Ειρήνη—Θα Έρθει Μέσω Αφοπλισμού;

«ΤΟ ΝΑ συγχέει κανείς τον αφοπλισμό με την ειρήνη είναι το μεγαλύτερο λάθος», είπε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ πέντε χρόνια προτού εμπλακούν τα έθνη στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. «Πρώτα έρχεται η ειρήνη κι έπειτα ο αφοπλισμός», πρόσθεσε ο ίδιος.

Τι παράδοξη κατάσταση! Ποιος θα διακινδυνεύσει να προβεί σε αφοπλισμό αν δεν διασφαλιστεί η ειρήνη; Αλλά πώς μπορεί να υπάρξει πραγματική ειρήνη, ενόσω συσσωρεύονται όπλα για πολεμικούς σκοπούς; Πρόκειται για μια κατάσταση από την οποία οι πολιτικοί ποτέ δεν βρήκαν διέξοδο.

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έκανε αυτή τη δήλωση το 1934, μετά τη λήξη των εργασιών του Συνεδρίου για τον Αφοπλισμό, το οποίο είχε συγκαλέσει η Κοινωνία των Εθνών, μόλις δυο χρόνια νωρίτερα. Ο σκοπός αυτού του συνεδρίου—του οποίου η προετοιμασία διήρκεσε 12 χρόνια—ήταν να μην εξοπλιστεί και πάλι η Ευρώπη. Οι άνθρωποι όλης της γης θυμούνταν ακόμη έντονα την τρομακτική σφαγή περίπου εννιά εκατομμυρίων στρατιωτών στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, εκτός από τους εκατομμύρια τραυματίες και τον τεράστιο αριθμό των πολιτών που έπεσαν θύματα. Ωστόσο, ο αφοπλισμός ποτέ δεν επιτεύχθηκε. Γιατί;

Προσπάθειες για Αφοπλισμό

Η πολιτική του αφοπλισμού μπορεί να επιβληθεί, αλλά σπάνια φέρνει αποτελέσματα. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών που υπογράφτηκε το 1919, η Γερμανία αφοπλίστηκε και «ανταλλάχτηκαν επαρκείς εγγυήσεις για το ότι οι κρατικοί εξοπλισμοί θα μειώνονταν στο ελάχιστο, προκειμένου να αρκούν απλώς για την εσωτερική ασφάλεια». Αυτό ήταν σε αρμονία με μια από τις προτάσεις του Αμερικανού προέδρου Γούντροου Ουίλσον, η οποία ενσωματώθηκε αργότερα στο Άρθρο 8 του συμφώνου της Κοινωνίας των Εθνών. Αλλά όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Χίτλερ, σύντομα αγνόησε αυτή την πολιτική.

Μήπως τα Ηνωμένα Έθνη σημείωσαν μεγαλύτερη επιτυχία στην τοποθέτηση ενός γερού θεμελίου για τον αφοπλισμό μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Όχι· αλλά η αποτυχία τους δεν οφειλόταν στην έλλειψη αποφασιστικών προσπαθειών. Τώρα όμως που ήταν διαθέσιμα τα πυρηνικά όπλα μαζικής καταστροφής, ο αφοπλισμός αποτελούσε ένα πολύ επιτακτικό ζήτημα. «Ο προηγούμενος ισχυρισμός ότι ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών ήταν οικονομικά ασύμφορος και οδηγούσε αναπόφευκτα σε πόλεμο», λέει η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica), «αντικαταστάθηκε από το επιχείρημα ότι η μαζική χρήση πυρηνικών όπλων στο μέλλον απειλούσε τον ίδιο τον πολιτισμό».

Το 1952, ιδρύθηκε μια δωδεκαεθνής Επιτροπή Αφοπλισμού, που είχε σκοπό να αναχαιτίσει τον αυξανόμενο ανταγωνισμό των εξοπλισμών μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αυτή η επιτροπή δεν κατάφερε να φέρει καμιά θετική εξέλιξη και τελικά η πόλωση ανάμεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα των δύο υπερδυνάμεων έγινε ακόμη πιο έντονη. Μέχρι σήμερα, έχουν συνταχτεί διάφορες άλλες συμφωνίες και συνθήκες. Εντούτοις, το κλίμα της αμοιβαίας δυσπιστίας δεν έχει επιτρέψει την πλήρη εξάλειψη όλων των πολεμικών όπλων. Αυτό, λέει η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, είναι κάτι που το «υποστηρίζουν οι ουτοπιστές».

