Αποφεύγοντας να ‘Χρησιμοποιούμε τη Μάχαιρα’—Μια Προστασία

«ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΝ την μάχαιράν σου εις τον τόπον αυτής»! Αυτή η σταθερή εντολή του Ιησού ήρθε σ’ έναν καιρό που η χρήση βίας φαινόταν λογική εκλογή. Μπροστά στον Ιησού στεκόταν «όχλος πολύς μετά μαχαιρών και ξύλων», επιζητώντας να τον συλλάβουν και να τον υποβάλουν σε νομική παρωδία. Ένας από τους μαθητές του Ιησού έβγαλε ένα σπαθί, με σκοπό να τον προστατεύσει δια της βίας. Θα τον κατηγορούσατε γι’ αυτό;

Ο Ιησούς, όμως, δεν είχε καμιά διάθεση να λάβει μέρος σε τέτοιες βιαιότητες. Διατάζοντας τον Πέτρο να βάλει στη θέση του το όπλο του, εξήγησε: «Πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή. Ή νομίζεις ότι δεν δύναμαι ήδη να παρακαλέσω τον Πατέρα μου, και θέλει στήσει πλησίον μου περισσότερους παρά δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;»—Ματθαίος 26:47, 52, 53.

Και οι Χριστιανοί σήμερα δεν θέτουν την εμπιστοσύνη τους στα όπλα όπως είναι τα περίστροφα και τα μαχαίρια—ακόμη και σ’ αυτούς τους επικίνδυνους, ‘κρίσιμους καιρούς δύσκολους στο χειρισμό τους’. (2 Τιμόθεον 3:1) Παίρνουν σοβαρά την εντολή της Βίβλου να ‘σφυρηλατήσουν τα μαχαίρια τους σε υνία’, και δεν επιζητούν να βλάψουν τον πλησίον τους. (Ησαΐας 2:4) Επειδή δεν φέρνουν όπλα για αυτοάμυνα, αντί να καταφύγουν σε βιαιότητες έχουν περισσότερο την τάση να προσπαθούν να μιλήσουν λογικά μ’ εκείνους οι οποίοι θα ήθελαν να τους κάνουν κακό. Η συμβουλή που ακολουθούν είναι «ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων». (Ρωμαίους 12:18) Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι πάντοτε εύκολο να αρνηθεί κάποιος να ‘χρησιμοποιήσει τη μάχαιρα’. Μπορεί να δημιουργηθούν καταστάσεις που να θέσουν σε σοβαρή δοκιμασία την επιθυμία ενός Χριστιανού να ‘ειρηνεύει μετά πάντων ανθρώπων’.

Αυτό συνέβη σ’ ένα Αφρικανικό έθνος πριν από λίγα χρόνια. Ένας αγώνας για την εξουσία δημιουργήθηκε μέσα στο έθνος. Ο εμφύλιος πόλεμος μαινόταν και οι επιθέσεις των ανταρτών ήταν πάρα πολλές. Γι’ αυτό, οι πολίτες υποχρεώθηκαν να μπουν σε δυνάμεις ασφαλείας. Από την άλλη μεριά, ασκούνταν μεγάλη πίεση σε μερικούς συγχωριανούς τους για να ενωθούν με τους αντάρτες. Πραγματικά, μερικές φορές οι πολίτες πιέζονταν και από τους στρατολόγους των ανταρτών και από τους κυβερνητικούς στρατιώτες οι οποίοι διέπρατταν φρικαλεότητες σε οποιονδήποτε βοηθούσε τους αντάρτες.

Η βία άρχισε να σαρώνει τη χώρα. Ένα ζευγάρι σκαπανέων θυμάται πόσο άμεσος ήταν ο κίνδυνος της επίθεσης που, όταν πήγαιναν με το αυτοκίνητο στην υπηρεσία αγρού, έβαζαν τις τσάντες με τα βιβλία τους στο ύψος του στήθους ανάμεσα σ’ αυτούς και στην πόρτα του αυτοκινήτου σαν αλεξίσφαιρο. Και ενώ κατάφεραν αυτοί να μην πάθουν κάποιο κακό, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που επισκέφθηκαν δεν τα πήγε πολύ καλά. Το σύζυγο τον είχαν πυροβολήσει μέχρι θανάτου. Σε μια άλλη οικογένεια που επισκέφθηκαν, οι αντάρτες έκαψαν το σπίτι και τα περιεχόμενα του ένα απόγευμα. (Η οικογένεια αυτή έγραψε αργότερα και ζήτησε από την Εταιρία Σκοπιά το βιβλίο με τον κατάλληλο τίτλο Αληθινή Ειρήνη και Ασφάλεια—Από Ποια Πηγή;)

Μέσα σε μια τέτοια συναισθηματικά φορτωμένη ατμόσφαιρα, δεν απορεί κανείς που πολλοί ήθελαν να κάνουν μερικά επιθετικά βήματα για να προστατέψουν τον εαυτό τους. ‘Πρέπει ο άνθρωπος να μένει αδρανής και να αφήσει να σκοτώσουν αυτόν ή την οικογένεια του;’ σκέφτονταν αυτοί. Πολλοί άρχισαν να έχουν όπλα. Και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ αυτό το σπαρασσόμενο έθνος διερωτιούνταν τι έπρεπε να κάνουν.

