνια, η διάρκεια ζωής των μεσήλικων αυξήθηκε μόνο τέσσερα περίπου χρόνια στη διάρκεια της ίδιας περιόδου, δηλαδή από 69 χρόνια ανήλθε στα 73 συνολικά. Η αύξησις των 25 ετών στο μέσο όρο όλων των ηλικιών «επετεύχθη επειδή μειώθηκε ο κίνδυνος θανάτου στη διάρκεια της βρεφικής και παιδικής ηλικίας μέσω εξυγιάνσεως του περιβάλλοντος, ανοσοποιήσεως και βελτιώσεως της διατροφής,» όπως είπε. «Η ευρέως διαφημιζόμενη επιμήκυνσις της διάρκειας ζωής των Αμερικανών οφείλεται κατά μέγα μέρος στην πρόληψι, όχι στη θεραπεία.» Τόνισε ότι οποιεσδήποτε μελλοντικές αυξήσεις γίνονταν στη διάρκεια ζωής θα καθυστερούσαν να έλθουν και θα απαιτούσαν αλλαγές στις δημόσιες συνήθειες, όπως είναι η εξάλειψις του καπνίσματος, της υπερβολικής χρήσεως οινοπνευματωδών ποτών, του άγχους και της σκληρής διαβιώσεως.
Έτσι, οι περιορισμοί της ηλικίας του ανθρώπου, όπως ανέφερε γι’ αυτούς ο θεόπνευστος ψαλμωδός πριν από 3.000 και πλέον χρόνια, παραμένουν ακριβείς: «Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ’ εαυτάς εβδομήκοντα έτη.» Η μόνη πηγή κάθε σημαντικής επεκτάσεως της ζωής είναι ο Πρωτουργός της ζωής, ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος θα χαρίση, όχι μόνο λίγα χρόνια, αλλά ‘αιώνια ζωή’ σ’ εκείνους που πραγματικά τον γνωρίζουν και τον υπηρετούν.—Ψαλμ. 90:10· Ιωάν. 17:3.
Μια Ανοικοδομημένη Βαβυλώνα;
● Η κυβέρνησις του Ιράκ έκανε σχέδια ν’ αποκαταστήση την αρχαία πόλι της Βαβυλώνας. Σκέπτεται να δαπανά περίπου 6 εκατομμύρια δολλάρια (Η. Π.) το χρόνο σ’ ένα 10-ετές σχέδιο για τη συντήρησι και αποκατάστασι όσο το δυνατόν περισσοτέρων από τα ερείπιά της. Το Ιράκ ζήτησε από Γιαπωνέζους ειδικούς του Πανεπιστημίου του Κυότο να υποβάλουν προτάσεις γι’ αυτό το σχέδιο, περιλαμβανομένης και της «ανακατασκευής» του Πύργου της Βαβέλ. Πιστεύεται ότι ο πύργος είχε ύψος τουλάχιστον 91 μέτρα (300 πόδια) και ήταν ένα ‘ζιγκουράτ’ ή κλιμακωτή πυραμίδα που χρησιμοποιείτο για θρησκευτική λατρεία. «Εκείνο που υπάρχει σήμερα είναι πρασινάδα και βάλτος στον τόπο που ήταν χτισμένος ο πύργος,» είπε ένας από τους Γιαπωνέζους ειδικούς. Στην πραγματικότητα, η Βαβυλώνα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ερείπιο και η φημισμένη Οδός των Παρελάσεων «μοιάζει με την κατάφυτη αμαξιτή οδό ενός αφρούρητου Ευρωπαϊκού κάστρου.»
Γιατί η Βαβυλώνα έγινε ένα τέτοιο αποκρουστικό ερείπιο; Εξ αιτίας της ασέβειας των ανθρώπων και της έντονης ψευδούς θρησκευτικής λατρείας, ο Θεός του ουρανού δήλωσε ότι η Βαβυλώνα «θέλει είσθαι εις σωρούς» και ότι «ουδέποτε θέλει κατοικηθή.» (Ιερ. 51:37· Ησ. 13:20) Μήπως το τρέχον έργο αποκαταστάσεως της Βαβυλώνας σημαίνει ότι πρόκειται να κατοικηθή; Όχι, το Ιράκ θέλει να δημιουργήση μια «πόλι-μουσείο,» στην πραγματικότητα, μια νεκρή πόλι—μια πόλι μόνο για τουρίστες, όχι κατοικήσιμη περιοχή. Ακόμη κι’ αν ολοκληρωθή ένα τέτοιο σχέδιο, η επίσκεψις στη Βαβυλώνα θα έμοιαζε με επίσκεψι σ’ ένα μουσείο, και ο τουρίστας θα διαπίστωνε με τα ίδια του τα μάτια την εκπλήρωση της Βιβλικής προφητείας.