Θρησκεία και Πολιτική—Μια Διαρκής Συμμαχία;
Ο Ρώσος κυβερνήτης Βλαδίμηρος Α΄ αποφάσισε μια μέρα ότι ο ειδωλολατρικός του λαός έπρεπε να γίνουν «Χριστιανοί». Ο ίδιος είχε μεταστραφεί το 987 μ.Χ. όταν παντρεύτηκε μια Ελληνο-Ορθόδοξη πριγκίπισσα, και τώρα διέταξε μαζικό βάφτισμα για τους υπηκόους του—με την απειλή του σπαθιού αν αυτό χρειαζόταν. Βαθμιαία η Ρωσική Εκκλησία απέκτησε ανεξαρτησία από τη «μητέρα» της, την Ελληνική Εκκλησία, και έγινε μάλιστα τελικά τμήμα της Πολιτείας. Και μολονότι οι Σοβιετικοί κυβερνήτες σήμερα αρνούνται επίσημα την ύπαρξη του Θεού, η Εκκλησία και η Πολιτεία στη Ρωσία εξακολουθούν να διατηρούν μια ανήσυχη συμμαχία.
Αιώνες αργότερα, και ο Βασιλιάς Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας κατόρθωσε να σχηματίσει μια στενή συμμαχία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, μολονότι το έκανε αυτό με διαφορετικές μεθόδους. Το 1532 ανησύχησε που η σύζυγος του, η Αικατερίνη της Αραγωνίας, δεν γέννησε άρρενα κληρονόμο για το θρόνο. Για να λύσει το πρόβλημα, ο Ερρίκος παντρεύτηκε κρυφά την ερωμένη του, την Άννα Μπόλεϋν. Αυτό έγινε κατ’ ανοχή του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρυ, ο οποίος ακύρωσε τον πρώτο γάμο του Ερρίκου. Το 1534, ο μοιχός αυτός και τύραννος ανακήρυξε τον εαυτό του αρχηγό της Αγγλικανικής Εκκλησίας, τίτλος που απολαμβάνει ο μονάρχης της Αγγλίας μέχρι σήμερα. Οι αποφάσεις των Εκκλησιαστικών Συνόδων υποβάλλονται για έγκριση στη βουλή, και οι επίσκοποι, συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της Βρετανίας σαν μέλη της Βουλής των Λόρδων. Έτσι στην Αγγλία έχει γίνει γάμος μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας για παραπάνω από 450 χρόνια.
Σύγχρονοι Γάμοι Εκκλησίας-Πολιτείας
Το 1936 μία επανάσταση που έγινε στην Ισπανία ενάντια στη Δημοκρατική κυβέρνηση οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο και στην άνοδο στην εξουσία του Στρατηγού Φράνκο. Οι αριστεροί καταθορυβήθηκαν όταν ο Φράνκο έδωσε στους κληρικούς σημαντική εξουσία σε ανταπόδοση για την πλουσιοπάροχη υποστήριξη τους.
Το 1983 το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών συνήλθε στο Βανκούβερ του Καναδά. Ο γενικός γραμματέας του, ο Φίλιπ Πόττερ, τους είπε να «συνεχίσουν να ασχολούνται στην πολιτική». Εκείνο που κάνει πολλούς εκκλησιαζόμενους να ανησυχούν σοβαρά είναι οι χρηματικές δωρεές που κάνει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών σε μαχητικούς πολιτικούς ομίλους πολλών χωρών.
Επομένως, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι η θρησκεία παρεμβαίνει στην πολιτική. Ωστόσο, το κατηγορηματικό ερώτημα είναι, Πρέπει να ενεργεί έτσι; Είναι αυτό καλό ή κακό; Η ανάμιξη της θρησκείας στην πολιτική, εξυψώνει τους ηθικούς κανόνες των πολιτικών, ή μήπως διαφθείρει τη θρησκεία; Και τι θα λεχθεί για το μέλλον; Θα συνεχίσουν η θρησκεία και η πολιτική να απολαμβάνουν τις ‘ερωτοτροπίες’ τους, ή θα χολωθούν και θα προχωρήσουν σε μια πορεία σύγκρουσης;
[Εικόνα στη σελίδα 3]
Ο πρώτος αρχηγός της Αγγλικανικής Εκκλησίας