Γιατί Πρέπει να το Παραδέχεστε Όταν Σφάλλετε;
«ΟΙ μόνοι άνθρωποι που δεν κάνουν λάθη είναι οι πεθαμένοι.» Αυτό έχει ειπωθεί για τους ατελείς ανθρώπους. Και όταν σκεφθείτε το ζήτημα, ποιος δεν κάνει λάθος από καιρό σε καιρό;
Ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, κάνει σαφές ότι όλοι σφάλλουμε, γιατί λέει: «Δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος επί της γης, όστις να πράττει το καλόν και να μη αμαρτάνη.» Στη Βίβλο, η Εβραϊκή και η Ελληνική λέξη που μεταφράζεται «αμαρτία» κατά γράμμα σημαίνει «αστοχία»—να κάνει λάθος κανείς σχετικά με τις απαιτήσεις του Θεού.—Εκκλησιαστής 7:20.
Αλλά όσο κι’ αν είναι συνηθισμένο να κάνει κανείς λάθος, να σφάλλει—ναι, να αμαρτάνει—πόσο δύσκολο είναι να το παραδεχτεί κανείς! Αν είστε ένας σύζυγος και πατέρας, μήπως διαπιστώνετε ότι προσπαθείτε να ξεφύγετε όταν φτάνει η στιγμή να παραδεχτείτε στη σύζυγό σας ή στα παιδιά σας ότι κάνατε λάθος; Αν έχετε μια θέση εποπτείας, μήπως βλέπετε ότι δεν θέλετε να παραδεχτείτε στους κατωτέρους σας ότι κάνατε λάθος; Βέβαια, το ίδιο συμβαίνει με τις συζύγους, τα παιδιά, τους υπαλλήλους και άλλους.
Γιατί ίσως να Μην το Παραδεχόμαστε
Φαίνεται ότι είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση να θέλουμε να δικαιώνουμε τους εαυτούς μας. Όταν ήμαστε νεαροί, πόσο δύσκολο ήταν για τους γονείς μας να μας κάνουν να παραδεχτούμε ότι σφάλλαμε και ότι έπρεπε να ζητήσουμε συγνώμη γι’ αυτό! Αφού μεγαλώσαμε, ίσως να εκδηλώνουμε παρόμοια διάθεση. Έτσι ένα άτομο προσπαθεί να αποδείξει ότι αυτό που έκανε δεν ήταν πραγματικά κακό, ότι κάποιος άλλος στην πραγματικότητα έσφαλλε, ή ότι φταίνε οι ασυνήθιστες περιστάσεις.
Ειδικά φαίνεται ότι είναι δύσκολο να παραδεχτούν το σφάλμα τους εκείνοι που βρίσκονται σε θέση ευθύνης. Γιατί; Χωρίς αμφιβολία σε πολλές περιπτώσεις αυτό οφείλεται στην υπερηφάνεια. Φοβούνται για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι· θέλουν να «σώσουν τον εγωισμό τους», όπως λένε. Αλλά άλλοτε πάλι το να μη θέλουμε να παραδεχτούμε το λάθος μας μπορεί να οφείλεται σε αισθήματα ανασφάλειας. Μπορεί κανείς να νομίζει ότι απειλείται η θέση του αν παραδεχτεί κάποιο λάθος.
Χωρίς αμφιβολία μερικά άτομα διστάζουν να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος γιατί φοβούνται τις συνέπειες που μπορεί να πληρώσουν για το λάθος τους. Έτσι ένας υπάλληλος στους σιδηροδρόμους μπορεί να ήταν αιτία σοβαρού αδικήματος λόγω αμέλειας. Αλλά αν παραδεχτεί ότι έκανε λάθος, ίσως να χάσει τη δουλειά του ή ακόμη να πάει και στη φυλακή. Ή, στην περίπτωση ενός γιατρού, μπορεί να του κάνουν αγωγή για κακή θεραπευτική αγωγή που ακολούθησε, και αν παραδεχτεί ότι έκανε λάθος αυτό μπορεί να στοιχίσει σ’ αυτόν ή στην ασφαλιστική του εταιρία πολλά χρήματα.
Άλλοτε πάλι ένα άτομο μπορεί να δυσκολεύεται πραγματικά να δει τα πράγματα από την ορθή άποψη. Όπως το λέει η Γραφή, «Τις συναισθάνεται τα εαυτού αμαρτήματα;» Επιπλέον, μπορεί η καρδιά να καλλιεργεί συναισθήματα που μας εμποδίζουν να παραδεχτούμε το λάθος μας. Ναι, «η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα, . . . Τις δύναται να γνωρίση αυτήν;»—Ψαλμός 19:12· Ιερεμίας 17:9.