Υπολογισμός του Κόστους

Να γίνει αφοπλισμός ή να μη γίνει—πόσο είναι το κόστος που απαιτείται; Το κόστος δεν υπολογίζεται πάντα σε χρήματα. Η απασχόληση εργατικού δυναμικού σε βιομηχανίες που σχετίζονται με τα όπλα είναι κι αυτή ένα κύριο ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί. Σε πολλές χώρες, τα χρήματα που συγκεντρώνονται από τους φόρους χρησιμοποιούνται για την αγορά όπλων, η κατασκευή των οποίων αυξάνει την απασχόληση εργατικού δυναμικού. Συνεπώς, ο αφοπλισμός θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεργία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι χώρες που δαπανούν μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού τους για αμυντικούς σκοπούς τρέμουν στη σκέψη του γενικού αφοπλισμού. Γι’ αυτές τις χώρες, αυτού του είδους οι σκέψεις είναι εφιάλτης κι όχι ουτοπικό όνειρο.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα τεράστια χρηματικά ποσά που απαιτούνται για τη λειτουργία της πολεμικής μηχανής. Υπολογίζεται ότι το 10 τοις εκατό της αξίας της συνολικής παγκόσμιας παραγωγής ξοδεύεται για τους εξοπλισμούς. Πόσο μεγάλο είναι αυτό το ποσό; Οι πραγματικοί αριθμοί ποικίλλουν ανάλογα με τον πληθωρισμό· αλλά σκεφτείτε ότι, μ’ αυτόν τον τρόπο, ξοδεύονται 1 εκατομμύριο λίρες (περ. 259 εκατ. δρχ.) κάθε λεπτό της ώρας! Ποια πράγματα θα ήταν τα πρώτα που θα κάνατε, αν είχατε στη διάθεσή σας αυτό το ποσό; Θα διευθετούσατε να σταλεί βοήθεια στους πεινασμένους; Θα παρείχατε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Θα φροντίζατε για την ευημερία των παιδιών; Θα κάνατε ενέργειες για την οικολογική αποκατάσταση; Υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν!

Πάρτε για παράδειγμα το πρόγραμμα «τρακτέρ αντί για τανκς» που ανακοίνωσε πρόσφατα η Ε.Σ.Σ.Δ., όπου μερικά εργοστάσια όπλων μετατρέπονται για να κατασκευάζουν 200 είδη «προηγμένου εξοπλισμού για τον αγροτοβιομηχανικό τομέα». Γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη γι’ αυτόν τον αγροτικό εξοπλισμό; Επειδή, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Φάρμινγκ Νιους (Farming News), «μόνο το ένα τρίτο των φρούτων και των λαχανικών που καλλιεργούνται σε κρατικά αγροκτήματα φτάνουν στον καταναλωτή· τα υπόλοιπα μένουν στα χωράφια και σαπίζουν ή χαλάνε στα μέρη όπου συγκεντρώνονται για μεταφορά και στις αποθήκες».

Όσο αξιέπαινη κι αν είναι η κατασκευή τρακτέρ αντί για τανκς, αποτελεί σπουδαία είδηση επειδή είναι κάτι πολύ ασυνήθιστο. Επιπλέον, το αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος στη συνολική παραγωγή όπλων είναι αμελητέο. Αμέτρητες εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες, ρούβλια ή δολάρια εξακολουθούν να ξοδεύονται για εξοπλισμούς, σ’ έναν κόσμο στον οποίον ‘οι άνθρωποι λιποθυμούν από το φόβο τους και την αναμονή των επερχομένων στον κόσμο’, ακριβώς όπως προείπε ο Ιησούς Χριστός. Πώς μπορεί να διαλυθεί αυτός ο φόβος; Θα εξακολουθήσει ο γενικός αφοπλισμός να αποτελεί απλώς όνειρο; Αν όχι, τότε τι απαιτείται για την επίτευξή του;—Λουκάς 21:26, ΚΔΤΚ.