Η Εγκαρτέρηση Οδηγεί σε Πρόοδο

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΖΟΥΖΕ ΜΑΓΚΛΟΒΣΚΙ

Όταν ο αστυνόμος με άρπαξε από το χέρι, αναζήτησα τον πατέρα μου. Χωρίς να το ξέρω όμως, τον είχαν ήδη οδηγήσει στο αστυνομικό τμήμα. Όταν έφτασα εκεί, οι αστυνομικοί πήραν όλα τα έντυπά μας, μαζί και τις Άγιες Γραφές μας, και τα σώριασαν στο πάτωμα. Βλέποντάς το αυτό, ο πατέρας μου ρώτησε: «Βάζετε ακόμη και τις Άγιες Γραφές στο πάτωμα;» Ο διοικητής ζήτησε συγνώμη, κατόπιν μάζεψε τις Άγιες Γραφές και τις έβαλε στο τραπέζι.

ΠΩΣ καταλήξαμε στο αστυνομικό τμήμα; Τι είχαμε κάνει; Βρισκόμασταν μήπως σε ένα αθεϊστικό αστυνομικό κράτος, ώστε να μας πάρουν ακόμη και τις Άγιες Γραφές μας; Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να ανατρέξουμε πίσω, στο έτος 1925, προτού καν γεννηθώ.

Εκείνο το έτος, ο πατέρας μου, ο Εστεφάνο Μαγκλόβσκι, και η μητέρα μου, η Ζουλιάνα, έφυγαν από την τότε Γιουγκοσλαβία και μετακόμισαν στη Βραζιλία, όπου εγκαταστάθηκαν στο Σάο Πάουλο. Μολονότι ο πατέρας ήταν Προτεστάντης και η μητέρα Καθολική, η θρησκεία δεν αποτελούσε παράγοντα διαίρεσης ανάμεσά τους. Στην πραγματικότητα, έπειτα από δέκα χρόνια συνέβη κάτι που τους ένωσε όσον αφορά τη θρησκεία. Κάποιος θείος μου έφερε στον πατέρα μου ένα έγχρωμο βιβλιάριο στην ουγγρική, το οποίο πραγματευόταν την κατάσταση των νεκρών. Του είχαν δωρίσει το βιβλιάριο και ζήτησε από τον πατέρα να το διαβάσει και να του πει την άποψή του για τα περιεχόμενα, ειδικά για το τμήμα που αναφερόταν στην «κόλαση». Ο μπαμπάς πέρασε ολόκληρη τη νύχτα διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το βιβλιάριο, και την επόμενη μέρα, όταν ήρθε ο θείος μου για να μάθει την άποψή του, ο πατέρας δήλωσε κατηγορηματικά: «Εδώ βρίσκεται η αλήθεια!»

Μικρή Αρχή

Εφόσον το έντυπο ήταν έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και οι δυο έψαξαν να τους βρουν για να μάθουν περισσότερα σχετικά με τις πεποιθήσεις και τις διδασκαλίες τους. Όταν τελικά ήρθαν σε επαφή μαζί τους, αρκετά μέλη της οικογένειάς μας άρχισαν Γραφικές συζητήσεις με τους Μάρτυρες. Εκείνο το ίδιο έτος, το 1935, ξεκίνησε μια τακτική Γραφική μελέτη στην ουγγρική, την οποία παρακολουθούσαν κατά μέσο όρο οχτώ άτομα, και από τότε διεξάγονταν στο σπίτι μας τακτικές Γραφικές μελέτες.

Αφού μελέτησε επί δύο χρόνια την Αγία Γραφή, ο πατέρας βαφτίστηκε το 1937 και έγινε ένας ενθουσιώδης Μάρτυρας του Ιεχωβά, ο οποίος συμμετείχε στο έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι και επίσης υπηρετούσε ως διορισμένος υπηρέτης και οδηγός μελέτης. Βοήθησε στο σχηματισμό της πρώτης εκκλησίας στο Σάο Πάουλο, στην περιοχή της Βίλα Μαριάνα. Η εκκλησία αργότερα μεταφέρθηκε στο κέντρο της πόλης και έγινε γνωστή ως η Κεντρική Εκκλησία. Δέκα χρόνια αργότερα, σχηματίστηκε η δεύτερη εκκλησία, στην περιοχή Ιπιράνγκα, και ο πατέρας διορίστηκε υπηρέτης εκκλησίας εκεί. Το 1954 σχηματίστηκε μια τρίτη εκκλησία, στην περιοχή Μοΐνιο Βέλιο, όπου επίσης υπηρέτησε ως υπηρέτης εκκλησίας.

Μόλις εδραιώθηκε καλά αυτός ο όμιλος, ο πατέρας άρχισε να βοηθάει έναν κοντινό όμιλο στο Σάο Μπερνάρντο ντο Κάμπο. Χάρη στο γεγονός ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειες που κατέβαλλαν αυτοί οι μικροί όμιλοι Μαρτύρων στη διάρκεια των ετών, έλαβε χώρα μια θαυμάσια αύξηση, με αποτέλεσμα το 1994 να υπάρχουν 70.000 και πλέον ευαγγελιζόμενοι στις 760 εκκλησίες του ευρύτερου Σάο Πάουλο. Δυστυχώς, ο πατέρας δεν ζούσε για να δει αυτή την αύξηση. Πέθανε το 1958 σε ηλικία 57 ετών.

Προσπαθώ να Ακολουθήσω το Παράδειγμα του Πατέρα

Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό του πατέρα μου, καθώς και άλλων ώριμων Χριστιανών, ήταν η φιλοξενία του. (Βλέπε 3 Ιωάννη 1, 5-8). Ως αποτέλεσμα, είχαμε το προνόμιο να φιλοξενήσουμε τον Αντόνιο Αντράντε με τη σύζυγό του και το γιο του, οι οποίοι ήρθαν στη Βραζιλία από τις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τον αδελφό και την αδελφή Γιούλι το έτος 1936. Φιλοξενήσαμε επίσης στο σπίτι μας δύο αποφοίτους της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, τον Χάρι Μπλακ και τον Ντίλαρντ Λίθκο, οι οποίοι, το έτος 1945, ήταν οι πρώτοι ιεραπόστολοι που διορίστηκαν στη Βραζιλία. Έπειτα από αυτούς ακολούθησαν πολλοί άλλοι. Αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν μια συνεχής πηγή ενθάρρυνσης για όλη την οικογένειά μας. Εκτιμώντας το αυτό, και προς όφελος της οικογένειάς μου, προσπάθησα να μιμηθώ το παράδειγμα του πατέρα μου όσον αφορά τη Χριστιανική ιδιότητα της φιλοξενίας.

Μολονότι ήμουν μόλις εννιά ετών όταν ο πατέρας γνώρισε την αλήθεια το 1935, ως ο μεγαλύτερος γιος, άρχισα να τον συνοδεύω στις θεοκρατικές του δραστηριότητες. Όλοι μας παρακολουθούσαμε συναθροίσεις μαζί του στην Αίθουσα Βασιλείας που βρισκόταν στα κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων στο Σάο Πάουλο, στην οδό Έσα ντε Κεϊρόζ, αριθμός 141. Χάρη στη διδασκαλία και στην εκπαίδευση που μου παρείχε ο πατέρας, ανέπτυξα μια διακαή επιθυμία να υπηρετήσω τον Ιεχωβά, και το 1940 αφιερώθηκα στον Ιεχωβά, συμβολίζοντάς το με το βάφτισμα στον ποταμό Τιετέ, που τώρα είναι μολυσμένος και ο οποίος περνάει από το κέντρο του Σάο Πάουλο.

Σύντομα έμαθα τι σήμαινε το να είμαι τακτικός ευαγγελιζόμενος των καλών νέων, φυτεύοντας και ποτίζοντας το άγγελμα της αλήθειας σε άλλους και διεξάγοντας οικιακές Γραφικές μελέτες με αυτούς. Τώρα, καθώς βλέπω τους χιλιάδες αφιερωμένους Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Βραζιλία, αισθάνομαι βαθιά χαρά γνωρίζοντας ότι χρησιμοποιήθηκα από Εκείνον για να βοηθήσω πολλούς από αυτούς να έρθουν σε γνώση της αλήθειας ή να βαθύνουν την εκτίμησή τους για αυτήν.

Ανάμεσα σε αυτούς που βοήθησα ήταν ο Τζοακίμ Μέλο, τον οποίο συνάντησα στη διακονία από πόρτα σε πόρτα. Μιλούσα σε τρεις άλλους άντρες οι οποίοι άκουγαν αλλά χωρίς πολύ ενδιαφέρον. Κατόπιν παρατήρησα ένα αγόρι το οποίο είχε έρθει κοντά μας και άκουγε προσεκτικά. Βλέποντας το ενδιαφέρον του, συγκέντρωσα την προσοχή μου σε αυτόν και, αφού του έδωσα μια καλή μαρτυρία, τον προσκάλεσα στη Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας. Δεν παρακολούθησε τη μελέτη, αλλά εμφανίστηκε στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και από τότε παρακολουθούσε τις συναθροίσεις τακτικά. Έκανε καλή πρόοδο, βαφτίστηκε, και επί αρκετά χρόνια υπηρετούσε ως περιοδεύων διάκονος, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του.

Κάποιος άλλος ήταν ο Αρνάλντο Ορσί, τον οποίο συνάντησα στον τόπο εργασίας μου. Έδινα τακτικά μαρτυρία σε ένα συνεργάτη αλλά παρατήρησα ότι κάποιος νεαρός με γενειάδα πάντοτε παρακολουθούσε, και έτσι άρχισα να απευθύνομαι σε αυτόν. Προερχόταν από μια οικογένεια αφοσιωμένων Καθολικών αλλά έκανε πολλές ερωτήσεις για ζητήματα όπως το κάπνισμα, η παρακολούθηση πορνογραφικών ταινιών και η ενασχόληση στην πολεμική τέχνη του τζούντο. Του έδειξα τι λέει η Αγία Γραφή, και προς ευχάριστη έκπληξή μου, την επόμενη μέρα με προσκάλεσε να παρατηρώ καθώς έσπαγε την πίπα και τον αναπτήρα του μαζί με τον εσταυρωμένο του, κατέστρεφε τις πορνογραφικές ταινίες του και ξύριζε τη γενειάδα του. Ένας άλλος άνθρωπος μέσα σε λίγα λεπτά! Έπαψε επίσης να ασχολείται με το τζούντο και ζήτησε να μελετάει την Αγία Γραφή μαζί μου καθημερινά. Παρά την εναντίωση από τη σύζυγό του και τον πατέρα του, έκανε καλή πνευματική πρόοδο με τη βοήθεια των αδελφών που έμεναν κοντά του. Μέσα σε λίγο καιρό βαφτίστηκε, και σήμερα υπηρετεί ως πρεσβύτερος εκκλησίας. Η σύζυγός του και τα παιδιά του δέχτηκαν επίσης την αλήθεια.

Συμμετοχή στην Υπηρεσία της Βασιλείας

Όταν ήμουν περίπου 14 χρονών, άρχισα να εργάζομαι σε μια διαφημιστική εταιρία, όπου έμαθα να φτιάχνω επιγραφές. Αυτό αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο, και επί αρκετά χρόνια ήμουν ο μόνος αδελφός στο Σάο Πάουλο ο οποίος χρησιμοποιούνταν για να φτιάχνει τα πλακάτ και τα υπερυψωμένα πανό που τοποθετούνταν στους δρόμους για να διαφημίζουν δημόσιες ομιλίες και συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επί σχεδόν 30 χρόνια, είχα το προνόμιο να υπηρετώ ως επίσκοπος του Τμήματος Επιγραφών της συνέλευσης. Πάντοτε χρησιμοποιούσα την άδειά μου για να εργάζομαι στις συνελεύσεις, και μάλιστα κοιμόμουν στην αίθουσα της συνέλευσης προκειμένου να είναι οι επιγραφές έτοιμες έγκαιρα.

