Από τον Αθεϊσμό σε μια Ζωή Γεμάτη Σκοπό

Όπως την αφηγείται ο Φρέντ Ν. Σέβερουντ

ΜΟΛΟΝΟΤΙ είχα ανατραφεί σε μια πολύ θρησκευόμενη οικογένεια στη Νορβηγία, έγινα στο τέλος αθεϊστής. Γιατί; Ένα περιστατικό στα πρώτα μου χρόνια μπορεί να το εξηγήσει.

Το 1909, όταν ήμουν 10 χρόνων, η μικρή αδελφή μου πέθανε στη γέννα. Η γιαγιά μου έτρεχε σαν τρελλή για να βρει κάποιον κληρικό να βαπτίσει το μωρό ώστε να μην πάει στην κόλαση και καίγεται για πάντα. Όταν δεν βρέθηκε κληρικός, άρπαξε τα βρώμικα νερά μέσα στα οποία είχε μόλις κάνει μπάνιο το μωρό, το ράντισε πάνω από το κεφάλι του, είπε μια προσευχή και την «έστειλε στον ουρανό.»

«Τότε γιατί να μην μπορούν να πάνε όλοι στον ουρανό τόσο εύκολα;» Διερωτήθηκα. Έτσι φώλιασαν μέσα μου σπόρια αμφιβολίας που τελικά με έκαναν να χάσω κάθε πίστη στον Θεό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι Θεός ήταν αυτός που βασάνιζε ανθρώπους σε έναν πύρινο άδη.

Επίσης δεν μπορούσα να δεχτώ την ιδέα ότι η ζωή στη γη μας προετοιμάζει απλώς για τον ουρανό. Τι σκοπός υπάρχει στη ζωή; Να ζήσουμε μόνο 70 ή 80 χρόνια και κατόπιν να πεθάνουμε; Τα ερωτήματα αυτά ζητούσαν απαντήσεις. Έτσι όταν ήρθε ο καιρός να γίνω επίσημα μέλος της εκκλησίας μου, αρνήθηκα να ενταχθώ σε μια εκκλησία που λάτρευε έναν τέτοιο φαινομενικά παράλογο Θεό. Πήγαινα στην εκκλησία μόνο για να ευχαριστήσω τους γονείς μου, αλλά έτριζα τα δόντια μου για τον λειτουργό και έλεγα γι’ αυτόν μέσα μου, «παλιοϋποκριτή!» Όλοι όσοι γίνονταν επίσημα μέλη της εκκλησίας έπαιρναν μια νέα φορεσιά. Αλλά αφού δεν πήρα το χρίσμα δεν πήρα και φορεσιά!

Μια Νέα Κατεύθυνση στη Ζωή μου

Στο πανεπιστήμιο που φοιτούσα, για κάποιο λόγο ήμουν ο ευνοούμενος σπουδαστής του καθηγητή. Μια μέρα ο καθηγητής μου ζήτησε να κάνω μια διάλεξη στην τάξη για το θέμα της εξελίξεως, πράγμα που έκανα. Σαν άθεος, πίστευα στην εξέλιξη. Ωστόσο μετά τη διάλεξη, είπα στον καθηγητή ότι υπήρχε ένα πράγμα που δεν μπορούσα να καταλάβω.

«Τι συνέβη πριν εξελιχθεί το μάτι;» ρώτησα. Ο δάσκαλος απάντησε ότι το μάτι άρχισε με κάποια μαλακά σημάδια στο κρανίο· πέρασαν εκατομμύρια χρόνια και τελικά το μάτι εξελίχθηκε. «Θέλετε να πείτε ότι απλώς σκόνταφταν εδώ και εκεί χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν;» Ήθελα μόνο να μάθω. Δεν σκόπευα να λογομαχήσω.

Αλλά ο καθηγητής εξοργίστηκε και ταράχτηκε τόσο πολύ ώστε μου έβαλε μικρό βαθμό. Και ίσως αυτό να άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου. Βλέπετε, εκείνος ο μικρός βαθμός δεν μου επέτρεπε να είμαι ο αρχηγός των ευελπίδων στη φημισμένη στρατιωτική σχολή που φοιτούσα. Αν δεν είχε συμβεί αυτό ίσως να είχα διαλέξει μια στρατιωτική καριέρα. Αντί γι’ αυτό όμως φοίτησα στη σχολή μηχανικών.

