Μπορούν οι Άνθρωποι να Συνεννοηθούν για τη Θεραπεία;

ΟΠΩΣ δείχνει από παλιά η ιστορία, οι συνθήκες τακτικά παραβιάζονταν για χάρη ιδιοτελών εθνικών συμφερόντων. Επίσης, δεν έχουν εμποδίσει τον πόλεμο.

«Από τότε που οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε φυλές», γράφει ο Λώρενς Γ. Μπέιλενσον στο βιβλίο του Η Παγίδα της Συνθήκης, «οι συνθήκες ειρήνης μαζί με τον πόλεμο βαδίζουν χέρι χέρι. Ωστόσο τόση είναι η μαγεία των λέξεων που χρησιμοποιούν για τις συνθήκες ώστε υποσυνείδητα οι συνθήκες για ειρήνη συνδέονται με την ειρήνη και η απουσία τους με τον πόλεμο. Αυτό έχει οδηγήσει μερικούς σχολιαστές να ισχυρίζονται ότι από τότε που ο πόλεμος έγινε τόσο αυτοκαταστροφικός, η λογική υπαγορεύει να εξαρτιόμαστε από τις συνθήκες για να τον εμποδίσουμε. Οι υποθέσεις, όμως, που κάνουν δεν οδηγούν στα συμπεράσματα που βγάζουν. Ο πυρηνικός πόλεμος θα ήταν μια συμφορά, αλλά μόνο η ιστορική πείρα μπορεί να μας δείξει αν οι συνθήκες θα εμποδίσουν τον πόλεμο».

Διαρκούν οι Συνθήκες;

Η ιστορία δείχνει ότι οι συνθήκες δεν εμποδίζουν τον πόλεμο. «Όλα τα έθνη είναι αξιόπιστοι παραβάτες συνθηκών», λέει ο Μπέιλενσον. Και ενώ οι πολίτες ατομικά μπορούν να διαπιστώσουν ότι το δικαστήριο μπορεί να επιβάλλει μέτρα ενάντια στην παράβαση ενός συμβολαίου μέσα στο έθνος τους, δε συμβαίνει το ίδιο όταν παραβιάζονται οι συνθήκες μεταξύ εθνών. Μπορεί μάλιστα να καταλήξουν σε πόλεμο σαν αποτελεσματικό μέσον αποκατάστασης.

Ούτε τα διεθνή δικαστήρια έχουν καταφέρει να διευθετήσουν διαφορές και να διατηρήσουν παγκόσμια ειρήνη. Το Διεθνές Δικαστήριο (το δικαστικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο συχνά αναφέρεται σαν Παγκόσμιο Δικαστήριο), για παράδειγμα, δεν μπορεί να επιβάλλει τις αποφάσεις του. Αντίθετα, εξαρτάται από την παγκόσμια γνώμη και την ηθική πίεση. Πολλά έθνη έχουν αρνηθεί να δεχτούν την αρμοδιότητα του Δικαστηρίου σαν αναγκαστική για την διευθέτηση διαφορών. Και σύμφωνα με τους κανόνες του ίδιου του Παγκόσμιου Δικαστηρίου, ένα έθνος μπορεί να αρνηθεί να δικαστεί από αυτό δηλώνοντάς το πριν το Δικαστήριο αναλάβει κάποια συγκεκριμένη απόφαση.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμη δυσκολότερο από το γεγονός ότι τα έθνη είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα σχετικά με ζητήματα που επηρεάζουν την κυριαρχία τους. Συνεπώς, είναι υπερβολικά επιφυλακτικά όταν σχεδιάζουν συνθήκες, και τις διατυπώνουν συχνά σε γλώσσα που επιτρέπει την υπεκφυγή εκεί που η κυριαρχία τους θα περιοριζόταν. «Οι συνθήκες συχνά σχεδιάζονται σε ασαφή γλώσσα», αναφέρει Η Εγκυκλοπαίδεια Αμερικάνα. «Οι κανόνες για ερμηνεία είναι πάρα πολλοί . . . ωστόσο δεν υπάρχει καμιά γενικά αποδεκτή πρακτική ως προς την κατάλληλη εφαρμογή οποιουδήποτε από αυτούς. . . . Έτσι δημιουργούνται διαφωνίες σχετικά με τη σωστή σημασία, και οι αντεγκλήσεις για παραβιάσεις συνθηκών είναι συχνές». Όπως είπε κάποτε ο Κάρολος ντε Γκωλ, πρώην πρόεδρος της Γαλλίας: «Οι συνθήκες είναι σαν τις νεαρές γυναίκες και τα τριαντάφυλλα. Αυτές διαρκούν όσοιαρκούν κι εκείνα». Έπειτα, παραθέτοντας από το Λεζ Οριαντάλ, του Βίκτωρα Ουγκώ, πρόσθεσε: «Δυστυχώς έχω δει πολλά νεαρά κορίτσια να πεθαίνουν».

