Βιογραφία

Ενώ Ήμουν Τυφλός τα Μάτια μου Ανοίχτηκαν!

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΟΝ ΧΑΟΥΖΕΡ

Έπειτα από δύο μήνες κατά γράμμα τύφλωσης, τα μάτια μου ανοίχτηκαν για να διακρίνω Βιβλικές αλήθειες τις οποίες αγνοούσα σε όλη μου τη ζωή.

ΚΑΘΩΣ αναπολώ εφτά και πλέον δεκαετίες, πολλές πλευρές της ζωής μου μού δίνουν μεγάλη ικανοποίηση. Εντούτοις, αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα διάλεγα να είχα γνωρίσει τον Ιεχωβά Θεό πολύ νωρίτερα.

Γεννήθηκα το 1927 στην Ουρουγουάη, μια μικρή χώρα σε σχήμα αχλαδιού η οποία βρίσκεται ανάμεσα στην Αργεντινή και στη Βραζιλία και είναι ευνοημένη με πολλά χιλιόμετρα όμορφων τοπίων κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού. Ο πληθυσμός απαρτίζεται κυρίως από απογόνους Ιταλών και Ισπανών μεταναστών. Οι γονείς μου, όμως, ήταν Ούγγροι μετανάστες, και όταν ήμουν πολύ μικρός ζούσαμε σε μια ταπεινή, αλλά ιδιαίτερα δεμένη, γειτονιά. Δεν χρειαζόμασταν κλειδαριές στις πόρτες ή σιδεριές στα παράθυρα. Δεν υπήρχαν φυλετικές προκαταλήψεις ανάμεσά μας. Ξένοι και ντόπιοι, μαύροι και λευκοί—ήμασταν όλοι φίλοι.

Οι γονείς μου ήταν δραστήριοι Καθολικοί και εγώ έγινα παπαδοπαίδι σε ηλικία δέκα χρονών. Ως ενήλικος, συνεργαζόμουν με την τοπική ενορία και ήμουν μέλος μιας ομάδας συμβούλων του επισκόπου μέσα στην επισκοπή. Έχοντας επιλέξει το επάγγελμα του γιατρού, προσκλήθηκα να συμμετάσχω σε ένα σεμινάριο το οποίο οργάνωσε η Καθολική Εκκλησία στη Βενεζουέλα. Στην ομάδα μας η οποία αποτελούνταν από γιατρούς ειδικευμένους στη γυναικολογία ανατέθηκε να κάνουμε μια μελέτη για τα αντισυλληπτικά χάπια που τότε πρωτοέβγαιναν στην αγορά.

Οι Πρώτες Εντυπώσεις μου ως Φοιτητή της Ιατρικής

Όταν ήμουν ακόμα φοιτητής της ιατρικής και μάθαινα για το ανθρώπινο σώμα, εντυπωσιαζόμουν όλο και περισσότερο με τη σοφία που φανερώνει ο σχεδιασμός του. Για παράδειγμα, έμεινα κατάπληκτος από την ικανότητα που διαθέτει το σώμα να αυτοθεραπεύεται και να επουλώνει τα τραύματά του, όπως όταν το ήπαρ και κάποια πλευρά επανέρχονται σε φυσιολογικό μέγεθος ύστερα από μερική αφαίρεση.

Ταυτόχρονα, είδα πολλά θύματα σοβαρών δυστυχημάτων και λυπόμουν όταν πέθαιναν επειδή είχαν κάνει μετάγγιση αίματος. Θυμάμαι μέχρι σήμερα πόσο δύσκολο ήταν να μιλήσω στους συγγενείς ασθενών που είχαν πεθάνει λόγω επιπλοκών οι οποίες σχετίζονταν με το αίμα. Τις περισσότερες φορές, δεν λέγαμε στους συγγενείς ότι η μετάγγιση αίματος είχε προκαλέσει το θάνατο του αγαπημένου τους. Αντίθετα, τους παρουσιάζαμε άλλες αιτίες. Αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια, ακόμα θυμάμαι πόσο άβολα ένιωθα με τις μεταγγίσεις αίματος και τελικά έβγαλα το συμπέρασμα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτή τη μέθοδο. Μακάρι να ήξερα τότε το νόμο του Ιεχωβά όσον αφορά την ιερότητα του αίματος! Ίσως να μην είχα εκείνη την αβεβαιότητα για όσα έβλεπα να γίνονται.—Πράξεις 15:19, 20.

Αντλώ Ικανοποίηση Βοηθώντας Ανθρώπους

Με τον καιρό, έγινα χειρουργός και διευθυντής ενός κέντρου ιατρικής φροντίδας στη Σάντα Λουσία. Επίσης ανέλαβα ευθύνες στο Εθνικό Ινστιτούτο Βιολογίας. Όλα αυτά με γέμιζαν ικανοποίηση. Βοηθούσα αρρώστους, ανακούφιζα όσους υπέφεραν σωματικά, σε πολλές περιπτώσεις έσωζα τη ζωή τους και έφερνα νέες ζωές στον κόσμο βοηθώντας μητέρες στη διάρκεια του τοκετού. Λόγω των προηγούμενων εμπειριών μου με τις μεταγγίσεις αίματος, τις απέφευγα και έκανα χιλιάδες εγχειρήσεις χωρίς αίμα. Υποστήριζα ότι η αιμορραγία μοιάζει με διαρροή σε ένα βαρέλι. Η μόνη πραγματική λύση είναι να σταματήσουμε τη διαρροή και όχι να γεμίζουμε το βαρέλι.

Περίθαλψη Μαρτύρων Ασθενών

Η γνωριμία μου με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960 όταν εκείνοι άρχισαν να έρχονται στην κλινική μας για αναίμακτη χειρουργική. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίπτωση μιας ασθενούς, κάποιας σκαπάνισσας (ολοχρόνιας διακόνου) ονόματι Μερσέντες Γκονζάλες. Ήταν τόσο αναιμική που οι γιατροί στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο δεν διακινδύνευαν να την εγχειρήσουν, καθώς ήταν σίγουροι ότι δεν θα επιζούσε. Αν και έχανε αίμα, τη χειρουργήσαμε στην κλινική μας. Η εγχείρηση πέτυχε και εκείνη συνέ­χισε το σκαπανικό για 30 και πλέον χρόνια μέχρι τον πρόσφατο θάνατό της σε ηλικία 86 ετών.

Εντυπωσιαζόμουν πάντοτε από την αγάπη και το ενδιαφέρον που έδειχναν οι Μάρτυρες καθώς φρόντιζαν τους Χριστιανούς αδελφούς τους στο νοσοκομείο. Όταν έκανα τις επισκέψεις μου στους ασθενείς, χαιρόμουν να τους ακούω να μιλούν για τις πεποιθήσεις τους και δεχόμουν τα έντυπα που μου έδιναν. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι σύντομα θα γινόμουν, όχι μόνο γιατρός τους, αλλά και πνευματικός τους αδελφός.

Απέκτησα ακόμη πιο στενούς δεσμούς με τους Μάρτυρες όταν παντρεύτηκα την Μπεατρίς, την κόρη ενός ασθενούς. Τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς της ήταν ήδη συνταυτισμένα με τους Μάρτυρες, και μετά το γάμο μας έγινε και αυτή δραστήρια Μάρτυρας του Ιεχωβά. Εγώ, από την άλλη μεριά, ήμουν εντελώς απορροφημένος από την εργασία μου και απολάμβανα εξέχουσα θέση στον ιατρικό κλάδο. Η ζωή φαινόταν πολύ ωραία. Τότε δεν φανταζόμουν ότι σύντομα ο κόσμος μου θα κατέρρεε γύρω μου.

Με Πλήττει η Συμφορά

Ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε κάποιον χειρουργό είναι να χάσει την όρασή του. Αυτό συνέβη σε εμένα. Ξαφνικά, έπαθα ρήξη και των δύο αμφιβληστροειδών—ήμουν τυφλός και δεν υπήρχε τρόπος να μάθω αν η όρασή μου θα μπορούσε να αποκατασταθεί. Αφού χειρουργήθηκα, βρέθηκα στο κρεβάτι έχοντας και τα δυο μου μάτια δεμένα με επιδέσμους και βυθίστηκα σε κατάθλιψη. Ένιωθα εντελώς άχρηστος και κενός μέχρι του σημείου που αποφάσισα να δώσω τέλος στη ζωή μου. Επειδή ήμουν στον τέταρτο όροφο, σηκώθηκα από το κρεβάτι και προσπάθησα να βρω το παράθυρο ψηλαφώντας τους τοίχους. Ήθελα να πέσω και να σκοτωθώ. Ωστόσο, κατέληξα στο διάδρομο του νοσοκομείου και μια νοσοκόμα με οδήγησε πίσω στο κρεβάτι μου.

Δεν ξανάκανα τέτοια απόπειρα. Ζώντας ό­μως στο σκοτεινό μου κόσμο, συνέχισα να είμαι καταθλιμμένος και ευερέθιστος. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου τυφλότητας, έδωσα στον Θεό την υπόσχεση ότι αν ξανάβλεπα, θα διάβαζα την Αγία Γραφή από την αρχή ως το τέλος. Τελικά, η όρασή μου αποκαταστάθηκε σε κάποιον βαθμό και μπορούσα να διαβάζω. Αλλά δεν μπορούσα να συνεχίσω να εργάζομαι ως χειρουργός. Εντούτοις, στην Ουρουγουάη υπάρχει μια δημοφιλής έκφραση παρόμοια με το ρητό «ουδέν κακόν αμιγές καλού» (No hay mal que por bien no venga). Τώρα θα διαπίστωνα πόσο αληθινό είναι αυτό.

Ξεκινάω με Λάθος Τρόπο

Ήθελα να αγοράσω την έκδοση με μεγάλα γράμματα της Βίβλου της Ιερουσαλήμ (The Jerusalem Bible), αλλά έμαθα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν μια φτηνότερη Αγία Γραφή, την οποία προσφέρθηκε να μου παραδώσει στο σπίτι μου κάποιος νεαρός Μάρτυρας. Το επόμενο πρωί, ο νεαρός στεκόταν στην πόρτα μου με τη Γραφή. Η σύζυγός μου άνοιξε την πόρτα και του μιλούσε. Εγώ φώναξα με αγένεια από μέσα ότι, αν τον είχε πληρώσει για τη Γραφή, δεν υπήρχε πλέον λόγος να βρίσκεται ο νεαρός στο σπίτι μου και ότι θα έπρεπε να φύγει, πράγμα που, φυσικά, έκανε αμέσως. Δεν είχα ιδέα ότι το ίδιο άτομο σύντομα θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.

Κάποια μέρα έδωσα μια υπόσχεση στη σύζυγό μου την οποία δεν κράτησα. Για να την αποζημιώσω, λοιπόν, και να της δώσω χαρά, είπα ότι θα πήγαινα μαζί της στην ετήσια Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Όταν έφτασε η μέρα, θυμήθηκα την υπόσχεσή μου και παρευρέθηκα στην περίσταση μαζί της. Η φιλική ατμόσφαιρα και η ευγενική υποδοχή που μου έκαναν με εντυπωσίασαν. Μόλις ο ομιλητής άρχισε την ομιλία του, διαπίστωσα με έκπληξη ότι ήταν ο ίδιος νεαρός από τον οποίο είχα ζητήσει με τόση αγένεια να φύγει από το σπίτι μου. Η ομιλία του με επηρέασε βαθιά και ένιωσα πολύ άσχημα που του είχα φερθεί σκληρά. Πώς θα μπορούσα να επανορθώσω;

Ζήτησα από τη σύζυγό μου να τον προσκαλέσει σε δείπνο, αλλά εκείνη πρότεινε: «Δεν νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερα να τον προσκαλέσεις εσύ; Απλώς στάσου εδώ και θα μας πλησιάσει». Είχε δίκιο. Ήρθε κοντά για να μας χαιρετήσει και δέχτηκε με χαρά την πρόσκληση.

Το βράδυ που μας επισκέφτηκε κάναμε μια συζήτηση η οποία ήταν η αρχή πολλών αλλαγών για εμένα. Μου έδειξε το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωήa και εγώ του έδειξα έξι αντίτυπα του ίδιου βιβλίου. Διάφοροι Μάρτυρες ασθενείς μού τα είχαν προσφέρει στο νοσοκομείο αλλά εγώ δεν τα είχα διαβάσει ποτέ. Στη διάρκεια του γεύματος και έπειτα από αυτό, αργά τη νύχτα, έκανα τη μία ερώτηση μετά την άλλη—και εκείνος απάντησε σε όλες χρησιμοποιώντας τη Γραφή. Η συζήτηση διήρκεσε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Προτού φύγει, ο νεαρός προσφέρθηκε να μελετήσει τη Γραφή μαζί μου, χρησιμοποιώντας το βιβλίο Αλήθεια. Τελειώσαμε τη μελέτη αυτού του βιβλίου σε τρεις μήνες και συνεχίσαμε με το βιβλίο «Έπεσε Βαβυλών η Μεγάλη»! Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!b Κατόπιν, αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά Θεό και βαφτίστηκα.

Νιώθω Χρήσιμος και Πάλι

Λόγω της κατά γράμμα τύφλωσης, “τα μάτια της καρδιάς μου” ανοίχτηκαν για να διακρίνω Βιβλικές αλήθειες τις οποίες μέχρι τότε αγνοούσα! (Εφεσίους 1:18) Το ότι έφτασα στο σημείο να γνωρίζω τον Ιεχωβά και το στοργικό σκοπό του άλλαξε όλη μου τη ζωή. Νιώθω ξανά χρήσιμος και ευτυχισμένος. Βοηθώ τους ανθρώπους τόσο σωματικά όσο και πνευματικά, και τους δείχνω πώς να παρατείνουν τη ζωή τους για λίγα ακόμα χρόνια σε αυτό το σύστημα πραγμάτων και για όλη την αιωνιότητα στο νέο.

Έχω παραμείνει ενήμερος γύρω από την ιατρική και έχω κάνει έρευνα σχετικά με τους κινδύνους από το αίμα, τις εναλλακτικές θεραπείες, τα δικαιώματα των ασθενών και τη βιοηθική. Είχα την ευκαιρία να μεταδίδω αυτές τις πληροφορίες στην τοπική ιατρική κοινότητα όταν με προσκαλούσαν να μιλήσω για αυτά τα θέματα σε ιατρικά σεμινάρια. Το 1994, παρακολούθησα το πρώτο συνέδριο αναίμακτης θεραπείας στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας και εκφώνησα μια ομιλία για την αντιμετώπιση των αιμορραγιών. Μέρος αυτών των πληροφοριών περιλαμβάνονται στο άρθρο μου «Μια Αποτελεσματική Εισήγηση Αντιμετώπισης των Αιμορραγιών» (“Una propuesta: Estrategias para el Tratamiento de las Hemorragias”), το οποίο δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό Αιμοθεραπεία (Hemoterapia).

Ακεραιότητα Κάτω από Πίεση

Αρχικά, οι αμφιβολίες μου σχετικά με τις μεταγγίσεις αίματος βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό σε επιστημονική γνώση. Ωστόσο, όταν εγώ ο ίδιος νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο, διαπίστωσα ότι ήταν τελείως διαφορετικό πράγμα να αρνηθώ τη μετάγγιση αίματος και να διατηρήσω την πίστη μου βρισκόμενος κάτω από τη μεγάλη πίεση των γιατρών. Ύστερα από μια ισχυρή καρδιακή προσβολή, έπρεπε να εξηγήσω τη στάση μου στο χειρουργό επί δύο και πλέον ώρες. Ήταν γιος κάποιων πολύ καλών μου φίλων και είπε ότι δεν θα με άφηνε να πεθάνω αν πίστευε ότι η μετάγγιση αίματος θα μου έσωζε τη ζωή. Εγώ προσευχήθηκα σιωπηλά στον Ιεχωβά, ζητώντας του να βοηθήσει αυτόν το γιατρό να καταλάβει και να σεβαστεί τη στάση μου ακόμα και αν δεν συμφωνούσε με αυτήν. Τελικά, ο γιατρός υποσχέθηκε να σεβαστεί τις επιθυμίες μου.

Σε κάποια άλλη περίπτωση, έπρεπε να μου αφαιρέσουν έναν μεγάλο όγκο από τον προστάτη. Υπήρχε αιμορραγία. Για άλλη μια φορά, εξήγησα τους λόγους της άρνησής μου να δεχτώ μεταγγίσεις αίματος και, μολονότι έχασα τα δύο τρίτα του αίματός μου, το ιατρικό προσωπικό σεβάστηκε τη στάση μου.

Αλλαγή Νοοτροπίας

Ως μέλος του Διεθνούς Συλλόγου Βιοηθικής, με ευχαρίστησε το ότι διέκρινα μια αλλαγή στη νοοτροπία του ιατρικού προσωπικού και των νομικών αρχών απέναντι στα δικαιώματα των ασθενών. Η πατερναλιστική νοοτροπία των γιατρών αντικαθίσταται από σεβασμό για τη συναίνεση κατόπιν διαφώτισης. Τώρα, επιτρέπουν στους ασθενείς να συμμετέχουν στην επιλογή της θεραπευτικής αγωγής. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θεωρούνται πια φανατικοί που δεν αξίζουν ιατρική φροντίδα. Αντίθετα, θεωρούνται καλά ενημερωμένοι ασθενείς των οποίων τα δικαιώματα θα πρέπει να γίνονται σεβαστά. Σε ιατρικά σεμινάρια και τηλεοπτικά προγράμματα, διάσημοι καθηγητές έχουν πει: «Χάρη στις προσπάθειες των Μαρτύρων του Ιεχωβά, τώρα καταλαβαίνουμε . . .» «Έχουμε μάθει από τους Μάρτυρες . . .» και «Μας έχουν διδάξει πώς να βελτιωθούμε».

Έχει λεχθεί ότι η ζωή είναι πολυτιμότερη από οτιδήποτε άλλο επειδή η ελευθερία και η αξιοπρέπεια δεν υφίστανται χωρίς τη ζωή. Πολλοί τώρα δέχονται μια ανώτερη νομική αντίληψη, η οποία αναγνωρίζει ότι ο καθένας είναι κάτοχος των προσωπικών του δικαιωμάτων και είναι ο μόνος που μπορεί να αποφασίζει ποιο από τα δικαιώματά του έχει προτεραιότητα σε κάθε δεδομένη περίσταση. Με αυτόν τον τρόπο, δίνεται προτεραιότητα στην αξιοπρέπεια, στην ελευθερία επιλογής και στις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο ασθενής έχει αυτονομία. Οι Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία, οι οποίες ιδρύθηκαν από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, έχουν βοηθήσει πολλούς γιατρούς να κατανοήσουν καλύτερα αυτά τα ζητήματα.

Η συνεχής υποστήριξη της οικογένειάς μου μού επέτρεψε να είμαι χρήσιμος στην υπηρεσία του Ιεχωβά και επίσης να υπηρετώ ως πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία. Όπως ήδη δήλωσα, αυτό για το οποίο μετανιώνω περισσότερο είναι που δεν έμαθα για τον Ιεχωβά νωρίτερα στη ζωή μου. Ωστόσο, είμαι πολύ ευγνώμων για το ότι αυτός άνοιξε τα μάτια μου ώστε να μπορώ να δω τη θαυμαστή ελπίδα μιας ζωής υπό τη διευθέτηση της Βασιλείας του Θεού, όπου «κανένας κάτοικος δεν θα λέει: “Είμαι άρρωστος”».—Ησαΐας 33:24.c

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Μετά τα 30 μου ενώ εργάζομαι στο νοσοκομείο της Σάντα Λουσία

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με τη σύζυγό μου, την Μπεατρίς, το 1995