Αποφοίτησα πολιτικός μηχανικός και κατασκευαστής, και παντρεύτηκα ένα κορίτσι που είχα συναντήσει όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο. Το 1923 αφήσαμε τη πατρίδα μας τη Νορβηγία και πήγαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έλπιζα να εκπληρώσω τη φιλοδοξία μου «να γίνω ένας από τους μεγαλύτερους μηχανικούς στον κόσμο.»

Τότε, μερικά απρόσμενα γεγονότα έδωσαν στη ζωή μου μια νέα κατεύθυνση. Πριν φύγουμε από τη Νορβηγία, οι συγγενείς μας μάς είχαν προειδοποιήσει να μη μιλάμε για θρησκεία με το θείο μας τον Κρις, που βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γιατί όχι; Διότι ήταν λίγο «παλαβός» όταν μιλούσε για θρησκεία μάς είπαν. Ήταν ένας «Σπουδαστής της Γραφής,» όπως ονόμαζαν τότε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Λοιπόν, όταν φτάσαμε ποιος άλλος μας περίμενε στην αποβάθρα από τον Θείο Κρις! Και, πραγματικά, μας μίλησε γι’ αυτή την «παράξενη θρησκεία», αλλά εμείς θαυμάσαμε για τις απαντήσεις του. ‘Ένας Θεός αγάπης ασφαλώς δεν βασανίζει ψυχές στον Άδη’, εξήγησε. ‘Η γη έχει ένα αιώνιο μέλλον στο σκοπό του Θεού. Και στον άνθρωπο έχει υποσχεθεί αιώνια ζωή με τέλεια υγεία ακριβώς εδώ πάνω σε μια παραδεισένια γη.’—Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ψαλμοί 146:3, 4^· 104:5· Λουκάς 23:43· Αποκάλυψις 21:3, 4.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι με τράβηξε ένας τέτοιος Θεός, αλλά ήμουν κάπως σκεπτικιστής. Η σύζυγος μου, όμως, τα δέχτηκε όλα αυτά αμέσως. Εγώ ήθελα να ψάξω πιο βαθιά για να δω αν υπήρχαν τίποτα ελαττώματα. Κάθε φορά που η Γραφή μου του Βασιλέως Ιακώβου φαινόταν να διαφωνεί με αυτά που έλεγε ο θείος μου, ερευνούσα, χρησιμοποιώντας το Πλήρες Ταμείο του Στρογκ. Στο τέλος όλα αποδείκνυαν ότι αυτά που έλεγαν οι Σπουδαστές της Γραφής ήταν σωστά.

Στην πατρίδα μας στη Νορβηγία ήμαστε υποχρεωμένοι να μελετούμε τη Γραφή σαν μέρος των σχολικών μαθημάτων. Έτσι ήξερα διάφορα «κομμάτια,» αλλά δεν μπορούσα να έχω ολόκληρη την «εικόνα». Όσο, όμως, περισσότερο μελετούσα με το θείο μου, τόσο περισσότερο έβλεπα ότι υπήρχε καθορισμένο μέρος για κάθε κομμάτι, χωρίς να περισσεύει κανένα κομμάτι. Τελικά, το 1935, δέχτηκα και εγώ αυτά που μάθαινα και γρήγορα βαπτίστηκα.

Άρχισα να βλέπω ένα νέο σκοπό στη ζωή μου. Έπρεπε να δαπανώ περισσότερο χρόνο για να ευχαριστώ τον Θεό, ενώ παράλληλα εργαζόμουν για να συντηρήσω την οικογένειά μου που μεγάλωνε. Μολονότι ακόμη ενδιαφερόμουν να είμαι ένας καλός μηχανικός, ήξερα τώρα ότι η ζωή μου θα ήταν πιο ευχάριστη αν υπηρετούσα τον Ιεχωβά Θεό. Αλλά έπρεπε και να κρατώ στα πόδια της την επιχείρηση μου. Όσο περισσότερο μελετούσα τη Γραφή, τόσο περισσότερο έβλεπα ότι έβαζα ασήμαντα πράγματα μπροστά από τα πιο σπουδαία. Έπρεπε πρώτα να υπηρετώ τον Ιεχωβά και όλα τα άλλα (τα αναγκαία της ζωής) θα προσθέτονταν. (Ματθαίος 6:33) Και έτσι πραγματικά εξελίχθηκαν τα πράγματα.