Είχα επίσης την ευκαιρία να εργαστώ χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο με τα μεγάφωνα, που ανήκε στην Εταιρία και το οποίο ήταν μια πραγματική καινοτομία εκείνη την εποχή. Τοποθετούσαμε τα Γραφικά μας έντυπα σε κάποιον πάγκο και, καθώς το αυτοκίνητο με τα μεγάφωνα μετέδιδε ένα ηχογραφημένο άγγελμα, μιλούσαμε στους ανθρώπους που έρχονταν από τα σπίτια τους για να δουν τι συνέβαινε. Ένα άλλο μέσο που χρησιμοποιούσαμε για να γνωστοποιήσουμε τα καλά νέα της Βασιλείας ήταν ο φορητός φωνογράφος, και έχω ακόμα τους δίσκους που παρουσίαζαν τα έντυπα της Εταιρίας. Ως αποτέλεσμα, δίναμε πολλά Γραφικά έντυπα.

Εκείνον τον καιρό, η Καθολική Εκκλησία έκανε μεγάλες λιτανείες στους δρόμους του Σάο Πάουλο, και συνήθως προπορεύονταν άντρες για να ανοίγουν το δρόμο. Κάποια Κυριακή, ο πατέρας και εγώ προσφέραμε τα περιοδικά Η Σκοπιά και το Ξύπνα! στο δρόμο, όταν εμφανίστηκε μια μεγάλη λιτανεία. Ο πατέρας, όπως συνήθιζε, φορούσε το καπέλο του. Ένας από τους άντρες που προπορεύονταν από τη λιτανεία φώναξε: «Βγάλε το καπέλο σου! Δεν βλέπεις ότι έρχεται η λιτανεία;» Όταν ο πατέρας δεν έβγαλε το καπέλο του, ήρθαν περισσότεροι άντρες, και μας έσπρωχναν προς το παράθυρο μιας αποθήκης δημιουργώντας φασαρία. Αυτό τράβηξε την προσοχή ενός αστυνομικού, ο οποίος ήρθε να δει τι συνέβαινε. Ένας άντρας τον άρπαξε από το χέρι, θέλοντας να του μιλήσει. «Πάρε το χέρι σου από τη στολή μου!» διέταξε ο αστυνομικός, χτυπώντας το χέρι του ανθρώπου. Κατόπιν ρώτησε τι συνέβαινε. Ο άντρας εξήγησε ότι ο πατέρας δεν έβγαζε το καπέλο του για τη λιτανεία, και πρόσθεσε: «Εγώ είμαι αποστολικός Ρωμαιοκαθολικός». Η απρόσμενη απάντηση ήταν: «Είπες πως είσαι Ρωμαιοκαθολικός; Τότε να πας στη Ρώμη! Εδώ είναι Βραζιλία». Κατόπιν στράφηκε σε εμάς, και ρώτησε: «Ποιος ήρθε εδώ πρώτος;» Όταν ο πατέρας τού απάντησε ότι εμείς ήρθαμε, ο αστυνομικός έδιωξε τους άντρες και μας είπε να συνεχίσουμε το έργο μας. Στάθηκε δίπλα μας μέχρι να περάσει ολόκληρη η λιτανεία—και το καπέλο του πατέρα έμεινε στη θέση του!

Περιστατικά σαν και αυτό ήταν σπάνια. Αλλά όταν συνέβαιναν, ήταν ενθαρρυντικό να γνωρίζουμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν στο δίκαιο των μειονοτήτων και δεν υποκλίνονταν με δουλοπρέπεια μπροστά στην Καθολική Εκκλησία.

Σε μια άλλη περίπτωση, συνάντησα έναν έφηβο ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον και μου ζήτησε να ξαναπάω την επόμενη εβδομάδα. Όταν ξαναπήγα με καλοδέχτηκε και με προσκάλεσε μέσα. Πόσο ξαφνιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι με είχε περικυκλώσει μια συμμορία νεαρών οι οποίοι με χλεύαζαν και προσπαθούσαν να με προκαλέσουν! Η κατάσταση χειροτέρευε και αισθάνθηκα ότι σύντομα θα μου επιτίθονταν. Είπα σε αυτόν που με προσκάλεσε ότι, αν μου συνέβαινε οτιδήποτε, θα ήταν ο μοναδικός υπεύθυνος και ότι η οικογένειά μου γνώριζε πού βρισκόμουν. Τους ζήτησα να με αφήσουν να φύγω, και αυτοί συμφώνησαν. Ωστόσο, προτού φύγω, είπα ότι αν κάποιος από αυτούς ήθελε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως θα ήμουν διαθέσιμος. Αργότερα, έμαθα ότι αυτοί ήταν μια ομάδα φανατικών, φίλοι του τοπικού ιερέα, ο οποίος τους είχε ξεσηκώσει για αυτή τη συνάντηση. Ήμουν χαρούμενος που τους ξέφυγα.