Χαρακτηριστικό των Κρίσιμων Καιρών Μας

Το ότι στην εποχή μας θα επικρατούσαν περήφανοι, ιδιοτελείς άνθρωποι που θα ήταν απρόθυμοι να συμφωνήσουν ή να τηρήσουν το λόγο τους προειπώθηκε πριν από πολύ καιρό στη Βίβλο. Στα εδάφια 2 Τιμόθεον 3:1-5 διαβάζουμε: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι [φουσκωμένοι με περηφάνια, ΜΝΚ], φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής. Και τούτους φεύγε».

Αυτές οι «έσχατες ημέρες» άρχισαν αυτόν τον αιώνα—το 1914, με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο—κι έχουν συνεχιστεί μέχρι σήμερα. Η αληθινότητα της Βιβλικής προφητείας έχει ακλόνητα επιβεβαιωθεί από το ιστορικό υπόμνημα. Τα έθνη, συγκλονισμένα από τη σοβαρότητα του Μεγάλου Πολέμου, όπως ονομαζόταν τότε, προσπάθησαν να συνάψουν συνθήκες που θα εμπόδιζαν έναν άλλο πόλεμο τέτοιων διαστάσεων. Πριν από τον πόλεμο, δεν υπήρχε καμιά συνθήκη που να έθετε διεθνώς εκτός νόμου τον πόλεμο ούτε καμιά οργάνωση για το σκοπό τής επιβολής ειρήνης. Έτσι, οι παγκόσμιοι ηγέτες επιζήτησαν να διατυπώσουν συμφωνίες μεταξύ των εθνών για να κάνουν αυτό ακριβώς και να εξασφαλίσουν την παγκόσμια ειρήνη.

Το Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών ήταν μια υπόσχεση ότι τα μέλη-έθνη θα υποστήριζαν και θα προστάτευαν το ένα το άλλο και δε θα κατέφευγαν σε πόλεμο, παρά μόνο για αυτοάμυνα, και αφού πρώτα η διαφορά υποβαλλόταν στο Συμβούλιο της Κοινωνίας για διευθέτηση και αφού παραχωρούνταν ένα τρίμηνο διάλειμμα. Αυτό τέθηκε σε ισχύ το 1920. Οι συνθήκες Λοκάρνο, τέθηκαν σε εφαρμογή το 1926 και χαιρετίστηκαν σαν μια «νίκη για την ειρήνη και την ασφάλεια» ανάμεσα στα Ευρωπαϊκά έθνη. Η Συνθήκη του Παρισιού, που είναι επίσης γνωστή σαν Συνθήκη Κέλλογκ-Μπριάντ, αποκήρυσσε την «προσφυγή στον πόλεμο». Επρόκειτο να είναι μια πολύπλευρη συνθήκη την οποία θα μπορούσαν να επικυρώσουν όλα τα έθνη. Τυπικά αναγγέλθηκε το 1929, και τελικά υπογράφτηκε από 63 έθνη τα οποία συμφώνησαν να διευθετούν τις διαφορές τους μόνο με «ειρηνικά μέσα». Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου έγιναν πολλές άλλες συνθήκες, οδηγώντας πολλούς στη σκέψη ότι ο πόλεμος θα ήταν πράγμα του παρελθόντος. Αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός και τα περισσότερα από αυτά τα έθνη ενεπλάκησαν σε έναν άλλο παγκόσμιο πόλεμο.

Μπορούν, λοιπόν, οι άνθρωποι να πετύχουν με συμφωνίες την ειρήνη; Η ιστορία και τα παγκόσμια γεγονότα σήμερα απαντούν ΟΧΙ! Όπως το συνοψίζει ο συγγραφέας Μπέιλενσον: «Μετά την καταστροφή που έφερε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι πολιτικοί έφτιαξαν το πιο ισχυρό χάρτινο οικοδόμημα για ειρήνη που επινοήθηκε ποτέ. Δεν μπόρεσε να εμποδίσει τα έθνη να περιφρονήσουν με τέτοιο κυνισμό τις συνθήκες που ποτέ προηγουμένως δεν είχε επιδειχθεί, ούτε μπόρεσε να εμποδίσει την τεράστια καταστροφή που έφερε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ή άλλοι μικρότεροι πόλεμοι από τότε. Παρά το σύμφωνο των Ηνωμένων Εθνών, τα έθνη έμειναν χωρίς ενότητα».

Σήμερα, επειδή οι άνθρωποι είναι «αδιάλλακτοι» όπως προείπε η Βίβλος, δεν υπάρχει καμιά γενική συνθήκη ειρήνης και ο κόσμος ζει σε ένα κλίμα φόβου. Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για την κρίσιμη εποχή μας; Αν υπάρχει θεραπεία, πού βρίσκεται;

[Εικόνα στη σελίδα 5]

«Οι συνθήκες . . . διαρκούν όσον καιρό διαρκούν»