Το Έργο του Ιεχωβά Έρχεται Πρώτο

Είχα δημιουργήσει μια καλή επιχείρηση όταν ξέσπασε η μεγάλη οικονομική κρίση το 1929. Τότε δεν μπορούσα πια να πληρώνω τους μισθούς του προσωπικού, και έτσι αναγκάστηκα να τους αφήσω όλους να φύγουν. Αργότερα καθώς η οικονομία άρχισε να συνέρχεται, έδωσα προσφορά για μια εργασία που θα μου έδινε δουλειά για να ξαναρχίσω πάλι την επιχείρηση μου. Αλλά και αρκετοί άλλοι μηχανικοί είχαν κάνει προσφορές για την εργασία.

Ήταν μια εργασία για κατασκευή σπιτιών και είχαν καθοριστεί ρητώς ορισμένες κυβερνητικές κατευθυντήριες γραμμές. Μια απ’ αυτές ήταν ότι η στέγη των σπιτιών έπρεπε να είναι επίπεδη από μπετόν αρμέ με στηθαία από τοιχοποιία. Ήξερα ότι χωρίς ειδικές προφυλάξεις τα στηθαία ράιζαν στις γωνίες (πράγμα που ήξερα ότι είχε συμβεί σε άλλες 39 κατασκευές) λόγω των πιέσεων ανάμεσα στη μονωμένη στέγη από μπετόν, που θερμαινόταν τον χειμώνα, και των στηθαίων που βρίσκονταν έξω στο κρύο. Ο αρχιτέκτονας αντιλήφθηκε το σημείο και με σύστησε για την εργασία. Δεν ήξερα όμως τότε ότι η απόφαση μου να βάλω το έργο του Ιεχωβά πρώτο στη ζωή θα έμπαινε σε δοκιμασία.

Τον καιρό εκείνο υπήρχε μεγάλη εναντίωση στους Μάρτυρες του Ιεχωβά λόγω της ουδέτερης πολιτικής στάσεως τους και του δημόσιου κηρύγματος του Λόγου του Θεού. Οι συλλήψεις αφθονούσαν, ειδικά στη Νέα Ιερσέη, όπου ζούσα.

Κάποια Τετάρτη είχα ραντεβού στην Ουάσιγκτον, DC, για να ετοιμάσουμε το νέο συμβόλαιο. Αλλά την Παρασκευή πριν από το ραντεβού, στη συνάθροιση μας στην Αίθουσα Βασιλείας, διαβάστηκε ένα γράμμα από την Εταιρία Σκοπιά στο οποίο όλες οι γειτονικές εκκλησίες καλούνταν να αντιδράσουν στις παράνομες συλλήψεις των αδελφών μας.

Μας σύστησαν να κάνουμε ειρηνικές επισκέψεις εκείνη την Κυριακή (τρεις μόλις μέρες πριν από το ραντεβού μου!) στα σπίτια των κατοίκων μερικών πόλεων στη Νέα Ιερσέη για να τους εξηγήσουμε τις πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αν υποστήριζαν πολλοί αδελφοί αυτές τις εκστρατείες, θα μπορούσε να δοθεί μια καλή μαρτυρία. Αλλά έπρεπε να περιμένουμε ότι πιθανόν να πηγαίναμε φυλακή για 120 μέρες. Αν πήγαινα φυλακή ήταν βέβαιο ότι δεν θα έπαιρνα τη δουλειά που είχα τόσο μεγάλη ανάγκη. Αφού προσευχήθηκα για την κατεύθυνση του Ιεχωβά, υπέγραψα και εγώ. Το έργο του Ιεχωβά ερχόταν το πρώτο!

Καθώς εργαζόμαστε στον τομέα που μας είχε ανατεθεί, μας πλησίασε ένας αστυφύλακας που φώναξε απότομα: «Τι κάνετε εδώ;» Αμέσως ένα παράξενο αίσθημα με κατέλαβε. «Έχασα τη δουλειά!» σκέφτηκα. «Αλλά ο Ιεχωβά θα φροντίσει για μένα.» Γρήγορα, μια αδελφή στο αυτοκίνητο ρώτησε τον αστυφύλακα να μας δείξει το πιο κοντινό πρατήριο βενζίνης, γιατί ήθελε να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα.

«Μόλις περάσατε ένα πρατήριο,» απάντησε.

«Μα δεν τη χρειαζόμουν τότε», απάντησε.