Στην αρχή, ασφαλώς, η πρόοδος στη Βραζιλία ήταν αργή, σχεδόν ανεπαίσθητη. Βρισκόμασταν στην αρχική φάση του «φυτέματος», και είχαμε λίγο χρόνο για την «καλλιέργεια» και το «θερισμό» των καρπών του κόπου μας. Πάντοτε θυμόμασταν τα λόγια που έγραψε ο απόστολος Παύλος: «Εγώ φύτεψα, ο Απολλώς πότισε, αλλά ο Θεός το έκανε συνεχώς να αυξάνει· ώστε ούτε αυτός που φυτεύει είναι τίποτα ούτε αυτός που ποτίζει, αλλά ο Θεός που το κάνει να αυξάνει». (1 Κορινθίους 3:6, 7) Με την άφιξη των δύο πρώτων αποφοίτων της Γαλαάδ το 1945, αισθανθήκαμε ότι είχε φτάσει ο καιρός για αυτή την από πολλού αναμενόμενη αύξηση.

Τόλμη Ενόψει Διωγμού

Όμως, η αύξηση δεν επρόκειτο να έρθει χωρίς εναντίωση, ιδιαίτερα αφότου ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη. Υπήρχε απροκάλυπτος διωγμός επειδή οι άνθρωποι γενικά, καθώς και μερικοί ιθύνοντες, δεν κατανοούσαν τη στάση ουδετερότητας που διακρατούσαμε. Σε μια περίπτωση, το 1940, ενώ κάναμε έργο δρόμου με πλακάτ στο κέντρο του Σάο Πάουλο, ένας αστυνομικός με πλησίασε από πίσω, ξέσκισε τα πλακάτ και με άρπαξε από το χέρι για να με πάει στο αστυνομικό τμήμα. Αναζήτησα τον πατέρα μου, αλλά δεν μπορούσα να τον δω πουθενά. Χωρίς να το ξέρω, αυτός και πολλοί άλλοι αδελφοί και αδελφές, περιλαμβανομένου και του αδελφού Γιούλι, ο οποίος είχε την επίβλεψη του έργου στη Βραζιλία, είχαν ήδη οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα. Όπως αναφέρεται στην εισαγωγική παράγραφο, εκεί συνάντησα ξανά τον πατέρα.

Εφόσον ήμουν ανήλικος, δεν μπορούσαν να με θέσουν υπό κράτηση, και σύντομα με οδήγησε ένας αστυνομικός στο σπίτι και με παρέδωσε στη μητέρα μου. Εκείνο το ίδιο απόγευμα ελευθέρωσαν και τις αδελφές. Αργότερα η αστυνομία αποφάσισε να ελευθερώσει όλους τους αδελφούς, περίπου δέκα στον αριθμό, εκτός από τον αδελφό Γιούλι. Ωστόσο, οι αδελφοί επέμειναν: «Ή φεύγουμε όλοι ή κανένας». Οι αστυνομικοί ήταν ανένδοτοι, και έτσι όλοι πέρασαν τη νύχτα μαζί στο τσιμεντένιο πάτωμα ενός ψυχρού δωματίου. Την επόμενη μέρα, ελευθερώθηκαν όλοι χωρίς όρους. Πολλές φορές συνέλαβαν αδελφούς επειδή έδιναν μαρτυρία με πλακάτ. Τα πανό διαφήμιζαν κάποια δημόσια ομιλία και επίσης ένα βιβλιάριο με τίτλο Φασισμός ή Ελευθερία, και μερικοί ιθύνοντες νόμιζαν ότι εμείς ήμασταν υπέρ του φασισμού, πράγμα που ήταν φυσικό να καταλήξει σε παρανοήσεις.