Αντιμετωπίζοντας την Απειλή της Φυλακής

Γενικά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έφτασαν σ’ ένα ενωμένο συμπέρασμα: να παραμείνουν εξ ολοκλήρου ουδέτεροι στον εμφύλιο πόλεμο και να μην φέρουν επικίνδυνα όπλα. Αλλά ήταν πρακτική αυτή η απόφαση—δεν ήταν επικίνδυνη; Οι πείρες τους υπογραμμίζουν την ορθότητα της απόφασης τους.

Ένας νεαρός που λεγόταν Τόνυ είχε στο παρελθόν υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις. Όταν έγινε Χριστιανός, όμως, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούσε εν γνώσει του ‘να χρησιμοποιεί τη μάχαιρα’ και να προκαλεί βλάβη σε συνανθρώπους του. Έτσι όταν κλήθηκε να υπηρετήσει για μια άλλη περίοδο αρνήθηκε, και επιβλήθηκε πρόστιμο σ’ αυτόν. Σύντομα μετά από αυτό κλήθηκε και πάλι, και αυτή τη φορά του επέβαλαν εξάμηνη φυλάκιση. Και πάλι κλήθηκε για τρίτη φορά και καταδικάστηκε σε δεκάμηνη φυλάκιση. Ωστόσο, εφεσίβαλε αυτήν την καταδίκη στο ανώτερο δικαστήριο. Στα επόμενα δυο χρόνια έμπαινε και έβγαινε συνεχώς από το δικαστήριο, και κάθε φορά προετοίμαζε τον εαυτό του και τη γυναίκα του για ένα δεκάμηνο χωρισμό. «Χαιρετηθήκαμε με τη σύζυγο μου κάπου 13 φορές μέσα σε δυο χρόνια, αλλά κάθε φορά κάτι συνέβαινε με αποτέλεσμα να καθυστερείται η εκτέλεση της ποινής», σχολίασε.

Εν τω μεταξύ, αυτός και η σύζυγός του, έγιναν ειδικοί σκαπανείς, και τον αναγνώρισαν σαν διάκονο. Αλλά ο νόμος απαιτούσε απ’ αυτόν να εκτίσει τη δεκάμηνη φυλάκισή του. Τελικά έλαβε ένα γράμμα που έλεγε ότι θα μπορούσε να απαλλαγεί αν παραδεχόταν την ενοχή του. Ο Τόνυ εξήγησε, «Τους είπα πως δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, επειδή ήμουν αθώος». Αποφάσισε να πάει στη φυλακή. Προς έκπληξή του ήρθε ένα γράμμα που έλεγε ότι οι δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου είχαν εξετάσει την περίπτωση και την είχαν απορρίψει από το δικαστήριο για τεχνικές λεπτομέρειες! Ο Τόνυ αισθάνθηκε ευλογημένος που αρνήθηκε να ‘χρησιμοποιήσει τη μάχαιρα’.

Ωστόσο, πολλοί Χριστιανοί υποβλήθηκαν σε φαινομενικά ατέλειωτες καταδίκες φυλάκισης. Αμέσως μόλις αποφυλακίζονταν ξανακαλούνταν για υπηρεσία, και άρχιζε πάλι ο κύκλος των δικαστηρίων και της φυλάκισης. Φανταστείτε τι δοκιμασία ήταν αυτή για παντρεμένους άντρες με παιδιά! Παρ’ όλα αυτά, αυτοί που κράτησαν την ουδετερότητά τους όχι μόνο προστατεύτηκαν από τη βία του φρικτού εμφύλιου πολέμου αλλά μπόρεσαν επίσης να ‘κρατήσουν καλή συνείδηση’ μπροστά στον Ιεχωβά.—1 Πέτρου 3:16.

Προστατεύοντας την Οικογένειά του—Χωρίς Όπλα!