Έτσι πήγαμε στο πρατήριο βενζίνης. Όταν γυρίσαμε, ενώ περιμέναμε να μας συλλάβουν, παραδόξως δεν υπήρχε αστυφύλακας, και έτσι ούτε σύλληψη. Τελικά ύστερα απ’ όλα πήρα τη δουλειά!

Ολοχρόνια στο Έργο Κηρύγματος

Η θερμή μου επιθυμία ήταν να δώσω περισσότερο χρόνο στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως. Για το σκοπό αυτό όταν ξαναπήρα τους πρώην υπαλλήλους μου μετά την οικονομική κατάρρευση, τους ζήτησα να γίνουν συνέταιροι μου. Γιατί; Διότι μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να διαθέτω μόνο τρεις μέρες στο γραφείο και τέσσερις μέρες στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως στη Βίβλο.

«Μα εσύ θα λείπεις συνεχώς στο κήρυγμα,» είπαν. «Ποτέ δεν πρόκειται να σε δούμε.» Τους διαβεβαίωσα ότι θα πήγαινα στο γραφείο όπως το είχα υποσχεθεί. Έτσι συμφώνησαν γιατί χρειάζονταν τη δουλειά! Αργότερα, πήρα περισσότερους συνέταιρους και ελάττωσα σε δύο τις μέρες εργασίας μου.

Κρατούσα το στόχο του σκαπανικού (του ολοχρόνιου έργου κηρύγματος) μπροστά στα παιδιά μου και έτσι και τα τέσσερα τους είχαν κάποια συμμετοχή σ’ αυτό, και μάλιστα οι δυο κόρες μου υπηρέτησαν επίσης για αρκετά χρόνια στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όταν το μικρότερο παιδί μου ήταν 15 χρόνων, άρχισα το σκαπανικό.

Υπηρετώντας σε Περιοχές που Είχαν Ανάγκη

Γύρω στον καιρό που άρχισα το σκαπανικό, ρώτησα την Εταιρία Σκοπιά που υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη για κήρυκες της βασιλείας. Μας έδωσαν οδηγίες να πάμε στο Στράουτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, αρκετά κοντά στη δουλειά μου ώστε να μπορώ να δαπανώ δυο μέρες την εβδομάδα στη Νέα Υόρκη και την υπόλοιπη εβδομάδα να κάνω σκαπανικό. Όταν μετακόμισα εκεί υπήρχαν μόνο 8 Μάρτυρες στο Ιστ Στράουτσμπουργκ. Είκοσι χρόνια αργότερα, υπήρχε μια δραστήρια εκκλησία που αποτελούνταν από πολλούς που είχα το προνόμιο να βοηθήσω να γίνουν Χριστιανοί.

Εφόσον τώρα υπήρχε μια δυνατή ομάδα εκεί δεν χρειαζόταν πια η βοήθεια μας, και σκεφθήκαμε ότι ήταν καιρός να αναζητήσουμε νέους αγρούς όπου χρειαζόταν βοήθεια. Η Εταιρία μας υπέδειξε μια περιοχή κοντά στη Νέα Υόρκη—στο Χάκκετσταουν της Νέας Ιερσέης. Γρήγορα σχηματίστηκε εκεί μια εκκλησία, η δεύτερη στη περιοχή εκείνη.

Όταν κτύπησα την πόρτα ενός σπιτιού ένας άνδρας, μόλις του συστήθηκα ρώτησε, «που θα καθήσουμε, μέσα ή έξω;» Μπορείτε να φανταστείτε την αμηχανία μου. Όπως έμαθα κατόπιν, πριν από λίγο καιρό αυτός ο άνθρωπος στην Καλιφόρνια είχε μιλήσει αρκετές ώρες με μια Μάρτυρα, και αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχε ακούσει για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η Μάρτυς συγκινημένη για το ενδιαφέρον του άνδρα, τον ρώτησε, «Όταν φτάσεις σπίτι, γιατί να μην ακούσεις όταν σε επισκεφθεί ένας Μάρτυρας;»

«Νόμιζα ότι αυτή θα σε έστειλε,» εξήγησε, ο άνδρας. Εγώ όμως απλώς έτυχε να πάω εκεί στο τακτικό έργο από σπίτι σε σπίτι. Αυτός ο άνθρωπος είναι τώρα ένας πρεσβύτερος, και η γυναίκα του και οι δυο κόρες του είναι στην ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέα.