Δυσμενείς Συνέπειες
Το μυωπικό ιδιοτελές ενδιαφέρον μπορεί να μας ωθεί να δικαιώνουμε τον εαυτό μας μάλλον παρά να παραδεχόμαστε ότι σφάλλαμε. Αλλά άσχετα με τη λογίκευσή μας, η άρνηση να το παραδεχτούμε όταν σφάλλαμε έχει δυσάρεστες συνέπειες. Για παράδειγμα, μπορεί να δημιουργήσει ένταση στις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς μας ή μ’ εκείνους με τους οποίους εργαζόμαστε ή λατρεύουμε τον Θεό. Με το ν’ αρνιόμαστε να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε, είτε βάζουμε σε δοκιμασία την υπομονή των άλλων ή αυτοί χάνουν το σεβασμό τους για μας. Και είναι πολύ πιθανόν ότι δημιουργούμε φραγμό που εμποδίζει την ελεύθερη επικοινωνία.
Ακόμη πιο σοβαρό είναι το γεγονός ότι η άρνησή μας να παραδεχτούμε το σφάλμα μας μάς φορτώνει με μια ένοχη συνείδηση, ειδικά αν το φταίξιμο ή αυτό που κάναμε πέφτει πάνω σε κάποιον άλλο. Και αν δεν παραδεχτούμε ένα σφάλμα, αυτό μπορεί να μας γίνει συνήθεια. Αν αρνηθούμε να παραδεχτούμε μικρά λάθη, μπορεί γρήγορα να αρνιόμαστε να παραδεχτούμε μεγάλα λάθη, και αυτό μπορεί να μας κάνει μεγάλο κακό. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ότι ακόμη και σε περίπτωση σοβαρού αμαρτήματος η συνείδησή μας να είναι καυτηριασμένη σαν με πυρωμένο σίδερο. (1 Τιμόθεον 4:1, 2) Πάνω απ’ όλα, μια τέτοια πορεία πρόκειται να βλάψει τη σχέση μας με τον Δημιουργό μας, τον Ιεχωβά Θεό.
Παραδείγματα από το Παρελθόν
Η παράλειψή μας να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε προσπαθώντας να μετατοπίσουμε το φταίξιμο σ’ άλλους μας κάνει να μοιάζουμε με μερικούς άθλιους ανθρώπους. Για την παρακοή του, ο πρώτος άνδρας, ο Αδάμ, έριξε το φταίξιμο στη ‘γυναίκα που του είχε δώσει ο Θεός.’ Με τη σειρά της, η Εύα έριξε το φταίξιμο στο φίδι. Ωστόσο, ο Θεός δεν δέχτηκε αυτές τις δικαιολογίες αλλά θεώρησε υπεύθυνο το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι. Έπειτα ήταν ο βασιλιάς Σαούλ που παρέλειψε να εκτελέσει πλήρως την κρίση του Θεού πάνω στους πονηρούς Αμαληκίτες. Όταν ο Σαούλ ρωτήθηκε γιατί το έκανε αυτό, έριξε το φταίξιμο στο λαό του. Αλλά ο Θεός δεν δέχτηκε ούτε εκείνη τη δικαιολογία.—Γένεσις 3:12-19· 1 Σαμουήλ 15:15-23.
Από το άλλο μέρος, η Βίβλος μάς δίνει παραδείγματα για να μας δείξει ότι πρέπει να παραδεχόμαστε το σφάλμα μας. Ανάμεσα σ’ αυτά τα παραδείγματα ήταν το παράδειγμα του Ιούδα. Αυτός έσφαλε στον τρόπο που φέρθηκε στη χήρα νύφη του, τη Θάμαρ. Όταν αντιμετώπισε την ευθύνη του για την εγκυμοσύνη της, ο Ιούδας παραδέχτηκε: «Αυτή είναι δικαιότερα εμού.» (Γένεσις 38:26) Τουλάχιστον παραδέχτηκε ότι είχε κάνει λάθος.
Έπειτα υπάρχει ο βασιλιάς Δαβίδ. Έκανε διάφορα πράγματα για να συγκαλύψει το αμάρτημά του με τη Βήθσαβεέ. Όταν αντιμετώπισε τον προφήτη Νάθαν, ο Δαβίδ ομολόγησε: «Ημάρτησα εις τον Ιεχωβά». (2 Σαμουήλ 12:13) Ναι, ο Δαβίδ παραδέχτηκε έτσι ότι ήταν ένοχος αδικοπραγίας.
Καλά Αποτελέσματα
Καλά θα κάνουμε να θυμόμαστε αυτά τα αρχαία παραδείγματα και να το παραδεχόμαστε όταν σφάλλουμε. Ανάμεσα σ’ άλλα πράγματα, αν το κάνουμε αυτό θα φέρει καλύτερες σχέσεις μέσα στην οικογένειά μας. Επίσης θα συνεργαστούμε καλύτερα με τους ανωτέρους μας μη βάζοντας σε δοκιμασία την υπομονή τους τόσο πολύ. Είναι σπουδαίο που η Γραφή μάς λέει: «Εάν το πνεύμα του ηγεμόνος εγερθή εναντίον σου, μη αφήσης τον τόπον σου· διότι η γλυκύτης καταπαύει αμαρτίας μεγάλας»—ναι, ακόμη και σοβαρά αμαρτήματα.—Εκκλησιαστής 10:4.
Τι γίνεται όταν έχουμε θέση ευθύνης; Η προθυμία να παραδεχτούμε ότι σφάλαμε θα κάνει τους υφισταμένους μας να μας σεβαστούν. Επιπλέον, με μια τέτοια διάθεση θα μπορέσουμε να κάνουμε πρόοδο ώστε να νικήσουμε τις αδυναμίες μας.
Ειδικά είναι ζωτικό να διατηρούμε καθαρή συνείδηση και καλές σχέσεις με τον Θεό μας. Γι’ αυτό, αν έχουμε σφάλει σοβαρά, πρώτα απ’ όλα, ας παραδεχτούμε ότι αμαρτήσαμε. Με θερμή προσευχή, μπορούμε να ζητήσουμε την ελεήμονα συγχώρηση του ουράνιου Πατέρα μας μέσω του Ιησού Χριστού. (Ψαλμός 103:10-14· 1 Ιωάννου 2:1, 2) Και μπορούμε επίσης να επωφεληθούμε πλήρως από την πνευματική βοήθεια που έχουμε στη διάθεσή μας. (Ιακώβου 5:13-16) Αυτή είναι η πορεία της σοφίας, γιατί ο Λόγος του Θεού μάς λέει: «Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού δεν θέλει ευοδωθή· ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς θέλει ελεηθή.»—Παροιμίαι 28:13.
Βοηθήματα για την Υπερνίκηση της Τάσεως
Είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε βοήθεια για να υπερνικήσουμε αυτή την τάση που έχουμε να μη παραδεχόμαστε το σφάλμα μας. Συχνά μια μικρή δόση χιούμορ θα βοηθήσει, ιδιαίτερα αν το σφάλμα ή το λάθος δεν είναι πολύ σοβαρό ή βαρύ. Έτσι μια καλή νοικοκυρά έφερνε αρκετά πιάτα στο τραπέζι, όταν σκόνταψε και όλος ο σωρός της έπεσε από τα χέρια και έγινε κομμάτια. Τότε άρχισε να γελάει, γιατί νόμιζε ότι ποτέ δεν μπορούσε να της συμβεί κάτι τέτοιο. Και όμως της συνέβη! Ναι, συχνά λίγο χιούμορ θα μας φυλάξει από το να παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας, που είναι συνήθως η κύρια αιτία που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι δεν κάναμε λάθος.
Μπορούμε επίσης να δείξουμε ειλικρίνεια και συμπάθεια. Αν μερικά άτομα έχουν το δικαίωμα να ξέρουν ότι σφάλαμε, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να ομολογήσουμε το σφάλμα μας. Ειδικά η συμπόνια για τον άλλο θα πρέπει να μας υποκινήσει να παραδεχτούμε το σφάλμα μας αν για το δικό μας λάθος υπάρχει φόβος να κατηγορηθεί και να υποφέρει κάποιος άλλος. Εδώ εφαρμόζονται τα λόγια του Ιησού: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.»—Λουκάς 6:31.
Η ταπεινοφροσύνη μάς βοηθάει επίσης να παραδεχτούμε το λάθος μας. Όταν το σκεφτούμε καλά η παράλειψή μας να παραδεχτούμε το λάθος μας στην ουσία είναι υποκρισία, δεν ειν’ έτσι; Ούτε οι υπερήφανοι ούτε οι υποκριτές έχουν την επιδοκιμασία του Θεού.—Παροιμίαι 21:4· Ιακώβου 3:17.
Η διατήρηση μιας στενής σχέσεως με τον Ιεχωβά θα μας βοηθήσει πολύ να είμαστε πρόθυμοι να παραδεχτούμε το σφάλμα μας. Γιατί; Επειδή θα έχουμε την τάση να θέτουμε όλες μας τις ανησυχίες και σφάλματά μας σ’ αυτόν με ταπεινή προσευχή. Τότε, μ’ εμπιστοσύνη στη βοήθειά του και στο έλεός του, θα κατέχουμε την ασύγκριτη «ειρήνη του Θεού».—Φιλιππησίους 4:6, 7.
Έτσι, αφού όλοι σφάλλουμε, ας αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Όταν σφάλλουμε, ας είμαστε ταπεινοί να το παραδεχτούμε. Κατόπιν ας εργαζόμαστε για να υπερνικούμε τα σφάλματά μας, για το δικό μας όφελος και για το όφελος των άλλων.
[Εικόνα στη σελίδα 29]
Ο Δαβίδ ομολόγησε: «Ήμάρτησα εις τον Ιεχωβά»