Η υποχρεωτική στρατιωτική υπηρεσία δημιούργησε επίσης προβλήματα στους νεαρούς αδελφούς. Το 1948, ήμουν ο πρώτος στη Βραζιλία που φυλακίστηκε για αυτό το ζήτημα. Οι αρχές δεν ήξεραν τι να με κάνουν. Με μετέφεραν στους στρατώνες που υπήρχαν στην Κασαπάβα, και με έβαλαν να εργαστώ στο φύτεμα και στη φροντίδα των λαχανικών στο περιβόλι καθώς και στην καθαριότητα του χώρου που χρησιμοποιούσαν οι αξιωματικοί για ξιφασκία. Είχα πολλές ευκαιρίες να δίνω μαρτυρία και να διαθέτω έντυπα στους άντρες. Ο υπεύθυνος αξιωματικός ήταν ο πρώτος που δέχτηκε ένα αντίτυπο του βιβλίου της Εταιρίας το οποίο είχε τον τίτλο Τέκνα (Children). Αργότερα μάλιστα διορίστηκα να παραδίδω μαθήματα για τη θρησκεία σε 30 ή 40 περίπου στρατιώτες που δεν μπορούσαν να ασκηθούν και ήταν υπό περιορισμό σε κάποιο δωμάτιο. Τελικά, έπειτα από δέκα περίπου μήνες στη φυλακή, δικάστηκα και ελευθερώθηκα. Αισθάνομαι ευγνώμων στον Ιεχωβά, ο οποίος μου έδωσε τη δύναμη να αντιμετωπίσω τις απειλές, τους εξευτελισμούς και το χλευασμό που δεχόμουν από μερικούς άντρες.

Μια Πιστή και Όσια Βοηθός

Στις 2 Ιουνίου 1951, παντρεύτηκα την Μπάρμπαρα, και από τότε αυτή είναι μια όσια και πιστή σύντροφος στην εκπαίδευση των παιδιών μας και στην ανατροφή τους «με τη διαπαιδαγώγηση και τη διανοητική καθοδήγηση του Ιεχωβά». (Εφεσίους 6:4) Από τα πέντε παιδιά μας, τα τέσσερα υπηρετούν χαρωπά τον Ιεχωβά με διαφορετικές ευθύνες. Ελπίζουμε ότι, μαζί με εμάς, θα συνεχίσουν να εγκαρτερούν στην αλήθεια και να συμβάλλουν στην πρόοδο της οργάνωσης και στο έργο που επιτελείται. Τα μέλη της οικογένειας που φαίνονται στη συνοδευτική φωτογραφία είναι αφιερωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά, εκτός από το νεότερο, το μωρό στην αγκαλιά. Οι τέσσερις είναι πρεσβύτεροι, και δύο είναι επίσης τακτικοί σκαπανείς, γεγονός που καταδεικνύει πόσο αληθινό είναι το εδάφιο Παροιμίαι 17:6: «Τέκνα τέκνων είναι ο στέφανος των γερόντων· και η δόξα των τέκνων οι πατέρες αυτών».

Τώρα, σε ηλικία 68 ετών, η υγεία μου δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Το 1991 υποβλήθηκα σε εγχείρηση τριπλού μπάι-πας και αργότερα σε αγγειοπλαστική επέμβαση. Ωστόσο χαίρομαι που συνεχίζω να είμαι σε θέση να υπηρετώ ως προεδρεύων επίσκοπος σε μια εκκλησία στο Σάο Μπερνάρντο ντο Κάμπο, ακολουθώντας τα ίχνη του πατέρα μου, ο οποίος ήταν ανάμεσα στους πρώτους που ξεκίνησαν το έργο εδώ. Η γενιά μας είναι πράγματι μοναδική, επειδή έχει την ευκαιρία να συμμετάσχει στο ανεπανάληπτο προνόμιο να διακηρύττει την εγκαθίδρυση της Μεσσιανικής Βασιλείας του Ιεχωβά. Έτσι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα λόγια του Παύλου στον Τιμόθεο: «Εσύ, όμως, . . . κάνε έργο ευαγγελιστή, επιτέλεσε τη διακονία σου στο πλήρες».—2 Τιμόθεο 4:5.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Οι γονείς μου, Εστεφάνο και Ζουλιάνα Μαγκλόβσκι

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Ο Ζουζέ και η Μπάρμπαρα μαζί με μέλη της οικογένειάς τους, που αποτελείται από αφιερωμένους υπηρέτες του Ιεχωβά