Η άρνηση ενός οικογενειάρχη που λεγόταν Γουίλλ να λάβει μέρος σε βιαιότητες αποδείχτηκε μια ευλογία. Αυτός, η γυναίκα του και τα πέντε παιδιά τους είχαν ένα αγρόκτημα κάπου 64 χιλιόμετρα (40 μίλια) έξω από την πόλη. Αυτή η οικογένεια αντιμετώπιζε μεγάλο κίνδυνο όταν ταξίδευε για να πάει στις συναθροίσεις και σ’ άλλες δουλειές. Καθένας έμπαινε στον πειρασμό να στηριχθεί στα όπλα για προστασία. Παρ’ όλα αυτά, ο Γουίλλ είχε ήδη ευλογηθεί επειδή είχε εμπιστευθεί στον Ιεχωβά. Πριν από χρόνια ήταν ένας επιτυχημένος καλλιεργητής καπνού. Όταν έμαθε από τις σελίδες της Σκοπιάς ότι αυτό το επάγγελμα ήταν ακατάλληλο για ένα Χριστιανό, έκανε το θαρραλέο βήμα να στραφεί σε άλλες σοδειές. Η κοινότητα συγκλονίστηκε απ’ αυτή τη φαινομενικά ανόητη απόφαση. Παρ’ όλα αυτά, ο καλός καιρός—ακόμη και στη διάρκεια δυσάρεστων εποχών—τον βοήθησε να πετύχει στο καινούργιο του τόλμημα. Η κοινότητα έμεινε κατάπληκτη! Και ο Γουίλλ και η οικογένεια του δοκίμασαν από πρώτο χέρι την υπόσχεση του Θεού ότι αυτός δεν θα ‘άφηνε ούτε θα εγκατέλειπε’ τους δούλους του.—Εβραίους 13:5.

Όταν άρχισε ο πόλεμος, ο Γουίλλ αντιμετώπισε άλλη μια δοκιμασία Χριστιανικής ακεραιότητας. Αλλά ενισχυμένος από την προηγούμενη πείρα του, αποφάσισε να μην καταφύγει στα όπλα. Αντίθετα, διάλεξε να νοικιάσει ένα σπίτι στην πόλη για τη γυναίκα του και τα παιδιά του ώστε και το σχολείο και οι Χριστιανικές συναθροίσεις στη διάρκεια της εβδομάδας να είναι σε βολική απόσταση, και έτσι να μη χρειάζεται να ταξιδεύουν 177 χιλιόμετρα (110 μίλια) κάθε μέρα μέσα από επικίνδυνη περιοχή.

Ενώ ένα βράδι έλειπαν, μια ανταρτική ομάδα εισέβαλε μέσα στο αγρόσπιτό τους και έκλεψε μερικά από τα πράγματά τους. Ωστόσο, προς έκπληξη, δεν έκαψαν το σπίτι ούτε έκαναν σοβαρές ζημιές. Γιατί; Οι αντάρτες είπαν σ’ αυτούς που εργάζονταν στο αγρόκτημα του Γουίλλ ότι ήξεραν πως ο «Γουίλλ το αφεντικό» ήταν ένας από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και ήταν καλός άνθρωπος και συμπεριφερόταν στους εργάτες του με εντιμότητα! Πόσο πιο ισχυρή αποδείχθηκε ότι ήταν η Χριστιανική του υπόληψη παρά η εμπιστοσύνη σε επικίνδυνα όπλα!

Η Πραγματική Πηγή Προστασίας

Πείρες σαν κι αυτές τονίζουν το γεγονός ότι ο Ιεχωβά ευλογεί αυτούς που κρατούν Χριστιανική ουδετερότητα και αρνούνται να ‘χρησιμοποιούν τη μάχαιρα’. Είναι αλήθεια πως μερικές φορές ο Ιεχωβά επιτρέπει σε κάποιον από τους δούλους του να πεθάνει, όπως συνέβη να δολοφονηθεί ένας επίσκοπος περιοχής σ’ αυτή τη χώρα. Παρ’ όλα αυτά, είναι καλύτερο να πεθάνουμε δείχνοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά παρά να επιτρέψουμε στο φόβο του ανθρώπου να κυβερνάει τη ζωή μας. (Ματθαίος 10:28) Δεν πρέπει αυτοί οι βίαιοι καιροί να μας κάνουν να ‘χρησιμοποιούμε τη μάχαιρα’ ή να εμπιστευόμαστε με οποιονδήποτε τρόπο σε επικίνδυνα όπλα για απελευθέρωση. Η Βίβλος μάς διαβεβαιώνει: «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· Ο δε πεποιθώς επί Κύριον θέλει είσθαι εν ασφάλεια».—Παροιμίαι 29:25.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

Οι Χριστιανοί παίρνουν σοβαρά την εντολή της Βίβλου να ‘σφυρηλατήσουν τις μάχαιρες σε υνία’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

«Ει δυνατόν όσον το αφ’ υμών ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων»