‘Ρίχτηκα Κάτω, Αλλά Δεν Καταστράφηκα’

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΟΥΛΦ ΧΕΛΓΚΕΣΟΝ

Τον Ιούλιο του 1983, οι γιατροί που ήταν σκυμμένοι πάνω μου αναφώνησαν: «Ξύπνησε!» Είχαν αφαιρέσει από το νωτιαίο μυελό μου έναν όγκο μήκους 12 εκατοστών, κατά τη διάρκεια μιας περίπλοκης 15ωρης εγχείρησης. Έμεινα εντελώς παράλυτος.

ΛΙΓΕΣ ημέρες αργότερα, με πήγαν σε ένα νοσοκομείο που απείχε σχεδόν 60 χιλιόμετρα από τη γενέτειρά μου, το Χέλσινγκμποργκ, στα νότια της Σουηδίας. Εκεί εντάχτηκα σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης. Ο φυσιοθεραπευτής είπε ότι θα ήταν εξαιρετικά απαιτητικό, αλλά εγώ ανυπομονούσα να αρχίσω. Ήθελα πραγματικά να περπατήσω ξανά. Ακολουθώντας επιμελώς ένα καθημερινό πεντάωρο πρόγραμμα ασκήσεων, έκανα γρήγορη πρόοδο.

Έπειτα από ένα μήνα, όταν ο περιοδεύων επίσκοπος υπηρετούσε την εκκλησία μας, αυτός και οι άλλοι Χριστιανοί πρεσβύτεροι διένυσαν τη μακρινή απόσταση προκειμένου να διεξαγάγουν τη συνάθροιση των πρεσβυτέρων της εκκλησίας στο δωμάτιό μου στο νοσοκομείο. Πόσο χάρηκε η καρδιά μου για αυτή την απόδειξη αδελφικής αγάπης! Οι νοσοκόμες της πτέρυγας πρόσφεραν σε όλη την ομάδα τσάι και σάντουιτς μετά τη συνάθροιση.

Στην αρχή, οι γιατροί είχαν εκπλαγεί με την πρόοδό μου. Έπειτα από τρεις μήνες μπορούσα να κάθομαι στην αναπηρική μου καρέκλα και μάλιστα να στέκομαι για λίγο. Ήμουν ευτυχισμένος και πλήρως αποφασισμένος να περπατήσω ξανά. Η οικογένειά μου και οι συγχριστιανοί μου με ενθάρρυναν πολύ όταν με επισκέπτονταν. Μπορούσα μάλιστα να πηγαίνω στο σπίτι μου για μικρές περιόδους.

Μια Αληθινή Υποτροπή

Ωστόσο, κατόπιν έπαψα να προοδεύω. Σύντομα, ο φυσιοθεραπευτής μού μετέφερε το οδυνηρό μήνυμα: «Δεν θα δεις άλλη βελτίωση!» Ο στόχος τώρα ήταν να δυναμώσω ώστε να μετακινούμαι μόνος μου με την αναπηρική καρέκλα. Αναρωτιόμουν τι θα μου συνέβαινε. Πώς θα τα κατάφερνε η σύζυγός μου; Η ίδια είχε υποβληθεί σε μια σοβαρή εγχείρηση και χρειαζόταν τη βοήθειά μου. Θα είχα ανάγκη μόνιμης φροντίδας σε κάποιο ίδρυμα;

Έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Το σθένος, το θάρρος και η δύναμή μου εξαντλήθηκαν. Οι ημέρες περνούσαν, και εγώ παρέμενα ακίνητος. Δεν ήμουν παράλυτος από σωματική άποψη μόνο, αλλά επίσης είχα παραλύσει συναισθηματικά και πνευματικά. Είχα ‘ριχτεί κάτω’. Πάντοτε νόμιζα πως ήμουν πνευματικά ισχυρός. Είχα σταθερά εδραιωμένη πίστη στη Βασιλεία του Θεού. (Δανιήλ 2:44· Ματθαίος 6:10) Είχα πεποίθηση στην υπόσχεση της Αγίας Γραφής ότι όλες οι ασθένειες και οι αναπηρίες θα θεραπευτούν στο δίκαιο νέο κόσμο του Θεού και ότι όλο το ανθρώπινο γένος θα αποκατασταθεί τότε σε τέλεια ζωή. (Ησαΐας 25:8· 33:24, ΜΝΚ· 2 Πέτρου 3:13) Τώρα ένιωθα παράλυτος όχι μόνο από σωματική άποψη αλλά και από πνευματική. Ένιωθα πως ‘είχα καταστραφεί’.—2 Κορινθίους 4:9.

Προτού συνεχίσω, επιτρέψτε μου να σας πω λίγα πράγματα για το παρελθόν μου.

Ευτυχισμένη Οικογένεια

Γεννήθηκα το 1934, και η υγεία μου ήταν ανέκαθεν καλή. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, γνώρισα την Ίνγκριντ, με την οποία παντρεύτηκα το 1958 και εγκατασταθήκαμε στην πόλη Έστερσουντ, στην κεντρική Σουηδία. Ένα σημείο στροφής στη ζωή μας ήταν το 1963, όταν αρχίσαμε να μελετάμε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τότε είχαμε ήδη τρία μικρά παιδιά—την Έιβα, τον Μπγιορν και τη Λίνα. Σύντομα, ολόκληρη η οικογένειά μας μελετούσε και προόδευε καλά στη γνώση των Γραφικών αληθειών.

Λίγο καιρό αφότου αρχίσαμε να μελετάμε, μετακομίσαμε στο Χέλσινγκμποργκ. Εκεί, η σύζυγός μου και εγώ αφιερωθήκαμε στον Ιεχωβά και βαφτιστήκαμε το 1964. Η ευτυχία μας αυξήθηκε όταν η μεγάλη μας κόρη, η Έιβα, βαφτίστηκε το 1968. Εφτά χρόνια αργότερα, το 1975, ο Μπγιορν και η Λίνα επίσης βαφτίστηκαν, και τον επόμενο χρόνο διορίστηκα πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία.

Η κοσμική μου εργασία μού παρείχε τη δυνατότητα να καλύπτω επαρκώς τις υλικές ανάγκες της οικογένειάς μου. Η ευτυχία μας μεγάλωσε όταν ο Μπγιορν και η Λίνα ανέλαβαν την ολοχρόνια διακονία. Σύντομα, ο Μπγιορν προσκλήθηκε να υπηρετήσει στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αρμπόγκα. Η ζωή μάς χαμογελούσε, όπως θα λέγαμε. Κατόπιν, στις αρχές του 1980, άρχισα να αισθάνομαι στο σώμα μου τις συνέπειες του όγκου ο οποίος τελικά αφαιρέθηκε σε εκείνη τη μεγάλη εγχείρηση το 1983.

Υπερνίκηση της Πνευματικής Παράλυσης

Όταν μου είπαν ότι δεν θα περπατούσα ξανά, η ζωή φαινόταν να καταρρέει γύρω μου. Πώς επανέκτησα πνευματική δύναμη; Ήταν ευκολότερο από ό,τι νόμιζα. Απλώς πήρα την Αγία Γραφή μου και άρχισα να διαβάζω. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο περισσότερο λάβαινα πνευματική δύναμη. Πάνω από όλα, εκτίμησα την Επί του Όρους Ομιλία του Ιησού. Τη διάβαζα ξανά και ξανά και στοχαζόμουν γύρω από αυτήν.

Ξαναβρήκα τη χαρούμενη διάθεση που είχα απέναντι στη ζωή. Μέσω ανάγνωσης και στοχασμού, άρχισα να βλέπω τις ευκαιρίες αντί για τα εμπόδια. Αισθανόμουν και πάλι την επιθυμία να μεταδίδω τις Γραφικές αλήθειες σε άλλους, και ικανοποιούσα αυτή την επιθυμία δίνοντας μαρτυρία στο προσωπικό του νοσοκομείου και σε άλλους που συναντούσα. Η οικογένειά μου με υποστήριξε πλήρως και εκπαιδεύτηκε για το πώς να με φροντίζει. Τελικά, ήμουν σε θέση να φύγω από το νοσοκομείο.

Επιτέλους, βρισκόμουν στο σπίτι. Πόσο ευτυχισμένη ημέρα ήταν εκείνη για όλους μας! Η οικογένειά μου κατέστρωσε ένα πρόγραμμα που συμπεριλάμβανε την παροχή φροντίδας σε εμένα. Ο γιος μου, ο Μπγιορν, αποφάσισε να σταματήσει την εργασία στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και ήρθε στο σπίτι για να βοηθήσει στη φροντίδα μου. Ήταν πολύ παρηγορητικό να δέχομαι τόσο πολλή αγάπη και ενδιαφέρον από την οικογένειά μου.

Αντιμετώπιση μιας Άλλης Υποτροπής

Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου, η υγεία μου επιδεινώθηκε, και ήταν δύσκολο να κινούμαι. Τελικά, παρά τις αφοσιωμένες προσπάθειες της οικογένειάς μου, δεν μπορούσαν πια να με φροντίζουν στο σπίτι. Έτσι σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα για εμένα να μπω σε κάποιο ίδρυμα. Και πάλι, αυτό συνεπαγόταν αλλαγές και μια νέα ρουτίνα. Αλλά δεν επέτρεψα να σημάνει αυτό υποτροπή από πνευματική άποψη.

Ποτέ δεν σταμάτησα να διαβάζω και να ερευνώ την Αγία Γραφή. Σκεφτόμουν συνεχώς αυτά που μπορούσα να κάνω, όχι αυτά που δεν μπορούσα. Στοχαζόμουν τις πνευματικές ευλογίες που έχουν όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Παρέμενα κοντά στον Ιεχωβά με προσευχή και χρησιμοποιούσα κάθε ευκαιρία που συναντούσα για να κηρύξω σε άλλους.

Τώρα περνώ τις νύχτες μου και μέρος των ημερών μου στο ίδρυμα. Τα απογεύματα και τα βράδια τα περνώ είτε στο σπίτι είτε στις Χριστιανικές συναθροίσεις μας. Μια κοινοτική υπηρεσία φροντίζει να με πηγαινοφέρνει τακτικά στις συναθροίσεις και στο σπίτι μου. Η αφοσιωμένη οικογένειά μου, οι αδελφοί στην εκκλησία και το προσωπικό του ιδρύματος με φροντίζουν με θαυμάσιο τρόπο.

Κάνω Ό,τι Μπορώ

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ανάπηρο, και ούτε με μεταχειρίζονται έτσι η οικογένειά μου και οι Χριστιανοί αδελφοί μου. Λαβαίνω στοργική φροντίδα, η οποία μου προσφέρει τη δυνατότητα να συνεχίζω να υπηρετώ αποτελεσματικά ως πρεσβύτερος. Διεξάγω μια Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας κάθε εβδομάδα, καθώς και την εβδομαδιαία εκκλησιαστική μελέτη Σκοπιάς στην Αίθουσα Βασιλείας. Δυσκολεύομαι να γυρίσω τις σελίδες της Αγίας Γραφής, και έτσι κάποιος έχει διοριστεί να με βοηθάει σε αυτό στις συναθροίσεις. Διεξάγω συναθροίσεις και κάνω ομιλίες από την αναπηρική μου καρέκλα.

Με αυτόν τον τρόπο, μπορώ ακόμη να κάνω πολλά από τα πράγματα που απολάμβανα στο παρελθόν, ένα από τα οποία είναι και οι ποιμαντικές επισκέψεις. (1 Πέτρου 5:2) Το κάνω αυτό όταν έρχονται σε εμένα αδελφοί και αδελφές για βοήθεια ή συμβουλή. Χρησιμοποιώ επίσης το τηλέφωνο, παίρνοντας την πρωτοβουλία να τηλεφωνώ σε άλλους. Το αποτέλεσμα είναι αμοιβαία ενθάρρυνση. (Ρωμαίους 1:11, 12) Κάποιος φίλος μού είπε πρόσφατα: «Όταν νιώθω αποθαρρημένος, τότε μου τηλεφωνείς και μου δίνεις κουράγιο». Αλλά ενθαρρύνομαι και εγώ, γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά ευλογεί τις προσπάθειές μου.

Πριν και μετά τις συναθροίσεις, έχω θαυμάσια συναναστροφή με τα παιδιά της εκκλησίας. Εφόσον κάθομαι στην αναπηρική μου καρέκλα, συζητάμε στο ίδιο οπτικό επίπεδο. Εκτιμώ την ειλικρίνεια και την ευθύτητά τους. Κάποιος μικρός μού είπε κάποτε: «Είσαι πολύ όμορφος ανάπηρος!»

Συγκεντρώνοντας την προσοχή μου σε όσα μπορώ να κάνω αντί να στενοχωριέμαι για όσα δεν μπορώ, απολαμβάνω την υπηρεσία μου προς τον Ιεχωβά. Όσα μου έχουν συμβεί με έχουν διδάξει πολλά. Έχω καταλάβει ότι οι δοκιμασίες που περνάμε μας εκγυμνάζουν και μας ισχυροποιούν.—1 Πέτρου 5:10.

Έχω παρατηρήσει πως πολλά υγιή άτομα δεν εκτιμούν το γεγονός ότι πρέπει πάντα να παίρνουμε στα σοβαρά τη λατρεία του ουράνιου Πατέρα μας. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε το πρόγραμμα που έχουμε για μελέτη, συναθροίσεις και διακονία αγρού μπορεί να γίνει απλώς ρουτίνα. Θεωρώ ότι αυτές οι προμήθειες είναι ζωτικές για να επιβιώσουμε από το τέλος αυτού του κόσμου και να μπούμε στον υποσχεμένο επίγειο Παράδεισο του Θεού.—Ψαλμός 37:9-11, 29· 1 Ιωάννη 2:17.

Πρέπει πάντοτε να κρατάμε ζωντανή στην καρδιά μας την ελπίδα της ζωής στον ερχόμενο νέο κόσμο του Θεού. (1 Θεσσαλονικείς 5:8) Επίσης, έχω μάθει να μην παραιτούμαι καθώς μάχομαι εναντίον οποιασδήποτε τάσης για αποθάρρυνση. Έχω μάθει να βλέπω τον Ιεχωβά ως τον Πατέρα μου και την οργάνωσή του ως τη Μητέρα μου. Έχω καταλάβει ότι, αν κάνουμε προσπάθειες, ο Ιεχωβά μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιονδήποτε από εμάς έτσι ώστε να είναι ένας αποτελεσματικός υπηρέτης του.

Μολονότι κατά καιρούς νιώθω ότι ‘έχω ριχτεί κάτω’, όπως θα λέγαμε, ‘δεν έχω καταστραφεί’. Ο Ιεχωβά και η οργάνωσή του δεν με έχουν εγκαταλείψει ποτέ· ούτε η οικογένειά μου και οι Χριστιανοί αδελφοί μου. Χάρη στο γεγονός ότι στράφηκα στην Αγία Γραφή και άρχισα να τη διαβάζω, επανέκτησα πνευματική δύναμη. Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος δίνει «δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό» όταν εμπιστευόμαστε σε αυτόν.—2 Κορινθίους 4:7.

Με πλήρη πεποίθηση και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, προσβλέπω με ανυπομονησία στο μέλλον. Είμαι πεπεισμένος ότι πολύ σύντομα ο Ιεχωβά Θεός θα εκπληρώσει την υπόσχεσή του σχετικά με τον αποκαταστημένο παράδεισο εδώ στη γη και τις θαυμάσιες ευλογίες που αυτός θα φέρει.—Αποκάλυψη 21:3, 4.