Το Επάγγελμα του Μηχανικού στην Υπηρεσία Αίνου του Ιεχωβά

Λίγο πριν το 1940, ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ, τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, με κάλεσε για να σχεδιάσω ένα κτίριο που θα στέγαζε την οικογένεια Μπέθελ αν ο διωγμός εντεινόταν και χρειαζόταν να μεταφερθούμε σ’ εκείνη την τοποθεσία. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι στο μέλλον εκείνο το κτίριο Ίτχακα, της Νέας Υόρκης θα γινόταν η Σχολή Γαλαάδ που εκπαίδευε Ιεραποστόλους για διακονική υπηρεσία σε χώρες του εξωτερικού.

Για να ικανοποιήσουμε τη συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση για Βιβλικά έντυπα, υπήρχε συνεχής ανάγκη να επεκτείνουμε τα τυπογραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Έτσι, το 1950 έγινε μια νέα προσθήκη στον Οίκο Μπέθελ, καθώς και ένα νέο εργοστάσιο για εκτύπωση Γραφών και Βιβλικών εντύπων. Είχα το προνόμιο να κάνω τα σχέδια και για τα δύο αυτά κτίρια. Αλλά η επέκταση δεν περιοριζόταν στις εγκαταστάσεις της Εταιρίας στο Μπρούκλυν. Μάλλον αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθούν και άλλες ιδιοκτησίες της Εταιρίας, κοντά στο αγρόκτημα της στο πάνω μέρος της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Και για άλλη μια φορά είχα το προνόμιο να εργαστώ στα σχέδια αυτά.

Στο 1972 ύστερα από σκαπανικό έργο 20 περίπου χρόνων, η υγεία της συζύγου μου χειροτέρευσε, και δεν μπορούσε να περπατήσει και να μιλήσει. Αυτό με ανάγκασε να σταματήσω το σκαπανικό, ωστόσο, ο σκοπός μου στη ζωή είναι ο ίδιος—να υπηρετώ τον Ιεχωβά για πάντα. Προσπαθώ να συμμετέχω στο έργο κηρύγματος κάθε μέρα. Τώρα σε ηλικία 82 ετών, έχω ακόμη αρκετά καλή υγεία.

Το Κοσμικό Γόητρο Εναντίον του Αίνου του Ιεχωβά

Η καριέρα μου δεν ζημιώθηκε με το να θέσω τα συμφέροντα του Ιεχωβά πρώτα, όπως είχαν φοβηθεί οι συνέταιροι μου. Και μάλιστα, σαν μηχανικός είχα το προνόμιο να συμμετάσχω στα σχέδια πολλών γνωστών οικοδομών, όπως είναι η αψίδα «Πύλη προς τη Δύση στο Μιζούρι του Σαίν Λούις· το Δημαρχείο του Τορόντο· το Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν και πολλά άλλα τόσο στις Η.Π. όσο και σε άλλα μέρη του κόσμου. Ωστόσο, αντί να επιδιώκω δόξα με το να είμαι μηχανικός, αντιλήφθηκα ότι η πραγματική δόξα είναι πνευματική. (Φιλιππησίους 3:7, 8) Όποιες ικανότητες και αν έχουμε αυτό οφείλεται ότι γίναμε από τον μεγάλο Δημιουργό μας κατά την εικόνα του.—Γένεσις 1:26, 27.

Πόσο άδεια και άσκοπη θα ήταν η ζωή μου αν είχα εξακολουθήσει να είμαι αθεϊστής! Όπως λέει ο Ψαλμός 14:1: «Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, Δεν υπάρχει Θεός.» Πόσο χαρούμενος είμαι που οδηγήθηκα σε έναν πραγματικά αξιόλογο σκοπό που φέρνει ικανοποίηση και αιώνια ζωή! Και έχω την προοπτική, όταν τελειώσω τη γήινη πορεία μου πιστά, να δω πρόσωπο με πρόσωπο τον Δημιουργό για του οποίου την ύπαρξη κάποτε αμφέβαλα.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

‘ΕΝΑΣ Θεός αγάπης δεν βασανίζει ψυχές στον Άδη,’ εξήγησε. Πρέπει να παραδεχτώ ότι με τραβούσε ένας τέτοιος Θεός.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

Η καριέρα μου δεν ζημιώθηκε με το να βάλω τα συμφέροντα του Ιεχωβά πρώτα, όπως είχαν φοβηθεί οι συνέταιροι μου