Ερωτήσεις από Αναγνώστες

■ Αν το παιδί ενός πρεσβυτέρου εκκλησίας είναι ένοχο για σοβαρή αδικοπραγία, μήπως αυτό κάνει αυτομάτως τον πατέρα ακατάλληλο για πρεσβύτερο;

Ένας αδελφός δε ‘χάνει τα προσόντα του αυτομάτως’ από το να υπηρετεί σαν πρεσβύτερος αν ο ανήλικος γιος του ή κόρη του έχει κάποια σοβαρή δυσκολία. Όλοι οι παράγοντες που περιλαμβάνονται πρέπει να εξεταστούν και να αποφασιστεί αν έχει τα προσόντα.

Το εδάφιο Τίτον 1:6 λέει ότι ένας πρεσβύτερος πρέπει να είναι «ανέγκλητος [ελεύθερος από κατηγορία, ΜΝΚ]», «έχων τέκνα πιστά [τέκνα που πιστεύουν, ΜΝΚ] μη κατηγορούμενα ως άσωτα ή ανυπότακτα». (Παράβαλε 1 Τιμόθεον 3:4.) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσκολλούνται σ’ αυτόν τον κανόνα.

Γι’ αυτό, η Σκοπιά 1ης Ιανουαρίου 1984, τόνισε ότι ένας πρεσβύτερος χρειάζεται να καταβάλλει ισορροπημένη προσπάθεια για να φροντίζει για τις συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες της οικογένειας του, της συζύγου του και των παιδιών. Η αμέλεια ενός άντρα στο σημείο αυτό θα έχει κατά πάσα πιθανότητα επιζήμιο αποτέλεσμα πάνω τους. Όταν δεν φροντίζει για τις πνευματικές ανάγκες και για τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού, τότε το παιδί μπορεί να μην προοδεύσει πνευματικά και ίσως μπλεχτεί σε σοβαρή αδικοπραγία. Αυτό θα έκανε τον αμελή πατέρα ακατάλληλο να υπηρετεί στην εκκλησία σαν διορισμένος πρεσβύτερος, διότι, όπως λέει το 1 Τιμόθεον 3:5: «Διότι αν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον πώς θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;»

Μια πιο εκτεταμένη εξέταση αυτού βρίσκεται στις σελίδες 31, 32 της Σκοπιάς 15 Ιουλίου 1978. Έδειξε ότι πρέπει να εξεταστούν όλοι οι παράγοντες. Για παράδειγμα, ένας πρεσβύτερος μελετούσε τακτικά τη Γραφή με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, συμμετείχε σε αναψυχή, τους έπαιρνε στις Χριστιανικές συναθροίσεις και με άλλους συνηθισμένους τρόπους προσπαθούσε να εκπληρώσει τις ευθύνες του σαν Χριστιανός πατέρας. Τέσσερα από τα παιδιά του πήγαν καλά, αλλά ένας γιος συνεχώς ήταν πρόβλημα, και με τον καιρό υπέκυψε στην αμαρτία. Αυτό κατ’ ανάγκη δε θα έκανε τον πατέρα ακατάλληλο να είναι ένας πρεσβύτερος αν είχε ακόμη το σεβασμό της εκκλησίας.

Η εκκλησία μπορεί να γνωρίζει ότι ένας αδελφός έπραξε όλα όσα μπορούσε να περιμένει κανείς λογικά από έναν Χριστιανό πατέρα φροντίζοντας για την οικογένεια του, είτε είχε ένα παιδί είτε πολλά. Έτσι αν ένα παιδί βγήκε κακό, μπορεί να μη νομίζουν ότι αυτό ήταν λάθος του πατέρα του. Μπορεί να εκτιμήσουν ότι οι παρεκτροπές του Ιούδα του Ισκαριώτη και του αγγέλου που έγινε Σατανάς δεν μπορούν να αποδοθούν σαν κατηγορία στον Ιησού ή στον Ιεχωβά. Είναι ζωτικό για έναν αδελφό που υπηρετεί σαν πρεσβύτερος να συνεχίσει να έχει τον υψηλό σεβασμό της εκκλησίας ώστε όλοι να μπορούν να δεχτούν τη συμβουλή του που βασίζεται στη Γραφή και, παρατηρώντας την εν γένει διαγωγή του να μπορούν να μιμηθούν την πίστη του.—Εβραίους 13:7.

■ Θα μπορούσε ένας Χριστιανός να δεχτεί μεταμόσχευση μυελού οστού, αφού το αίμα γίνεται στο μυελό;

Οι γιατροί εκτελούν τις περισσότερες μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών αφαιρώντας λίγο μυελό από έναν δότη (συχνά έναν στενό συγγενή) και εισάγοντας με ένεση ή μετάγγιση στον ασθενή. Ελπίζουν ότι η μεταμόσχευση μυελού θα φτάσει στις κοιλότητες του μυελού του ασθενούς και αργότερα θα λειτουργεί φυσιολογικά. Συνήθως αυτή η διαδικασία χρησιμοποιείται μόνο σε κρίσιμες περιπτώσεις (σε απλαστική αναιμία ή οξεία λευχαιμία) γιατί παραδέχονται ότι υπάρχει κίνδυνος στην ετοιμασία ενός ατόμου για μεταμόσχευση μυελού και για θεραπεία αργότερα.

Όπως δείχνει και η ίδια η ερώτηση, τα ερυθρά αιμοσφαίρια σχηματίζονται στο μυελό ορισμένων οστών όπως είναι τα πλευρά, το στέρνο και τα οστά της λεκάνης. Γι’ αυτό, είναι ευνόητο, γιατί, κάτω από το φως της απαγόρευσης της Γραφής για το αίμα, εγείρεται η ερώτηση αν ένας Χριστιανός θα μπορούσε να δεχτεί μεταμόσχευση ανθρώπινου μυελού οστών.

Η Βίβλος δηλώνει σαφώς, ότι οι δούλοι του Θεού πρέπει να ‘απέχουν από αίματος’. (Πράξεις 15:28, 29· Δευτερονόμιον 12:15, 16) Αλλά, αφού τα ερυθρά αιμοσφαίρια παράγονται στον κόκκινο μυελό των οστών, κατατάσσουν οι Γραφές το μυελό στην ίδια κατηγορία με το αίμα; Όχι. Στην πραγματικότητα, ο μυελός των ζώων αναφέρεται σαν οποιαδήποτε άλλη σάρκα που θα μπορούσε να φαγωθεί. Το εδάφιο Ησαΐας 25:6 λέει ότι ο Θεός θα ετοιμάσει για τους λαούς μια ευωχία που περιλαμβάνει «ευωχίαν από παχέων μεστών μυελού». Η κανονική σφαγή και αποστράγγιση ποτέ δε στραγγίζει όλα τα αιμοσφαίρια από το μυελό. Ωστόσο, αφού στραγγιστεί το σώμα ενός ζώου, τότε οποιοσδήποτε ιστός μπορεί να φαγωθεί, περιλαμβανομένου και του μυελού.

Βέβαια, ο μυελός που χρησιμοποιείται στη μεταμόσχευση ανθρώπινου μυελού προέρχεται από ζωντανούς δότες, και ο μυελός που πάρθηκε απ’ αυτούς μπορεί να έχει λίγο αίμα. Γι’ αυτό, ο Χριστιανός θα πρέπει να αποφασίσει για τον εαυτό του αν—γι’ αυτόν—η μεταμόσχευση μυελού οστού θα ισοδυναμούσε με απλή σάρκα ή αν θα ήταν ιστός του οποίου δεν είχε χυθεί το αίμα. Επιπρόσθετα αφού η μεταμόσχευση μυελού είναι μια μορφή μεταμόσχευσης, θα πρέπει να εξεταστούν οι Γραφικές απόψεις μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνου οργάνου. Βλέπε «Ερωτήσεις Από Αναγνώστες» στο τεύχος μας 15 Ιουνίου 1980. Τελικά, γράφοντας στο περιοδικό Χάρρισονς Πρίνσιπαλς οφ Ιντέρναλ Μέντισιν (Ενημέρωση 1, 1981, σελίδα 138), ο Δρ Ντ. Ε. Τόμας παρατηρεί ότι «ουσιαστικά όλοι αυτοί που δέχονται μεταμοσχεύσεις μυελού θα χρειαστούν μεταγγίσεις αιμοπεταλίων» και σε πολλούς δίνονται «ερυθρά αιμοσφαίρια». Έτσι ο Χριστιανός θα πρέπει να εξετάσει ποια πρόσθετα ζητήματα θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσει αν υποστεί μεταμόσχευση μυελού.—Παροιμίαι 22:3.

Αν και η απόφαση είναι προσωπική σ’ αυτό το ζήτημα, τα σχόλια της Βίβλου για το αίμα και το μυελό θα πρέπει να βοηθήσουν κάποιον να αποφασίσει.